Ευρωεκλογές & Δημοτικές – Περιφερειακές Εκλογές, 2ος γύρος: «Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα» (Ι)

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος

«Δημοψήφισμα» Έγινε. «Ανατροπές» Έγιναν. Η Συγκυβέρνηση «Δεν Έφυγε»!

«Δημοψήφισμα» Έγινε. «Ανατροπές» Έγιναν.
Η Συγκυβέρνηση «Δεν Έφυγε»!

Στο κείμενο παρατίθενται κομμάτια από το βιβλίο του Κάρολου Μαρξ «Η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή», αυτούσια ή παραφρασμένα - προσαρμοσμένα[1] στη δοσμένη ιστορική συγκυρία της χώρας μας. «Αναχρονισμός»; «Λαϊκισμός»; «Σκοταδισμός»; «Τσιτατολογία»; Μακρύς ο κατάλογος από στερεότυπα αυτού του τύπου του αστικού μπλοκ για τους κλασικούς θεωρητικούς του επαναστατικού ταξικού εργατικού κινήματος. Η «αριστερά»(;!), η σοσιαλδημοκρατία, τα «αστικά εργατικά κόμματα» και η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας, με τη δική τους «ανάγνωση» του Μαρξ και των κλασικών θεωρητικών, τους αφαιρούν «την ψυχή και την καρδιά» (αναλυτικά εδώ), με όχημα το «νέο», το «σύγχρονο» και πρόσχημα την πραγματική ανάγκη η θεωρία του επαναστατικού ταξικού εργατικού κινήματος να ανταποκριθεί στην ιστορική εξέλιξη του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής.

Αναμενόμενο. Μετά την τριπλή εκλογική αναμέτρηση του Μάη του 2014 κυριαρχούν τα αταξικά, υπερκομματικά, και άλλα πιασάρικα «επικοινωνιακά» ερμηνευτικά στερεότυπα του αστικού μπλοκ για το αποτέλεσμα των τριπλών εκλογών που σκαρφίζονται οι «αδέσμευτοι», οι «αντικειμενικοί» προπαγανδιστές του ιμπεριαλιστικού ολοκληρωτικού καπιταλισμού των μονοπωλιακών ομίλων, οι δημοσιολόγοι, οι ειδήμονες, οι τεχνοκράτες, οι διανοούμενοι, τα μαντρόσκυλα των ολιγαρχών του πλούτου και οι βαστάζοι των κεφαλαιοκρατών.

Όλα τα ερμηνευτικά στερεότυπα του αστικού μπλοκ πατούν στη στέρεη αταξική βάση που οικοδόμησε μεθοδικά όλα τα προηγούμενα χρόνια ο προπαγανδιστικός μηχανισμός του αστικού μπλοκ εξουσίας. «Μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», την ήττα της αριστεράς και του ταξικού εργατικού κινήματος, το αστικό μπλοκ εξουσίας, η σοσιαλδημοκρατία, τα «αστικά εργατικά κόμματα» και η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας διακήρυξαν το τέλος των ιδεολογικών, πολιτικών, ταξικών διαχωριστικών γραμμών στην καπιταλιστική κοινωνία, πως η πάλη των τάξεων, ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός είναι αναχρονισμός, για «γραφικούς και οπισθοδρομικούς σκοταδιστές», επαναλαμβάνοντας ως φάρσα τη ρήση του μακαρίτη νεοδημοκράτη υπουργού εργασίας Λάσκαρη που… κατάργησε την πάλη των τάξεων στη μεταπολίτευση, ή το «φιάσκο της Λυών»[2] που «κατάργησε την κυβερνητική εξουσία του κράτους» με τη «διακήρυξη της αναρχικής επανάστασης» που τοιχοκολλήθηκε στην πόλη στις 26 Σεπτέμβρη του 1870», (Ολόκληρο το κείμενο εδώ).

Πέρα από την κρατούσα κυρίαρχη αταξική ανάλυση και ερμηνεία «ο Κάρολος Μαρξ ήταν εκείνος που πρώτος ανακάλυψε το μεγάλο νόμο κίνησης της ιστορίας, το νόμο που σύμφωνα μ’ αυτόν όλοι οι ιστορικοί αγώνες, αδιάφορο αν γίνονται στον πολιτικό, θρησκευτικό, φιλοσοφικό ή σε οποιονδήποτε άλλο ιδεολογικό τομέα, δεν είναι πραγματικά παρά η περισσότερο ή λιγότερο καθαρή έκφραση των αγώνων ανάμεσα στις κοινωνικές τάξεις, και ότι η ύπαρξη των τάξεων αυτών και συνεπώς και οι συγκρούσεις τους, εξαρτώνται, με τη σειρά τους, από το βαθμό ανάπτυξης της οικονομικής τους θέσης, από τον τρόπο της παραγωγής και από τον τρόπο της ανταλλαγής τους που απορρέει απ’ αυτόν»[3].

Αντίθετα με όσα λένε και γράφουν οι «αντικειμενικοί», οι «αδέσμευτοι», οι «υπερκομματικοί» προπαγανδιστές του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού των μονοπωλιακών ομίλων, από το αποτέλεσμα των τριπλών εκλογών του Μάη «αποδείχνεται πως η πάλη των τάξεων [στην Ελλάδα] δημιούργησε τέτοιες συνθήκες και σχέσεις που έδωσαν τη δυνατότητα σε μέτρια και γελοία πρόσωπα να παίξουν το ρόλο του ήρωα»[4], και για τη δοσμένη ιστορική συγκυρία της χώρας μας ισχύει ακόμα κι αυτό που έγραψε ο Μαρξ: «Ο Χέγκελ κάνει κάπου την παρατήρηση ότι σε όλα τα μεγάλα […] γεγονότα και πρόσωπα παρουσιάζονται, σαν να λέμε, δυο φορές. Ξέχασε όμως να προσθέσει: τη μια φορά σαν τραγωδία, την άλλη σαν φάρσα» [5].

***
Εδώ: Ευρωεκλογές & Δημοτικές – Περιφερειακές Εκλογές, 2ος γύρος: «Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα». (ΙΙ)

Ευρωεκλογές & Δημοτικές – Περιφερειακές Εκλογές, 2ος γύρος: «Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα» (ΙΙΙ)
***

Σημειώσεις – Παραπομπές

---

Από την ομώνυμη ταινία του Νίκου Νικολαΐδη (2003) και το cd του Γιάννη Αγγελάκα, «Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα».

 [1] Σε αγκύλες οι παραφράσεις – προσαρμογές.  

[2] «Το 1870 ο Μπακούνιν πρωτοστάτησε σε μια αποτυχημένη εξέγερση στη Λυών, πάνω σε αρχές που εφαρμόστηκαν στην πράξη αργότερα από την Παρισινή Κομμούνα. Κάνοντας έκκληση για γενική εξέγερση σε απάντηση της κατάρρευσης της γαλλικής κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου, και επιδιώκοντας να μετασχηματίσει την αντιπαράθεση των δυνάμεων κυριαρχίας σε κοινωνική επανάσταση, συνέταξε τη διακήρυξη της αναρχικής επανάστασης που τοιχοκολλήθηκε στη Λυών στις 26 Σεπτεμβρίου 1870. Χαρακτηριστικά αναφέρεται: «καταργούνται η κυβερνητική εξουσία του κράτους και η διοικητική μηχανή, επειδή κατέληξαν να είναι άχρηστες» (άρθρο 1) και «αναστέλλεται η λειτουργία των ποινικών και πολιτικών δικαστηρίων και τις αρμοδιότητές τους επωμίζεται η Λαϊκή Δικαιοσύνη» (άρθρο 2)»,Βικιπαίδεια.

«Με τον προσδιορισμό της Κομμούνας ως επανάσταση ενάντια στο κράτος ο Μαρξ δεν προσχωρεί στη θέση του Μπακούνιν για άμεση κατάργηση του κράτους. Η μπακουνινική αντίληψη θεωρεί ότι η κατάργηση του κράτους και της πολιτικής εξουσίας μπορεί να συντελεστεί σε μια στιγμή σε αντίθεση με την μαρξική επανάσταση νοούμενη ως διαδικασία. Υπό αυτή την έννοια όταν ο Μαρξ προσδιορίζει την Κομμούνα ως επανάσταση ενάντια στο κράτος επιθυμεί να τονίσει την ποιοτική τομή που συντελείται με την εμφάνιση μιας εξουσίας που κατέχει από την θέσμισή της την προοπτική της κατάργησής της σε βάθος χρόνου. Η Κομμούνα πλέον είναι η πολιτειακή δομή που από την πρώτη στιγμή εμπεριέχει την προοπτική της μετεξέλιξης σε ένα μη-κράτος.

[…] Η διακήρυξη της κατάργησης του κράτους θα καταλήξει σε μια οικτρή αποτυχία που θα αποτελέσει τροφή για ειρωνεία από μεριάς του Μαρξ», (περί αλλοτρίωσης, «Ο Μαρξ γιατην Κομμούνα του Παρισιού»).

[3] Καρλ Μαρξ, Η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 12.

[4] Καρλ Μαρξ, Η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 8.

[5] Καρλ Μαρξ, Η 18^η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 15.

10:41 π.μ.