Κι εκεί που οι πληροφορίες (τις οποίες διαρρέουν πάντοτε τα
κυβερνητικά στελέχη) έλεγαν πως υπάρχει εμπλοκή στη διαπραγμάτευση και πως η
τρόικα θα σηκωθεί να φύγει χωρίς να κλείσει τίποτα, από το βράδυ της Δευτέρας
το κλίμα «άλλαξε».
Την Τρίτη, η εκπρόσωπος της Κομισιόν ανακοίνωσε στις
Βρυξέλλες ότι οι τροϊκανοί δεν έχουν να πάνε πουθενά, ο Σόιμπλε εξέφρασε στο
Βερολίνο τη βεβαιότητα ότι η αξιολόγηση θα κλείσει (ναι, ο «κακός» Σόιμπλε) και
από το ίδιο βράδυ ο Τσακαλώτος άρχισε να διαρρέει (με άτυπες δηλώσεις τις
οποίες μετά διανέμει ως non paper το γραφείο Τύπου του υπουργείου Οικονομικών)
ότι πλέον κλείνουν τη μια εκκρεμότητα μετά την άλλη και ενδέχεται να προλάβουν
να είναι έτοιμοι ακόμα και για το Eurogroup στις 20 Μάρτη.
Πυρετώδης είναι πλέον η δουλειά στο «Χίλτον». Εκεί που στο
τέλος της περασμένης εβδομάδας έκαναν μια συνάντηση την ημέρα, που κρατούσε
ελάχιστα, τώρα άρχισαν και πάλι τα νυχτέρια.
Τι να συνέβη, άραγε; Να λειτούργησε καταλυτικά το κάζο του
Τσίπρα με την ορμητική ανάπτυξη που αποδείχτηκε ύφεση και ν' αποφάσισαν ν'
αφήσουν τις παραπέρα τσιριμόνιες και να κλείσουν τώρα όλα τα ζητήματα που
άφηναν ανοιχτά; 'Η να τους διαμήνυσαν από το Βερολίνο ότι δεν μπορούν να τους
δώσουν άλλο χρόνο για «μασάζ» στον ελληνικό λαό; 'Η μήπως θα έχουμε έναν ακόμα
γύρο «εμπλοκής», που θα σπρώξει την τελετή υπογραφής του (άτυπου) τέταρτου
Μνημόνιου πιο πίσω χρονικά;
Κάθε απάντηση στα παραπάνω ερωτήματα συγκεντρώνει τις δικές
της πιθανότητες, όμως εμείς θεωρούμε πως η πιθανολόγηση λειτουργεί παγιδευτικά.
Γιατί σημασία δεν έχει η διαδρομή αλλά ο προορισμός. Και ο προορισμός είναι
καθορισμένος: το τρίτο Μνημόνιο θα παραταθεί για μερικά χρόνια και το
αντιλαϊκό-αντεργατικό μνημονιακό πλαίσιο, όχι μόνο θα παραμείνει στο ακέραιο,
αλλά θα ενισχυθεί με νέα φορομπηχτικά, αντιασφαλιστικά και αντεργατικά μέτρα.
Εκείνο που πρέπει να βλέπουμε, λοιπόν, είναι η «μεγάλη
εικόνα» και όχι ο τρόπος με τον οποίο προσπαθούν να τη φιλοτεχνήσουν η
συγκυβέρνηση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ και οι ιμπεριαλιστές δανειστές. Οπως το 2015 ήταν
σίγουρο ότι στο τέλος θα υπογράψουν το τρίτο Μνημόνιο, έτσι και τώρα είναι
βέβαιο ότι θα υπογράψουν την παράτασή του. Τα δημαγωγικά καραγκιοζιλίκια που
χρησιμοποιούν και ο χρόνος που θα χρειαστούν μέχρι να βάλουν τις τελικές
υπογραφές, παριστάνοντας τους «σκληρούς διαπραγματευτές», δεν έχουν καμιά
σημασία. Αφορούν μόνο το παιχνίδι του κοινωνικού ελέγχου και τον αγώνα για τη
διαχείριση της αστικής εξουσίας από το ένα ή το άλλο κόμμα.
Στο επίπεδο της αστικής πολιτικής τα πράγματα είναι
ξεκάθαρα. Το μνημονιακό μέτωπο είναι ευρύτατο και μπορεί να δίνει λύσεις
κυβερνητικής διαχείρισης, μέσω σύμπραξης κομμάτων. Αυταπάτες για κυβερνητική
λύση δε χωρούν πλέον.
Στο κοινωνικό επίπεδο βρίσκεται το πρόβλημα. Εκεί που
βασιλεύουν η απογοήτευση, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον αγώνα, η αποστράτευση.
Κατάσταση που βολεύει το κεφάλαιο, αλλά βολεύει και τις δομές του μέσα στο
κοινωνικό κίνημα, την ποικιλώνυμη αστική συνδικαλιστική γραφειοκρατία.
Σ' αυτό το επίπεδο πρέπει να εστιαστούν οι
προσπάθειες. Να χτυπηθεί η αστική επιρροή, να ξεσκεπαστούν οι φορείς της αλλά
και οι φορείς του συμβιβασμού και της υποταγής. Να ξεκινήσει μια διαδικασία
ταξικής ανασυγκρότησης και πολιτικής συγκρότησης της εργατικής τάξης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου