Με τις Κούρδισσες διαμένουσες στο Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων Λαυρίου ένωσαν την φωνή τους στο κοινό σύνθημα “JIN, JIYAN, AZADI” (ΓΥΝΑΙΚΑ, ΖΩΗ, ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ), συντρόφισσες από τα πρωτοβάθμια σωματεία εκπαιδευτικών που επισκέφτηκα πρόσφατα το Κομπάνι, καθώς και γυναίκες από την Ανεξάρτητη Κίνηση Γυναικών. Όλες οι δηλώσεις έγιναν μπρος στο άγαλμα της Μακρονησιώτισσας. Γαρύφαλλα που φυτρώνουν στα ποιήματα του Ναζίμ Χικμέτ ταξίδεψαν στην θάλασσα του Λαυρίου ως ένδειξη μνήμης και τιμής για όσες έδωσαν την ζωή τους κι αψηφώντας τον θάνατο εδραίωσαν την ελευθερία ως ζητούμενο για το μέλλον.
Μετά την πορεία πήγαμε όλες στο Κέντρο Υποδοχής Προσφύγων. Δεν είναι δυνατόν να περιγραφεί με λόγια η φιλοξενία και το κέφι. Δεν είναι δυνατόν να καταλάβει κανείς απολύτως απ όσους δεν ήταν εκεί, ότι αυτές που βιώνουν την πλήρη αδιαφορία από την ελληνική πολιτεία, που σχεδόν δεν έχουν να φάνε, που τα παιδιά τους δεν έχουν γάλα, φρόντισαν, να φτιάξουν γλυκά για να κεράσουν τις αλληλέγγυες. Με την μουσική τους και τον χορό επικοινωνήσαμε σ ένα άλλο επίπεδο που δεν χρειαζόταν καμία μετάφραση, μόνο να κρατάμε η μία το χέρι της άλλης ή να λικνιζόμαστε ακομπλεξάριστα θηλυκά, επισφραγίζοντας με γέλια την βεβαιότητα ότι μπορούμε να είμαστε νικήτριες σε κάθε αγώνα.
Αυτό το κέφι κι αυτή η χαρά ήταν ένας κρίκος εμπιστοσύνης που μας ένωσε για να ξεκινήσει ένας δημιουργικός και διεκδικητικός όπως πάντα διάλογος.
Συζητήσαμε για τα προβλήματα του Κέντρου κι όλα όσα καλούνται ν αντιμετωπίζουν στην Ελλάδα.
Αποφασίσαμε από κοινού τρόπους και δράσεις για την αντιμετώπιση τους.
Ανανεώσαμε το ραντεβού μας για την γιορτή του Νεβρόζ στο Λαύριο στις 20/3/2015.
Μας χαιρέτησαν λέγοντας «τα χέρια μας τα έχουμε να τα σφίγγουμε με τα δικά σας» υπογραμμίζοντας την δύναμη της αλληλεγγύης με την ίδια βεβαιότητα που ο Ρίτσος είπε:
«Όταν σφίγγουν το χέρι
ο ήλιος είναι βέβαιος για τον κόσμο!»
Είναι οι γυναίκες που απαίτησαν ζωή και την ελευθερία πολεμώντας.
Είναι οι γυναίκες που δεν έσκυψαν το κεφάλι σε καμία μορφή καταπίεσης.
Είναι οι γυναίκες που το πρώτο πράγμα που μαθαίνουν στα παιδιά τους είναι το σήμα της νίκης κι η πεποίθηση ότι όποιος αγωνίζεται νικά.
Είναι οι Κούρδισσες ένα ζωντανό παράδειγμα αγώνα, που ενώνει το 1857 στο Σικάγο με το 2015 στο Κομπάνι.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου