Το κύριο στη διδασκαλία του Μαρξ είναι η ταξική πάλη. Έτσι
λένε και γράφουν πολύ συχνά. Μα αυτό δεν είναι σωστό. Και το αποτέλεσμα απ’ αυτή
την ανακρίβεια είναι σχεδόν πάντα μια οπορτουνιστική διαστρέβλωση του μαρξισμού,
η παραποίηση του, έτσι που να γίνεται παραδεχτός για την αστική τάξη. Γιατί η
διδασκαλία για την ταξική πάλη δεν δημιουργήθηκε από τον Μαρξ, αλλά από την αστική
τάξη πριν από τον Μαρξ και, μιλώντας γενικά, είναι παραδεχτή για την αστική
τάξη. Όποιος παραδέχεται μόνο την πάλη των τάξεων αυτός δεν είναι ακόμα
μαρξιστής, αυτός μπορεί ν’ αποδειχθεί άνθρωπος που δε βγαίνει ακόμα από τα
πλαίσια της αστικής σκέψης και της αστικής πολιτικής. Το να περιορίζεις το
μαρξισμό στη διδασκαλία για την πάλη των τάξεων — σημαίνει να κουτσουρεύεις το
μαρξισμό, να τον διαστρεβλώνεις, να τον ανάγεις σε ό,τι είναι παραδεχτό για την
αστική τάξη. Μαρξιστής είναι μόνο εκείνος που επεκτείνει την αναγνώριση της
πάλης των τάξεων ως την αναγνώριση της δικτατορίας του προλεταριάτου. Αυτού βρίσκεται
η βαθύτερη διαφορά του μαρξιστή από το μικρό (μα και μεγάλο) αστό της αράδας.
Πάνω σ’ αυτή τη λυδία λίθο πρέπει να δοκιμάζουμε την πραγματική κατανόηση και
παραδοχή του μαρξισμού. Ο οπορτουνισμός δεν επεκτείνει την αναγνώριση της
ταξικής πάλης ακριβώς ίσαμε το κυριότερο ως την περίοδο του περάσματος από τον
καπιταλισμό στον κομμουνισμό, ως την περίοδο της ανατροπής της αστικής τάξης και
της ολοκληρωτικής εκμηδένισής της. Στην πραγματικότητα η περίοδος αυτή είναι αναπόφευκτα
περίοδος πρωτόφαντα σκληρής ταξικής πάλης, πρωτόφαντης οξύτητας των μορφών της,
συνεπώς, και το κράτος αυτής της περιόδου πρέπει αναπόφευκτα να είναι κράτος με
νέο τρόπο δημοκρατικό (για τους προλετάριους και τους φτωχούς γενικά) και με
νέο τρόπο διχτατορικό (ενάντια στην αστική τάξη).
Παρακάτω. Την ουσία της διδασκαλίας του Μαρξ για το κράτος την
αφομοίωσε μόνο όποιος κατάλαβε πώς η διχτατορία μιας τάξης είναι αναγκαία όχι
μόνο για κάθε ταξική κοινωνία γενικά, όχι μόνο για το προλεταριάτο, που έχει ανατρέψει
την αστική τάξη, μα και για ολόκληρη την ιστορική περίοδο, που χωρίζει τον
καπιταλισμό από την «χωρίς τάξεις κοινωνία», από τον κομμουνισμό. Οι μορφές των
αστικών κρατών είναι εξαιρετικά πολυποίκιλες, μα η ουσία τους είναι μία: όλα
αυτά τα κράτη είτε έτσι είτε αλλιώς, μα σε τελευταία ανάλυση υποχρεωτικά, είναι
διχτατορία της αστικής τάξης. Το πέρασμα από τον καπιταλισμό στον κομμουνισμό δεν
μπορεί φυσικά να μη δώσει μια
τεράστια αφθονία και ποικιλία πολιτικών μορφών, μα η ουσία εδώ θα είναι
αναπόφευκτα μια διχτατορία του προλεταριάτου.
«Κράτος και
Επανάσταση». Αύγουστος-Σεπτέμβρης 1917, εκδ. Θεμέλιο, σελ 99-101
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου