Απόφαση του Π.Σ.Ο. της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, 25/9/2016

http://antarsya.gr/

ΠΟΛΙΤΙΚΕΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ ΕΣΩΤΕΡΙΚΕΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΕΙΣ

1. Για μια ακόμα περίοδο βρισκόμαστε μπροστά σε σοβαρές εξελίξεις για τους εργαζόμενους. Κυβέρνηση και «Θεσμοί» μεθοδεύουν τον νέο γύρο της σκληρής αντιλαϊκής επίθεσης ενάντια στα εργατικά και λαϊκά δικαιώματα για το πέρασμα των μέτρων που περιλαμβάνονται στο «κλείσιμο» της πρώτης αξιολόγησης και στην «διαπραγμάτευση»  για την δεύτερη.

Τα μέτρα αυτά  έχουν στρατηγική σημασία για το εργατικό και λαϊκό κίνημα και έρχονται να προστεθούν στον καταιγισμό των μέτρων της πρώτης αξιολόγησης (μειώσεις στις συντάξεις, φορολεηλασία των λαϊκών στρωμάτων, πλειστηριασμοί, λιτότητα και φτώχεια, γιγάντωση της ελαστικής εργασίας και ανεργία). Περιλαμβάνουν κυρίως:

• Το χτύπημα των συνδικαλιστικών και δημοκρατικών ελευθεριών, και πάνω από όλα  το χτύπημα του δικαιώματος στην απεργία. Την απελευθέρωση των ομαδικών απολύσεων.
• Την «διαχείριση» των κόκκινων δανείων με χιλιάδες πλειστηριασμούς, κατασχέσεις εκατοντάδων χιλιάδων λογαριασμών της λαϊκής αποταμίευσης, «κανόνια» σε μια σειρά επιχειρήσεις και απολύσεις.
• Το πέρασμα του συνόλου της δημόσιας περιουσίας στο υπεραταμείο ιδιωτικοποιήσεων που θα είναι κάτω από τον άμεσο έλεγχο των δανειστών.
• Την συμφωνία σε νέο μεσοπρόθεσμο με την κατοχύρωση των αιματηρών και ανέφικτων πλεονασμάτων μέχρι το 2021.

2. Η κυβέρνηση προβάλλει ένα νέο success story για να πείσει ότι αυτή η πολιτική «σταθεροποιεί» την κατάσταση, οικονομικά και πολιτικά.

Όμως η οικονομική κατάσταση δεν σταθεροποιείται.  Η φτώχεια μεγαλώνει σε απεριόριστο βαθμό και πλέον αγκαλιάζει όχι μόνο τους ανέργους αλλά και τους εργαζόμενους. Η ελαστική και μαύρη εργασία καλπάζει και αποτελεί πλέον πάνω από το 50% των λεγόμενων «νέων θέσεων εργασίας». Που αποτελούν απί της ουσίας μοίρασμα της ανεργίας. Τα χρέη προς τα ταμεία, τις τράπεζες και τις ΔΕΚΟ εκτοξεύονται, χαρακτηριστικά η ΔΕΗ έχει πάνω από 3 δισ. € απλήρωτα τιμολόγια.

Σε στοιχείο πολιτικής αστάθειας αναδεικνύεται και η αναδιάταξη στο εσωτερικό της αστικής τάξης που επιδιώκει ο ΣΥΡΙΖΑ, μέσα από το ξαναμοίρασμα της πίττας στο τηλεοπτικό τοπίο και την διαχείριση των επιχειρηματικών «κόκκινων δανείων». Η κυβέρνηση επιδιώκει να διαμορφώσει νέες ισορροπίες με συνολική κατεύθυνση την ενίσχυση των προσβάσεών της στην αστική τάξη, την άνοδο της καπιταλιστικής κερδοφορίας, το χτύπημα του κινήματος. Η λεγόμενη  «μάχη» κατά της «διαπλοκής» και της «μιντιοκρατίας» είναι το όχημα για την ανάδειξη και την οικοδόμηση  των σχέσεων της κυβέρνησης με τμήματα του κεφαλαίου.

Η  αναδιάταξη  στην αστική τάξη, δεν έχει να κάνει σε καμία περίπτωση με την δημοκρατία ή τα λαϊκά συμφέροντα. Ο ΣΥΡΙΖΑ που υποσχόταν ότι θα τα έβαζε με το μεγάλο κεφάλαιο και την ασυδοσία του το υπηρετεί με τον πιο πιστό τρόπο.

3. Παράλληλα η διεθνής καπιταλιστική οικονομία  δεν δείχνει σημάδια οποιασδήποτε σταθερής ανάκαμψης.

Διανύουμε τον 8ο χρόνο της παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, της πιο παρατεταμένης ακόμα κι απ’ αυτήν του ’30, χωρίς κανένα σημάδι διεξόδου στον ορίζοντα. Οι προβλέψεις για την παγκόσμια οικονομία αναθεωρούνται προς τα κάτω (βλ έκθεση ΟΟΣΑ).  Οι αντιθέσεις και οι ανταγωνισμοί δυναμώνουν (συζητήσεις για περιορισμό στο παγκόσμιο εμπόριο, ενάντια στην κινεζική εξάπλωση) Ο σεισμός που προκάλεσε το Brexit επιτείνει την εικόνα της κρίσης, και στη Βρετανία όπου μεγαλοβιομήχανοι και τραπεζίτες του Σίτυ του Λονδίνου ψάχνουν φόρμουλες να παραμείνουν συνδεδεμένοι με την αγορά της Ευρώπης, αλλά και σε όλες τις χώρες, όπως φάνηκε χαρακτηριστικά και στη  πρόσφατη Σύνοδο των ηγετών της ΕΕ στην Μπρατισλάβα.

Πίσω από τις υποκρισίες για «αδυναμία εξασφάλισης ευημερίας για τους πολίτες», επιμένουν στις συνταγές της λιτότητας και των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων, των ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων. Οι αντιπαραθέσεις που υπάρχουν (ομάδα Βίζενγκραντ, «διαφοροποιήσεις» Ρέντσι κλπ) έχουν να κάνουν με τους υπαρκτούς ανταγωνισμούς τους στην προσπάθεια να διαμορφώσουν νέα διευθυντήρια και ισορροπίες σε αντιδραστική κατεύθυνση σε όλα τα ζητήματα.

Συνολικά σε όλον τον πλανήτη, η πολιτική των μνημονίων, των αντιδραστικών καπιταλιστικών αναδιαρθρώσεων («μεταρρυθμίσεων») και της σκληρής λιτότητας μεγαλώνει την ύφεση. Η ποσοτική χαλάρωση δεν λειτουργεί σαν «φάρμακο», η κερδοφορία δεν ανακάμπτει, τα κεφάλαια δεν επενδύονται, οι τράπεζες είναι φορτωμένες με «κόκκινα» δάνειακαι κρέμονται από μια κλωστή σε μια σειρά χώρες από την Ιταλία μέχρι τη Γερμανία, όπου οι μετοχές της ίδιας της Ντόιτσε Μπανκ κατρακυλάνε, ο δανεισμός στις επιχειρήσεις έχει σταματήσει.

Νέα «κανόνια» σκάνε σε επιχειρήσεις από τον Μαρινόπουλο στην Ελλάδα μέχρι κολοσσούς σαν την κορεάτικη Hanjin, την 7^η μεγαλύτερη ναυτιλιακή επιχείρηση του κόσμου. Το φάντασμα νέων Λίμαν Μπράδερς, 8 χρόνια μετά το ξέσπασμα της κρίσης, είναι εδώ!

4. Το Brexit ήταν έκφραση της καταδίκης της ΕΕ και συνολικότερα  της νεοφιλελεύθερης αστικής πολιτικής από την πλειοψηφία των εργαζόμενων, λαϊκών τάξεων στην Μ. Βρετανία. Βάθυνε τους ιμπεριαλιστικούς ανταγωνισμούς και την πολιτική κρίση στην Μ. Βρετανία και όχι μόνο. Παρά το γεγονός ότι στις χώρες της Ευρώπης η κριτική στην ΕΕ γίνεται βασικά από τη σκοπιά «ευρωσκεπτικιστικών αντιλήψεων», το Brexit έφερε στην ημερήσια διάταξη το ζήτημα της εξόδου από την ΕΕ χωρών που βρίσκονται μάλιστα στον ιμπεριαλιστικό της πυρήνα.

Η ΑΝΤΑΡΣΥΑ στήριξε από την πρώτη στιγμή της καμπάνια του Lexit. Αντιπαρατέθηκε με τις απόψεις που στάθηκαν ουσιαστικά υπέρ της «αποδέσμευσης» στο όνομα του εθνικισμού, του ρατσισμού, του ευρωσκεπτικισμού κλπ, επιμένοντας ότι μπορεί να υπάρξει κατεύθυνση εξόδου από την ΕΕ από τη σκοπιά των ταξικών συμφερόντων των εργαζόμενων και σε αντιπαλότητα με τον δεξιό ευρωσκεπτικισμό και τον εθνικισμό.

Συνολικότερα τα σημάδια μιας κρίσης πολιτικής εκπροσώπησης στις βασικές ευρωπαϊκές χώρες πληθαίνουν. Οι παραδοσιακές πολιτικές δυνάμεις  φθείρονται γρήγορα, κατευθυντήριες ιδέες του συστήματος (πχ ευρωπαϊσμός) βυθίζονται στην ανυποληψία. Είναι εποχή που απαιτείται αντεπίθεση των αντικαπιταλιστικών / επαναστατικών και κομμουνιστικών ιδεών.

Στον βαθμό που δεν συγκροτείται σε όλη την Ευρώπη ένα επαναστατικό ρεύμα, ικανό να κερδίσει τις καταπιεσμένες μάζες με μια άλλη προοπτική, μετατρέποντας την κρίση των παραδοσιακών δυνάμεων  σε πολιτική κρίση του συστήματος, η άρχουσα τάξη θα καλύπτει το κενό με στροφή στην πολιτική αντίδραση, την ακροδεξιά ακόμα και τον φασισμό.

Η μάχη ενάντια στην Ευρώπη – Φρούριο της λιτότητας, του ρατσισμού και του πολέμου, είναι σε εξέλιξη και μπορεί να κερδηθεί.

5. Εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα αποτελεί η κλιμάκωση των ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών στην ευρύτερη περιοχή μας, αλλά και γενικότερα.

Βασικά σημεία της κλιμάκωσης αυτής είναι  κλιμάκωση της αντιπαράθεσης ΗΠΑ, ΝΑΤΟ-Ρωσίας, ιδίως μετά την απόφαση του ΝΑΤΟ στην πρόσφατη σύνοδο στην Βαρσοβία για την άμεση ανάπτυξη τεσσάρων πολυεθνικών ταγμάτων  στη  Πολωνία και στις χώρες της Βαλτικής. Στη Μέση Ανατολή το μακελειό και η αποσύνθεση της Συρίας συνεχίζεται καθώς πλάι στις επεμβάσεις ΗΠΑ-Ρωσίας, Ιράν και καθεστώτων του Κόλπου, προστίθεται η εισβολή της Τουρκίας που επιδιώκει να εξοντώσει τους Κούρδους στο Βορρά.

Η αντιπαράθεση της Κίνας με ΗΠΑ-Ιαπωνία στην νότια σινική θάλασσα και στην κορεατική χερσόνησο κλιμακώνεται.

Ειδικά στην Τουρκία οι εξελίξεις είναι ιδιαίτερα επικίνδυνες για το εργατικό κίνημα και την αριστερά. Η εκμετάλλευση από το Ερντογάν της αποτυχίας του πραξικοπήματος για να εδραιώσει μια ολοκληρωτική εξουσία, υπό κοινοβουλευτικό μανδύα,  οδηγεί σε κατάπνιξη των λαϊκών ελευθεριών, ένταση του πολέμου ενάντια στον εσωτερικό εχθρό, κλιμάκωση της επίθεσης ενάντια στην εργατική τάξη, την τούρκικη και κούρδικη αριστερά.  Παράλληλα κλιμακώνεται η αστάθεια στην περιοχή, αφού η τούρκικη κυβέρνηση βαθαίνει την πολεμική της εμπλοκή μέσα κι έξω από τη χώρα, στο πλαίσιο ενός κουβαριού αμείλικτων ιμπεριαλιστικών ανταγωνισμών και αντιθέσεων.

Όλες αυτές οι εξελίξεις επιβεβαιώνουν ότι η Τουρκία δεν είναι «ασφαλής χώρα». Όχι μόνο δεν μπορεί να εγγυηθεί το απαραβίαστο των στοιχειωδών ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη ζωή, την ελευθερία, την διαφύλαξη των δικαιωμάτων υπεράσπισης όποιου κατηγορείται, αλλά αντίθετα οργανώνει διώξεις σε βάρος κάθε αντιφρονούντα, βασανιστήρια, πογκρόμ, τρομοκρατία ενώ εξαγγέλλει επαναφοράς της θανατικής ποινής για όποιον έχει διαφορετική άποψη από αυτήν της κυβέρνησης, βάζοντας πρώτιστα στο στόχαστρο το εργατικό – λαϊκό κίνημα και την αριστερά.

Για τους λόγους αυτούς η ΑΝΤΑΡΣΥΑ είναι αντίθετη στην έκδοση οποιουδήποτε στο καθεστώς Ερντογάν και καταγγέλλει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ που πήρε την απόφαση να εκδώσει στην Τουρκία δύο από τους κατηγορούμενους ως πραξικοπηματίες, αλλά και να επαναπροωθήσει εκατοντάδες πρόσφυγες, στα πλαίσια ενός επικίνδυνου «παιχνιδιού» γεωπολιτικών αντιθέσεων, υπό καθεστώς εσωτερικών και  διεθνών πιέσεων, σε πλήρη δυσαρμονία με τις διεθνείς συμβάσεις και το εθνικό δίκαιο. 

Μόνο η κοινή διεθνιστική πάλη ενάντια στον ιμπεριαλισμό και τις αστικές τάξεις στην περιοχή, για το σταμάτημα του πολέμου και μια δίκαιη ειρήνη, για τον σεβασμό των δημοκρατικών και κοινωνικών δικαιωμάτων όλων των λαών, χωρίς εθνική και θρησκευτική καταπίεση, με στήριξη στο δικαίωμα στην αυτοδιάθεση του κουρδικού και παλαιστινιακού έθνους, στον δρόμο για την απελευθέρωση της εργατικής τάξης από κάθε καταπίεση εθνική και ταξική, μπορεί να δώσει απάντηση.

Σε αυτή την κατεύθυνση η ανάπτυξη του αντιπολεμικού αντιιμπεριαλιστικού κινήματος και αντίστοιχων διεθνιστικών  πρωτοβουλιών αποτελεί  εξαιρετικά κρίσιμο ζήτημα.

Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ ΣΥΡΙΖΑ – ΑΝΕΛ

1. H κυβέρνηση συνεχίζει και κλιμακώνει την αντιλαϊκή επίθεση. Προωθεί τα μέτρα που έχουν ήδη ψηφιστεί και ετοιμάζεται για τον  επόμενο γύρο της επίθεσης με κεντρικά ζητήματα την κατάργηση εργασιακών και συνδικαλιστικών δικαιωμάτων, τις περικοπές των συντάξεων, τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις,  την αναδιάρθρωση των κόκκινων δανείων και τα κλεισίματα και απολύσεις χιλιάδων εργαζομένων, τις μαζικές ιδιωτικοποιήσεις των πάντων.

Τεράστιες είναι οι ευθύνες της και στην εξωτερική πολιτική, η οποία κυριολεκτικά «παίζει με τη φωτιά» προωθώντας τα συμφέροντα της ελληνικής αστικής τάξης βαθαίνοντας την εμπλοκή της στους πολεμικούς ανταγωνισμούς, διεκδικώντας σε συνεργασία με Η.Π.Α. – Ε.Ε. να αναδειχθεί σε «δύναμη σταθερότητας» στην περιοχή,  διατηρώντας τον αντιδραστικό άξονα με Αίγυπτο και Ισραήλ κι αναζητώντας νέες ισορροπίες και συμμαχίες.

Η κυβέρνηση και τα φιλομνημονιακά ΜΜΕ εμφανίζουν διαρκώς το μαύρο άσπρο! Λένε ότι υπερασπίζουν τις «κύριες» συντάξεις, τσακίζοντας τις «επικουρικές». Λένε ότι υπερασπίζονται τα δικαιώματα των προσφύγων την ώρα που πιέζουν για την εφαρμογή της ντροπιαστικής ρατσιστικής συμφωνίας ΕΕ-Τουρκίας και με την πολιτική των hot-spot δίνουν αέρα στα πανιά της ακροδεξιάς. Προβάλουν ότι στήνουν «προοδευτικό μέτωπο των χωρών του Νότου» με υπέρμαχους της ΕΕ του κεφαλαίου, του ρατσισμού και του πολέμου, όπως ο Ολάντ. Λένε ότι εξασκούν μια «πιολυδιάστατη» εξωτερική πολιτική καιεξασφαλίζουν την «ειρήνη και σταθερότητα» της περιοχής ενώ είναι απόλυτα προσανατολισμένοι στην αντιδραστική πολιτική ΗΠΑ-ΕΕ, καισυμμαχούν με τα αντιδραστικά καθεστώτα της Αιγύπτου, του Ισραήλ και της Σαουδικής Αραβίας.

Η κυβέρνηση προσπαθεί να προβάλλει μια σειρά από μέτρα ως υλοποίηση ενός «παράλληλου πρόγραμματος» στην προσπάθειά της να αποδείξει ότι έχει διαφορές από την Ν. Δημοκρατία.

Όμως τα μέτρα αυτά, όπως τα μέτρα «αντιμετώπισης της ανθρωπιστικής κρίσης», ούτε ανακουφίζουν τους εργαζόμενους ούτε πολύ περισσότερο συνιστούν «άλλη πολιτική». Αντιθέτως, προωθούν την νεοφιλελεύθερη / καπιταλιστική αναδιάρθρωση στο κοινωνικό πεδίο, συμπληρώνοντας το έργο των Μνημονίων. Χαρακτηριστικό παράδειγμα η εξωφρενική πρόταση για κατάργηση του επιδόματος ανεργίας και αντικατάστασής του με την τσάμπα, υποχρεωτική εργασία για τους εργοδότες (επιδότηση εργοδοτών).

Η πρόταση για συνταγματική αναθεώρηση δεν είναι ένα απλό «πυροτέχνημα». Παρότι εμπεριέχει και μέτρα πυροτεχνήματα, όπως η συνταγματική κατοχύρωση του νερού που εξήγγειλε η κυβέρνηση, την ίδια στιγμή που είχε ήδη υπογράψει ως μνημονιακή δέσμευση την πώληση ΕΥΔΑΠ-ΕΥΑΡΘ, κάποιες από τις ρυθμίσεις που εξαγγέλθηκαν επιδιώκουν να κλείσουν πιθανές ρωγμές στο αστικό πολιτικό σύστημα (πχ εκλογές λόγω αποτυχίας εκλογής του ΠτΔ), κατοχυρώνοντας και συνταγματικά τον περιορισμό της δημοκρατίας και της λαϊκής κυριαρχίας.

Τέλος η κυβέρνηση επιδιώκει να χτίσει και ορισμένες κοινωνικές συμμαχίες με τα κατώτερα λαϊκά στρώματα στην βάση της απελπισίας και του επιβιωτισμού. Παράδειγμα, η μετατροπή των 5μηνων σε 8μηνα, τα ψίχουλα των κοινωνικών επιδομάτων κλπ. Όμως με αυτή την συνολικά καταστροφική για τα λαϊκά στρώματα πολιτική, όλα αυτά είναι έωλα.

Συνολικά πρόκειται για μια κυβέρνηση εξαιρετικά επικίνδυνη, όχι μόνο λόγω της πολιτικής της, αλλά γιατί κυβερνά στο όνομα της «αριστεράς». Οι πολιτικές και ιδεολογικές συνέπειες στον λαό θα είναι βαριές.

Διαβάστε εδώ ολόκληρο το κείμενο της απόφασης

4:30 μ.μ.