Πηγή: kommon.gr
Είχε προηγηθεί ο μύθος του. Τα βασανιστήρια στη χούντα, η
συνδικαλιστική του δράση στους μηχανικούς κι η ανοιχτή διαφωνία του με το ΚΚΕ,
μέσω της Κομματικής Οργάνωσης Ναυτεργατών.
Πολύ περισσότερο ο κομμουνιστής Νίκος Στεφανής έγινε γνωστός με αφορμή την εισβολή του στο γραφείο του τότε υπουργού Εμπορικής Ναυτιλίας, Γιώργο Κατσιφάρα, κρατώντας στα χέρια του ένα νεκρό εργάτη. Μια πολιτική πράξη που έκανε κομμάτια και θρύψαλα τη γραμμή του μορατόριουμ μεταξύ ΚΚΕ και ΠΑΣΟΚ τη δεκαετία του ’80.
Στη συνέχεια, αρχές δεκαετίας του ’90, ήρθε η προσωπική μας
σχέση που αναπτύχθηκε σχεδόν αποκλειστικά τις μεταμεσονύκτιες ώρες στη Στάνη
της πλατείας Κοραή και τα διανυκτερεύοντα καφέ και μπαρ της περιφερειακής οδού
του Πειραιά, κατά βάση ξενοδοχεία: από το Μιραμάρε στη Φρεατίδα μέχρι το Κάβο
ντ’ Όρο στην Καστέλα. Εκεί ο Νίκος έπιανε κουβέντα με τους πιο απίθανους
τύπους. Από σερβιτόρους και ξενύχτηδες μέχρι λούμπεν που ξέβραζε το λιμάνι.
Αυτούς τους τραβούσε σαν μαγνήτης. Ο Νίκος σεβόταν τον κόσμο που γνώριζε,
θυμόταν τι του είχαν πει κι ας ήταν από τα χείλη ενός αγνώστου στη Νίσυρο ή τα
Κουφονήσια.
Δεν έχω γνωρίσει καλύτερο συνομιλητή από το Νίκο Στεφανή.
Μπορούσες να συζητάς μαζί του ατελείωτες ώρες. Για το ρεμπέτικο και την ασχήμια
της διαφημιστικών πινακίδων, για τους Μακρονησιώτες και τον «υπαρκτό», για τις
εξελίξεις της επιστήμης και το μικροαστικό κοινωνικό προφίλ της ηγεσίας του
ΚΚΕ, για τις αλλαγές που φέρνει ο αυτοματισμός στην παραγωγή και για την μανία
των μηχανικών, ακόμη κι όσων ανήκουν στην επαναστατική Αριστερά, να παριστάνουν
την εργατική τάξη, καταλήγοντας να την ποδηγετούν και διαιωνίζοντας έτσι τον
αποκλεισμό της από την εξουσία ακόμη κι εντός των κομμουνιστικών –
επαναστατικών κομμάτων. «Γιατί να μας εμπιστευθεί η εργατική τάξη, όταν ακόμη
και στα κόμματά μας έχει το ρόλο του χειροκροτητή;», επαναλάμβανε. Για να
καταλήξει χαμογελώντας: «τα ίδια και τα ίδια»…
Ο Νίκος, γεννημένος το 1949 στη Μεγάλη Βρύση Λακωνίας, ήρθε
σε επαφή με τις επαναστατικές ιδέες στη Σχολή των Αναβρύτων όπου σπούδασε, με
υποτροφία. Εκεί γνωρίστηκε με τον Κώστα Τζιαντζή και τον Τάκη Κυπραίο. Μαζί
τους γνώρισε τον μαρξισμό, εντάχθηκε στην ΚΝΕ. Συνελήφθη το Φεβρουάριο του
1974, βασανίστηκε αλλά δεν «μίλησε». Έγινε μέλος του ΚΚΕ, απ’ όπου
αποχώρησε το 1989. Η συγκυβέρνηση με τον Τζανετάκη έγινε η αφορμή για να
αποχωρήσει και να ενταχθεί στο ΝΑΡ. Το 1ο και 2ο συνέδριό του τον εξέλεξε στην
Πολιτική του Επιτροπή.
Το Νίκο τον συνέπαιρναν οι μεγάλες ιδέες. Από τα βιβλία και
τα άρθρα που διάβαζε ποτέ δε θυμόταν το συγγραφέα. Σχολίαζε ωστόσο με φρεσκάδα
και μετέφερε με πάθος και κριτικά τις απόψεις του. Έτσι και με τους ανθρώπους:
ποτέ δεν τους κράταγε κακία. Πίσω από τη στάση και τις επιλογές τους αναζητούσε
τα ταξικά συμφέροντα που εξέφραζαν λόγω της κοινωνικής τους θέσης. Και του ήταν
αρκετό…
Πίσω από την υπερηφάνεια και την αυτοπεποίθηση του Νίκου
ήταν η ταξική ανωτερότητα και η ιδεολογική υπεροχή ενός τμήματος της εργατικής
τάξης που είχε επίγνωση της ικανότητάς του να διοικήσει και να πάρει την
εξουσία.
Αυτή η περηφάνια τον έκανε να συγκρούεται με τους εφοπλιστές
για τις εργασιακές συνθήκες και το δικαίωμα στον αγώνα, με αποτέλεσμα στο τέλος
να μη βρίσκει δουλειά. Δυσκολία, που όσο κι αν τον κατέβαλλε λίγα χρόνια πριν
συνταξιοδοτηθεί, την ξεπερνούσε με τη βοήθεια της συντρόφου του, Ρούλας, με την
οποία πορεύτηκε σε όλη του τη ζωή.
Αυτή η σιγουριά επίσης τον οδήγησε την τελευταία πενταετία να συμβάλλει με τις ιδέες, την παρουσία και το παράδειγμά του στην προσπάθεια του κομμουνιστικού ρεύματος, με στόχο να θεμελιώσει το κομμουνιστικό πρόγραμμα και το κόμμα της νέας εποχής. Δεν εγκλωβιζόταν, δεν τον φόβιζε μια καινούργια αρχή.
Ο Νίκος, ανεπιτήδευτος και ειλικρινής, αγαπούσε τα παιδιά.
Αυθόρμητα και ανυπόκριτα γινόταν η καλύτερη τους παρέα. Ίσως γιατί έβλεπε το
μέλλον. Επίσης έβλεπε ψηλά και μακριά. Εκεί όπου κοιτούσε ο πέτρινος αητός που
μετά μανίας και σχεδόν καθημερινά ήθελε να τον πηγαίνουν ο Παντελής και ο
Γιώργος να βλέπει όταν πια η αρρώστια τον είχε καταβάλλει, και να σχολιάζει:
«Δες τον, θέλει να πετάξει»...
Ο Νίκος τώρα «πέταξε» στα πέρα από εδώ!
Νίκο, σε ευχαριστώ για όσα ανιδιοτελώς και
απλόχερα μας πρόσφερες…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου