Ντροπή ν’ ανοίγει να σε καταπιεί η γη
ντροπή που έζησες
στον κόσμο ετούτον».
Βύρων Λεοντάρης
***
Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος
Χρόνια τώρα, έπαψες
να ασχολείσαι με τις ιδεολογίες, τα κόμματα[1],
τα συνδικάτα, τους συλλογικούς πολιτικούς αγώνες… Ως «ενεργός/η πολίτης» στην
«κοινωνία των πολιτών», των «ανεξάρτητων» αρχών, του «εθελοντισμού» και των ΜΚΟ
αποδέχτηκες και υιοθέτησες: Δεν Ασχολούμαι με την Πολιτική, τους πολιτικούς,
τον συνδικαλισμό, τα συνδικάτα και
άλλα πιασάρικα στερεότυπα του αστικού μπλοκ εξουσίας. Τώρα είσαι ένας/μία
ανεξάρτητος/η, ανένταχτος/η, Υπερκομματικός/η Έλληνας/Ελληνίδα, έτοιμος/η να
θυσιαστεί για το «καλό της πατρίδας», του «έθνους», της «εθνικής οικονομίας» του
ντόπιου κεφαλαίου και των μονοπωλιακών ομίλων της ιμπεριαλιστικής ΕΕ και του
ευρώ.
Τώρα είσαι ένας/μία «απασχολήσιμος/η
– ωφελούμενος/η» στη δουλεμπορική βιομηχανία της ανεργίας των ΕΣΠΑ ή άνεργος/η
που συμμετέχει σε «ημερίδες καριέρας» ελπίζοντας να σε «καμακώσει» η «υγιής
επιχειρηματικότητα»...
Είσαι Ελεύθερος/η!
Κρίνοντας τώρα, στο
δια ταύτα και από το αποτέλεσμα, Έκανες Λάθος! Η πολιτική, οι υπηρέτες της
άρχουσας αστικής τάξης, οι πολιτικοί, τα κόμματα του αστικού μπλοκ και οι
εναλλασσόμενες κυβερνήσεις τους, οι καλοπληρωμένοι προπαγανδιστές της αστικής
εξουσίας, συνέχισαν να ασχολούνται μαζί σου/μας… Από την αρχαιότητα ο Αριστοτέλης σε/μας είχε προειδοποιήσει: «φύσει
μεν έστιν άνθρωπος ζώον πολιτικόν» (ο
άνθρωπος είναι από τη φύση του πολιτικό ον). Με την κοινωνικοποίηση και
τον πλήρη καταμερισμό της εργασίας στον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής, την
εξάρτηση του ενός από τον άλλο και το σύνολο, αντικειμενικά, κάθε δράση,
κάθε ενέργεια του ανθρώπου -αυτού του «πολιτικού όντος»- είναι πολιτική. Η
αδυσώπητη κοινωνική πραγματικότητα που βιώνεις/ουμε στο πετσί μας στα χρόνια
του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού το επιβεβαιώνει: το να αποφασίσεις να μην
ασχολείσαι με την πολιτική ήταν και είναι μια πολιτική απόφαση… Επέλεξες! Με
την αποχή/ανοχή στήριξες πολιτική: αυτήν του αστικού μπλοκ εξουσίας που σε/μας
καταστρέφει. Πολιτική είναι και οι αγώνες της εργατικής τάξης και των
εργαζομένων.
Με ψευτιές και απύθμενη υποκρισία οι εναλλασσόμενες
κυβερνήσεις του αστικού μπλοκ, με θρασύτητα και αναλγησία «υπερασπίζονται»(;!)
«το δικαίωμα στην εργασία», αυτοί που εκτόξευσαν την ανεργία στο εφιαλτικό 1.5
εκατομμύριο ανέργων και σύμφωνα με τα στοιχεία του ΙΚΑ (νυν ΕΦΚΑ), με τη γνωστή
Πράξη Υπουργικού Συμβουλίου (ΠΥΣ), με την οποία το αστικό κράτος παρενέβη
απευθείας και με νόμο μείωσε τους μισθούς και κατάργησε τις Συλλογικές
Συμβάσεις· «κοντά 600.000
εργαζόμενοι είναι σε καθεστώς μερικής απασχόλησης και έχουν μέσο μισθό μόλις
393,79 ευρώ μεικτά! Στο καθεστώς της μερικής απασχόλησης μπήκαν μέσα σε ένα
χρόνο (Μάης 2015 - Μάης 2016) ακόμα 56.799 μισθωτοί, ανεβάζοντας τον συνολικό
αριθμό τους σε 587.924 εργαζόμενους, που αντιστοιχούν στο 29% του
συνόλου των μισθωτών»...
Με 1% αύξηση της ανεργίας, η εγκληματικότητα αυξάνεται
κατά 4% λένε οι στατιστικολόγοι… Εφαρμόζουν πολιτικές και ψηφίζουν νόμους που
καταστρέφουν ζωές και γεννούν φτωχούς, και ύστερα εμφανίζονται ως «σωτήρες» με «κοινωνικά
παντοπωλεία», «κοινωνικά ιατρεία», «φιλανθρωπικές δράσεις», «επισιτιστικά προγράμματα»
και ... «γεμιστά» -κοίτα να δεις ποιοι μιλάνε και καταγγέλλουν το «λαϊκισμό»! Δεν είναι «φιλάνθρωποι»! Το όριο του ανθρώπου είναι η πείνα και
το φοβούνται!
«Άδικος νόμος
αλλά νόμος»,
κραυγάζουν υποκριτικά οι «ανεξάρτητοι», «ακηδεμόνευτοι», «αδέσμευτοι»,
υπερασπιστές του «νόμου και της τάξης» όταν πρόκειται να επιβάλουν με τη βία
την βάρβαρη ταξική πολιτική τους! Μόνο που το «κράτος του νόμου και της
τάξης» οι υπερασπιστές του το επικαλούνται επιλεκτικά όταν πρόκειται να
επιβάλουν την ταξική βαρβαρότητα σε όσους αντιστέκονται, ενάντια στην εργατική
τάξη, τους εργαζόμενους και τα φτωχά λαϊκά στρώματα...
Διαχρονικά, έφταιγαν και φταίνε οι «επίορκοι» -όλοι;- δημόσιοι υπάλληλοι,
οι «κοπρίτες» στις υπηρεσίες δημόσιας
υγείας, τα «κοπρόσκυλα» των Δημόσιων Επιχειρήσεων Κοινής Ωφέλειας. Έφταιγαν και
φταίνε οι «τεμπελχανάδες» δάσκαλοι, καθηγητές και πανεπιστημιακοί της δημόσιας
εκπαίδευσης. Έφταιγαν και φταίνε όλοι οι εργαζόμενοι στις δημόσιες κοινωνικές
υπηρεσίες που –περίεργο έ;- καταφεύγουμε εμείς, η πλέμπα και όχι όλοι αυτοί που
μας κουνάνε το δάχτυλο. Έφταιγαν και φταίνε οι «χαραμοφάηδες» που «κατανάλωναν
περισσότερο από όσο παρήγαγαν και ζούσαν με δανεικά», «όλοι μαζί τα φάγαμε»
άλλωστε… Έφταιγε και φταίει ο διπλανός σου/μας που είχε σταθερή δουλειά, που
δούλευε 5νθήμερο και 8ωρο, που έπαιρνε κάποια
ευρώ -τα έκλεβε;- παραπάνω, «βρέξει – χιονίσει» το καθίκι! Έφταιγαν και
φταίνε οι πρόσφυγες και οι μετανάστες. Έφταιγαν και φταίνε τα κόμματα, η
«κομματικοποίηση»[2],
οι παρατάξεις, τα «προδοτικά συνδικάτα» στα οποία δεν συμμετείχες και δεν
συμμετέχεις, οι «ξεπουλημένοι» συνδικαλιστές που ψήφιζες και ψηφίζεις…
Αστική τάξη και κεφάλαιο, έχουν αξιόπιστο επιχείρημα για όλα
αυτά: την «πεμπτοφαλαγγίτικη» συνδικαλιστική ηγεσία των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ
– ΜΕΤΑ (πρώην, Αυτόνομη Παρέμβαση - ΣΑΔ) σε συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα[3],
ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ… Τους δικούς τους ανθρώπους μέσα στο συνδικαλιστικό
κίνημα που στήριξαν και στηρίζουν τη λεηλασία του δημόσιου πλούτου, όλες τις
πολιτικές επιλογές ενάντια στο κόσμο της εργασίας με τα ιδεολογήματα του «κοινωνικού
εταιρισμού»…
Γι αυτό λοιπόν «όχι στα κόμματα», «όχι στα συνδικάτα», «όλοι
ίδιοι είναι». Αυτή είναι η απολιτική ισοπέδωση των «επαναστατημένων(;)»
ανένταχτων, ανεξάρτητων, υπερκομματικών αγανακτισμένων που συγκαλύπτει ευθύνες
και υπεύθυνους. Είναι η δεξαμενή που θρέφει την εθνικιστική, ρατσιστική υστερία
και τον εκφασισμό του ταξικού καθεστώτος της αστικής δημοκρατίας. Αυτή η άρνηση
της πολιτικής, αυτή η «απολιτική - αταξική - απελευθέρωση(;)» από τη διεφθαρμένη
ταξική δικτατορία της αστικής τάξης, της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας και
το ανάλγητο ταξικό αστικό κράτος -που σου/μας καταστρέφει τη ζωή-, αναπόφευκτα,
οδηγεί σε πιο αντιδραστικές μορφές διακυβέρνησης και σε/μας καθιστά δέσμιους -
υποτελείς στις πιο ακραίες φασίζουσες πολιτικές επιλογές του αστικού μπλοκ
εξουσίας, με πιο πρόσφατη εμπειρία την εκλογή Τραμπ στη μητρόπολη του
ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού και τις τελευταίες εξελίξεις στην Τουρκία. Αυτόν
τον τυχοδιωκτικό μικροαστικό αταξικό κοινωνικό χυλό, αυτήν την «απολιτική -
αταξική - απελευθέρωση(;)» από το διεφθαρμένο καθεστώς της αστικής τάξης διεκδικεί
και θέλει να εκφράσει, να εκπροσωπήσει και η ναζιστική - φασιστική Χρυσή Αυγή
με την ανοχή και τη στήριξη ντόπιων κεφαλαιοκρατών…
«Κοινωνικός κανιβαλισμός»… Θύματα εναντίον θυμάτων! Να
ψοφήσει η γίδα του γείτονα και όχι κοινός ταξικός αγώνας και δράση για να
αποκτήσουμε όλοι τη δική μας γίδα. Ένας διαχρονικός κοινωνικός εμφύλιος που τον
ζήσαμε και τον ζούμε όλοι καθημερινά και είναι πανταχού παρών, δίπλα μας.
Συνοδεύεται δε με τη γνωστή «αθώα(;)» θέση: δεν είμαι φασίστας, ρατσιστής, δεν
είμαι ενάντια στο διαφορετικό, ενάντια στις απεργίες, ενάντια στους αγώνες,
ενάντια σε…, αλλά...
Ένα «αλλά» που υιοθετείται -υποτίθεται- ως εξαίρεση,
πλην όμως είναι τόσες οι εξαιρέσεις που υιοθετεί η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία,
που καταλήγουν να είναι συνολικά ο κανόνας. Είναι το άλλοθι που αποενοχοποιεί,
συγκαλύπτει, εφησυχάζει και διευκολύνει την υιοθέτηση - ανοχή από μεγάλα
κομμάτια της κοινωνίας των πιο αντιδραστικών, σκοταδιστικών πρακτικών της
εξουσίας και του αστικού κράτους: στα άντρα της ασφάλειας να βασανίζονται
προσαχθέντες, συλληφθέντες αδιακρίτως και διαχρονικά. Συγκεντρώσεις πορείες και
διαμαρτυρίες να πνίγονται στα χημικά, διαδηλωτές και απεργοί να προσάγονται, να
συλλαμβάνονται, να ξυλοκοπούνται άγρια, να διώκονται δικαστικά, οι απεργίες να
κηρύσσονται παράνομες. Να απαιτούμε απλήρωτοι εργαζόμενοι να συνεχίσουν να
εργάζονται -παρ’ ότι η δουλεία και η καταναγκαστική εργασία υποτίθεται πως
έχουν καταργηθεί-, να αποδεχτούν την απόλυσή τους και στη θέση τους να έρθουν
άλλοι άνεργοι που και αυτοί θα μείνουν απλήρωτοι, θα απολυθούν με τη σειρά τους
για να έρθουν άλλοι…
Είναι η διαχρονική κανιβαλική πρακτική του αστικού μπλοκ
εξουσίας, που εξειδικεύεται από ειδικούς, επιστήμονες, διανοούμενους,
δημοσιολόγους και προβάλλεται συστηματικά από τα ΜΜΕ και τα «ντόπερμαν της
ενημέρωσης», με αποτέλεσμα -τελικά- να την αποδέχεται - στηρίζει η μεγάλη
πλειοψηφία της κοινωνίας που απαιτεί άκριτα την εξίσωση προς τα κάτω.
Πίστεψες πως αυτά δεν
σε/μας αφορούν. Κοίταξες τη δουλειά σου… Πιστεύεις ακόμα πως δεν σε/μας
αφορούν;
Θυμήσου-Μάθε! Για να
κερδίσουμε τα πολιτικά, κοινωνικά, συνδικαλιστικά δικαιώματα και ελευθερίες στο
ταξικό καθεστώς της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας δόθηκαν σκληροί και αιματηροί ταξικοί
αγώνες…
«Θα ‘ναι φριχτό να φύγουμε έτσι, δίχως
μια πίστη, έναν αγώνα, μια κραυγή
-άνθρωποι που πεθάναν δίχως μια αμυχή,
άνθρωποι που “διελύθησαν ησύχως….”»
Βύρων Λεοντάρης
Σημειώσεις
[1]
Το κόμμα ως διαμεσολαβητικός μηχανισμός κράτους και πολιτών είναι παρόν παντού,
σε κάθε συλλογική ή κοινωνική εκδήλωση, σε κάθε κρατικό διοικητικό τομέα. Αυτός
άλλωστε υπήρξε ο ομολογημένος στόχος της συνταγματικής κατοχύρωσης των κομμάτων
και ό,τι αυτή συνεπάγεται σε επίπεδο θεσμικών κανόνων η δημιουργία ενός
“κράτους κομμάτων" και, κατά συνέπεια, η κανονικοποίηση της αντιπροσώπευσης
σε πλαίσια ορατά, διαχειρίσιμα και ελέγξιμα από την εξουσία. Και σε
υποσημείωση: “Η δημοκρατία δεν μπορεί να υπάρξει σοβαρά παρά μόνο εάν τα άτομα
συνδεθούν με τους εκλεκτούς τους, δηλαδή παρά μόνο εάν μεταξύ του ατόμου και
του κράτους οργανωθούν συλλογικοί θεσμοί, καθένας εκ των οποίων εκπροσωπεί ένα
ορισμένο προσανατολισμό των μελών του, ένα πολιτικό κόμμα Η δημοκρατία είναι
απαραιτήτως και αναπόφευκτα ένα Κράτος κομμάτων” (Parteinstaat)", Βλ Kelsen Η,
La Démocratie, Sa Nature, Sa Valeur, 1932, p 20. («ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ,
ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ - ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985», σελ. 36).
[2] Το φαινόμενο της σύγχρονης κομματικοποίησης πολλές φορές έχει συσκοτισθεί Αντιπαραβάλλεται συνήθως στην ιδεολογία της “κρατικής ουδετερότητας”, της αξιοκρατίας και της αποδοτικότητας του δημόσιου τομέα, θεωρούμενη ως εκδήλωση παρέκκλισης από την “κανονικότητα” της κρατικής λειτουργίας. Η κομματικοποίηση ωστόσο αποτελεί ένα οργανικό και σύμφυτο φαινόμενο του σημερινού κράτους (βλέπε και Δ’ Μέρος της παρούσης διατριβής). Πρόκειται για ένα μόνιμο, σχεδόν, φαινόμενο, το οποίο ανάγεται στην ανάγκη ελέγχου, εποπτείας και ενοποίησης του διοικητικού κρατικού μηχανισμού στην υλοποιούμενη κάθε φορά (κυβερνητική) πολιτική. Χωρίς την κομματική παρέμβαση θα ήταν αδύνατον να ελεγχθεί η, ούτως ή άλλως, σχετικώς αυτονομημένη διοικητικά κρατική μηχανή. Στα σύγχρονα, κράτη η κομματικοποίηση γίνεται περισσότερο αισθητή μάλιστα, όταν η συναίνεση ως προς τις προτεραιότητες της κρατικής πολιτικής δεν είναι εξασφαλισμένη και παρουσιάζονται διαφορές ανάμεσα στα κόμματα διακυβέρνησης. («ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ - ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985», σελ. 36.)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου