Διότι έτσι υποστηρίζει η κυρίαρχη ιδεολογία. Ας δούμε ένα
βιβλίο που αναφέρεται στις δραστηριότητες των «πρώτων χρόνων λειτουργίας της
CIA». Ο συγγραφέας του, δημοσιογράφος του εβδομαδιαίου αμερικανικού περιοδικού
Newsweek αναφέρεται στις άπειρες απόπειρες δολοφονίας κατά του Φιντέλ Κάστρο.
Αναφέρεται συχνά στις τεχνικές λεπτομέρειες ή σε κάποια χαρακτηριστικά
στιγμιότυπα: τις «τοξικές ουσίες» που χρησιμοποιήθηκαν, τα «αγαπημένα πούρα»
του υποψήφιου θύματος, τα «μικρόβια με τα οποία είχε εμποτιστεί το μαντήλι του»,
το ρόλο της «μαφίας», ή τα λύτρα που ζητήθηκαν στο παρασκήνιο. Αλλά στις
σελίδες του βιβλίου μάταια θα αναζητούσε κανείς την ηθική καταδίκη της
προσφυγής στην τρομοκρατία: η χρήση του όρου αποφεύγεται επιμελώς. Κι αυτό
επειδή οι απόπειρες αυτές οργανώθηκαν ή υλοποιήθηκαν από τις αμερικάνικες μυστικές
υπηρεσίες. Από αυτές τις ίδιες που τις δεκαετίες του 1950 και 1960 κατάστρωναν
καταχθόνια σχέδια για την υπονόμευση ή τη φυσική εξόντωση του Στάλιν στη
Σοβιετική Ένωση, του Άρμπεντζ στη Γουατεμάλα, του Λουμούμπα στο Κονγκό, του
Σουκάρνο στην Ινδονησία και διάφορων άλλων πολιτικών και στρατιωτικών
παραγόντων σε άλλες χώρες. Η ηγεσία της CIA -αναφέρεται στο βιβλίο, που δεν
παίρνει θέση πάνω σ' αυτό- είχε την άποψη ότι κάθε μέσο είναι θεμιτό όταν πρόκειται
να ξεφορτωθούμε μερικά «λυσσασμένα σκυλιά»[1].
Κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, και οι δύο πλευρές
επιδόθηκαν σε ενέργειες, απόπειρες και σχέδια που δύσκολα δεν θα χαρακτηρίζαμε
τρομοκρατικά. Διακρίθηκε ιδιαίτερα σε αυτό η υπερδύναμη που αρέσκεται να
παριστάνει την ηθική συνείδηση της ανθρωπότητας: «ο κινέζος Τσου Εν Λάι
παραλίγο να τιναχτεί στον αέρα κατά τη διάρκεια πτήσης με την Air lndia προς το
Μπαντούγκ της Ινδονησίας πηγαίνοντας να παραστεί στη Διάσκεψη των Αδεσμεύτων
Χωρών, αλλά την τελευταία στιγμή άλλαξε το πρόγραμμά του και γλίτωσε»[2], ενώ
δεν γλίτωσαν οι -διπλά αθώοι- υπόλοιποι επιβάτες (μιας και δεν ήταν ούτε καν
πολίτες της αντίπαλης χώρας).
Αυτές οι περιπέτειες συνεχίστηκαν και μετά τη διάλυση της
Σοβιετικής Ένωσης. Η εφημερίδα lnternational Herald Tribune, στις 27-28 Ιουλίου
1996 μεταφέρει μια είδηση από την ισραηλινή τηλεόραση: «Ο πρόεδρος Σαντάμ Χουσεΐν
γλίτωσε παρά τρίχα από μια απόπειρα εναντίον του, όταν έσκασε μια βόμβα μπροστά
σε ένα από τα παλάτια του στη Βαγδάτη, ελάχιστα λεπτά μετά την αναχώρησή του».
Τέσσερα περίπου χρόνια αργότερα η ίδια εφημερίδα αναφέρει περιχαρής: η CIA
υποσχέθηκε τεράστια χρηματική αποζημίωση σε όποιον στρατηγό ή συνταγματάρχη φυτέψει
μια σφαίρα στο κεφάλι του Σαντάμ»[3].
Ας πάμε τώρα στη Γιουγκοσλαβία. Λίγο πριν τις εκλογές του
2000, ο αμερικανικός τύπος εξέφραζε την ικανοποίησή του για τις δυσκολίες που
συναντούσε ο Μιλόσεβιτς κατά την προεκλογική εκστρατεία: «Φοβούμενος μια νέα
απόπειρα δολοφονίας του, ο πενηνταοχτάχρονος πρόεδρος κάνει σπάνια δημόσιες
εμφανίσεις και μόνο για να βγάλει σύντομους λόγους σχετικά με τα αρνητικά του
φασισμού μπροστά στους οπαδούς του»[4].
Οι φόβοι αυτοί ήταν απόλυτα δικαιολογημένοι.
Μετά το πέρας των αεροπορικών βομβαρδισμών, συνέβαιναν συχνά στη χώρα
μυστηριώδεις απόπειρες και δολοφονίες. Για τη σημασία τους έγραφε λίγο αργότερα
μια άλλη βορειοαμερικανική εφημερίδα: θα επικρατήσει ειρήνη στα Βαλκάνια «μόνο
όταν παγιδευτεί και χτυπηθεί ο Μιλόσεβιτς ή φύγει νεκρός από την εξουσία»[5]. Είναι ολοφάνερο
ότι και για τον γιουγκοσλάβο πρόεδρο έψαχναν έναν τολμηρό και εύστοχο
τρομοκράτη!
Ας έρθουμε τώρα στις μέρες μας. Ένας γνωστός
τηλεπαρουσιαστής, ο Πατ Ρόμπερτσον, αδιαμφισβήτητα χριστιανός και φανατικός Αμερικανός,
πετάει απερίσκεπτα μια πρόταση που μετά θα προσπαθήσει μάταια να αναιρέσει:
γιατί οι μυστικές υπηρεσίες της χώρας του δεν κάνουν κάτι για να επαναφέρουν άμεσα
την τάξη στη Βενεζουέλα, με τη φυσική εξόντωση του δημοκρατικά εκλεγμένου
προέδρου της, Ούγκο Τσάβες; Η διοίκηση Μπους χαρακτηρίζει απλά «ακατάλληλη»
αυτή την ενέργεια, θέλοντας να υποδηλώσει ότι κάποια πράγματα μπορεί να είναι
θεμιτά, αλλά πρέπει να γίνονται συγκαλυμμένα.
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι η CIA δρα σαν τους αναρχικούς τρομοκράτες
του 19ου και του 20ού αιώνα για να απειλήσει τους πολιτικούς ηγέτες κάποιων
χωρών. Αλλά με μια διαφορά: Τώρα δεν στοχοποιούνται μόνο οι εχθροί αλλά και οι
ενοχλητικοί σύμμαχοι. Ας δώσουμε ξανά το λόγο στην έγκυρη βορειοαμερικανική εφημερίδα,
στην οποία αναφερθήκαμε νωρίτερα. Βρισκόμαστε στο Νότιο Βιετνάμ στις αρχές του
1960: «Ενοχλημένη από την αποτυχία του Νγκο Ντινχ Ντιέμ -του καθολικού
μανδαρίνου εθνικιστή που οι ΗΠΑ έφεραν από την εξορία στην εξουσία- η κυβέρνηση
Κένεντι οργάνωσε ένα στρατιωτικό πραξικόπημα και διέταξε τη δολοφονία του»[6]. Εδώ αξίζει
να αναφέρουμε ότι ο υπαίτιος αυτής της ενέργειας -που έγινε με τη σειρά του
στόχος μυστηριώδους απόπειρας εναντίον του- όχι μόνο δεν στάλθηκε στην κόλαση
που επιφυλάσσεται στους τρομοκράτες, αλλά τιμάται ως αγωνιστής της ελευθερίας
και της δημοκρατίας.
* Λεξικό της Αμερικανικής Ιδεολογίας. Η Γλώσσα της
Αυτοκρατορίας - Ντομένικο Λοζούρντο
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου