Τρομοκρατία - 2. Στοχευμένη τρομοκρατία, «εξωδικαστικές εκτελέσεις» και τάγματα θανάτου

Ξεχωριστό πρόβλημα αποτελούν οι λεγόμενες «εξωδικαστικές εκτελέσεις»: είναι γνωστή η συστηματική προσφυγή του Ισραήλ στη φυσική εξόντωση, δηλαδή στη δολοφονία των παλαιστινίων πολιτών που κατηγορούνται ή είναι ύποπτοι για τρομοκρατικές ενέργειες.

Μήπως και οι εκτελέσεις αυτές είναι στην ουσία τρομοκρατικές ενέργειες; Η ερώτηση είναι απόλυτα δικαιολογημένη αν αναλογιστούμε πως «σε αγαστή σύμπνοια με την Ουάσινγκτον», οι ισραηλινές μυστικές υπηρεσίες έχουν αναλάβει το καθήκον να «εξοντώνουν», μαζί με τους «αρχηγούς των παλαιστινιακών ομάδων όπου τους συναντούν», και τους «ιρανούς επιστήμονες που απασχολούνται στο πρόγραμμα της Βόμβας» ή ακόμη και όσους είναι «ύποπτοι για συνεργασία με το Ιράν» σε άλλες χώρες[1]. Όπως βλέπουμε, η εντολή για δολοφονίες περιλαμβάνει πολλές περιπτώσεις: για μια καταδίκη σε θάνατο αρκεί και μόνο η υποψία άμεσης ή έμμεσης εμπλοκής στο σχέδιο του Ιράν που ... θέλει δήθεν να ανταγωνιστεί το Ισραήλ στα πυρηνικά όπλα!

Είναι γνωστά τα επιχειρήματα που χρησιμοποιούνται για να δικαιολογηθούν οι «εξωδικαστικές εκτελέσεις»: ισχυρίζονται πως είναι σε τελευταία ανάλυση ενέργειες της αστυνομίας προκειμένου να επιβάλουν το νόμο σε τρομερούς εγκληματίες. Από μια άλλη άποψη όμως, αυτή η τακτική φέρνει στο νου τα τάγματα θανάτου που χρησιμοποιούσαν συχνά μερικά καθεστώτα της Λατινικής Αμερικής προκειμένου να ξεφορτωθούν οριστικά τους πιο ριζοσπαστικούς και πιο επικίνδυνους αντιπάλους τους. Κάτι ανάλογο έκανε και η Αγγλία για να αντιμετωπίσει το ιρλανδικό εθνικοαπελευθερωτικό κίνημα: σήμερα έχει πια επιβεβαιωθεί η συνεργασία ανάμεσα στις βρετανικές υπηρεσίες, στη βορειοιρλανδική αστυνομία και στους Ενωτικούς, «για τη φυσική εξόντωση των καθολικών οπαδών της ανεξαρτησίας του Όλστερ»[2]. Όπως βλέπουμε, δεν γίνεται λόγος για «τρομοκράτες» ούτε στην περίπτωση αυτή ούτε στο άρθρο που προαναφέραμε και το οποίο μιλάει για την εξαφάνιση των «αρχηγών των Παλαιστινίων». Όμως, στόχος των βρετανικών χτες και ισραηλινών σήμερα κομάντος είναι άραγε μόνο οι υπεύθυνοι τρομοκρατικών ενεργειών ή οι αρχηγοί και οι πιο επικίνδυνοι μαχητές του κινήματος κατά της εθνικής καταπίεσης και της στρατιωτικής κατοχής; Εδώ και λίγο καιρό ο διεθνής τύπος ανέφερε πως η Ουάσινγκτον αποφάσισε να ανατρέξει και στο Ιράκ στη «μέθοδο Σαλβαδόρ», την οποία περιέγραφε ως εξής: για να αντιμετωπίσει τους σαλβαδοριανούς επαναστάτες, η κυβέρνηση των ΗΠΑ χρηματοδότησε και εκπαίδευσε τα γνωστά φιλοκυβερνητικά «τάγματα θανάτου», επιφορτισμένα με το καθήκον «να τρομοκρατήσουν και να δολοφονήσουν τους αρχηγούς των εξεγερμένων και τους οπαδούς τους»[3]. Όπως φαίνεται από τους πλάγιους χαρακτήρες που χρησιμοποιώ, τρομοκράτες αποδεικνύονται αυτοί ακριβώς που εμφανίζονται ως υπέρμαχοι του αγώνα κατά της τρομοκρατίας.

Τώρα ας αφήσουμε κατά μέρος τα «τάγματα θανάτου» για να ασχοληθούμε με τις «εξωδικαστικές εκτελέσεις» που χρησιμοποιούνται για να τιμωρηθούν μόνο οι «τρομοκράτες», όπως μας διαβεβαιώνουν. Μπορούμε όμως να μιλάμε για πραγματική απόδοση δικαιοσύνης μόνο όταν αυτός που την αποδίδει είναι ένα όργανο ανεξάρτητο, που κρίνει ξεκινώντας όχι από εντυπώσεις ή υποκειμενισμούς αλλά από αποδείξεις που επικυρώνονται σε αντιπαραβολή με την υπεράσπιση και επιβάλλει ποινές που προβλέπονται από το νόμο. τίποτα από αυτά δεν ισχύει όταν τα ισραηλινά αεροπλάνα ή ελικόπτερα ρίχνουν βόμβες στα στοχοποιημένα θύματά τους. Είναι αλήθεια πως στις συγκεκριμένες συνθήκες δεν υπάρχει ή είναι μηδαμινή η δυνατότητα μιας κανονικής δίκης. Όμως το ίδιο επιχείρημα θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν -όπως το έχουν κάνει- και πολλοί τρομοκράτες. Ας θυμηθούμε τον Γκαετάνο Μπρέσι που στις 29 Ιουλίου 1900 σκότωσε τον Ουμπέρτο Α', τον οποίο θεώρησε, και όχι άδικα, υπεύθυνο για τη σφαγή που είχε γίνει στο Μιλάνο δύο χρόνια πριν, όταν ο στρατηγός Μπάβα-Μπέκαρις, παρασημοφορημένος προηγουμένως από τον βασιλιά, διέταξε τους στρατιώτες να πυροβολήσουν ενάντια στο πλήθος με αποτέλεσμα το θάνατο εκατό αθώων ανθρώπων. Είναι πιθανόν σαν τον Μπρέσι να σκέφτονται και οι παλαιστίνιοι κομάντος που επιτέθηκαν και σκότωσαν τον ισραηλινό υπουργό Ρεχαβάμ Ζεεβί, υπέρμαχο της θεωρίας της εκδίωξης των Παλαιστινίων από τα κατεχόμενα εδάφη, ο οποίος κατηγορήθηκε και μέσα στην πατρίδα του ως συνεργός σε επιχειρήσεις εθνοκάθαρσης, μια από τις πολλές άδικες και ταπεινωτικές ενέργειες που συνοδεύουν τη διαδικασία αποικιοποίησης που εξελίσσεται εδώ και δεκαετίες.

Τουλάχιστον σ' αυτή την περίπτωση δεν ισχύει η συνηθισμένη ένσταση των Ισραηλινών που λέει πως δεν μπορούμε να εξομοιώνουμε ηθικά μια στοχευμένη εκτέλεση και μια τρομοκρατική ενέργεια που στρέφεται αδιακρίτως ενάντια στους πολίτες. Η ενέργεια που προκάλεσε το θάνατο του υπουργού Ζεεβί ήταν μια στοχευμένη εκτέλεση, δηλαδή μια δολοφονία συγκεκριμένου προσώπου. Καμιά φορά για να δικαιολογηθούν οι «εξωδικαστικές εκτελέσεις» που προωθεί το Ισραήλ, υπογραμμίζεται πως αυτές συχνά ματαιώνονται για να μην κινδυνεύσουν αθώοι. Είναι ακριβώς αυτό που οι ιστορικοί γράφουν για το ρώσο τρομοκράτη που στις 17 Φεβρουαρίου 1905 σκότωσε το θείο του τσάρου Νικολάου Β. Λίγο καιρό πριν είχε αλλάξει το σχέδιό του, γιατί στην άμαξα, δίπλα στο υποψήφιο θύμα του είδε να κάθονται η γυναίκα και τα δυο παιδιά του[4].

Όμως είναι αληθινά όσα λέγονται για εκτελέσεις με συγκεκριμένους στόχους, δηλαδή για τις ενορχηστρωμένες ενέργειες των εκτελεστών του ισραηλινού στρατού; Ο Χένρι Ζίγκμαν, «επικεφαλής» του Αμερικανικού Εβραϊκού Συμβουλίου δεν είναι καθόλου πεισμένος γι' αυτό και γράφει:

Το 2002, ζήτησαν από τον στρατηγό Νταν Χαλούτζ, το σημερινό αρχηγό του Γενικού Στρατιωτικού Επιτελείου του Ισραήλ, που τότε ήταν επικεφαλής της ισραηλινής αεροπορίας, να πει τι ένιωσε όταν έμαθε πως η βόμβα ενός τόνου που είχε ρίξει από το αεροπλάνο του ενάντια σε έναν ηγέτη της Χαμάς, είχε σκοτώσει και εννέα παλαιστίνια παιδάκια, κάτι που θα έπρεπε να περιμένει, αφού έριξε τη βόμβα σε μια πολυκατοικία όπου έμεναν οικογένειες πολιτών. Όπως ξέρουμε, αυτός απάντησε ότι ένιωσε μόνο «ένα ελαφρύ τράνταγμα» τη στιγμή που έπεφτε η βόμβα. Πρόσθεσε δε ότι εκείνη τη νύχτα, δόξα τω Θεώ, κοιμήθηκε μια χαρά.

Η αναισθησία του Χαλούτζ, που φάνηκε στη δήλωσή του, δεν εμπόδισε την προαγωγή του στο σημερινό ανώτατο βαθμό, και αυτό αποδεικνύει ξεκάθαρα πως οι παράπλευρες συνέπειες των ισραηλινών αντιποίνων είναι το αποτέλεσμα, όχι τόσο κάποιων ανθρώπινων λαθών, όσο της εγκληματικής αδιαφορίας των Ισραηλινών.

Είναι αποκαλυπτικό ένα στατιστικό δεδομένο: «σκοτώθηκαν περισσότεροι πολίτες από τους ισραηλινούς βομβαρδισμούς παρά από τις εγκληματικές ενέργειες των Παλαιστινίων που στάθηκαν η αφορμή γι' αυτούς τους βομβαρδισμούς»[5].

Και βέβαια δεν είναι πιο προσεκτικοί οι Αμερικανοί στους βομβαρδισμούς τους, όπως φαίνεται από τις μαζικές δολοφονίες πολιτών που προκλήθηκαν από το ένα «λάθος» μετά το άλλο. Αμφισβητεί την αξιοπιστία αυτών των ισχυρισμών ο ανταποκριτής στο Αφγανιστάν μιας σοβαρής ιταλικής εφημερίδας:

Ένας αμερικανός αξιωματούχος δήλωσε σε ένα περιοδικό πως ο θάνατος έντεκα ενηλίκων και πέντε παιδιών, που κονιορτοποιήθηκαν στο σπίτι τους όπου οι Αμερικανοί (άδικα) πίστευαν πως κρυβόταν ένα ηγετικό στέλεχος της Αλ Κάιντα, πρέπει να γίνει μάθημα σε όποιον φιλοξενεί τους φίλους του Μπιν Λάντεν: μήπως και αυτή δεν είναι μια ξεκάθαρη «τρομοκρατική ενέργεια»[6];

Μόνο ένα συμπέρασμα μπορούμε να βγάλουμε: δεν μπορεί να χαρακτηριστεί νόμιμη ενέργεια της αστυνομίας ή νομότυπη απόδοση δικαιοσύνης, μια καθαρά τρομοκρατική απόπειρα που γίνεται από έναν πράκτορα των μυστικών υπηρεσιών ή από μέλος κάποιου στρατού, ο οποίος, χωρίς να διακινδυνεύει τη ζωή του ή τη σωματική του ακεραιότητα, μπορεί ήσυχα και ελεύθερα να σκορπάει το θάνατο.

* Λεξικό της Αμερικανικής Ιδεολογίας. Η Γλώσσα της Αυτοκρατορίας - Ντομένικο Λοζούρντο

Διαβάστε: Τρομοκρατία - 1. Η στοχευμένη τρομοκρατία: αναρχικές ομάδες και μυστικές υπηρεσίες*

Σημειώσεις

---

[1] Olimpio 2003.

[2] Santevecchi 2006.

[3] Farkas 2005.

[4] Geyer 2004.

[5] Siegman 2006b, σ. 1 8-19.

[6] Rampoldi 2006.

7:22 μ.μ.