Να ηττηθεί ο isis; Πολύ; Λίγο; Μήπως καθόλου; Τέτοιου είδους
ερωτήματα δεν διατυπώνονται στα μέρη μας, και είναι λογικό: θα ήταν σκανδαλώδης
οποιαδήποτε, έστω και υπόνοια, ότι αυτοί οι “φανατικοί τζιχαντιστές” είναι
χρήσιμοι... Χρήσιμοι, σίγουρα, σε συμμάχους του ελληνικού κράτους /
παρακράτους...
Όμως μπορεί κανείς να βρει τον σχετικό “προβληματισμό”, και
μάλιστα όχι με την μορφή ερωτήσεων αλλά σαν θέσεις, εκεί που η χρησιμότητα του
isis είναι σοβαρό ζήτημα τακτικής. Ίσως και στρατηγικής. Στις ηπα.
Ο συγγραφέας του άρθρου που αναδημοσιεύουμε στη συνέχεια δεν
είναι κάποιος τυχαίος, άγνωστος που θέλει να τραβήξει την προσοχή ή
διαταραγμένος. Ο αμερικανο-ισραηλινός Thomas L. Friedman είναι ιδιαίτερα
γνωστός στις ηπα. Τα τελευταία 30 χρόνια έχει βραβευτεί τουλάχιστον 3 φορές με
το βραβείο pulitzer, έχει υπηρετήσει σε διάφορα πόστα διαδοχικές συντηρητικές
αμερικανικές κυβερνήσεις, και έχει αναλάβει διάφορες αποστολές στη μέση
Ανατολή. Πέρα απ’ την αρθρογραφία του είναι συγγραφέας διάφορων βιβλίων, μεταξύ
άλλων για την αντιμετώπιση της “τρομοκρατίας”. Ενώ μια πιο πρόσφατη ανησυχία
του είναι η ενεργειακή εξάρτηση των ηπα απ’ τις εισαγωγές πετρελαίου...
Υποστήριξε θερμά την αμερικανική εισβολή στο ιράκ το 2003
καθώς και τα έωλα επιχειρήματά της. Ενώ με ένα άρθρο του στις 29 Σεπτέμβρη του
2005 πρότεινε την υποστήριξη (απ’ τις ηπα) και τον εξοπλισμό των κούρδων και
των σιιτών του ιράκ, εναντίον των σουνιτών - για να πειθαρχήσουν αυτοί οι
τελευταίοι (στις ηπα)...
Στηρίζει εδώ και πολλά χρόνια με την αρθρογραφία του σταθερά
την ισραηλινή πολιτική κατά των παλαιστινίων, και τις επιθέσεις κατά του
λιβάνου. Επιπλέον είναι σφοδρός κατήγορος της κίνας, για εμπορικά, νομισματικά
και στρατιωτικά θέματα.
Με άλλα λόγια: είναι ένας γνήσιος εκφραστής της τωρινής
αμερικανικής διοίκησης. Και σαν τέτοιος είναι διαφωτιστικός. Παρότι, η
επαγγελματική του θέση σαν δημαγωγός πρώτης γραμμής δεν σημαίνει καθόλου πως
αυτά που λέει πρόκειται να εφαρμοστούν ακριβώς όπως τα λέει...
Γιατί ο Trump
πολεμάει τον ISIS στη συρία;
Thomas L.
Friedman, 12 Απρίλη
2017, New York Times
Η ομάδα εξωτερικής πολιτικής του Trump έχει πέσει με τα
μούτρα για το τι να κάνει με τη Συρία - να ανατρέψει το καθεστώς... να αυξήσει
την βοήθεια στους αντάρτες... να απαντήσει σε οποιαδήποτε νέα επίθεση σε αθώους
αμάχους... Όμως όταν τους πιέσεις, υπάρχει μια ιδέα που όλοι σ’ αυτήν την ομάδα
συμφωνούν: “Να ηττηθεί ο ISIS”, όπως το έθεσε ο υπ.εξ. Rex Tillerson.
Ωραία. Επιτρέψτε μου να αυξήσω την σύγχισή τους με μια
ερώτηση: Γιατί;
Γιατί θα έπρεπε ο σκοπός μας αυτή τη στιγμή να είναι να
νικήσουμε το Ισλαμικό Κράτος στη Συρία; Φυσικά ο ISIS είναι απεχθής και πρέπει
να εκμηδενιστεί. Αλλά μας συμφέρει στ’ αλήθεια να εστιάζουμε αποκλειστικά στην
ήττα του ISIS στη Συρία τώρα;
Ας το δούμε λογικά. Υπάρχουν στην πραγματικότητα δύο δομές
του ISIS. Η μία είναι ο “εικονικός ISIS”. Είναι σατανικός, αιμοβόρος και
άμορφος· διασπείρει την ιδεολογία του μέσω του internet. Έχει υποστηρικτές στην
Ευρώπη και στον Μουσουλμανικό κόσμο. Κατά τη γνώμη μου αυτός ο ISIS είναι η
κύρια απειλή σε βάρος μας, επειδή έχει βρει τρόπους να διασπείρει την σουνιτική
τζιχαντιστική ιδεολογία που εμνπνέει και προσανατολίζει αυτούς τους μουσουλμάνους
που ζουν στα όρια των κοινωνιών, που νοιώθουν ταπεινωμένοι - απ’ το Λονδίνο ως
το Παρίσι και το Κάιρο - ώστε να θέλουν να αποκαταστήσουν την αξιοπρέπειά τους
μέσω σκληροπυρηνικών δολοφονιών αμάχων.
Η άλλη μορφοποίηση είναι ο “εδαφικός ISIS”. Ελέγχει πάντα
θύλακες στο δυτικό Ιράκ και μεγάλες περιοχές στη Συρία. Ο σκοπός του είναι να
νικήσει το καθεστώς του Bashar al-Assad στη Συρία, μαζί με τους συμμάχους του
απ’ τη Ρωσία, το Ιράν και την Χεζμπολλάχ, και να νικήσει τι φιλο-ιρανικό
σιιτικό καθεστώς του ιράκ, αντικαθιστώντας και τα δύο με ένα χαλιφάτο.
Πρόκληση νούμερο 1: Όχι μόνο ο εικονικός ISIS, που έχει
επιρροές σ’ όλο τον κόσμο, δεν πρόκειται να εξαφανιστεί αν ο εδαφικός ISIS
ηττηθεί, αλλά το αντίθετο. Πιστεύω ότι ο εικονικός ISIS θα γίνει ακόμα πιο
επιθετικός για να εξισορροπήσει το γεγονός ότι θα έχει χάσει το χαλιφάτο του
απ’ τους αντιπάλους του: το σιϊτικό Ιράν, την Χεζμπολάχ, τις φιλοσιιτικές
πολιτοφυλακές του Ιράκ, το φιλοσιιτικό καθεστώς του Άσσαντ στην Δαμασκό και την
Ρωσία· για να μην αναφέρουμε την Αμερική.
Πρόκληση νο 2: Η αμερικανικός στόχος στη Συρία είναι να
ασκήσει ισχυρή πίεση στον Άσσαντ, την Ρωσία, το Ιράν και την Χεζμπολάχ ώστε να
διαπραγματευτούν μια μοιρασιά της εξουσίας με τους μετριοπαθείς σουνίτες,
πράγμα που θα σπρώξει τον Άσσαντ απ’ την εξουσία. Ένας τρόπος να γίνει αυτό θα
ήταν να δημιουργήσει το ΝΑΤΟ μια ζώνη απαγόρευσης πτήσεων πάνω απ’ την επαρχία
του Idlib, όπου έχουν συγκεντρωθεί πολλοί απ’ τους άντι-Άσσαντ αντάρτες, και
όπου πρόσφατα ο Άσσαντ έριξε δηλητηριώδη αέρια σε αμάχους. Αλλά το Κογκρέσσο
και η κοινή γνώμη στις ΗΠΑ δεν το θέλουν κάτι τέτοιο.__
Οπότε τι άλλο θα μπορούσαμε να κάνουμε; Θα μπορούσαμε να
αυξήσουμε δραματικά την στρατιωτική βοήθεια στους αντάρτες κατά του Άσσαντ,
δίνοντάς τους αποτελεσματικές αντιαρματικές ρουκέτες και αντιαεροπορικούς
πυραύλους ώστε να απειλήσουν τα ρωσικά, ιρανικά, και συριακά ελικόπτερα και
πολεμικά αεροπλάνα, να τους κάνουν να ματώσουν, ίσως αρκετά ώστε να θελήσουν να
διαπραγματευτούν. Αυτό είναι μια χαρά για μένα.
Τι άλλο; Θα μπορούσαμε απλά να σταματήσουμε να πολεμάμε τον
εδαφικό ISIS στη Συρία και να τον κάνουμε ένα πρόβλημα απόλυτα σε βάρος του
Ιράν, της Ρωσίας, του Άσσαντ και της Χεζμπολάχ. Στο κάτω κάτω αυτοί είναι που
έχουν υπερεπεκταθεί στη Συρία, όχι εμείς. Ας τους αναγκάσουμε να πολεμήσουν σε
δύο μέτωπα - εναντίον των μετριοπαθών ανταρτών απ’ την μια μεριά και του ISIS
απ’ την άλλη. Αν νικήσουμε τον εδαφικό ISIS στη Συρία τώρα, το μόνο που θα
πετύχουμε θα είναι να μειώσουμε την πίεση στον Άσσαντ, στο Ιράν, στη Συρία και
στη Χεζμπολάχ, και να τους διευκολύνουμε να αφιερωθούν στο κτύπημα των
τελευταίων μετριοπαθών ανταρτών στο Idlib, αντί να μοιραστούν την εξουσία μαζί
τους.
Δεν μου κάνει. Ο πρόεδρος Trump προσφέρεται να νικήσει τον
ISIS στη Συρία δωρεάν - και μετά θα επιχειρήσει να δυναμώσει τους μετριοπαθείς
αντι-Assad αντάρτες. Γιατί; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Trump έκανε κάτι
δωρεάν; Πότε ήταν η τελευταία φορά που ο Trump έκανε ένα deal real estate,
προθυμοποιούμενος να καθαρίσει μια τοξική χωματερή - δωρεάν - πριν διαπραγματευεί
με τον ιδιοκτήση την τιμή για ένα γήπεδο γκολφ δίπλα;
Είναι η στιγμή για τον Trump να είναι ο Trump - εντελώς
κυνικός και απρόβλεφτος. Ο ISIS αυτή τη στιγμή είναι η μεγαλύτερη απειλή για το
Ιράν, την Χεζμπολάχ, την Ρωσία και τις φιλο-σιιτικές Ιρανικές πολιτοφυλακές.
Γιατί ο ISIS είναι μια σουνιτική τρομοκρατική οργάνωση που παίζει το ίδιο
βρώμικα όπως το Ιράν και η Ρωσία.
Ο Trump θα μπορούσε να θέλει να νικήσει τον ISIS στο Ιράκ.
Αλλά στη Συρία; Όχι δωρεάν, και όχι τώρα! Στη Συρία ο Trump θα έπρεπε να αφήσει
τον ISIS να είναι ο πονοκέφαλος του Άσσαντ, του Ιράν, της Χεζμπολάχ και της
Ρωσίας - με τον ίδιο τρόπο που ενισχύσαμε τους μουτζαχεντίν για να ματώσουν την
Ρωσία στο Αφγανιστάν.
Ναι, μακροπρόθεσμα θέλουμε να τσακίσουμε τον ISIS παντού.
Αλλά ο μόνο τρόπος να τσακίσουμε τον ISIS και να μείνει τσακισμένος εδαφικά
είναι αν έχουμε μετριοπαθείς Σουνίτες στη Συρία και στο Ιράκ ικανούς και με
διάθεση να τον αντικαταστήσουν. Και τέτοιοι θα υπάρξουν αν υπάρξουν πραγματικές
συμφωνίες μοιράσματος της εξουσίας στη Συρία και στο Ιράκ. Κι αυτό θα συμβεί
μόνο αν ο Άσσαντ, η Ρωσία, το Ιράν και η Χεζμπολάχ νοιώσουν αναγκασμένοι να
μοιραστούν την εξουσία.
Και ενώ γράφω αυτά, που είναι τα τουιταρίσματα του Trump
όταν τα χρειαζόμαστε; Θα έπρεπε να τουιτάρει κάθε μέρα αυτό το μήνυμα: “Η
Ρωσία, το Ιράν και η Χεζμπολάχ είναι προστάτες του συριακού καθεστώτος που
χρησιμοποιεί δηλητηριώδη αέρια εναντίον μωρών. Μωρών! Ρωσία, Ιράν, Χεζμπολάχ,
Άσσαντ: χρησιμοποιούν δηλητηριώδη αέρια. Ντροπή.”
Μην τους διευκολύνετε! Έχουμε ανάγκη να τους χρεώσουμε μ’
αυτό που είναι: υποστηρικτές μιας Συρίας που ρίχνει δηλητηριώδη αέρια σε παιδιά.
Είτε το πιστεύετε είτε όχι δεν θα τους άρεσε να κατηγορούνται έτσι. Ο Trump
πρέπει να χρησιμοποιήσει στρατηγικά τον λογαριασμό του στο Twitter. Ο Barack
Obama δεν έπαιξε ποτέ αυτό το χαρτί. Ο Trump πρέπει να το κάνει καθημερινά.
Χρειαζόμαστε κάλυψη.
Η Συρία δεν είναι ενάρετο μέρος. Εκεί όλοι παίζουν βρώμικα,
διαβολικά, και χωρίς έλεος. Που είναι αυτός ο Trump όταν τον χρειαζόμαστε;
Τα γάντια πεταμένα...
Επειδή ο Friedman είναι βετεράνος “διαμορφωτής της κοινής
γνώμης” είναι και επαγγελματίας ψεύτης. Για παράδειγμα, εκτός απ’ την περιοχή
της Παλμύρα και μερικά χωριά ανατολικά του Aleppo, ούτε ο συριακός στρατός ούτε
οι σύμμαχοί του έχουν εμπλακεί σε σοβαρές μάχες κατά του isis. Αντίθετα (και η
“μάχη του Aleppo” ήταν η κορύφωση ως τώρα) πολεμούν εναντίον αυτών που ο ίδιος
εξακολουθεί να αποκαλεί “μετριοπαθείς αντάρτες”, και είναι είτε η al-Nusra μόνη
της, είτε η al-Nusra με διάφορους συμμάχους.
Δεν πρόκειται, φυσικά, για κάποια ιδιαίτερη προτίμηση του
Άσσαντ. Απλά στα δυτικά της συριακής επικράτειας, όπου βρίσκονται οι
μεγαλύτερες πόλεις, και όπου κατά συνέπεια έχουν γίνει ή συνεχίζονται οι
βασικότερες μάχες, δεν ήταν ο isis αλλά άλλες οργανώσεις που πήραν νωρίς νωρίς
το πάνω χέρι. Ο isis, αντίθετα, εξαπλώθηκε στο κέντρο και στα ανατολικά της
συρίας, σα συνέχεια της επικράτησής του στα κεντρικά και δυτικά του ιράκ.
Η ιδέα, λοιπόν του Friedman “ας αφήσουμε τον isis να ματώσει
σύριους, ρώσους, ιρανούς και λιβανέζους” δεν αντικαπτρίζει τις διατάξεις και τα
μέτωπα στο πραγματικό συριακό πεδίο μάχης του 4ου παγκόσμιου. Αν, όμως, έλεγε “ας
στηρίξουμε την al-Nusra για να ματώσει... κλπ” θα ήταν σα να λέει ανοικτά “ας
αφήσουμε την περιβόητη al Qaeda να ματώσει... κλπ”. Κι εκεί θα είχε ένα σοβαρό
πρόβλημα σαν προπαγανδιστής: η “al Qaeda” θεωρείται ακόμα υπεύθυνη για την 11η
Σεπτέμβρη του 2001... Πως θα ήταν δυνατόν, λοιπόν, κάποιος απ’ αυτούς που
υποστήριξε με φανατισμό την εξόντωσή της στο αφγανιστάν, και μετά την εξόντωση
του υποτιθέμενου “συνεργάτη” της στο ιράκ, να λέει τώρα “ας την αφήσουμε να
στριμώξει τον Άσσαντ και τους συμμάχους του”;
Ωστόσο αυτή η τρίπλα δεν επηρεάζει την βασική θέση του
Friedman (που είναι βασική θέση και του αμερικανικού βαθέος κράτους): (και) στη
μέση Ανατολή αντίπαλοι των ηπα δεν είναι οι “τζιχαντιστές τρομοκράτες” αλλά η
Τεχεράνη και η Μόσχα - μαζί, φυσικά, με την Χεζμπ’ αλλάχ και τον δικτάτορα
Άσσαντ. Δεν πρόκειται για αναμέτρηση της “δημοκρατίας” με την “τυραννία”. Αλλά
για κανονικό παγκόσμιο πόλεμο. Ο οποίος, για τον Friedman, μπορεί (και πρέπει)
να συνεχιστεί απ’ την αμερικανική πλευρά δι’ αντιπροσώπων. Είτε λέγονται isis
είτε όπως αλλιώς.
Ο αντι-ιμπεριαλιστής (σε ότι αφορά τον αμερικανικό
ιμπεριαλισμό) και συχνά αποκαλυπτικός ανεξάρτητος δημοσιογράφος Gareth Porter
έβαλε μερικές ημέρες μετά το άρθρο του Friedman (στις 21 Απρίλη) τα πράγματα
κάπως στη θέση τους, με ένα δικό του άρθρο στην ιστοσελίδα middle east eye, με
τίτλο (μετριοπαθή κατά τη γνώμη μας) Το αμερικανικό βαθύ κράτος προώθησε την
αντιτρομοκρατία για να έχει δουλειές. Ο Porter ξεκινάει έτσι:
Ο δημοσιογράφος των New York Times Tom Friedman θύμωσε
πολλούς αναγνώστες όταν έγραψε ένα άρθρο γνώμης στις 12 Απρίλη ζητώντας απ’ τον
πρόεδρο Trump να “κάνει πίσω στον πόλεμο εναντίον του εδαφικού ISIS στη Συρία”.
Η αιτία που έδω σε γι’ αυτήν την προτροπή δεν ήταν το ότι οι αμερικανικοί
πόλεμο στη μέση Ανατολή ηττώνται και δεν τελειώνουν ποτέ, αλλά επειδή θα
μειώσουν “την πίεση στον Άσσαντ, στο Ιράν, στη Ρωσία και στην Χεζμπολλάχ”.
Αυτή η πρόταση, ότι οι ΗΠΑ θα πρέπει να περιορίσουν την αντ
τρομοκρατική δράση τους στη μέση Ανατολή για να κερδίσουν κάποια πλεονεκτήματα
στον ανταγωνισμό δύναμης με τους αντιπάλους τους, έγινε στόχος δίκαιης
αγανάκτησης, σαν κυνισμός.
Όμως στην πραγματικότητα οι γραφειοκρατείες εθνικής
ασφάλειας των ΗΠΑ – τις οποίες πολλοί αποκαλούν “Βαθύ Κράτος” - παρακάμπτουν
τους [δηλωμένους] πρσανατολισμούς τους στην αντιτρομοκρατία με σκοπό να
αποκτήσουν άλλου είδους πλεονεκτήματα στην περιοχή από τότε που ο George W.
Bush κήρυξε τον “παγκόσμιο πόλεμο στην τρομοκρατία”, στα τέλη του 2001.
Ολόκληρος ο πόλεμος στην τρομοκρατία είναι, πρακτικά, μια
επιχείρηση δολώματος και παγίδευσης απ’ την αρχή του. Η ιδέα ότι οι
στρατιωτικές επιχειρήσεις των ΗΠΑ θα έκαναν κάπως ασφαλέστερη την Αμερική μετά
την 11η/9ου ήταν το δόλωμα. Αυτό που έγινε πραγματικά από τότε ήταν ότι οι
ανώτεροι αξιωματούχοι του Πενταγώνου και της CIA αξιοποίησαν το ζητούμενο του
αμερικανικού λαού για την αποδυνάμωση της al-Qaeda για να προωθήσουν τα δικά
τους συμφέροντα.
Όλα ξεκίνησαν, φυσικά, με την εισβολή στο Ιράκ. Οι ειδικοί
της αντιτρομοκρατίας της αμερικανικής κυβέρνησης ήξεραν πολύ καλά απ’ την αρχή
ότι η αλλαγή καθεστώτος στο Ιράκ μέσω της στρατιωτικής επέμβασης θα δώσει
μεγάλη ώθηση στην οργάνωση του Osama bin Laden και γενικότερα στην
αντιαμερικανική τρομοκρατία.
Ο Rand Beers, τότε γενικός διευθυντής της αντιτρομοκρατίας
στο Συμβούλιο Εθνικής Ασφάλειας, είπε στον διάδοχό του Richard Clarke στα τέλη
του 2002: Ξέρεις πόσο θα ενισχυθεί η al-Qaeda και οι παρόμοιες ομάδες αν
καταλάβουμε το Ιράκ;
Γρήγορα έγινε ξεκάθαρο ότι ο πόλεμος των ΗΠΑ στο Ιράκ κινητοποίησε
όλο και περισσότερους νεαρούς άντρες σ’ όλη τη μέση Ανατολή, για να
συμμετάσχουν στον ιερό πόλεμο εναντίον των ΗΠΑ στο Ιράκ, ο βασικός αρχιτέκτονας
της κατοχής της χώρας Paul Wolfowitz, έφτασε να δηλώσει δήθεν ορθολογικά ότι το
Ιράκ θα γίνει “μια μυγοπαγίδα” για τους τζιχαντιστές.
...
Το ζήτημα είναι, φυσικά, ότι τα επιτελεία στην Ουάσιγκτον
έχουν κρίνει πως όσο κι αν εξοπλίζουν τους proxies τους στη συρία δεν μπορούν
πια να βασιστούν εξ ολοκλήρου σ’ αυτούς για να διαλύσουν την συριακή
επικράτεια. Ο πρώτος (και κρίσιμος) “τάφος” για τον Άσσαντ και τους συμμάχους
του θα έπρεπε να είναι το ανατολικό Aleppo. Είναι γνωστό ότι εκεί οι
αντι-Άσσαντ αντάρτες (al-Nusra και άλλοι) είχαν στη διάθεσή τους στρατιωτικούς
συμβούλους: αμερικάνους, ισραηλινούς, άγγλους, τούρκους... Ωστόσο δεν τα
κατάφεραν. Θα περάσουν χρόνια για να μάθουμε, αν μάθουμε ποτέ, τι είδους πόλεμος
- δεύτερου - επιπέδου (σε τακτικές, εξοπλισμό κλπ) έγινε στο ανατολικό Aleppo· δεν
έγινε, ωστόσο, η πρώτη δόση από “αφγανιστάν” των ‘80ς ούτε για την Μόσχα, ούτε
για την Τεχεράνη, ούτε για την Χεζμπ’ αλλάχ.
Εκεί οφείλεται το γεγονός ότι η Ουάσιγκτον έχει αναγκαστεί πια
α) να στείλει και πεζικό στη συρία, και β) να εμφανιστεί ότι αναλαμβάνει “με τα
ίδια της τα χέρια τον πόλεμο κατά της τρομοκρατίας και του isis”, για να
νομιμοποιήσει αυτό που τυπικά είναι εισβολή στο έδαφος ανεξάρτητου κράτους.
Ο Friedman, φυσικά, δεν μιλάει γι’ αυτά. Επειδή σωπαίνει
εμφανίζει την κίνηση του αμερικανικού βαθέος κράτους να αποβιβαστεί και στη
συρία σαν γενναιοδωρία του Τραμπ· ανεξήγητη μάλιστα, αφού αυτός, σαν σωστός μπίζνεσμαν
δεν κάνει τέτοιες χάρες... Και τον εγκαλεί να βγει στο κλαρί και να “κελαηδάει”
κάθε μέρα, πρωί - μεσημέρι - βράδυ ότι “.... σκοτώνουν παιδιά”... (Ενώ ο isis
όχι...)
Για προπαγάνδα σε λευκούς, κοκκινόσβερκους μικροαστούς
αμερικάνους ίσως... ένα τέτοιο κελάηδισμα να έπιανε τόπο... Όμως όσο βιτρίνα κι
αν είναι το ψόφιο κουνάβι (ή, ειπωμένο αλλιώς, επειδή είναι εντελώς βιτρίνα)
δεν μπορεί να κηρύξει, έστω και έμμεσα, τον πόλεμο κατά της Μόσχας και της
Τεχεράνης, συμμαχώντας ουσιαστικά με τον isis, μέσω twitter, επειδή “....
σκοτώνουν παιδιά”!
Υπάρχουν σοβαρότερα προσχήματα για τα επίσημα
πρόσωπα, για τις κεντρικές βιτρίνες. Και γι’ αυτό βρίσκει δουλειά ο Friedman
και κάθε παρόμοιος ακόμα και με τα πιο φτηνά: για να παίζει βρώμικα, διαβολικά
και χωρίς έλεος με τα διαλυμένα μυαλά, (κυρίως) εντός συνόρων...
 Ιμπεριαλισμού: Η χρησιμότητα του “τζιχαντισμού”...){kind=link}
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου