Τι ξέραμε έως πρόσφατα από το ΔΝΤ σχετικά με το ελληνικό
χρέος; Ξέραμε ότι υπήρχε μια έκθεση των υπηρεσιών του, που χαρακτήριζε
εξαιρετικά μη βιώσιμο (highly unsustainable) το ελληνικό χρέος, τόσο λόγω του
ύψους του (η έκθεση του ΔΝΤ προβλέπει ότι θα φτάσει το 170% του ΑΕΠ το 2020, θα
μειωθεί στο 164% το 2022 και θα εκτιναχτεί στο 275% το 2060) όσο και λόγω των
χρηματοδοτικών αναγκών για την εξυπηρέτησή του, που θα ξεπεράσουν το «ανεκτό»
επίπεδο του 15% του ΑΕΠ το 2024 και θα συνεχίσουν να αυξάνονται, φτάνοντας το
20% το 2031 και το 33% το 2040.
Τι μάθαμε από την Κριστίν Λαγκάρντ, μετά τη συνάντησή της με την Ανγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο, την Τετάρτη 22 Φλεβάρη; Καταρχάς, ότι μετά τη συνάντησή της με τη γερμανίδα καγκελάριο, το Ταμείο είναι «πολύ πιο αισιόδοξο» για την εξεύρεση μιας λύσης για το ελληνικό χρέος. Για να την ακούσουν όσο γίνεται περισσότεροι στη Γερμανία, προκειμένου να υποβοηθηθεί η προεκλογική καμπάνια του κόμματος της Μέρκελ, η Λαγκάρντ εμφανίστηκε και στο μεγάλο τηλεοπτικό δίκτυο ARD, για να «εξηγήσει» ότι το ελληνικό χρέος δε χρειάζεται σώνει και καλά «κούρεμα» για να καταστεί βιώσιμο. Αυτό μπορεί κάλλιστα να γίνει με μείωση επιτοκίων, ενώ «πρέπει να εξεταστεί εκ νέου και ο χρονικός ορίζοντας ωρίμανσης των ομολόγων».
Την επομένη, προκειμένου να τηρηθούν οι απαραίτητες ισορροπίες, δόθηκε εντολή στον εκπρόσωπο Τύπου του ΔΝΤ Τζέρι Ράις να δηλώσει ότι, προκειμένου το Ταμείο να συμμετάσχει στο ελληνικό «πρόγραμμα», θα πρέπει να προηγηθούν γενναίες μεταρρυθμίσεις που θα διευκολύνουν την ανάπτυξη, καθώς και η δέσμευση και εξειδίκευση των μέτρων ελάφρυνσης του χρέους από πλευράς ευρωπαίων δανειστών. Σύμφωνα με τον Ράις, αυτή τη θέση μετέφερε στη Μέρκελ η Λαγκάρντ. Το ποτήρι του νερού μπορείς να το χαρακτηρίσεις μισογεμάτο ή μισοάδειο. Ανάλογα με το ακροατήριο, τα στελέχη του ΔΝΤ χρησιμοποιούν και διαφορετικούς τόνους.
Μπορεί η Λαγκάρντ στα νιάτα της να ήταν αθλήτρια της συγχρονισμένης κολύμβησης, κατά συνέπεια μαθημένη στις κωλοτούμπες, όμως εν προκειμένω δεν έχουμε καμιά κωλοτούμπα. Αναφερόμαστε στην ουσία του ζητήματος και όχι στις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, που υπαγορεύουν σε «μεγαλοϋπάλληλους» σαν τη Λαγκάρντ να εμφανίζονται πότε με τη μία και πότε με την άλλη θέση. Από άποψη ουσίας, τίποτα δεν άλλαξε (ούτε πρόκειται ν' αλλάξει) στο ελληνικό χρέος και στη χρήση του ως εργαλείου αποικισμού και κινεζοποίησης.
Η Μέρκελ με τη Λαγκάρντ έκαναν κάποιο παζάρι. Δεν ξέρουμε τι πήρε η πλευρά του ΔΝΤ (κάτι θα πήρε ασφαλώς), ξέρουμε όμως τι πήρε η Μέρκελ. Συμφώνησαν με τη Λαγκάρντ να γίνουν τέτοιοι χειρισμοί που θα επιτρέψουν στο κόμμα της Μέρκελ (και στους σοσιαλδημοκράτες κυβερνητικούς εταίρους) να κάνουν εκλογές χωρίς να μπλέκεται μέσα στα πόδια τους το ελληνικό ζήτημα, που το χρησιμοποιούν οι ακροδεξιοί της AFD για να κατηγορούν τους συγκυβερνώντες χριστοανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες ότι πετάνε τα χρήματα των γερμανών φορολογούμενων στο χωρίς πάτο βαρέλι των τεμπέληδων Ελλήνων. Σε ό,τι αφορά τους χειρισμούς που θα γίνουν, για να μην έχει η Λαγκάρντ «γκρίνια» από διάφορους στο ΔΝΤ, ενδεχομένως να υπάρξει κάποια πιο συγκεκριμένη περιγραφή των περιβόητων «μεσοπρόθεσμων μέτρων» για το ελληνικό χρέος, χωρίς αυτό να είναι και σίγουρο.
Το λέμε, γιατί στη συνέντευξη που έδωσε στο ARD η Λαγκάρντ μίλησε μόνο για μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση λήξεων ομολόγων, που δεν είναι τίποτα καινούργιο. Από το Δεκέμβρη του 2012 (επί Σαμαροβενιζέλων) υπάρχει σχετική αναφορά σε απόφαση του Εurogroup, με στόχο και τότε να συνεχίσει το ΔΝΤ να συμμετέχει στο «πρόγραμμα». Επομένως, μπορεί να υπάρξει απλά μια επανάληψη των διατυπώσεων του 2012 (για μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση λήξεων, αν χρειαστεί) και αυτό να θεωρηθεί αρκετό για να συνεχίσει το ΔΝΤ, ως σύμβουλος έστω και όχι βάζοντας κάποια λεφτά σε δάνεια (θυμίζουμε ότι το ΔΝΤ έχει να βάλει λεφτά στα δάνεια προς το ελληνικό κράτος από το 2014).
Αυτό περιμένουν και οι συριζαίοι για να το κάνουν σημαία. Οτι τάχα «πήραν» τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, στο πλαίσιο του «συνολικού πακέτου» της δεύτερης αξιολόγησης. Πράγμα που είναι άνευ σημασίας. Ολοι (και οι ιμπεριαλιστές δανειστές και το πολιτικό προσωπικό της ελληνικής αστικής τάξης) γνωρίζουν πολύ καλά πως θα χρειαστεί να κάνουν πολλές αναδιαρθρώσεις του χρέους, προκειμένου το ελληνικό κράτος να μπορεί να το εξυπηρετεί και να μη χρεοκοπήσει. Μόνο που αυτές οι αναδιαρθρώσεις θα γίνονται με το σταγονόμετρο, όπως γίνονται και μέχρι τώρα, προκειμένου οι ιμπεριαλιστές δανειστές να διατηρούν την αποικιοκρατικού τύπου επιτροπεία επί του ελληνικού κράτους και του αστικού πολιτικού προσωπικού.
Ολη αυτή η συζήτηση για το χρέος, όπως εμφανίζεται, ως σύγκρουση αρχών (ή ιδεοληψιών) ανάμεσα στο ΔΝΤ και τους Γερμανούς, είναι καθαρά υποκριτική. Κόντρες μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων υπάρχουν, όμως, το περιεχόμενό τους είναι διαφορετικό. Το ελληνικό χρέος είναι απλά μια βιτρίνα. Γι' αυτό και στο τέλος τα βρίσκουν. Και τα βρίσκουν με απίθανα «μπαλαμούτια» στους αριθμούς. Την πρώτη περίοδο των Μνημονίων, επί κυβέρνησης ΓΑΠ, προκειμένου «να βγαίνουν τα νούμερα» το ΔΝΤ συμφώνησε ότι μπορούν μέσα σε μια τριετία να πάρουν 50 δισ. ευρώ από ιδιωτικοποιήσεις. Φυσικά, ήξεραν πολύ καλά ότι το νούμερο είναι εξωπραγματικό (όπως και αποδείχτηκε). Το 2012 συμφώνησαν σε κάτι εξωφρενικά «πρωτογενή πλεονάσματα» (μέχρι και 5%!), και πάλι για «να βγαίνουν τα νούμερα». Ηξεραν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πιαστούν τέτοια πλεονάσματα (όπως και αποδείχτηκε, με κατάληξη τις μειώσεις που συμφωνήθηκαν με το τρίτο Μνημόνιο). Πριν από λίγο καιρό, το ΔΝΤ υποστήριζε ότι είναι αδύνατο η ελληνική οικονομία να πιάνει «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% για αρκετά χρόνια μετά το 2018. Και έλεγε ότι πρέπει να υπάρξει μείωση της επιβάρυνσης του χρέους, ώστε να μην απαιτούνται τόσο υψηλά «πρωτογενή πλεονάσματα». Στη συνέχεια, συμφώνησαν με αυτά τα «εξωπραγματικά» πρωτογενή πλεονάσματα (ρίχνοντας την ευθύνη στη συμφωνία που έκανε η ελληνική κυβέρνηση με τους δανειστές της στο Eurogroup) και άρχισαν την πίεση για τα πρόσθετα μέτρα, ώστε «να βγαίνουν τα νούμερα». Εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Εχουν συμφωνήσει σε πρόσθετα μέτρα και συζητούν ποια θα είναι αυτά και πώς θα κλιμακωθούν στο χρόνο.
Θα μπορούσε να πει κάποιος -καθόλου αβάσιμα- ότι το ΔΝΤ λειτουργεί και ως προβοκάτορας ή ως «λαγός» των γερμανών ιμπεριαλιστών. Ξέροντας ότι η Γερμανία αποκλείεται σ' αυτή τη φάση να κάνει οποιαδήποτε συζήτηση για τη νέα αναδιάρθρωση του χρέους, το ΔΝΤ απαιτεί «να βγαίνουν οι αριθμοί» με τη θέσπιση σκληρότατων νέων μέτρων. Μάλιστα, αυτά που προτείνει ξεπερνούν σε σκληρότητα αυτά που προτείνουν οι άλλοι «θεσμοί», οι οποίοι στο τέλος συμφωνούν. Τραβώντας τα πράγματα στα άκρα, το ΔΝΤ φτιάχνει ένα ιδανικό διαπραγματευτικό πλαίσιο για τους ιμπεριαλιστές δανειστές, ώστε στο τέλος -κάνοντας τάχαμου υποχωρήσεις- να φτάσουν εκεί που από την αρχή είχαν προγραμματίσει να φτάσουν, προσφέροντας ταυτόχρονα ένα προπαγανδιστικό άλλοθι στην ελληνική κυβέρνηση, που θα μιλήσει για «έντιμο συμβιβασμό», όπως κάνουν διαχρονικά όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις κάθε φορά που νομοθετούν νέα πακέτα αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων.
Τα αστικά ΜΜΕ, για λόγους αποπροσανατολισμού, τόνισαν μόνο την εκτίμηση της έκθεσης του ΔΝΤ για εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος. Εθαψαν την άλλη πλευρά της, που ήταν και η πιο σημαντική, καθώς αυτή είχε άμεσο πρακτικό αντίκρισμα. Το ΔΝΤ ζήτησε «δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις», με πιο εξέχουσα τη μείωση του αφορολόγητου, ώστε «να διευρυνθεί η φορολογική βάση». Διότι, όπως αναφέρει η έκθεση, το 50% των μισθωτών και συνταξιούχων βρίσκονται κάτω από το όριο του αφορολόγητου με αποτέλεσμα να μην πληρώνουν καθόλου φόρο, ενώ το ποσοστό αυτό στις άλλες χώρες της ΕΕ ανέρχεται μόλις σε 8%. Ζήτησε «φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις στις αγορές εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών», που ξέρουμε τι υποκρύπτει ως όρος. Ζήτησε μείωση των συντάξεων, με το επιχείρημα ότι το υφιστάμενο σύστημα δεν είναι βιώσιμο και στηρίζεται κατά κύριο λόγο από τους υψηλούς φόρους! Σύμφωνα με την έκθεση, το ασφαλιστικό σύστημα χαρακτηρίζεται από στρεβλώσεις και αντιμετωπίζει ένα έλλειμμα ύψους 11% του ΑΕΠ, έναντι ελλείμματος 2,5% κατά μέσο όρο στις χώρες της ευρωζώνης. Ακόμα και για τους μισθούς, ενώ παραδέχεται ότι σήκωσαν το βάρος της προσαρμογής κατά την περίοδο 2010-11, η έκθεση του ΔΝΤ θεωρεί ότι… επηρεάζουν αρνητικά την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων, σε ποσοστό 5% έως 10%.
Το ΔΝΤ, λοιπόν, με αφετηρία τη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης (το Μάη και το Δεκέμβρη του 2016, στο Eurogroup) για «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% «το 2018 και μεσοπρόθεσμα», ξετύλιξε ένα σχέδιο παραπέρα κινεζοποίησης του ελληνικού λαού. Αυτό που βλέπουμε τώρα δεν είναι το τέλος, αλλά το επόμενο βήμα αυτού του σχεδίου. Κάποια μέτρα θα νομοθετηθούν άμεσα και κάποια άλλα σε επόμενη φάση, από τη σημερινή ή από την επόμενη κυβέρνηση. Και μην ξεχνάμε ότι αυτά τα μέτρα έρχονται να προστεθούν στα όσα έχουν θεσπιστεί από το 2010 που άρχισε η φάμπρικα των Μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων.
Και βέβαια, το χρέος παραμένει και θα εξακολουθήσει να παραμένει στα ίδια δυσθεώρητα επίπεδα και θα αποτελεί «στο διηνεκές» (για να θυμηθούμε τον Μπαρουφάκη) εργαλείο αποικισμού της χώρας και κινεζοποίησης του ελληνικού λαού.
Θα κλείσουμε αυτό το σημείωμα με μια σύντομη αναφορά στην πολιτική των κυβερνήσεων έναντι του ΔΝΤ. Το Σεπτέμβρη του 2014, ο Σαμαράς διακήρυξε ότι το Μνημόνιο τελειώνει και ότι δε θα πάρει τις τελευταίες δόσεις από το ΔΝΤ. «Διώχνουμε το ΔΝΤ» κραύγαζε τότε η συγκυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων. Τη συνέχεια την ξέρουμε. Προσκύνησαν και τη Μέρκελ και το ΔΝΤ, άρχισαν διαπραγματεύσεις για «προληπτικές πιστωτικές γραμμές», δεν τόλμησαν να κλείσουν την τελευταία αξιολόγηση καθώς οι ιμπεριαλιστές δανειστές δεν τους έκαναν την παραμικρή αβάντα, έπεσαν τελικά από την κυβέρνηση (καθώς δεν κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν 180 βουλευτές για να εκλέξουν πρόεδρο της Δημοκρατίας).
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μετά την «κρυάδα» του τρίτου Μνημόνιου, στην αρχή έλεγαν στον ελληνικό λαό ότι η παρουσία του ΔΝΤ είναι χρήσιμη, γιατί αυτό πιέζει τους ευρωπαίους δανειστές να ελαφρύνουν το χρέος. Προς τα τέλη του 2016, γύρισαν το δίσκο από την άλλη πλευρά και έπαιζαν το τραγούδι «δε χρειαζόμαστε το ΔΝΤ». Ναυάγησαν και οι δύο τακτικές τους. Ούτε καμιά αναδιάρθρωση του χρέους έγινε (γιατί οι Γερμανοί τη θεωρούν πρόωρη) ούτε το ΔΝΤ έφυγε. Tα ιμπεριαλιστικά κέντρα έκλεισαν μια ακόμα (άγνωστη ως προς το βάθος και την έκτασή της) συμφωνία και προχωρούν χέρι-χέρι. Μάλιστα, το ΔΝΤ δίνει τον τόνο στην απαίτηση των ιμπεριαλιστών για νέα εφιαλτικά μέτρα. Αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει και από την «καθαρά» πολιτική σκοπιά, ότι το χρέος ήταν, είναι και θα παραμείνει εργαλείο αποικισμού της χώρας και κινεζοποίησης του ελληνικού λαού.
Πέτρος Γιώτης
Τι μάθαμε από την Κριστίν Λαγκάρντ, μετά τη συνάντησή της με την Ανγκελα Μέρκελ στο Βερολίνο, την Τετάρτη 22 Φλεβάρη; Καταρχάς, ότι μετά τη συνάντησή της με τη γερμανίδα καγκελάριο, το Ταμείο είναι «πολύ πιο αισιόδοξο» για την εξεύρεση μιας λύσης για το ελληνικό χρέος. Για να την ακούσουν όσο γίνεται περισσότεροι στη Γερμανία, προκειμένου να υποβοηθηθεί η προεκλογική καμπάνια του κόμματος της Μέρκελ, η Λαγκάρντ εμφανίστηκε και στο μεγάλο τηλεοπτικό δίκτυο ARD, για να «εξηγήσει» ότι το ελληνικό χρέος δε χρειάζεται σώνει και καλά «κούρεμα» για να καταστεί βιώσιμο. Αυτό μπορεί κάλλιστα να γίνει με μείωση επιτοκίων, ενώ «πρέπει να εξεταστεί εκ νέου και ο χρονικός ορίζοντας ωρίμανσης των ομολόγων».
Την επομένη, προκειμένου να τηρηθούν οι απαραίτητες ισορροπίες, δόθηκε εντολή στον εκπρόσωπο Τύπου του ΔΝΤ Τζέρι Ράις να δηλώσει ότι, προκειμένου το Ταμείο να συμμετάσχει στο ελληνικό «πρόγραμμα», θα πρέπει να προηγηθούν γενναίες μεταρρυθμίσεις που θα διευκολύνουν την ανάπτυξη, καθώς και η δέσμευση και εξειδίκευση των μέτρων ελάφρυνσης του χρέους από πλευράς ευρωπαίων δανειστών. Σύμφωνα με τον Ράις, αυτή τη θέση μετέφερε στη Μέρκελ η Λαγκάρντ. Το ποτήρι του νερού μπορείς να το χαρακτηρίσεις μισογεμάτο ή μισοάδειο. Ανάλογα με το ακροατήριο, τα στελέχη του ΔΝΤ χρησιμοποιούν και διαφορετικούς τόνους.
Μπορεί η Λαγκάρντ στα νιάτα της να ήταν αθλήτρια της συγχρονισμένης κολύμβησης, κατά συνέπεια μαθημένη στις κωλοτούμπες, όμως εν προκειμένω δεν έχουμε καμιά κωλοτούμπα. Αναφερόμαστε στην ουσία του ζητήματος και όχι στις αντιπαραθέσεις ανάμεσα στα ιμπεριαλιστικά κέντρα ένθεν κακείθεν του Ατλαντικού, που υπαγορεύουν σε «μεγαλοϋπάλληλους» σαν τη Λαγκάρντ να εμφανίζονται πότε με τη μία και πότε με την άλλη θέση. Από άποψη ουσίας, τίποτα δεν άλλαξε (ούτε πρόκειται ν' αλλάξει) στο ελληνικό χρέος και στη χρήση του ως εργαλείου αποικισμού και κινεζοποίησης.
Η Μέρκελ με τη Λαγκάρντ έκαναν κάποιο παζάρι. Δεν ξέρουμε τι πήρε η πλευρά του ΔΝΤ (κάτι θα πήρε ασφαλώς), ξέρουμε όμως τι πήρε η Μέρκελ. Συμφώνησαν με τη Λαγκάρντ να γίνουν τέτοιοι χειρισμοί που θα επιτρέψουν στο κόμμα της Μέρκελ (και στους σοσιαλδημοκράτες κυβερνητικούς εταίρους) να κάνουν εκλογές χωρίς να μπλέκεται μέσα στα πόδια τους το ελληνικό ζήτημα, που το χρησιμοποιούν οι ακροδεξιοί της AFD για να κατηγορούν τους συγκυβερνώντες χριστοανοδημοκράτες και σοσιαλδημοκράτες ότι πετάνε τα χρήματα των γερμανών φορολογούμενων στο χωρίς πάτο βαρέλι των τεμπέληδων Ελλήνων. Σε ό,τι αφορά τους χειρισμούς που θα γίνουν, για να μην έχει η Λαγκάρντ «γκρίνια» από διάφορους στο ΔΝΤ, ενδεχομένως να υπάρξει κάποια πιο συγκεκριμένη περιγραφή των περιβόητων «μεσοπρόθεσμων μέτρων» για το ελληνικό χρέος, χωρίς αυτό να είναι και σίγουρο.
Το λέμε, γιατί στη συνέντευξη που έδωσε στο ARD η Λαγκάρντ μίλησε μόνο για μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση λήξεων ομολόγων, που δεν είναι τίποτα καινούργιο. Από το Δεκέμβρη του 2012 (επί Σαμαροβενιζέλων) υπάρχει σχετική αναφορά σε απόφαση του Εurogroup, με στόχο και τότε να συνεχίσει το ΔΝΤ να συμμετέχει στο «πρόγραμμα». Επομένως, μπορεί να υπάρξει απλά μια επανάληψη των διατυπώσεων του 2012 (για μείωση επιτοκίων και επιμήκυνση λήξεων, αν χρειαστεί) και αυτό να θεωρηθεί αρκετό για να συνεχίσει το ΔΝΤ, ως σύμβουλος έστω και όχι βάζοντας κάποια λεφτά σε δάνεια (θυμίζουμε ότι το ΔΝΤ έχει να βάλει λεφτά στα δάνεια προς το ελληνικό κράτος από το 2014).
Αυτό περιμένουν και οι συριζαίοι για να το κάνουν σημαία. Οτι τάχα «πήραν» τα μεσοπρόθεσμα μέτρα για το χρέος, στο πλαίσιο του «συνολικού πακέτου» της δεύτερης αξιολόγησης. Πράγμα που είναι άνευ σημασίας. Ολοι (και οι ιμπεριαλιστές δανειστές και το πολιτικό προσωπικό της ελληνικής αστικής τάξης) γνωρίζουν πολύ καλά πως θα χρειαστεί να κάνουν πολλές αναδιαρθρώσεις του χρέους, προκειμένου το ελληνικό κράτος να μπορεί να το εξυπηρετεί και να μη χρεοκοπήσει. Μόνο που αυτές οι αναδιαρθρώσεις θα γίνονται με το σταγονόμετρο, όπως γίνονται και μέχρι τώρα, προκειμένου οι ιμπεριαλιστές δανειστές να διατηρούν την αποικιοκρατικού τύπου επιτροπεία επί του ελληνικού κράτους και του αστικού πολιτικού προσωπικού.
Ολη αυτή η συζήτηση για το χρέος, όπως εμφανίζεται, ως σύγκρουση αρχών (ή ιδεοληψιών) ανάμεσα στο ΔΝΤ και τους Γερμανούς, είναι καθαρά υποκριτική. Κόντρες μεταξύ των ιμπεριαλιστικών κέντρων υπάρχουν, όμως, το περιεχόμενό τους είναι διαφορετικό. Το ελληνικό χρέος είναι απλά μια βιτρίνα. Γι' αυτό και στο τέλος τα βρίσκουν. Και τα βρίσκουν με απίθανα «μπαλαμούτια» στους αριθμούς. Την πρώτη περίοδο των Μνημονίων, επί κυβέρνησης ΓΑΠ, προκειμένου «να βγαίνουν τα νούμερα» το ΔΝΤ συμφώνησε ότι μπορούν μέσα σε μια τριετία να πάρουν 50 δισ. ευρώ από ιδιωτικοποιήσεις. Φυσικά, ήξεραν πολύ καλά ότι το νούμερο είναι εξωπραγματικό (όπως και αποδείχτηκε). Το 2012 συμφώνησαν σε κάτι εξωφρενικά «πρωτογενή πλεονάσματα» (μέχρι και 5%!), και πάλι για «να βγαίνουν τα νούμερα». Ηξεραν ότι δεν υπάρχει περίπτωση να πιαστούν τέτοια πλεονάσματα (όπως και αποδείχτηκε, με κατάληξη τις μειώσεις που συμφωνήθηκαν με το τρίτο Μνημόνιο). Πριν από λίγο καιρό, το ΔΝΤ υποστήριζε ότι είναι αδύνατο η ελληνική οικονομία να πιάνει «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% για αρκετά χρόνια μετά το 2018. Και έλεγε ότι πρέπει να υπάρξει μείωση της επιβάρυνσης του χρέους, ώστε να μην απαιτούνται τόσο υψηλά «πρωτογενή πλεονάσματα». Στη συνέχεια, συμφώνησαν με αυτά τα «εξωπραγματικά» πρωτογενή πλεονάσματα (ρίχνοντας την ευθύνη στη συμφωνία που έκανε η ελληνική κυβέρνηση με τους δανειστές της στο Eurogroup) και άρχισαν την πίεση για τα πρόσθετα μέτρα, ώστε «να βγαίνουν τα νούμερα». Εκεί βρισκόμαστε σήμερα. Εχουν συμφωνήσει σε πρόσθετα μέτρα και συζητούν ποια θα είναι αυτά και πώς θα κλιμακωθούν στο χρόνο.
Θα μπορούσε να πει κάποιος -καθόλου αβάσιμα- ότι το ΔΝΤ λειτουργεί και ως προβοκάτορας ή ως «λαγός» των γερμανών ιμπεριαλιστών. Ξέροντας ότι η Γερμανία αποκλείεται σ' αυτή τη φάση να κάνει οποιαδήποτε συζήτηση για τη νέα αναδιάρθρωση του χρέους, το ΔΝΤ απαιτεί «να βγαίνουν οι αριθμοί» με τη θέσπιση σκληρότατων νέων μέτρων. Μάλιστα, αυτά που προτείνει ξεπερνούν σε σκληρότητα αυτά που προτείνουν οι άλλοι «θεσμοί», οι οποίοι στο τέλος συμφωνούν. Τραβώντας τα πράγματα στα άκρα, το ΔΝΤ φτιάχνει ένα ιδανικό διαπραγματευτικό πλαίσιο για τους ιμπεριαλιστές δανειστές, ώστε στο τέλος -κάνοντας τάχαμου υποχωρήσεις- να φτάσουν εκεί που από την αρχή είχαν προγραμματίσει να φτάσουν, προσφέροντας ταυτόχρονα ένα προπαγανδιστικό άλλοθι στην ελληνική κυβέρνηση, που θα μιλήσει για «έντιμο συμβιβασμό», όπως κάνουν διαχρονικά όλες οι μνημονιακές κυβερνήσεις κάθε φορά που νομοθετούν νέα πακέτα αντεργατικών και αντιλαϊκών μέτρων.
Τα αστικά ΜΜΕ, για λόγους αποπροσανατολισμού, τόνισαν μόνο την εκτίμηση της έκθεσης του ΔΝΤ για εξαιρετικά μη βιώσιμο χρέος. Εθαψαν την άλλη πλευρά της, που ήταν και η πιο σημαντική, καθώς αυτή είχε άμεσο πρακτικό αντίκρισμα. Το ΔΝΤ ζήτησε «δημοσιονομικές μεταρρυθμίσεις», με πιο εξέχουσα τη μείωση του αφορολόγητου, ώστε «να διευρυνθεί η φορολογική βάση». Διότι, όπως αναφέρει η έκθεση, το 50% των μισθωτών και συνταξιούχων βρίσκονται κάτω από το όριο του αφορολόγητου με αποτέλεσμα να μην πληρώνουν καθόλου φόρο, ενώ το ποσοστό αυτό στις άλλες χώρες της ΕΕ ανέρχεται μόλις σε 8%. Ζήτησε «φιλόδοξες μεταρρυθμίσεις στις αγορές εργασίας, προϊόντων και υπηρεσιών», που ξέρουμε τι υποκρύπτει ως όρος. Ζήτησε μείωση των συντάξεων, με το επιχείρημα ότι το υφιστάμενο σύστημα δεν είναι βιώσιμο και στηρίζεται κατά κύριο λόγο από τους υψηλούς φόρους! Σύμφωνα με την έκθεση, το ασφαλιστικό σύστημα χαρακτηρίζεται από στρεβλώσεις και αντιμετωπίζει ένα έλλειμμα ύψους 11% του ΑΕΠ, έναντι ελλείμματος 2,5% κατά μέσο όρο στις χώρες της ευρωζώνης. Ακόμα και για τους μισθούς, ενώ παραδέχεται ότι σήκωσαν το βάρος της προσαρμογής κατά την περίοδο 2010-11, η έκθεση του ΔΝΤ θεωρεί ότι… επηρεάζουν αρνητικά την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων, σε ποσοστό 5% έως 10%.
Το ΔΝΤ, λοιπόν, με αφετηρία τη συμφωνία της ελληνικής κυβέρνησης (το Μάη και το Δεκέμβρη του 2016, στο Eurogroup) για «πρωτογενή πλεονάσματα» ύψους 3,5% «το 2018 και μεσοπρόθεσμα», ξετύλιξε ένα σχέδιο παραπέρα κινεζοποίησης του ελληνικού λαού. Αυτό που βλέπουμε τώρα δεν είναι το τέλος, αλλά το επόμενο βήμα αυτού του σχεδίου. Κάποια μέτρα θα νομοθετηθούν άμεσα και κάποια άλλα σε επόμενη φάση, από τη σημερινή ή από την επόμενη κυβέρνηση. Και μην ξεχνάμε ότι αυτά τα μέτρα έρχονται να προστεθούν στα όσα έχουν θεσπιστεί από το 2010 που άρχισε η φάμπρικα των Μνημονίων και των εφαρμοστικών τους νόμων.
Και βέβαια, το χρέος παραμένει και θα εξακολουθήσει να παραμένει στα ίδια δυσθεώρητα επίπεδα και θα αποτελεί «στο διηνεκές» (για να θυμηθούμε τον Μπαρουφάκη) εργαλείο αποικισμού της χώρας και κινεζοποίησης του ελληνικού λαού.
Θα κλείσουμε αυτό το σημείωμα με μια σύντομη αναφορά στην πολιτική των κυβερνήσεων έναντι του ΔΝΤ. Το Σεπτέμβρη του 2014, ο Σαμαράς διακήρυξε ότι το Μνημόνιο τελειώνει και ότι δε θα πάρει τις τελευταίες δόσεις από το ΔΝΤ. «Διώχνουμε το ΔΝΤ» κραύγαζε τότε η συγκυβέρνηση των Σαμαροβενιζέλων. Τη συνέχεια την ξέρουμε. Προσκύνησαν και τη Μέρκελ και το ΔΝΤ, άρχισαν διαπραγματεύσεις για «προληπτικές πιστωτικές γραμμές», δεν τόλμησαν να κλείσουν την τελευταία αξιολόγηση καθώς οι ιμπεριαλιστές δανειστές δεν τους έκαναν την παραμικρή αβάντα, έπεσαν τελικά από την κυβέρνηση (καθώς δεν κατόρθωσαν να συγκεντρώσουν 180 βουλευτές για να εκλέξουν πρόεδρο της Δημοκρατίας).
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, μετά την «κρυάδα» του τρίτου Μνημόνιου, στην αρχή έλεγαν στον ελληνικό λαό ότι η παρουσία του ΔΝΤ είναι χρήσιμη, γιατί αυτό πιέζει τους ευρωπαίους δανειστές να ελαφρύνουν το χρέος. Προς τα τέλη του 2016, γύρισαν το δίσκο από την άλλη πλευρά και έπαιζαν το τραγούδι «δε χρειαζόμαστε το ΔΝΤ». Ναυάγησαν και οι δύο τακτικές τους. Ούτε καμιά αναδιάρθρωση του χρέους έγινε (γιατί οι Γερμανοί τη θεωρούν πρόωρη) ούτε το ΔΝΤ έφυγε. Tα ιμπεριαλιστικά κέντρα έκλεισαν μια ακόμα (άγνωστη ως προς το βάθος και την έκτασή της) συμφωνία και προχωρούν χέρι-χέρι. Μάλιστα, το ΔΝΤ δίνει τον τόνο στην απαίτηση των ιμπεριαλιστών για νέα εφιαλτικά μέτρα. Αυτό έρχεται να επιβεβαιώσει και από την «καθαρά» πολιτική σκοπιά, ότι το χρέος ήταν, είναι και θα παραμείνει εργαλείο αποικισμού της χώρας και κινεζοποίησης του ελληνικού λαού.
Πέτρος Γιώτης
ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 4 ΜΑΡΤΗ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου