Πηγή: pandiera.gr
Ηρώ Ζώζια *
Για μία ακόμα συνεχή χρονιά στον καιρό της κρίσης, η
εργατική τάξη, η νεολαία, τα κόμματα και οι οργανώσεις της αντικαπιταλιστικής
κι επαναστατικής αριστεράς συζητούν για την επικαιρότητα των εργατικών
διεκδικήσεων της Πρωτομαγιάς του 1886. Για μια ακόμη “επέτειο” οι καταπιεσμένοι
αυτής της χώρας αλλά και ολόκληρου του κόσμου εμπνέονται από αυτήν την κορυφαία
στιγμή της ταξικής πάλης και προβληματίζονται γύρω από τους δρόμους για την
αντεπίθεση του κόσμου της εργασίας. 130 χρόνια μετά την αιματοβαμμένη καθιέρωση
του πενθήμερου-οκτάωρου χρειάζεται να υπερασπιστούμε με όλες μας τις δυνάμεις
πάλι από την αρχή την Κυριακή-αργία, το σταθερό ωράριο, τη μόνιμη, “ολόκληρη”
δουλειά για όλους, τη δουλειά με δικαιώματα.
Στην εποχή, όμως, της -με επίσημα νούμερα- 24% ανεργίας και
59% για τη νεολαία, της μερικής απασχόλησης, της απλήρωτης εργασίας και των
μαύρων μεροκάματων, η αναγκαιότητα για την οριστική απάντηση στην επίθεση του
κεφαλαίου είναι αυτονόητη για όποιον βρίσκεται στο στρατόπεδο των εργαζομένων.
Το κέντρο βάρους της συζήτησης πρέπει επειγόντως να μετατοπιστεί από τις
γνωστές παραδοχές στις τομές στη θεωρία και την πράξη.
Δεν υπάρχει χρυσό εγχειρίδιο για τη νίκη. Είναι αναγκαίες
όμως κάποιες συλλογικές επεξεργασίες για να την προσεγγίσουμε. Χρειάζεται πρώτα
απ’ όλα η κατανόηση της εποχής μας και των ιδιαιτεροτήτων της, των συσχετισμών
και των δυνατοτήτων που ανοίγονται στο φόντο της κατάρρευσης του συστήματος.
Χρειάζεται η δημιουργική αξιοποίηση των εργαλείων και των εμπειριών του
παραδοσιακού εργατικού και συνδικαλιστικού κινήματος αλλά ταυτόχρονα και η
κριτική στη γραφειοκρατική οργάνωσή του, τα όριά του, της ελλείψεις του.
Πάνω απ’ όλα, χρειάζεται η γενναία παραδοχή ότι, σήμερα, οι συνταγές απ’ τα
παλιά δεν αρκούν για να απαντήσουν στη νέα κατάσταση.
Χαρτογραφώντας λοιπόν τη σύγχρονη πραγματικότητα, η εικόνα
είναι χαρακτηριστική και πολύ αποκαλυπτική για το μέλλον που μας επιφυλάσσουν
κυβερνήσεις-ΕΕ-εργοδοσία. Χειρότερο και πιο αντιδραστικό υπερ-μνημόνιο,
ανασφάλιστη, εκ περιτροπής και μαύρη εργασία, κοινωφελής εργασία και προγράμματα
voucher, πλάι στις στρατιές των ανέργων που όλο και αυξάνονται. Οι νέοι σε όλη
την Ευρώπη είναι αυτοί που χτυπιούνται περισσότερο, εγκλωβισμένοι σ’ έναν
κυκεώνα ανεργίας κι επισφάλειας, ως ο πρώτος αποδέκτης των νέων τρόπων
εκμετάλλευσης και των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων.
Είναι σαφές ότι με βάση την παραπάνω εικόνα, η οποία μάλιστα
γενικεύεται, η υπάρχουσα οργάνωση του εργατικού κινήματος μέσα από την ΓΣΕΕ και
την ΑΔΕΔΥ δεν μπορεί να δώσει διέξοδο. Δεν μπορούμε να στηριζόμαστε σ’ έναν
αστικοποιημένο συνδικαλισμό που δε χωρά όλους εμάς. Δεν έχει μάλιστα τίποτα
κοινό με εμάς -πόσο μάλλον με τη νέα γενιά-, αλλά εξαντλεί την ύπαρξή του στην
υπεράσπιση των συμφερόντων της εργοδοσίας μέσα στην εργατική τάξη.
Δυστυχώς, ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός στην τακτική του
για αποκλιμάκωση των κινητοποιήσεων για το ασφαλιστικό βρίσκει σύμμαχο στις
δυνάμεις του ΠΑΜΕ και του ΜΕTA, οι οποίοι μέχρι και σήμερα προτείνουν 48ωρη
απεργία “όταν κατατεθεί το νομοσχέδιο”, προκρίνοντας αγώνες διαμαρτυρίας εκ των
υστέρων. Όλο αυτό το διάστημα δεν πήραν πρωτοβουλίες για κινητοποιήσεις μετά
τις 4 Φλεβάρη, ούτε στήριξαν ανάλογες προσπάθειες που δρομολογήθηκαν από
πρωτοβάθμια σωματεία και εργατικές συλλογικότητες, όπως η Συνέλευση Αγώνα,
αρνούμενοι πεισματικά τον μάχιμο κινηματικό συντονισμό. Η λογική τους παραμένει
μάχη για την τιμή των όπλων, συντήρησης δυνάμεων και βαθιάς απαισιοδοξίας.
Το μόνο σίγουρο είναι ότι δεν μπορεί να υπάρξει απάντηση
χωρίς τη γνήσια εργατική οργάνωση σε χώρους δουλειάς και γειτονιές. Για
να υπάρξει διέξοδος, για να αναπνεύσει η εργαζόμενη πλειοψηφία, οι άνεργοι και
η νεολαία, και να δώσουν οι ίδιοι προοπτική στον αγώνα τους είναι αναγκαία η
συγκρότηση ενός άλλου κέντρου αγώνα-συντονισμού σωματείων, επιτροπών αγώνα, αγωνιστικών
πρωτοβουλιών στη γειτονιά και στη νεολαία που θα σπάσει στην πράξη την ηγεμονία
του υποταγμένου συνδικαλισμού, που θα σχεδιάζει και θα συντονίζει τους αγώνες,
πέρα κι έξω από το σχεδιασμό της ΓΣΕΕ. Για την απαραίτητη συγκέντρωση
δυνάμεων που θα σηκώσει το γάντι της συνολικής αντιπαράθεσης με τα
μνημόνια, την Κυβέρνηση, την ΕΕ και το κεφάλαιο. Που θα θέτει ως στόχο την ταξική
ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος και δε θα στηρίζεται στα απομεινάρια του
παρελθόντος αλλά και θα σκύψει πάνω από τη νέα κατάσταση της εργατικής τάξης
και θα συμβάλει έμπρακτα στην ανάπτυξη των νέων μορφών οργάνωσής της.
Η νεολαία της Ευρώπης δεν κοιμάται ήσυχα όπως μας λένε,
αντίθετα κινείται στην κατεύθυνση της ταξικής ανασυγκρότησης. Από τη Γαλλία των
ανεξάντλητων κινητοποιήσεων της νεολαίας που δε σκύβει το κεφάλι μπροστά στον
οδοστρωτήρα της εργασιακής μεταρρύθμισης, μέχρι τη νεολαία της Ελλάδας που
τόσους αγώνες έχει ζήσει και τόσους ακόμα έχει να δώσει, ο γερασμένος αυτός
κόσμος και τα επιτελεία του πρέπει να φοβούνται. Η νέα βάρδια οργανώνεται και
το ταξικά ανασυγκροτημένο εργατικό κίνημα, έχοντας ως καρδιά του αυτήν, θα τους
συντρίψει. Πρωτοβουλίες όπως η Attack στην ανεργία και την επισφάλεια, η Λάντζα
στον Επισιτισμό-Τουρισμό, το νεοσύστατο σχήμα Radical (I.T.) στην Πληροφορική
και τις Τηλεπικοινωνίες και το Συντονιστικό Αναπληρωτών-Αδιόριστων
Εκπαιδευτικών είναι ελπίδα για τη γενιά μας και το σύνολο των εργαζομένων.
Κρίσιμο ζητούμενο είναι η πανελλαδικοποίηση των προσπαθειών
αυτών ως αντίρροπης τάσης στον κατακερματισμό, την ανοργανωσιά και την
ανημπόρια της νέας βάρδιας αλλά και, θετικά, ως σοβαρή προϋπόθεση για την
υποδοχή των ξεσπασμάτων που εγκυμονεί η νέα βάρδια. Σε αυτό θα κριθούν οι
μαχόμενες δυνάμεις του εργατικού κινήματος, στο αν θα διαμορφώσουν τάσεις ανεξαρτητοποιήσης
των πρώτων αγωνιστικών σκιρτημάτων της νέας βάρδιας από τον αστικοποιημένο
συνδικαλισμό, το σχεδιασμό της ήττας και την αίσθηση οτι τίποτα δεν μπορεί να
γίνει σε μια εποχή που πέρα από τεράστιες δυσκολίες κυοφορεί και πολύ μεγάλες
δυνατότητες.
Πλευρές και ερωτήματα πάνω στην προοπτική ταξικής
οργάνωσης της νέας εργατικής βάρδιας θα επιχειρήσουν να απαντήσουν μια σειρά
από εργατικές συλλογικότητες που συνδιοργανώνουν το δικό τους διήμερο στις
14-15 Μάη, στην πλατεία Αυδή στο Μεταξουργείο. Πρόκειται για μια
πρωτοβουλία-σταθμό με συνέχεια, που επιχειρεί να υπερβεί τις μέχρι σήμερα
ανεπάρκειες των επιμέρους σχεδίων, θα αντλεί δύναμη από τα πιο σημαντικά
παραδείγματα του τελευταίου διαστήματος και θα τα μετατρέπει σε υλική δύναμη
για το τσάκισμα του σύγχρονου μοντέλου «εργασίας».
Λάντζα: Σερβίρουμε… αγώνα, όχι υποταγή
Η αγωνιστική εργατική συσπείρωση «Λάντζα» αποτελεί μια
πρωτοβουλία αγωνιστών και αγωνιστριών στον κλάδο του επισιτισμού – τουρισμού, η
οποία ξεκίνησε το 2014. Σε έναν από τους μεγαλύτερους και πλέον κερδοφόρους
κλάδους της ελληνικής οικονομίας, στον οποίο απασχολούνται δεκάδες χιλιάδες
εργαζόμενοι, η Λάντζα αποτελεί ένα εργατικό σχήμα το οποίο προσπαθεί να εκφράσει
τις σύγχρονες ανάγκες και διεκδικήσεις των εργαζομένων. Εντός του σύγχρονου
εργασιακού μεσαίωνα, όπου υπάρχει ανάγκη συνδικαλιστικής δράσης για την τήρηση
ακόμη και των αυτονόητων εργατικών δικαιωμάτων (δεδουλευμένα, υπερωρίες, κτλ.),
η Λάντζα επιλέγει να ενισχύσει και να δώσει διέξοδο στις φωνές αντίστασης.
Παρεμβαίνει στις υπάρχουσες συνδικαλιστικές δομές με στόχο να ξεκόψουμε μια και
καλή με τον γραφειοκρατικοποιημένο συνδικαλισμό αλλά και τον οικονομικό αγώνα
με όρια και τη στείρα αντιεργοδοτική ρητορεία.
Συμμετείχε για πρώτη φορά στις εκλογές του Συνδικάτου
Επισιτισμού – Τουρισμού Αττικής τον Απρίλιο δίνοντας τη μάχη για ένα άλλο
εργατικό κίνημα, ανασυγκροτημένο με βάση τις ανάγκες του σήμερα. Έστρεψε
την παρέμβασή της στα πιο πληττόμενα τμήματα των εργαζομένων του κλάδου
βάζοντας μπροστά τη διεκδίκηση Συλλογικής Σύμβασης Εργασίας στον επισιτισμό, με
καθολική εφαρμογή, γενναίες αυξήσεις στους μισθούς, βαρέα και ανθυγιεινά σε
συγκεκριμένες ειδικότητες. Κατάφερε να εκλέξει έναν αντιπρόσωπο στην Κεντρική
Διοίκηση του Συνδικάτου Αττικής, έναν στην Ομοσπονδία Επισιτισμού – Τουρισμού
και δύο στο Εργατικό Κέντρο Αθήνας.
Η δημιουργία αντίστοιχων εργατικών σχημάτων στον επισιτισμό
και σε άλλες πόλεις (Θεσσαλονίκη, Πάτρα, Χανιά) δείχνει τη δυνατότητα αλλά και
την ανάγκη συγκρότησης ενός πανελλαδικού ρεύματος στον κλάδο, το οποίο θα
μπορέσει να βάλει ένα φρένο στην εργοδοτική ασυδοσία. Είναι αναγκαίο να
συγκροτήσουμε μια πανελλαδική κίνηση, η οποία θα μπορεί να εκφράσει τα πιο
σκληρά εκμεταλλευόμενα τμήματα των εργαζομένων του κλάδου και θα ενισχύσει τις
τάσεις χειραφέτησης.
Στα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα, με τη διαρκή απειλή της
απόλυσης και της ανεργίας, διαμορφώνεται ένα ασφυκτικό πλαίσιο για τους
εργαζόμενους, για την αξιοπρέπεια, για την ίδια τους τη ζωή. Ιδιαίτερα όσον
αφορά την νεολαία, ο επισιτισμός είναι ο κλάδος στον οποίο συνήθως αποκτούν την
πρώτη εργασιακή εμπειρία. Έτσι, η πυροδότηση αγώνων και η κατοχύρωση νικών ώστε
να σπάσουν όλα τα «μάλιστα» στα αφεντικά, με το βλέμμα στραμμένο στην ανατροπή
κάθε μορφής εκμετάλλευσης, είναι κρίσιμα για εμάς και τη γενιά μας. Η ανάδειξη
μιας εργατικής φυσιογνωμίας η οποία θα διαπαιδαγωγεί, θα πολιτικοποιεί ακόμη
και την πιο μικρή μάχη, θα παλεύει καθημερινά ενάντια στην εργοδοτική
αυθαιρεσία και τη συνολική ανατροπή των πολιτικών Κυβέρνησης, ΕΕ, Κεφαλαίου,
αποτελεί την πραγματική αναγκαιότητα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου