Επισκέπτης Εταίρος στο Πανεπιστήμιο του Cambridge, ερευνητής
στο κολλέγιο Peterhouse / Επίκουρος καθηγητής φιλοσοφίας στο Πανεπιστήμιο της
Πόλεως, Κωνσταντινούπολη
Πηγή: huffingtonpost.gr
Ναι, είμαστε στην εποχή των fake news -- τα οποία όμως
εκπορεύονται ακριβώς από αυτούς που τα καταγγέλλουν... Η όλη κουβέντα περί
«μετα-αλήθειας» δεν συνίσταται στην ανάδυση ενός καινούργιου φαινομένου, αλλά
ακριβώς στη διαπίστωση πως η μόνη μας αλήθεια μέχρι τώρα ήταν η μηντιακώς
προσφερόμενη «μετα-αλήθεια». Εντελώς ενδεικτικά θα επικεντρωθούμε εδώ σε δύο
παραλογισμούς: στην παραφιλολογία περί «Ρώσων χάκερς» στις αμερικανικές
εκλογές, και στον (καίρια υπονομευμένο) φοβερό θρήνο/κοπετό της μηντιακής
Δύσης για την ήττα των τζιχαντιστών στο Χαλέπι της Συρίας.
+ΡΩCOI ΧΑΚΕΡC -- Ο ΤΡΑΜΠ ΓΑΡ ΕΓΓΥC+
Κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας στις ΗΠΑ είχε
ήδη κάνει την εμφάνισή του ένα συμβάν πρωτόγνωρο: η σαφέστατη κατηγορία από το
στρατόπεδο της Χίλαρι Κλίντον ότι «οι Ρώσοι», δηλαδή ο Βλαντιμίρ Πούτιν,
επεμβαίνουν στις αμερικανικές εκλογές με σκοπό την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ
στην προεδρία των ΗΠΑ--ή ότι ο ίδιος ο Τραμπ είναι περίπου ένα ανδρείκελο του
προέδρου της Ρωσίας. Στον καθωσπρέπει δημόσιο λόγο περί των αμερικανικών εκλογών,
και εντός της χώρας αλλά και διεθνώς, η υποψηφιότητα της Κλίντον παρουσιαζόταν
ως η μετριοπαθής, κεντρώα υποψηφιότητα, ενώ ο Ντόναλντ Τραμπ εμφανιζόταν ως
ένας άνθρωπος τόσο ακραίος, λαϊκιστής και μισαλλόδοξος, που δεν θα ήταν δυνατόν
να τον φανταστεί κάποιος φυσιολογικός άνθρωπος στο τιμόνι της υπερδύναμης.
Μολαταύτα, είναι ακριβώς αυτή η ρητορική εμπλοκή της Ρωσίας, που εκπορευόταν
από το στρατόπεδο της Κλίντον, η οποία διάνοιγε ένα πρωτόγνωρο επίπεδο
νεο-ψυχροπολεμικού κλίματος, τρομοκρατίας και «λαϊκισμού», αλλά και κατηγοριών
εμπλοκής με ξένες δυνάμεις αδιανόητων για άλλοτε προεδρικούς υποψήφιους των δύο
κυρίως κομμάτων.
Αμέσως μετά τις εκλογές και την νίκη του Ντόναλντ Τραμπ
προέκυψε, εντονότερη ακόμα, η ρητορική περί ρωσικού δαχτύλου στις εκλογές, την
οποία διοχέτευσε ακόμη και η CIA (όχι, όμως και το FBI1), που δεν
φημίζεται πάντοτε για τη φιλαλήθεια της (άλλωστε, όπως παρατήρησε ο ίδιος ο
Τραμπ, ήταν ακριβώς η CIA που διαβεβαίωσε το έθνος για την τότε κατοχή χημικών
όπλων από τον Σαντάμ Χουσεΐν...).
Καταρχήν, το ενδιαφέρον έγκειται στο ίδιο το περιεχόμενο της
κατηγορίας: όταν κανείς διαβάζει πως «Ρώσοι χάκερς» ενεπλάκησαν στις εκλογές
των ΗΠΑ, ο νους του προφανώς πηγαίνει σε μία αθέμιτη επιρροή πάνω στα ίδια τα
ηλεκτρονικά εκλογικά συστήματα, επί παραδείγματι στην καταμέτρηση των ψήφων ή
κάτι τέτοιο. Το εντυπωσιακό όμως είναι πως οι κατηγορίες αφορούν στις
αποκαλύψεις των Wikileaks σε σχέση με τα διαμειβόμενα μέσα στο στρατόπεδο της
Κλίντον, τα λεγόμενα Podesta e-mails.
Το καίριο πρόβλημα δηλαδή για την ομαλή διεξαγωγή των
δημοκρατικών εκλογών στην Αμερική δεν είναι το γεγονός πως, όπως μαθαίνουμε, η
Χίλαρι Κλίντον ελάμβανε τις ερωτήσεις του debate από πριν, ή ότι δημοσιογράφοι
έστελναν στους Δημοκρατικούς τα άρθρα τους για έγκριση πριν τη δημοσίευσή τους,
ή ότι υπήρχε σημαντικό κενό ασφαλείας στους χειρισμούς της Κλίντον ως υπουργού
εξωτερικών, ή η αποκάλυψη για την αθέμιτη εμπλοκή της στα εσωτερικά άλλων
κρατών κλπ... Το πρόβλημα εντοπίζεται στην ίδια τη δημοσίευση αυτών των καθ'
όλα αληθών πληροφοριών (άλλωστε, η εγκυρότητα των e-mails μπορούσε να
επιβεβαιωθεί/εξακριβωθεί από την ίδια την Google ψηφιακά), η οποία δημοσίευση --που...
δεν είναι η ψυχή της δικαιοσύνης, όπως θα λέγαμε στα καθ' ημάς-- υποτίθεται πως
συνιστά ευθεία και αθέμιτη παρέμβαση στην εκλογική διαδικασία. Δηλαδή, αληθινές
και έγκυρες αποκαλύψεις στα Wikileaks «διαβάζονται» ως αθέμιτη παρέμβαση στις
εκλογές --που θα μπορούσε, άραγε, να τις καταστήσει έως και άκυρες;
Αυτό καθ' αυτό θα επαρκούσε ως παραλογισμός, εάν δεν ήταν
εντελώς υδαρής ακόμα και η ίδια η κατηγορία για την εμπλοκή «Ρώσων χάκερς»,2
ό,τι και αν τελοσπάντων σημαίνει αυτό: τα φοβερά τεκμήρια για την εμπλοκή αυτή
συνίστανται σε κάποιους κυριλλικούς χαρακτήρες (!) σε μεταδεδομένα
συγκεκριμένων υποκλοπών και σε άλλου τέτοιου είδους ζητήματα, ενώ η ίδια η
έννοια του «Ρώσου χάκερ» αποκτά σαφές μεταφυσικό περιεχόμενο και αχλύ, σαν να
βγαίνει κατ' ευθείαν από μεταμεσονύκτια εκπομπή του Δημοσθένη Λιακόπουλου (ενώ
συνεργάτης των Wikileaks ισχυρίζεται πως πρόκειται για ένδοθεν διαρροή, όχι για
έξωθεν υποκλοπή/phishing). Αυτό που άλλοτε θα ήταν περιεχόμενο της trash TV
περιφερειακών κρατών, γίνεται κεντρική πολιτική ρητορική στις Ηνωμένες
Πολιτείες της Αμερικής: ακριβώς η ρητορική η οποία υπό άλλες συνθήκες θα
συνιστούσε «τα άκρα» από τα οποία μας προστατεύει το μετριοπαθές «κέντρο»,
γίνεται τώρα η αιχμή του δόρατος του «μετριοπαθούς» ακριβώς κέντρου. Ενώ
υποτίθεται πως η κανονικότητα στην πολιτική και στον δημόσιο λόγο θα ετίθετο εν
κινδύνω από τον Ντόναλντ Τραμπ, βλέπουμε εδώ πως αμέσως μετά την εκλογή του, η
πλήρης κατάρρευση αυτής κανονικότητας με την εισαγωγή μιας παρανοϊκά
νεο-ψυχροπολεμικής ρητορικής εκπορεύεται από το κέντρο του δημοκρατικού
κόμματος.
Είναι σημαντικό να υπογραμμίσουμε για πόσο μεταφυσικούς
φόβους μιλάμε: για τον «Ρώσο χάκερ», ουσιαστικά τον ίδιο τον Βλ. Πούτιν,3
ο οποίος παρουσιάζεται ταυτοχρόνως και τόσο ισχυρός ώστε να εμπλέκεται
αποτελεσματικά στις αμερικανικές εκλογές επηρεάζοντας το αποτέλεσμά τους, αλλά
και τόσο ατζαμής ώστε να προδίδεται από... κυριλλικούς χαρακτήρες σε
μεταδεδομένα (οποία γελοιότης).
Πώς εξηγείται όμως συγκεκριμένα αυτός ο παραλογισμός;
Μοιάζει παιδικό το να υποθέσουμε ότι πρόκειται για «ανιδιοτελή παραλογισμό»,
ήτοι απλώς για ένα συλλογικό ξέσπασμα παράνοιας χωρίς στόχευση. Ποια θα
μπορούσαμε λοιπόν να εντοπίσουμε ως στόχευση;
(Βέβαια, οι περίφημοι «Ρώσοι χάκερς» νίκησαν, δήθεν, κατά
κράτος την υπερδύναμη και επέβαλλαν τον εκλεκτό τους, αλλά δεν κατάφεραν οι δύστυχοι
να εκλέξουν τον εκλεκτό τους Γκερτ Βίλντερς -- όπως μας ενημέρωνε το Newsweek
ότι θα επιχειρούσαν -- στην Ολλανδία: στη μικρή αυτή χώρα βρήκαν τον δάσκαλό
τους, αν καταλαβαίνουμε σωστά...)
Το προφανές, όσο και παράλογο, θα ήταν να μιλήσουμε για το κρίσιμο
χρονικό διάστημα ανάμεσα στις αμερικανικές εκλογές και στην ψήφο των εκλεκτόρων
στις 19 Δεκεμβρίου, κάτι που βέβαια έχει ήδη παρέλθει: για την ελπίδα κάποιων
ότι μια κρίσιμη μάζα «άπιστων εκλεκτόρων» θα μπορούσαν, κατά παράβαση της
εντολής τους, αφ' ενός να μην ψηφίσουν τον Ντόναλντ Τραμπ, αφ' ετέρου να
εκλέξουν--κόντρα στη λογική του αμερικανικού εκλογικού συστήματος, και μετά το
πέρας των καταμετρήσεων που κατέρριψαν πλέον τους σχετικούς ισχυρισμούς του
κλιντονικού στρατοπέδου--την Χίλαρυ Κλίντον νέα Πρόεδρο των ΗΠΑ.
Προφανές μεν, παράλογο δε, διότι είναι δύσκολο να πιστέψουμε
ότι υπάρχει έστω και ένας σοβαρός μυστικοσύμβουλος ή φανεροσύμβουλος που να
ισχυρίζεται πως κάτι τέτοιο θα μπορούσε να επιτευχθεί χωρίς μείζονες μετέπειτα
αναταραχές, στα όρια ενδεχομένως ενός εμφυλίου πολέμου, πάντως σίγουρα
ρευστοποίησης κάθε πολιτικής και εκλογικής κανονικότητας. Μια αιφνίδια
εκλογή της... λάθος προέδρου από το Κολλέγιο των Εκλεκτόρων θα έκανε το κουτί
της Πανδώρας να μοιάζει με χαριτωμένο μπιζουδάκι.
Σε κάθε περίπτωση, το αποτέλεσμα της ψήφου των εκλεκτόρων
προκαλεί τελικά ακόμα μεγαλύτερη θυμηδία: ναι μεν σημειώθηκε η μεγαλύτερη
«απιστία εκλεκτόρων» στην ιστορία των ΗΠΑ (!), όμως... εις βάρος της Κλίντον
(227), όχι του Τραμπ (304): ο Τραμπ έχασε δύο εκλέκτορες που κανονικά θα
αναμενόταν να τον ψηφίσουν (και οι οποίοι δύο δεν ψήφισαν την Κλίντον), η
Κλίντον όμως πέντε...4 Και ο Μπαράκ Ομπάμα θα διαλαλήσει πως θα
«λάβει εκδίκηση» για τους «Ρώσους χάκερς»,5 πάλι μεταφυσικά--χωρίς
να μας εξηγεί το πώς, αφού σε λίγες ημέρες θα είναι συνταξιούχος...
Παρά, λοιπόν, την έλλειψη φανερής, χειροπιαστής στόχευσης, η
λιακοπουλειάδα συνεχίζεται. Ο παραλογισμός όμως προχωρά με νέα, προηγουμένως
δυσεπίτευκτα επίπεδα παραληρηματικής συνωμοσιολογίας: η Ελεύθερη Ώρα σίγουρα θα
κοκκίνιζε βλέποντας το 127 μηνυμάτων twitter thread ενός κάποιου Eric Garland
με τίτλο "It's Time for Some Game Theory",6 ένα πανόραμα
συνωμοσιολογίας στο οποίο οι Ρώσοι φταίνε για κυριολεκτικώς τα πάντα, αυτό όμως
δεν το απέτρεψε από το να εξαπλωθεί με τρομακτική αποτελεσματικότητα στο
κεντρώο-κεντροαριστερό (liberal) κοινό του Δημοκρατικού κόμματος. Το τουιτερικό
παραλήρημα χαιρέτισαν διάφοροι δημοσιογράφοι του Newsweek, του Vanity Fair, του
Mother Jones, της Washington Post ως περίπου αριστούργημα πολιτικής σκέψης και
ανάλυσης!7 Είναι πλέον σαφές: «ψεκάζουν» τους κεντρώους...
Τα φαινόμενα αυτά δεν προξενούν απλώς θυμηδία: είναι
χαρακτηριστικά, κατά καίριο τρόπο, μιας ευρύτερης ενδόρρηξης, μιας αποσύνθεσης
που λαμβάνει χώρα μπροστά στα μάτια μας. Όχι από εκεί που υποτίθεται πως θα την
περίμενε κανείς, αλλά ακριβώς από τα κέντρα που υποτίθεται πως θα μας
προστάτευαν από αυτήν. Οι λιακοπουλικής εμπνεύσεως «Ρώσοι χάκερς», οι οποίοι
βρίσκονται στο επίκεντρο της αμερικανικής δημόσιας συζήτησης, δεν αποτελούν μια
λεπτομέρεια, μια εφήμερη και επικαιρική παλαβομάρα: η αναφορά τους είναι
ενδεικτική ακριβώς μιας ευρύτερης κατάρρευσης, και αποτελεί καίρια
ψηφίδα σε ένα μωσαϊκό που βρίσκεται ακόμα εν εξελίξει.
Σβήνοντας τα φώτα του Παρισιού προς τιμήν της Τζιχάντ
Η επανακατάληψη του Χαλεπίου από τις κυβερνητικές
δυνάμεις της Συρίας, προσκείμενες στον Μπασάρ Αλ-Άσαντ, μας έδειξε ξανά αυτό
που ήδη γνωρίζαμε: πως η «Δύση», ως κατά το μάλλον ή ήττον ενιαία
πολιτικοστρατιωτική οντότητα, προτίθεται να κάνει σχεδόν τα πάντα προκειμένου
να πέσει ο Άσαντ, και ότι το ενδεχόμενο να σημάνει αυτό την νίκη των
τζιχαντιστικών δυνάμεων στη Συρία δεν την ενοχλεί ιδιαιτέρως. Αυτό που δεν
γνωρίζαμε είναι πως δεν έχει ενδοιασμούς να χαλκεύσει μια μηντιακή γενοκτονία,
ούτως ώστε να συμπαθήσουμε... το Ισλαμικό Κράτος και την Αλ Κάιντα.
Κανείς ποτέ δεν ισχυρίστηκε πως το καθεστώς του Άσαντ
αποτελεί υπόδειγμα δημοκρατικής διακυβέρνησης, ή πως ο κυβερνητικός στρατός
αριστεύει στο savoir vivre, ότι πολιτεύεται σε εμπόλεμη κατάσταση
αποκλείοντας κάθε ενδεχόμενο θηριωδιών. Το ερώτημα, όμως, είναι ποια συναντάμε
ως υπαρκτά, όχι φαντασιώδη ενδεχόμενα στη Συρία. Επανάσταση άλλη από την
τζιχαντιστική δεν λαμβάνει εδώ και χρόνια χώρα εκεί,8 και το δίπολο
το συνοψίζει ο Nassim Nicholas Taleb9 ως εξής: Από τη μία, η πλευρά
Άσαντ αποτελεί την κοσμική/σύγχρονη εκδοχή για το κράτος, με θρησκευτικό
πλουραλισμό και ανεκτικότητα, ενώ οι «μετριοπαθείς αντάρτες» υποστηρίζουν τη
Σαρία και την θεοκρατία. Ενώ ο Άσαντ αποτελεί ένα αριστοκρατικό μοντέλο
διακυβέρνησης με φαινομενική δημοκρατία (εκλογές), οι αντίπαλες δυνάμεις
αρνούνται ρητώς και πλήρως κάθε ενδεχόμενο δημοκρατίας σε περίπτωση νίκης τους.
Οι γυναίκες απολαμβάνουν πλήρη δικαιώματα στην Συρία του Άσαντ (συμμετέχουν
άλλωστε και στη Βουλή του), και διατηρούν τη θέση που επιφυλάσσει γι' αυτές η
Τζιχάντ σε περίπτωση νίκης της. Τον Άσαντ υποστηρίζουν η Ρωσία, το Ιράν, η
Χεζμπολάχ και πλέον η Αίγυπτος, ενώ στους αντιπάλους βρίσκουμε τις πιο
αλλόκοτες συμμαχίες: ΗΠΑ και Αλ-Κάϊντα χέρι-χέρι, μαζί με Σαλαφιστές, Ουαχαμπιστές,
το Κατάρ, τα Εμιράτα, τη Σαουδική Αραβία, την Τουρκία και πολλές «ανησυχούσες»
ευρωπαϊκές χώρες--παρά το γεγονός ότι σε περίπτωση νίκης των αντιπάλων του
Άσαντ, κάθε έννοια και προστασία μειονοτήτων θα ήταν καταγέλαστη. Το ποιο
καθεστώς είναι προτιμότερο στην πραγματική κατάσταση που έχει δημιουργηθεί, και
όχι σε φαντασιώδη ενδεχόμενα, θα έπρεπε να είναι μάλλον σαφές. Όμως, ο φόρος
αίματος της εμμονής της Δύσης και ιδίως των ΗΠΑ να πέσει πάση θυσία ο επτάψυχος
Άσαντ είναι ήδη ανυπολόγιστος.
Σε ένα τέτοιο πλαίσιο, προκαλεί έκπληξη η δυτική μηντιακή
κάλυψη της επανακατάληψης του Χαλεπίου από τον συριακό κυβερνητικό στρατό, όσο
κι αν θα έπρεπε ενδεχομένως να ήταν αναμενόμενη: εικονογραφήθηκε η
επανακατάληψη ως περίπου «γενοκτονία» (ποιων από ποιους;), κατά την οποία το
μέλημα των ελευθεροφρόνων πολιτών του Χαλεπίου--όπου εξυπακούεται ότι όντως θα
έγιναν και θηριωδίες όπως σε κάθε πόλεμο, έτερον εκάτερον--ήταν να αναρτήσουν
βίντεο στο twitter με το τελευταίο τους μήνυμα πριν τον βέβαιο θάνατό τους, σε άψογα
αγγλικά. Τι κι αν αποδεικνυόταν συνεχώς πως ουκ ολίγες μηντιακές φωτογραφίες
από την γενοκτονία προέρχονται από άλλο έτος, άλλες μάχες, άλλες χώρες,10
ή ότι το κλαίον κοριτσάκι που τόσες φορές είδαμε στα timeline μας ως φωτογραφία
από το δράμα του Χαλεπίου προερχόταν από... μουσικό βιντεοκλίπ; Η Δύση «δε
θα ξεχάσει το Χαλέπι», και τα φώτα στο Παρίσι θα σβήσουν προς τιμήν των...
Τζιχαντιστών, και το βίντεο με την πρέσβειρα των ΗΠΑ στον ΟΗΕ Samantha
Power να επιτιμά11 με βαριά θεατρικότητα και ρητορικές παύσεις τη
Συρία, το Ιράν και Ρωσία για την «ανικανότητα τους να νοιώσει ντροπή» ως προς
τον θάνατο αμάχων (είναι άλλωστε γνωστό πως οι ΗΠΑ ουδέποτε είχαν ευθύνη για
τον θάνατο αμάχων, και εάν είχαν τότε σίγουρα θα ένοιωθαν τουλάχιστον
ντροπή...) θα κάνει τον γύρο του κόσμου σε χιλιάδες share--χωρίς, βέβαια, να
προβληθούν η απαντήσεις που η αυτοδικαιωτική πρέσβειρα υπέστη.
Υπάρχει ένα νήμα που συνδέει την απόπειρα εμπέδωσης
εντυπώσεων και αφηγήματος για την επανακατάληψη του Χαλεπίου, το Brexit και την
έκβαση των αμερικανικών εκλογών. Το νήμα εντοπίζεται στη ματαίωση της
αλαζονικής πεποίθησης της μηντιακής σφαίρας, πως μπορεί να επιβάλλει
οποιαδήποτε άποψη προβάλλει, και δη ατσούμπαλα: πλέον, το «κεντρικό αφήγημα»
υφίσταται τη μία ήττα μετά την άλλη.
Έτσι και εδώ, σε κάθε διαδικτυακό άρθρο της συνωμοταξίας
«ανθρωπότητα, άκου! Γενοκτονία στο Χαλέπι», δεκάδες πολίτες κρατών της Δύσης
σπεύδουν να κράξουν κανονικότατα την προπαγάνδα στα σχόλια, με αποδείξεις και
στοιχεία. Για κάθε προβολή του βίντεο της Samantha Power, εμφανίζεται ένα άλλο
όπου καταδεικνύεται πως τα στατιστικά και οι μαρτυρίες για τη Συρία προέρχονται
σχεδόν αποκλειστικά από σκιώδεις οργανώσεις (τζιχαντιστικά και
παρα-τζιχαντιστικά δίκτυα, παρατηρητήρια του... ενός στελέχους με έδρα τη Μ.
Βρετανία, κλπ.). Παράλληλα, «συστημικά» μέσα όπως η βρεττανική Independent, με
άρθρα όπως του Patrick Cockburn12 και του Robert Fisk,13
θα καταδείξουν και θα καταγγείλουν την χονδροειδή προπαγάνδα.
Μαζί, λοιπόν, με την έκπτυξη της ίδιας της προπαγάνδας για
τη Συρία, που στοχεύει ατσούμπαλα στο να υιοθετήσει πλήρως η «κοινή γνώμη» των
κρατών της Δύσης τη γεωπολιτική προτεραιότητα της εκδίωξης του Άσαντ,
εκπτύσσεται παράλληλα, δυναμικά και γενικευμένα η διάψευσή της, η ματαίωση και
ακύρωσή της. Προκλητική πρόβλεψη: η προπαγάνδα αυτή, έχουσα τρύπες και κενά,
θα έχει ως αποτέλεσμα ένα ευρύτερο φαινόμενο μπούμερανγκ για κρίσιμα κομμάτια
του «κοινού», με ακόμα και αναδρομικές αναθεωρητικές τάσεις (π.χ. για τον
πόλεμο της Γιουγκοσλαβίας.). Ο αντίλογος πλέον εξαπλώνεται με φοβερή ταχύτητα,
και η καχυποψία απέναντι στον κυρίαρχο λόγο είναι τόσο δεδομένη--σε όλα τα
γεγονότα του 2016, άλλωστε--με αποτέλεσμα να παγιώνεται μια πολύ βαθύτερη
καχυποψία για τον κυρίαρχο λόγο απ' ό,τι μέχρι πρότινος. Έτσι, αντί η
προπαγάνδα για τη Συρία να έχει ως αποτέλεσμα την επίτευξη του στόχου της,
υπονομεύει προδρομικά και καίρια κάθε μελλοντική δυνατότητα σχηματισμού ενιαίας
κοινής γνώμης για πολεμικά και γεωπολιτικά ζητήματα, και αναδρομικά κάθε
προηγούμενο επίτευγμά της.
Μερικοί δεν μαθαίνουν τίποτα από τα λάθη τους, νομίζουν ότι
βρέχει∙ σε αυτό το επίπεδο, οι ματαιώσεις που υπόσχεται το 2017 προβλέπονται
λαμπρές.
Σημειώσεις:
3
"Βased on the scope and sensitivity of these efforts ... only Russia's
senior-most officials could have authorized these activities",
https://www.theatlantic.com/international/archive/2016/12/russian-hacking-trump/510689/:
αρκετά ενδιαφέρον, αφού κατά τα άλλα υποτίθεται πως πρόκειται μόνον για ένα
επιτυχές phishing e-mail που ενεργοποίησε ελαφρόμυαλος ο Podesta... Τί
εύρος/scope μπορεί άραγε να έχει ένα ψεύτικο phishing e-mail; (Η αναφορά σε
phishing e-mail , εδώ: http://www.vox.com/world/2016/10/20/13346242/trump-russia-hacking-third-debate)
5 https://www.theguardian.com/us-news/2016/dec/16/barack-obama-final-press-conference-election-hacking
7 "Kurt Eichenwald
of Newsweek and Vanity Fair called it "a MUST read." Clara Jeffery,
editor in chief of Mother Jones, gushingly described it as the "single
greatest thread I have ever read on Twitter. And in its way a Federalist Paper
for 2016." "Great writing, using a form that doesn't usually lend
itself to greatness," gurgled the Washington Post's David Fahrenthold. Tim
Fullerton, New York Gov. Andrew Cuomo's director of communications, glooped
that "if there were a Pulitzer for tweeting--this thread would be the
undisputed winner of 2016." Patton Oswalt: "Succinct & propulsive
writing." Sean Illing: "Bullshit-free." http://www.slate.com/articles/news_and_politics/politics/2016/12/what_the_hell_is_wrong_with_america_s_establishment_liberals.html?wpsrc=sh_all_dt_fb_bot
9 The Syrian War
Condensed: A more Rigorous Way to Look at the Conflict,
https://medium.com/opacity/the-syrian-war-condensed-a-more-rigorous-way-to-look-at-the-conflict-f841404c3b1d#.ilzun5lkc
10 Πολλά
παραδείγματα της συναυλίας ψεύτικων ειδήσεων, εδώ: http://info-war.gr/orgio-pseftikon-idiseon-gia-to-chalepi/
12 There's more
propaganda than news coming out of Aleppo this week http://www.independent.co.uk/voices/aleppo-crisis-syrian-war-bashar-al-assad-isis-more-propaganda-than-news-a7479901.html
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου