"Οι Οικολόγοι Πράσινοι αναφερόμενοι στο θέμα των κινητοποιήσεων επισημαίνουν ότι «στηρίζουμε τα αιτήματα των αγροτών, για ισότιμη πρόσβαση τους σε πόρους, γνώσεις,τεχνικές συμβουλές και εγγυήσεις, ώστε να επιβιώσουν οικονομικά σε εποχή κρίσης. Εκτιμούμε ότι το κλείσιμο των εθνικών οδών δεν επιλύει κανένα πρόβλημα, απλά τα μεταφέρει σε άλλους κλάδους που εξ ίσου απειλούνται με κατάρρευση. Η κοινωνική ένταση, από πρακτικές που η μια κοινωνική ομάδα στρέφεται εναντίον άλλων, δεν οδηγεί πουθενά».
Ταυτόχρονα, όμως, υποστηρίζουν ότι το να είναι κάποιος επαγγελματίας αγρότης και ειδικότερα νέος γεωργός στη χώρα σήμερα είναι μια πολύ δύσκολη εξίσωση, με πολλές οικολογικές παραμέτρους που «κι αυτή η κυβέρνηση αγνοεί, με επικίνδυνες συνέπειες για την παραγωγική μας βάση». «Μια κατάσταση προβληματική, που η πολιτική εκμετάλλευση από την όποια πολιτική δύναμη, δεν προσφέρει καμιά λύση», συμπληρώνουν οι Οικολόγοι Πράσινοι".
Αναπαράγει με δυο λόγια τη "κοινωνική μηχανική" των στερετύπων της αστικής εξουσίας, αντίστοιχη με την πληροφόρηση που δίνουν τα ΜΜΕ για τις κοινωνικές ομάδες που πλήττονται
και προχωρούν σε κάποιας μορφής κινητοποίηση:
"Κι αυτό όχι για να αναδειχτεί η ουσία
του προβλήματος [...], αλλά για να συκοφαντηθεί
η κινητοποίηση και να ενισχυθεί ο κοινωνικός αυτοματισμός ενάντια σ’ όσους
κινητοποιούνται. Είναι η διαχρονική κανιβαλική πρακτική της εξουσίας, που
εξειδικεύεται από ειδικούς, επιστήμονες, διανοούμενους και προβάλλεται συστηματικά
από τα ΜΜΕ, με αποτέλεσμα τελικά να την αποδέχεται - στηρίζει και η μεγάλη
πλειοψηφία της κοινωνίας που απαιτεί άκριτα την εξίσωση προς τα κάτω.
Έτσι και τώρα τα θύματα της αγριότητας των μνημονιακών πολιτικών απαιτούν ισότητα στην συντελούμενη κοινωνική ανθρωπιστική καταστροφή, αφού η αποτροπή – ανατροπή της απαιτεί σκληρό αγώνα και μάχη, αποφασιστικότητα, αυτοθυσία και στράτευση σε πολιτικές που δεν ικανοποιούν τις μικροαστικές αυταπάτες και ψευδαισθήσεις για δίκαιο και ανθρώπινο καπιταλισμό, κάτι που για την ώρα -αυτή η πλειοψηφία των σφαγιασμένων- δεν είναι διατεθειμένη να το πράξει.
Οπότε θύματα εναντίον θυμάτων, να
ψοφήσει το γελάδι του γείτονα και όχι κοινός ταξικός αγώνας και δράση για να
αποκτήσουμε όλοι το δικό μας γελάδι. Ένας διαχρονικός κοινωνικός εμφύλιος που
τον ζήσαμε και τον ζούμε όλοι καθημερινά και είναι πανταχού παρών, δίπλα μας.
Συνοδεύεται δε με τη γνωστή «δολοφονική» θέση: δεν είμαι φασίστας, ρατσιστής,
δεν είμαι ενάντια στο διαφορετικό, ενάντια στις απεργίες, ενάντια στους αγώνες,
ενάντια σε…, αλλά...
Ένα «αλλά» που υιοθετείται ως εξαίρεση υποτίθεται, πλην όμως είναι τόσες οι εξαιρέσεις που υιοθετεί η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, που καταλήγουν να είναι συνολικά ο κανόνας. Είναι το άλλοθι που αποενοχοποιεί, συγκαλύπτει, εφησυχάζει και διευκολύνει την υιοθέτηση - ανοχή από μεγάλα κομμάτια της κοινωνίας και των πιο αντιδραστικών, σκοταδιστικών πρακτικών της εξουσίας, του αστικού κράτους και του κεφαλαίου: στα άντρα της ασφάλειας να βασανίζονται προσαχθέντες, συλληφθέντες αδιακρίτως και διαχρονικά. Συγκεντρώσεις πορείες και διαμαρτυρίες να πνίγονται στα χημικά, διαδηλωτές και απεργοί να προσάγονται, να συλλαμβάνονται, να ξυλοκοπούνται άγρια, να διώκονται δικαστικά, οι απεργίες να κηρύσσονται παράνομες. Να απαιτούμε απλήρωτοι εργαζόμενοι να συνεχίσουν να εργάζονται, να αποδεχτούν την απόλυσή τους και στη θέση τους να έρθουν άλλοι άνεργοι που με τη σειρά τους και αυτοί θα μείνουν απλήρωτοι. Απαιτούμε παρά ταύτα αυτοί οι εργαζόμενοι να μαζεύουν τη βρώμα και τα σκουπίδια μας στο Αριστοτέλειο, παρ’ ότι η δουλεία και η καταναγκαστική εργασία υποτίθεται πως έχουν καταργηθεί".
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου