Διήμερο για τη νέα εργατική βάρδια στις 14-15 Μάη - Radical (Ι.Τ.): Ταξική ενότητα κόντρα σε «εμφυλίους»*

Πηγή: pandiera.gr

Radical (Ι.Τ.): Ταξική ενότητα κόντρα σε «εμφυλίους»*

Με την εξέλιξη της τεχνολογίας ο κλάδος των τηλεπικοινωνιών και της πληροφορικής είναι ίσως ο πιο κερδοφόρος σήμερα στην Ελλάδα και αναπτύσσεται ραγδαία. Όμως, η ανοδική αυτή τάση δεν υπάρχει στους όρους εργασίας. Αντίθετα, οι μισθοί στον κλάδο έχουν πέσει σε εξευτελιστικά επίπεδα, ειδικά στα τηλεφωνικά κέντρα, οι ώρες εργασίες συνεχώς αυξάνονται και οι απλήρωτες υπερωρίες έχουν γίνει καθεστώς. Αυτός ο εργασιακός μεσαίωνας είναι η δεύτερη απαραίτητη συνθήκη της υπερανάπτυξης των κερδών των αφεντικών. Πατώντας στα ερείπια των εργατικών κατακτήσεων ολόκληρων αιώνων, το ελληνικό και πολυεθνικό κεφάλαιο σε αγαστή συνεργασία με τις μνημονιακές κυβερνήσεις και την ΕΕ, ολοκληρώνει μέρα με την μέρα την διάλυση της εργασίας, εισάγοντας πιο σκληρούς όρους εντατικοποίησης και πιο ελαστικές σχέσεις εργασίας, με μισθούς πείνας. Και όλα αυτά  με τις ευλογίες της υποταγμένης συνδικαλιστικής γραφειοκρατίας της ΓΣΕΕ.

Σε αυτό το τοπίο, η οργάνωση στους χώρους δουλειάς, οι συλλογικές διεκδικήσεις και η αντίσταση απέναντι στην εργοδοσία είναι αναγκαία. Αυτή η αναγκαιότητα ήταν που μας ώθησε στην πρωτοβουλία για την δημιουργία μια συλλογικότητας για μαχητική αντίσταση στον κλάδο με μόνιμα χαρακτηριστικά. Για αυτό εργαζόμενοι και εργαζόμενες των call center, των εταιρειών πληροφορικής και των μεγαθηρίων της τηλεπικοινωνίας μετά από συσκέψεις εργαζόμενοι στον κλάδο δημιούργησαν την αγωνιστική πρωτοβουλία στις τηλεπικοινωνίες και την πληροφορική Radical (I.T.).

Ο κλάδος ενώ αποτελεί ένα από τα πιο προνομιακά πεδία παρέμβασης είναι και από τους πλέον δύσκολους να οργανωθεί. Απασχολεί κατά κύριο την νέα εργατική βάρδια που έχει αποκηρύξει τις αρρώστιες του παλιού συνδικαλιστικού κινήματος, αλλά αδυνατεί προς το παρόν να ορίσει την νέα οργάνωσή της. Ταυτόχρονα μαστίζεται από «εμφυλίους» μεταξύ των επιχειρησιακών και του κλαδικού σωματείου που πρόσκειται στο ΠΑΜΕ, με ό,τι συνεπάγεται αυτό για τους εργαζομένους.

Σήμερα είναι αναγκαία όσο ποτέ η ταξική ενότητα, τόσο σε επιχειρησιακό όσο και σε κλαδικό επίπεδο, κόντρα σε λογικές ανάθεσης, διάσπασης, συντεχνιακής ή κομματικής επιβολής. Στόχος είναι η συμβολή στην υπόθεση της αναγέννησης του ακηδεμόνευτου, ταξικού συνδικαλισμού με την εμπλοκή των αγωνιστών του σχήματος στα επιχειρησιακά σωματεία και στη δημιουργία νέων όπου δεν υπάρχουν, καθώς και με τη συμμετοχή και ενδυνάμωση του κλαδικού σωματείου ΣΕΤΗΠ.

Γιάννης Σαλάπας

Συντονιστικό Αναπληρωτών-Αδιόριστων Εκπαιδευτικών

Κέντρο αγώνα ενάντια στην ελαστική εργασία

Το Συντονιστικό Αναπληρωτών-Αδιόριστων Εκπαιδευτικών από την εμφάνισή του τον περασμένο Οκτώβρη  επιδίωξε τη συγκρότηση του κόσμου της περιπλάνησης όλων των κλάδων και ειδικοτήτων, αλλά κυρίως των χιλιάδων άνεργων συναδέλφων, σε ένα πολυδιασπασμένο περιβάλλον όπου ο ανταγωνισμός και οι συντεχνιακές αντιπαραθέσεις κυριαρχούν. Έθεσε τις βάσεις ενός κέντρου αγώνα και αναφοράς χιλιάδων εκπαιδευτικών που θα επιδιώξει να οργανώσει την αντεπίθεση των ελαστικά εργαζόμενων για την υπεράσπιση της εργασίας τους και του δημόσιου σχολείου. Κύτταρο της συλλογικοποίησης των επιμέρους κινητοποιήσεων υπήρξε η σύνδεση με τα πρωτοβάθμια σωματεία και η δραστηριοποίηση στα πλαίσιά τους, ο συντονισμός και η επικοινωνία σε πανελλαδική κλίμακα των επιτροπών αναπληρωτών και οι αμεσοδημοκρατικές διαδικασίες βάσης που θα συζητούν και θα παράγουν  πρόγραμμα δράσης και  αιτήματα που θα ενώνουν στη βάση των κοινών συμφερόντων πέραν των ορίων του γραφειοκρατικού-κυβερνητικού συνδικαλισμού και κόντρα στην επίθεση κυβέρνησης-ΕΕ-ΟΟΣΑ.

Η πολύμηνη παρέμβαση του Συντονιστικού έθεσε μια άλλη διάσταση στη συζήτηση που κυριαρχούσε στους κόλπους των συναδέλφων. Οι ελαστικές σχέσεις στην εκπαίδευση, οι πολλαπλού τύπου εργασιακές συμβάσεις, οι διαφορετικές πηγές χρηματοδότησης διαμoρφώνουν ένα ρευστό πεδίο. Η διαρκής εναλλαγή εργασιακού χώρου χαλαρώνει τις οργανικές σχέσεις των εκπαιδευτικών με τις συλλογικές διαδικασίες των σωματείων τους, η πολιτική συζήτηση και πολύ περισσότερο η διεκδίκηση εμφανίζεται μόνο σαν αγώνας για την προσωρινότητα μιας θέσης στο σχολείο και όχι σαν ρεύμα για τη αμφισβήτηση και τη ρήξη με το μοντέλο του νέου εργαζόμενου. Ωστόσο το βάθος των αντιδραστικών μεταρρυθμίσεων αναδεικνύει την επιτακτικότητα για αλλαγή του τρόπου οργάνωσης και πάλης και το αίτημα για σταθερή και μόνιμη εργασία για όλους, η δημόσια δωρεάν εκπαίδευση, ο αγώνας για την υπεράσπιση των εργασιακών και ασφαλιστικών δικαιωμάτων μπαίνει στην προμετωπίδα των κινητοποιήσεων.

Αποκορύφωμα της δράσης και της εμφάνισης των ελαστικά εργαζόμενων στην εκπαίδευση αποτέλεσε η μαχητική και ελπιδοφόρα εμφάνιση των αναπληρωτών τις τελευταίες βδομάδες του Απρίλη. Τα σχέδια του Υπουργείου Παιδείας για περαιτέρω ελαστικοποίηση των εργασιακών σχέσεων με την επιδίωξη εφαρμογής ανταγωνιστικών κριτηρίων που θα ορίζουν τον αριθμό των εργαζόμενων και θα πετούν στον Καιάδα της ανεργίας χιλιάδες άλλους, ανέδειξαν την υφέρπουσα οργή μιας κοινωνίας που χτυπιέται αλύπητα. Οι αυταπάτες της μονιμοποίησης ως κυβερνητικού δώρου κατέρρευσαν και επιβάλλεται η ανάδειξη μιας νέας, πιο επιθετικής, απάντησης στην προσαρμογή εργασίας και εκπαίδευσης στο μειωμένο κόστος και τους νόμους της αγοράς.

Βαγγελίτσα Δινοπούλου

Attack

Στα χρόνια της κρίσης και του μνημονίου ο εργασιακός χάρτης διαλύεται και ξαναχτίζεται από την αρχή διαμορφώνοντας ένα καθεστώς εργασίας που περισσότερο θυμίζει σύγχρονο μισθωτό σκλάβο, παρά εργαζόμενο. Έκφραση της επιβαλλόμενης αυτής πολιτικής αποτελούν τα προγράμματα «καταπολέμησης» της ανεργίας. Τα προγράμματα του ΟΑΕΔ χρηματοδοτούμενα από τα κοινοτικά κονδύλια των ΕΣΠΑ, έρχονται σύμφωνα με τις κυβερνήσεις των τελευταίων χρόνων ως απάντηση στην ανεργία, προσφέροντας 5μηνη εργασία στον ιδιωτικό και δημόσιο τομέα. Ανακυκλώνοντας την τεράστια μάζα των ανέργων, προσφέρουν δωρεάν εργατικό δυναμικό στις επιχειρήσεις και τις κρατικές δομές που υπολειτουργούν μετά τις χιλιάδες απολύσεις των τελευταίων ετών. Η λογική των προγραμμάτων αυτών επεκτείνεται σε πολλές μορφές ανταποδοτικής εργασίας (πχ μαθητεία, πρακτική άσκηση) αλλά και γενικεύεται σε όλες τις ηλικίες. Σ’ αυτή τη διαρκώς μεταβαλλόμενη προς το χειρότερο πραγματικότητα, η νέα γενιά έρχεται να παίξει έναν ιδιαίτερο ρόλο. Αγνοώντας τη σταθερή εργασία αλλά και την εμπειρία του εργατικού αγώνα, ταλαντεύεται μεταξύ της ανεργίας και της επισφάλειας και αποτελεί κύριο αποδέκτη των αντιδραστικών ανατροπών.

Στις ειδικές πλευρές που χρειάζεται να ψηλαφήσουμε για να καταφέρουμε την ένταξη της νέας γενιάς στους κοινωνικούς αγώνες χρειαζόμαστε ένα ευέλικτο όχημα που να μπορεί να προσεγγίζει με αποτελεσματικό τρόπο τη διάρθρωση οικονομικού/πολιτικού και των αντίστοιχων κινηματικών μορφών που εμφανίζονται στους αγώνες της νέας εποχής. Μια τέτοια προσπάθεια αποτελεί η Attack.

Σε αυτή μάχη ο αστικοποιημένος συνδικαλισμός τύπου ΓΣΕΕ είναι απέναντί μας. Αυτές είναι οι συνομοσποδίες των αφεντικών που προωθούν και προασπίζονται κάθε κατεύθυνση για τη διάλυση της εργασιακής πραγματικότητας. Τι άλλο μπορεί κανείς να συμπεράνει από την από κοινού διαχείριση του νέου ΕΣΠΑ από ΓΣΕΕ και ΣΕΒ; Αυτή προετοιμάστηκε εδώ και 2 χρόνια ακόμα και με τη βούλα της ΕΓΣΣΕ. Για αυτή τη σύμβαση διαγκωνίζονται ΣΕΒ, υπουργείο Εργασίας και ΓΣΕΕ, για το ποιος θα την παρατείνει εν αναμονή του νέου νομοσχεδίου τύπου Κόμρι που ετοιμάζει η κυβέρνηση με την ΕΕ.

Από τις μέχρι τώρα παρεμβάσεις της σε όλο το φάσμα του συνεχούς της ανεργίας και της επισφάλειας, από εργατικούς αγώνες ενάντια σε απολύσεις και για την καταβολή δεδουλευμένων, μέχρι τις κινητοποιήσεις ενάντια στην κατάργηση της κυριακάτικης αργίας αλλά και τον αγώνα των 5μηνων στους Δήμους μπορούν βγουν χρήσιμα συμπεράσματα.

Η εμπειρία από τον αγώνα τον 5μηνων αποκάλυψε τα όρια αυτού του τύπου συνδικαλισμού ενώ ταυτόχρονα ανέδειξε τις δυνατότητες ενός διαφορετικού τρόπου συγκρότησης. Λόγω της μικρής διάρκειας των προγραμμάτων, των απαιτήσεων για άμεση επίλυση των πολύ σοβαρών ζητημάτων που προέκυπταν, της εχθρικής στάσης που κρατά η συντριπτική πλειοψηφία των σωματείων των ΟΤΑ, οι ίδιο οι «ωφελούμενοι» οργανώθηκαν αυθόρμητα μέσα από επιτροπές στους χώρους δουλειάς. Η δυνατότητα ύπαρξης ενός οργάνου πάλης όπου συμμετέχουν οι «ωφελούμενοι» και όσα σωματεία κι εργαζόμενοι αντιλαμβάνονται την ενότητα των συμφερόντων από τη σκοπιά της τάξης ξεδιπλώθηκε με τη συγκρότηση του συντονιστικού συμβασιούχων και εργαζομένων στην κοινωφελή εργασία. Ενός κέντρου αγώνα που κατάφερε να σπάσει τα όρια του σχεδιασμού που έβαζε και η ΠΟΕ-ΟΤΑ αλλά και το Συνδικάτο ΟΤΑ (ΠΑΜΕ), πολύτιμη παρακαταθήκη για το μέλλον.

Για να ανατραπεί μιας τέτοιας κλίμακας επίθεση είναι αναγκαία η συσπείρωση πρωτοβουλιών από κλάδους και γειτονιές αλλά και κάθε συλλογικότητα που στρέφει την πάλη της ενάντια στον σύγχρονο εργασιακό μεσαίωνα. Ένα πρώτο βήμα για τη συνάντηση δυνάμεων που από διαφορετικές αφετηρίες προσεγγίζουν το ζήτημα της ανεργίας και τις επισφάλειας είναι η συνδιοργάνωση του ομώνυμου διημέρου στις 14 και 15 Μαΐου με διήμερες συζητήσεις πάνω σε διαφορετικές πτυχές του εργασιακού μεσαίωνα και του σχεδιασμού που απαιτείται για την ανατροπή του.

Ολύβια Τζιουβάρα

*Το αφιέρωμα δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα ΠΡΙΝ, 7.5.2016

6:30 π.μ.