Η Ιστορία γράφεται με πάλη ταξική…

I

ΑΣΤOΙ ΚΑΙ ΠΡΟΛΕΤΑΡΙΟΙ[1]

Η ιστορία όλων των ως τα τώρα κοινωνιών[2] είναι ιστορία ταξικών αγώνων.

Ελεύθερος και δούλος, πατρίκιος και πληβείος, βαρώνος και δουλοπάροικος, μάστορας[3] και κάλφας, με μια λέξη, καταπιεστής και καταπιεζόμενος, βρίσκονται σε ακατάπαυστη αντίθεση μεταξύ τους, έκαναν αδιάκοπο αγώνα, πότε σκεπασμένο, πότε ανοιχτό, έναν αγώνα που τελείωνε κάθε φορά με τον επαναστατικό μετασχηματισμό ολόκληρης της κοινωνίας ή με την από κοινού καταστροφή των τάξεων που αγωνίζονταν.

Στις προηγούμενες εποχές της ιστορίας βρίσκουμε σχεδόν παντού μια πλήρη διαίρεση της κοινωνίας σε διάφορες τάξεις, μια πολύτροπη κλιμάκωση των κοινωνικών θέσεων. Στην αρχαία Ρώμη βρίσκουμε πατρικίους, ιππείς, πληβείους, δούλους. Στο μεσαίωνα φεουδάρχες, υποτελείς, μαστόρους, καλφάδες, δουλοπάροικους και πρόσθετα σε κάθε μια απ’ αυτές τις τάξεις βρίσκουμε ξανά ιδιαίτερες κλιμακώσεις.

Η σύγχρονη αστική κοινωνία που πρόβαλε από την καταστροφή της φεουδαρχικής κοινωνίας, δεν κατάργησε τις ταξικές αντιθέσεις, έβαλε μονάχα στη θέση των παλιών, νέες τάξεις, νέους όρους καταπίεσης, νέες μορφές πάλης.

Ωστόσο, η εποχή μας, η εποχή της αστικής τάξης, χαρακτηρίζεται από το γεγονός ότι απλοποίησε τις ταξικές αντιθέσεις. Ολόκληρη η κοινωνία όλο και περισσότερο χωρίζεται σε δυο μεγάλα αντίπαλα στρατόπεδα, σε δυο μεγάλες τάξεις, που βρίσκονται άμεσα αντιμέτωπες η μια με την άλλη: στην αστική τάξη και στο προλεταριάτο.

Κ. ΜΑΡΞ Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΟΥ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΟΥ ΚΟΜΜΑΤΟΣ, ΕΚΔΟΣΕΙΣ «ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΠΟΧΗ» ΑΘΗΝΑ 1984, σελ. 18

Σημειώσεις

---

[1] Με τη λέξη αστική τάξη εννοούμε την τάξη των σύγχρονων καπιταλιστών που είναι κάτοχοι των κοινωνικών μέσων παραγωγής και που εκμεταλλεύονται τη μισθωτή εργασία. Με τη λέξη προλεταριάτο εννοούμε την τάξη των σύγχρονων μισθωτών εργατών που, επειδή δεν κατέχουν καθόλου δικά τους μέσα παραγωγής, είναι αναγκασμένοι να πουλούν την εργατική τους δύναμη για να μπορούν να ζήσουν. (Σημείωση του Ενγκελς στην αγγλική έκδοση του 1888).

[2] Ή, ακριβέστερα, η γραφτή ιστορία. Στα 1847 ή προϊστορία τής κοινωνίας, ή κοινωνική οργάνωση πού είχε προηγηθεί από κάθε γραφτή ιστορία, ήταν σχεδόν πέρα για πέρα άγνωστη. Τότε ό Χαξτχάουζεν ανακάλυψε την κοινή ιδιοχτησία της γης στη Ρωσία. Ο Μάουρερ απόδειξε ότι η κοινή ιδιοχτησία της γης αποτελεί την κοινωνική βάση απ’ όπου προήλθαν ιστορικά όλες οι γερμανικές φυλές. Ύστερα ανακάλυψαν σιγά- σιγά ότι οι αγροτικές κοινότητες με την κοινή κατοχή τής γης , αποτελούσαν την πρωταρχική μορφή τής κοινωνίας απ’ τις Ινδίες ως την Ιρλανδία. Τέλος, η εσωτερική οργάνωση αυτής της πρωτόγονης κομμουνιστικής κοινωνίας αποκαλύφθηκε στην τυπική της μορφή με την ανακάλυψη του Μόργκαν, που επιστέγαζε όλο το έργο, για την αληθινή φύση του γένους και τη θέση του μέσα στη φυλή. Με τη διάλυση αυτών των πρωταρχικών κοινοτήτων, αρχίζει ό χωρισμός τής κοινωνίας σέ ξεχωριστές και τελικά ανταγωνιζόμενες τάξεις. Προσπάθησα να παρακολουθήσω την πορεία αυτής τής διάλυσης στην «Καταγωγή τής οικογένειας, της ατομικής ιδιοχτησίας και του κράτους», δεύτερη έκδοση, Στουτγάρδη 1886. (Σημείωση του Ενγκελς στην αγγλική έκδοση του 1888. Στη γερμανική έκδοση του 1890 λείπει η τελευταία φράση αυτής της σημείωσης). (Σημ. Σύντ.).

[3] Μάστορας των συντεχνιών — πρόκειται για μέλος της συντεχνίας που έχει όλα τα δικαιώματα, για το μάστορα μέσα στη συντεχνία κι όχι για το γεροντότερο μέσα σ’ αυτήν. (Σημείωση του Ενγκελς στην αγγλική έκδοση του 1888).

8:45 μ.μ.