Το ίδιο μπορούμε να πούμε για τη συστηματική καταστροφή
ιαπωνικών ή γερμανικών πόλεων προς τη λήξη του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου (της
Δρέσδης για παράδειγμα), που αποφασίστηκε και προωθήθηκε με τον ομολογημένο
σκοπό να μη μείνει καμία οδός διαφυγής στους απλούς πολίτες που περικυκλώνονταν
από τις φλόγες και καίγονταν στη μάταιη προσπάθειά τους να ξεφύγουν από τις
βόμβες βραδείας ανάφλεξης και τις ριπές των μυδραλιοβόλων.
Να προσθέσουμε εδώ μια ιδιαίτερα ανατριχιαστική λεπτομέρεια:
έγινε γνωστό πως περισσότερο κι από την Ιαπωνία που ήταν πια έτοιμη να
συνθηκολογήσει, ο όλεθρος της Χιροσίμα και του Ναγκασάκι ήθελε να στείλει ένα
αυστηρό μήνυμα στη Σοβιετική Ένωση. Επρόκειτο λοιπόν για δύο τρομοκρατικές ενέργειες,
σε ιδιαίτερα ευρεία κλίμακα, και με διπλό στόχο: δολοφονήθηκαν δεκάδες χιλιάδες
αθώοι πολίτες που ανήκαν στο πρώην εχθρικό στρατόπεδο (για την ακρίβεια στον
πρώην εχθρό που ετοιμαζόταν να γίνει σύμμαχος), για να τρομοκρατηθεί ο
σύμμαχος, που ήδη είχε στοχοποιηθεί ως ο νέος εχθρός! Βλέπουμε σήμερα τη χώρα
που είναι υπεύθυνη γι' αυτό τον όλεθρο,
για τον οποίο πεισματικά αρνείται οποιαδήποτε αυτοκριτική,
τις ΗΠΑ, να έχουν την απαίτηση να αποφασίζουν αυθαίρετα και τελεσίδικα για το
ποιος είναι τρομοκράτης και ποιος όχι .
Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι αυτή η φρίκη ανήκει στο
παρελθόν και δεν έχει καμία πολιτική σημασία σήμερα. Αλλά αυτό δεν ισχύει:
Κατά τον πόλεμο του Βιετνάμ, στην
αρχή της δεκαετίας του 1970, ο πρόεδρος Ρίτσαρντ Νίξον και ο σύμβουλός του για
την εθνική ασφάλεια Χένρι Κίσινγκερ διέταξαν να ριχτούν σε αγροτικές περιοχές
της Καμπότζης περισσότερες βόμβες από όσες ρίχτηκαν στην Ιαπωνία στη διάρκεια
του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, με αποτέλεσμα να δολοφονηθούν τουλάχιστον 750.000 καμποτζιανοί
αγρότες[2].
Και τι να πει κανείς για τον εκτεταμένο χημικό πόλεμο που
εξαπολύθηκε κατά του Βιετνάμ; Πριν λίγο καιρό, μια γαλλική συντηρητική εφημερίδα
υπολόγιζε πως τριάντα χρόνια μετά τον τερματισμό των εχθροπραξιών, υπήρχαν
ακόμη «τέσσερα εκατομμύρια» θύματα με το κορμί κατεστραμμένο από τον «φοβερό πορτοκαλί
παράγοντα» (με αναφορά στο χρώμα της διοξίνης που τα αμερικανικά αεροπλάνα
έριχναν αφειδώς πάνω σε έναν ολόκληρο λαό)[3].
Η χρήση όπλων μαζικής καταστροφής που εξακολουθούν να προκαλούν βλάβες για
μεγάλη χρονική περίοδο είναι χαρακτηριστικό μιας ιδιαίτερα απάνθρωπης μορφής
τρομοκρατίας: μιας τρομοκρατίας που στρέφεται ενάντια όχι μόνο σε έναν ολόκληρο
λαό, αλλά και στα παιδιά και τα εγγόνια αυτών των αθώων πολιτών.
Δεν πρέπει ακόμη να ξεχνάμε πως στη βάση του δόγματος του προληπτικού
πολέμου, η Ουάσινγκτον διεκδικεί για τον εαυτό της το αποκλειστικό δικαίωμα να
χρησιμοποιεί το τεράστιο και δολοφονικό πολεμικό δυναμικό της ενάντια σε κάθε
λαό που εξεγείρεται, και μάλιστα δεν διστάζει να επισείει και την απειλή να
χρησιμοποιήσει πρώτη πυρηνικά όπλα. Η σκιά μιας μόνιμης, πλανητικής
τρομοκρατίας κρέμεται πια πάνω από το σύνολο των διεθνών σχέσεων.
4. Οι πολίτες ως
όμηροι
Η μαζική τρομοκρατία μπορεί να πάρει και μορφές λιγότερο
ριζοσπαστικές. Αν και γνωρίζουμε πολύ καλά το φαινόμενο των αποστολών
αυτοκτονίας κάποιων ομάδων που δεν διαθέτουν σύγχρονα όπλα, λίγη δημοσιότητα
δίνεται στις λεπτομέρειες των «περιορισμένης κλίμακας» βομβαρδισμών που
εξαπολύουν οι μεγάλες, περιφερειακές ή παγκόσμιες δυνάμεις. Την άνοιξη του 1999,
στο ξεκίνημα των επιχειρήσεων κατά της Γιουγκοσλαβίας, μαζί με τις βόμβες
έπεφταν και προκηρύξεις με την απειλή : «ρίξτε σήμερα μια ματιά στον ουρανό
γιατί αύριο δεν θα ζείτε για να τον δείτε»[4].
Παρ' όλα αυτά η αντίσταση δυνάμωνε. Και να που εκφράζοντας την κοινή γνώμη της
εποχής, ένας έγκυρος αμερικανός δημοσιογράφος ζητάει να χτυπηθούν άμεσα αθώοι
πολίτες: «Χρειάζεται ένας πραγματικός πόλεμος από αέρος. Και μόνο η σκέψη ότι
στο Βελιγράδι ο κόσμος παρακολουθεί ροκ συναυλίες ή πάει εκδρομή την ίδια
στιγμή που οι συμπατριώτες τους ασχολούνται με τις εκκαθαριστικές επιχειρήσεις στο
Κόσοβο, προκαλεί αηδία». Κι ακόμη:
Είτε μας αρέσει είτε όχι, έχουμε
πόλεμο με το σερβικό έθνος (οι Σέρβοι το έμαθαν πια) και το διακύβευμα πρέπει
να γίνει ξεκάθαρο: για κάθε επιπλέον εβδομάδα εκκαθαρίσεων στο Κόσοβο, θα
γυρίσουμε δέκα χρόνια πίσω τη χώρα σας, κάνοντάς
σας σκόνη. Θέλετε να ξαναζήσετε το 1950; Θα σας το ξαναφέρουμε. Θέλετε το 1389;
Και αυτό μπορούμε να το κάνουμε[5].
Τόνισα με πλάγιους χαρακτήρες μια έκφραση που δήλωνε το
ξεκίνημα ενός αρκετά φιλόδοξου προγράμματος, το οποίο δεν έμοιαζε να πτοείται
από την προοπτική εξολόθρευσης του άοπλου πληθυσμού. Μάλλον αυτές οι απειλές
εξανάγκασαν το Βελιγράδι να συνθηκολογήσει.
Η είσοδος των νατοϊκών δυνάμεων στο Κόσοβο δεν σήμανε και το
τέλος της φρίκης που χρησιμοποιήθηκε ως άλλοθι για την έναρξη των βομβαρδισμών.
Το μόνο που άλλαξε ήταν πως πια
ήταν Σέρβοι αυτοί που κατά εκατοντάδες δολοφονήθηκαν, ενώ εκατοντάδες
χιλιάδες εξαναγκάστηκαν να πάρουν το δρόμο της ξενιτιάς. Το φταίξιμο πρέπει να
αποδοθεί μόνο στους αλβανούς τρομοκράτες; Χρησιμοποιώντας μια. .. χαριτωμένη
έκφραση, η εφημερίδα lnternational Herald Tribune εξηγούσε αργότερα ότι «η
προστασία των σέρβων πολιτών [ ... ] δεν ήταν στις προτεραιότητες» των δυνάμεων
κατοχής. Αντίθετα, ο στρατηγός Τζάκσον υποστήριζε ότι η αποστολή του θα ήταν
πιο εύκολη «αν επιβίωναν λιγότεροι Σέρβοι»[6].
Ομολογώντας έτσι πως οι τρομοκρατικές επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης που ξεκίνησαν
κατά των Σέρβων είχαν την έγκριση ή τουλάχιστον την ανοχή της Δύσης!
Ας ρίξουμε τώρα μια ματιά στη Μέση Ανατολή. Η εξαπόλυση των
αεροπορικών βομβαρδισμών ενάντια στο Ιράκ την άνοιξη του 2003 έγινε από τις ΗΠΑ
με ένα σύνθημα που αξίζει να προσέξουμε:
«σοκ και δέος». Αυτό αφορούσε άραγε μόνο τον εχθρικό στρατό;
Για την Παλαιστίνη, ακόμη κι ο αμερικανικός τύπος έγραφε πως ο ισραηλινός
στρατός «χτυπούσε αδιάκριτα αθώους πολίτες»[7].
Χαρακτηριστικά είναι όσα συνέβησαν στο Λίβανο το καλοκαίρι του 2006: σε κάθε
στρατιωτική επίθεση της Χεζμπολάχ, η κυβέρνηση του Τελ Αβίβ απαντούσε με
βομβαρδισμούς που κατέστρεφαν συστηματικά τα έργα υποδομής της χώρας,
προκαλώντας το θάνατο σε εκατοντάδες αθώους (μεταξύ των οποίων μεγάλο ποσοστό
παιδιών) και την απελπισμένη φυγή εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων. Οι υπεύθυνοι
δικαιολογήθηκαν λέγοντας ότι αυτές οι ενέργειες ήταν επιβεβλημένες γιατί ο
εχθρός κρυβόταν ανάμεσα στους πολίτες. Στην πραγματικότητα, ακόμη και το
ισραηλινό ανώτατο δικαστήριο καταδίκασε την πρακτική του ισραηλινού στρατού που
χρησιμοποιούσε τους Παλαιστίνιους ως ανθρώπινη ασπίδα στην καταδίωξη των
«τρομοκρατών» από σπίτι σε σπίτι. Μήπως δεν έχει άδικο ένα στέλεχος του
Παρατηρητήριου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, όταν λέει πως το Ισραήλ χρησιμοποιεί
«προκατασκευασμένες δικαιολογίες για να νομιμοποιήσει τη δολοφονία αθώων
πολιτών[8];
Ας εξετάσουμε τους βομβαρδισμούς στο Λίβανο από ψυχρή
πολιτικο-στρατιωτική άποψη. Να τι λέει ένας έμπειρος αναλυτής, ο Ζίμπγκνιου
Μπρεζίνσκι, πρώην σύμβουλος ασφαλείας του Λευκού Οίκου επί προεδρίας Κάρτερ:
«Το Ισραήλ έχει δικαίωμα άμυνας, αλλά χρησιμοποιεί αθώους λιβανέζους πολίτες ως
ομήρους»[9]. Αυτή
είναι μια πρακτική της τρομοκρατίας. Τα λίγο-πολύ ισχυρά χτυπήματα ενάντια
στους πολίτες είναι ένα μήνυμα προς την εχθρική κυβέρνηση: να τι θα πάθεις αν
δεν συνθηκολογήσεις ή έστω αν δεν αλλάξεις ριζικά πολιτική. Πολλές φορές το μήνυμα
απευθύνεται στον άμαχο πληθυσμό που καλείται να ξεσηκωθεί ενάντια στην ηγεσία
του, η οποία είναι ανίκανη να τον προστατέψει και τον οδηγεί στην καταστροφή.
Αυτό είναι το σχέδιο που, με διάφορες παραλλαγές, εφαρμόστηκε στη Δρέσδη, στη
Χιροσίμα και στις 11 Σεπτεμβρίου, στις αποστολές αυτοκτονίας στο Ισραήλ και
στους ισραηλινούς βομβαρδισμούς στην Παλαιστίνη και στο Λίβανο (και σε αυτούς
του ΝΑΤΟ κατά της Γιουγκοσλαβίας). Είναι ένα σχέδιο που φαίνεται ότι επιβιώνει παρά
τις επανειλημμένες αποτυχίες του: και στο Λίβανο, οι άοπλοι πολίτες που
βομβαρδίστηκαν και φυλακίστηκαν, αντί να ξεσηκωθούν κατά της Χεζμπολάχ, όπως
έλπιζε το Τελ Αβίβ, μάλλον συσπειρώθηκαν περισσότερο γύρω από αυτήν.
* Λεξικό της
Αμερικανικής Ιδεολογίας. Η Γλώσσα της Αυτοκρατορίας - Ντομένικο Λοζούρντο
Σημειώσεις
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου