Βαγγελίτσα Δινοπούλου*
Πηγή: prin.gr
[…]
Γιατί οι αναπληρωτές εκπαιδευτικοί βρίσκονται στον
αγώνα το τελευταίο διάστημα; Ποιες είναι οι διεκδικήσεις τους;
Το εκπαιδευτικό κίνημα και οι αναπληρωτές/τριες
εκπαιδευτικοί βρίσκονται το τελευταίο διάστημα σε κινητοποιήσεις διεκδικώντας,
για άλλη μια φορά το πάγιο αίτημα για μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους/ες.
Την ίδια στιγμή ο υπουργός Παιδείας ομολογεί ευθαρσώς ότι οι περιβόητοι 20.000
διορισμοί, που τα χρόνια της μνημονιακής επταετίας σέρνονται από υπουργό σε
υπουργό μπήκαν στον μνημονιακό κόφτη, καθώς οι θεσμοί δεν τους επιτρέπουν. Με
την τελευταία τροπολογία του υπουργείου δρομολογείται η ριζική αλλαγή του
συστήματος πρόσληψης αναπληρωτών/τριών. Η προϋπηρεσία και το πτυχίο
απαξιώνονται, καθώς δεν θα αποτελούν τη βασική προϋπόθεση εργασίας, θέτοντας
ουσιαστικά σε πλήρη εφαρμογή το ν.3848 της Διαμαντοπούλου. Το νέο σύστημα
πρόσληψης, που αφορά σε πρώτη φάση την ειδική αγωγή με την προοπτική να
εξαπλωθεί και στην γενική εκπαίδευση, διαμορφώνει ένα ρευστό εργασιακό
περιβάλλον, σύμφωνα πάντα με τις κατευθύνσεις ΕΕ και ΟΟΣΑ για τη σύνδεση
πολιτικών απασχόλησης και εκπαιδευτικής πολιτικής, στο οποίο η ανακύκλωση μεταξύ
ανεργίας και εργασίας θα αντικαθιστά τη «σταθερή αναπλήρωση» και οι
εκπαιδευτικοί θα καλούνται να μπουν σε ένα ατελείωτο κυνήγι προσόντων και
μοριοδότησης για μια θέση ελαστικής εργασίας.
Πώς πετύχατε το «φοιτητές-εργατιά μια φωνή και μια
γροθιά» στον κλάδο σας με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις στο υπουργείο Παιδείας;
Αυτή η κίνηση του Υπουργείου συνάντησε τη δυναμική
κινητοποίηση των εκπαιδευτικών με βασικό αίτημα τους μαζικούς μόνιμους
διορισμούς σε όλη την εκπαίδευση, με μοναδικό κριτήριο το πτυχίο και την
προϋπηρεσία. Συλλογικότητες αναπληρωτών/τριων, πρωτοβάθμια εκπαιδευτικά
σωματεία, φοιτητικοί σύλλογοι, σα μια γροθιά, βρέθηκαν πλάι πλάι με
μαχητικότητα απαιτώντας την άμεση απόσυρση της επίμαχης τροπολογίας.
Τι σημαίνει ελαστική εργασία στην πράξη για τις ζωές
των εργαζόμενων στην εκπαίδευση αλλά και για τους μαθητές τους;
Ο φαύλος κύκλος αναπλήρωσης-ανεργίας για χιλιάδες
εκπαιδευτικούς αποτελεί πλέον ένα από τα μεγαλύτερα αγκάθια του δημόσιου
σχολείου. Η εκπαίδευση ασφυκτιά κάτω από το βάρος των χιλιάδων ακάλυπτων κενών
που χρόνο με το χρόνο διαρκώς πολλαπλασιάζονται, σε βάρος των μορφωτικών
δικαιωμάτων των μαθητών. Το «νέο σχολείο» που ευαγγελίζονται, μόνο νέο δεν
είναι καθώς το σύνολο όλων των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων που επιχειρούνται το
τελευταίο διάστημα αποτελούν κεντρική επιλογή χρόνων, που όμως ποτέ δεν
κατάφεραν να υλοποιηθούν λόγω των σθεναρών αντιστάσεων του εκπαιδευτικού
κινήματος. Υποβάθμιση όλων των υποστηρικτικών δομών της εκπαίδευσης, διάλυση
της ειδικής αγωγής, στοιβαγμένοι μαθητές σε πολυπληθή τμήματα, κατάρτιση,
ανταγωνισμός, ταξικοί φραγμοί και μαθητεία είναι το μέλλον που ετοιμάζουν για
τους μαθητές μας. Από την άλλη, επίθεση δέχονται και οι εκπαιδευτικοί, με τους
αναπληρωτές να είναι η εύκολη λεία. Τα εργασιακά δικαιώματα καταστρατηγούνται
καθώς στο «νέο σχολείο» όλοι μπορούν να κάνουν τα πάντα και όλοι μπορεί να
περισσεύουν. Μέσα από μια σειρά μέτρων που έχουν παρθεί η καταστροφή χιλιάδων
θέσεων εργασίας είναι η δική τους λύση στην κάλυψη των κενών και στη μείωση του
κόστους της εκπαίδευσης κατά τις υποδείξεις ΕΕ, ΟΟΣΑ και θεσμών. Βασική
στόχευσή τους αποτελεί η καθιέρωση του φθηνού, ευέλικτου, αναλώσιμου
εργαζόμενου.
Την πολυδιάσπαση των εργαζομένων σε πολλές κατηγορίες,
μόνιμους, συμβασιούχους, αναπληρωτές κ.α. πώς την βιώνεται στον κλάδο της
εκπαίδευσης;
Είναι σαφές ότι το Υπουργείο καλλιεργώντας πλαστούς
διαχωρισμούς, προσπάθησε να διαμορφώσει εμφυλιοπολεμικό κλίμα στρέφοντας τη μια
μερίδα εκπαιδευτικών απέναντι στην άλλη, επιδιώκοντας να κάμψει την
αποφασιστικότητα των κινητοποιήσεων. Αυτή η πάγια τακτική της πολυδιάσπασης και
του κατακερματισμού των εργαζομένων στην εκπαίδευση από την κυβέρνηση
ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ, και τις προηγούμενες πολιτικές ηγεσίες βρίσκει έδαφος στην αγωνία
χιλιάδων συναδέλφων/ισσων οι οποίοι διεκδικούν μια θέση εργασίας στο μερίδιο
της πίτας των προσλήψεων που κάθε χρόνο μικραίνει. Όμως στην επίθεση που
δέχεται ο κόσμος της εργασίας, οποιαδήποτε επιμέρους αποσπασματική και
συντεχνιακή συσπείρωση διευκολύνει την εφαρμογή των αντιδραστικών μέτρων. Το μεγάλο
σαράκι της πολυδιάσπασης και των τεχνητών διαχωρισμών που χρόνια κυριαρχούν
στην εκπαίδευση και ειδικά στους αναπληρωτές, είναι η συνήθης τακτική του
Υπουργείου για το σταμάτημα κάθε ελπιδοφόρου αγώνα.
Ποια ήταν η στάση των ταξικών πρωτοβάθμιων σωματείων
και ποιος ο ρόλος του γραφειοκρατικού συνδικαλισμού;
Απέναντι στην αδράνεια και την ουσιαστική
υπονόμευση των αγωνιστικών διεκδικήσεων του εκπαιδευτικού κινήματος από τις δύο
ομοσπονδίες, ΔΟΕ-ΟΛΜΕ, το βάρος πέφτει στον συντονισμό των πρωτοβάθμιων σωματείων
και την οργάνωση των εργαζομένων στη βάση των κοινών τους συμφερόντων. Και
κοινό συμφέρον σε αυτή τη χρονική στιγμή είναι ένας πραγματικά μαζικός και
αποφασιστικός αγώνας για την οριστική ανατροπή της πολιτικής της κυβέρνησης,
ΕΕ, ΔΝΤ και θεσμών, διεκδικώντας στο τώρα μόνιμη και σταθερή εργασία για όλους,
πραγματικά δημόσιο και δωρεάν σχολείο για όλα τα παιδιά. Να σπάσουμε το φρένο
των «ρεαλιστικών αιτημάτων» και να ανοίξουμε τη συζήτηση στη βάση των δικών μας
ρεαλιστικών αναγκών.
*Δασκάλα, μέλος Συντονιστικού Αναπληρωτών
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου