«Τα εργασιακά, έχω την εντύπωση ότι θα είναι
τόσο θετικά, που θα χαρούμε κιόλας να τα νομοθετήσουμε». Στη φράση αυτή του
κυβερνητικού εκπροσώπου, Δ. Τζανακόπουλου, συμπυκνώνεται το θράσος και η
ιταμότητα αυτών που διαχειρίζονται την τελευταία διετία τον ελληνικό
καπιταλισμό, σε στενή συνεργασία με τους ιμπεριαλιστές δανειστές-αποικιοκράτες.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εγκατέλειψαν τις παλιές «ντροπούλες». Τα περί «εκβιασμού», «πραξικοπήματος», συμφωνίας «με το πιστόλι στον κρόταφο» κτλ. ανήκουν πια στο μουσείο της μνημονιακής περιόδου. Εκεί που είχαν ήδη πάει το «βγαίνουμε από την κρίση» του Παπανδρέου, τα «Ζάππεια» του Σαμαρά, οι «όροι παρούσας αξίας» του Βενιζέλου, το «αναπτυξιακό μείγμα» του Κουβέλη και τόσα άλλα ιδεολογήματα των υπερασπιστών της σκληρής λιτότητας και της κινεζοποίησης του ελληνικού λαού.
Πλέον, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν «υιοθετήσει» τα Μνημόνια και τις πολιτικές τους, τις οποίες εμπλουτίζουν με νέα βάρβαρα μέτρα, που πλήττουν άμεσα τα πιο φτωχά στρώματα του ελληνικού λαού, τους εργάτες που εξακολουθούν να έχουν ένα ψευτοεισόδημα και τους συνταξιούχους. Και βέβαια, συνεχίζουν να πωλούν «τα ασημικά». Πρώτα το λιμάνι του Πειραιά, μετά τα δεκατέσσερα περιφερειακά αεροδρόμια, τώρα τη ΔΕΗ, και έπεται συνέχεια.
Κι όλα αυτά τα παρουσιάζουν σαν… αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις, που θα φέρουν τη… δίκαιη ανάπτυξη. Δεν περιορίζονται μόνο στη θεσμοθέτηση αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων, αλλά προκαλούν κιόλας, όπως προκαλούσε ο Μητσοτάκης (πατέρας) με το διαβόητο 0+0=14%.
Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει λαϊκό ακροατήριο που καταπίνει αυτά τα ψέματα, εκτός από την συριζανελίτικη καμαρίλα που έχει κάθε λόγο να εμφανίζεται σαν ενθουσιασμένη, γιατί απολαμβάνει -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- τα ευεργετήματα της κρατικής «κουτάλας».
Δεδομένη θεωρούμε και την οργή του κόσμου της δουλειάς, εν ενεργεία και απόμαχου. Οταν σου βάζουν το χέρι στην τσέπη για να σου πάρουν μερικά ακόμα κατοστάρικα φόρο, όταν σου κόβουν για μια ακόμα φορά τη σύνταξη, όταν πωλούν δημόσια περιουσία για την οποία μάτωσες εσύ, ο πατέρας σου, ο παππούς σου, δεν μπορείς να μην οργιστείς.
Ζητούμενο, βέβαια, είναι το πότε θα εκδηλωθεί αυτή η οργή. Προς το παρόν επικρατεί η «ηρεμία» της απογοήτευσης και της ηττοπάθειας. Από κάτω, όμως, το ηφαίστειο βράζει. Ετσι συνέβαινε πάντοτε, έτσι συμβαίνει και τώρα. Το ηφαίστειο που βράζει θα εκραγεί, δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό. Η ανυπομονησία δεν είναι καλός σύμβουλος, όταν δεν μπορεί να επιταχύνει καταστάσεις, αλλά έχει μόνο ηθικό υπόβαθρο.
Το ερώτημα που πρέπει να απασχολεί όσους στέκονται σε ταξικές θέσεις δεν είναι το πότε, αλλά το πώς. Πώς θα εκδηλωθεί η κυοφορούμενη έκρηξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος; Με τους όρους του παρελθόντος ή με όρους που θ' ανοίγουν παράθυρο στο μέλλον;
Αρκεί να ανατρέξουμε στην ιστορία των χρόνων μετά την πτώση της χούντας και θα δούμε πολλές εκρήξεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, που μανιπουλαρίστηκαν από αστικές δυνάμεις. Ο μεταχουντικός ριζοσπαστισμός έγινε καύσιμο για το επελαύνον όχημα του ΠΑΣΟΚ. Οι αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις έγιναν καύσιμα για το όχημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο εγκλωβισμός στη λογική της εναλλαγής των κυβερνήσεων εξακολουθεί να λειτουργεί ως η βασική τροχοπέδη ακόμα και για την ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού αγώνα άμεσων διεκδικήσεων.
Ολες οι δυνάμεις, λοιπόν, πρέπει να πέσουν στην ανάπτυξη εκείνων των ιδεών που οδηγούν στον πλήρη απεγκλωβισμό από την αστική πολιτική και στα πρώτα σπέρματα ανεξάρτητης ταξικής-πολιτικής οργάνωσης.
Οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ εγκατέλειψαν τις παλιές «ντροπούλες». Τα περί «εκβιασμού», «πραξικοπήματος», συμφωνίας «με το πιστόλι στον κρόταφο» κτλ. ανήκουν πια στο μουσείο της μνημονιακής περιόδου. Εκεί που είχαν ήδη πάει το «βγαίνουμε από την κρίση» του Παπανδρέου, τα «Ζάππεια» του Σαμαρά, οι «όροι παρούσας αξίας» του Βενιζέλου, το «αναπτυξιακό μείγμα» του Κουβέλη και τόσα άλλα ιδεολογήματα των υπερασπιστών της σκληρής λιτότητας και της κινεζοποίησης του ελληνικού λαού.
Πλέον, οι ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ έχουν «υιοθετήσει» τα Μνημόνια και τις πολιτικές τους, τις οποίες εμπλουτίζουν με νέα βάρβαρα μέτρα, που πλήττουν άμεσα τα πιο φτωχά στρώματα του ελληνικού λαού, τους εργάτες που εξακολουθούν να έχουν ένα ψευτοεισόδημα και τους συνταξιούχους. Και βέβαια, συνεχίζουν να πωλούν «τα ασημικά». Πρώτα το λιμάνι του Πειραιά, μετά τα δεκατέσσερα περιφερειακά αεροδρόμια, τώρα τη ΔΕΗ, και έπεται συνέχεια.
Κι όλα αυτά τα παρουσιάζουν σαν… αναπτυξιακές μεταρρυθμίσεις, που θα φέρουν τη… δίκαιη ανάπτυξη. Δεν περιορίζονται μόνο στη θεσμοθέτηση αντιλαϊκών και αντεργατικών μέτρων, αλλά προκαλούν κιόλας, όπως προκαλούσε ο Μητσοτάκης (πατέρας) με το διαβόητο 0+0=14%.
Δεν νομίζουμε ότι υπάρχει λαϊκό ακροατήριο που καταπίνει αυτά τα ψέματα, εκτός από την συριζανελίτικη καμαρίλα που έχει κάθε λόγο να εμφανίζεται σαν ενθουσιασμένη, γιατί απολαμβάνει -με τον ένα ή τον άλλο τρόπο- τα ευεργετήματα της κρατικής «κουτάλας».
Δεδομένη θεωρούμε και την οργή του κόσμου της δουλειάς, εν ενεργεία και απόμαχου. Οταν σου βάζουν το χέρι στην τσέπη για να σου πάρουν μερικά ακόμα κατοστάρικα φόρο, όταν σου κόβουν για μια ακόμα φορά τη σύνταξη, όταν πωλούν δημόσια περιουσία για την οποία μάτωσες εσύ, ο πατέρας σου, ο παππούς σου, δεν μπορείς να μην οργιστείς.
Ζητούμενο, βέβαια, είναι το πότε θα εκδηλωθεί αυτή η οργή. Προς το παρόν επικρατεί η «ηρεμία» της απογοήτευσης και της ηττοπάθειας. Από κάτω, όμως, το ηφαίστειο βράζει. Ετσι συνέβαινε πάντοτε, έτσι συμβαίνει και τώρα. Το ηφαίστειο που βράζει θα εκραγεί, δεν υπάρχει αμφιβολία γι' αυτό. Η ανυπομονησία δεν είναι καλός σύμβουλος, όταν δεν μπορεί να επιταχύνει καταστάσεις, αλλά έχει μόνο ηθικό υπόβαθρο.
Το ερώτημα που πρέπει να απασχολεί όσους στέκονται σε ταξικές θέσεις δεν είναι το πότε, αλλά το πώς. Πώς θα εκδηλωθεί η κυοφορούμενη έκρηξη του εργατικού και λαϊκού κινήματος; Με τους όρους του παρελθόντος ή με όρους που θ' ανοίγουν παράθυρο στο μέλλον;
Αρκεί να ανατρέξουμε στην ιστορία των χρόνων μετά την πτώση της χούντας και θα δούμε πολλές εκρήξεις του εργατικού και λαϊκού κινήματος, που μανιπουλαρίστηκαν από αστικές δυνάμεις. Ο μεταχουντικός ριζοσπαστισμός έγινε καύσιμο για το επελαύνον όχημα του ΠΑΣΟΚ. Οι αντιμνημονιακές κινητοποιήσεις έγιναν καύσιμα για το όχημα των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο εγκλωβισμός στη λογική της εναλλαγής των κυβερνήσεων εξακολουθεί να λειτουργεί ως η βασική τροχοπέδη ακόμα και για την ανάπτυξη ενός αποτελεσματικού αγώνα άμεσων διεκδικήσεων.
Ολες οι δυνάμεις, λοιπόν, πρέπει να πέσουν στην ανάπτυξη εκείνων των ιδεών που οδηγούν στον πλήρη απεγκλωβισμό από την αστική πολιτική και στα πρώτα σπέρματα ανεξάρτητης ταξικής-πολιτικής οργάνωσης.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου