Χαρακτηριστική η Σύνοδος των Βερσαλιών για την ανησυχία
των αστικών τάξεων των 4 ισχυρότερων χωρών της ΕΕ για τη συνοχή της
λυκοσυμμαχίας του κεφαλαίου
Πηγή: rizospastis.gr
Η συνάντηση των ηγετών των 4 πιο ισχυρών χωρών της ΕΕ (Γερμανίας,
Γαλλίας, Ιταλίας, Ισπανίας), που διοργάνωσε τη Δευτέρα το βράδυ ο Πρόεδρος
της Γαλλίας, Φρανσουά Ολάντ, στις Βερσαλίες, επιβεβαιώνει τις
ομαδοποιήσεις που υπάρχουν στη λυκοσυμμαχία της ΕΕ, που είναι απόρροια της
ανισόμετρης καπιταλιστικής ανάπτυξης. Υπάρχουν η Ομάδα του Βίσεγκραντ (Ουγγαρία,
Πολωνία, Τσεχία, Σλοβακία), που θέλουν μεγαλύτερη ευελιξία για «εθνικές»
πολιτικές, η Ομάδα των χωρών της Μεσογείου με πρωτοβουλία της Ελλάδας (η
ψευδεπίγραφη Συμμαχία του Νότου), οι Βαλτικές χώρες, οι χώρες στο σκληρό πυρήνα
γύρω από τη Γερμανία.
Επί της ουσίας, η συνάντηση των «4» αποτέλεσε μια προσπάθεια
των χωρών αυτών να απαντήσουν στα προβλήματα συνοχής του οικοδομήματος του
κεφαλαίου, τις δυσκολίες για δυναμική καπιταλιστική ανάκαμψη, που επιπλέον
αντιμετωπίζει για πρώτη φορά τη διαδικασία αποχώρηση μιας χώρας (Βrexit). Κάτι
που μπορεί να λειτουργήσει ως ντόμινο, με δεδομένο ότι σε πολλές χώρες
δυναμώνει το ρεύμα του αστικού ευρωσκεπτικισμού και του λαϊκισμού για το ζήτημα
π.χ. του κοινού νομίσματος ή της ίδιας της λειτουργίας της Ενωσης. Το ρεύμα
αυτό προσπαθεί να χειραγωγήσει και λαϊκές δυνάμεις, αξιοποιώντας ότι μεγαλώνει
η δυσαρέσκειά τους για την ΕΕ. Η κίνηση γίνεται επίσης λίγες μέρες πριν την
επετειακή σύνοδο για τα 60 χρόνια από την ίδρυση της ΕΟΚ, που θα γίνει στη Ρώμη
στις 25 Μάρτη.
«Διαφοροποιημένες
συνεργασίες» για τις ανάγκες της κάθε αστικής τάξης
Ο Γάλλος Πρόεδρος, Φρανσουά Ολάντ, στην αρχική
τοποθέτησή του ως οικοδεσπότης (αλλά και ως αποχωρών Πρόεδρος), έκανε μια
ιστορική αναδρομή στην «αξία» της ΕΕ, όπως και στις σημερινές «αμφισβητήσεις
της δημοκρατίας, του κράτους δικαίου και της ειρήνης» και σημείωσε ότι οι 4
χώρες, λόγω της ιστορία τους, του μεγέθους τους, «έχουν ευθύνη να οδηγήσουν την
ΕΕ, να μην επιβάλουν τις απόψεις τους σε άλλους, αλλά με τις απαραίτητες
κινήσεις να την οδηγήσουν». Ταυτόχρονα, σημείωσε ότι η «ενότητα δεν σημαίνει
ομοιομορφία» και πρόσθεσε ότι γι' αυτό τάσσεται «υπέρ της ύπαρξης νέων
μορφών συνεργασίας, υπέρ νέων σχεδίων, υπέρ αυτού που αποκαλούμε
διαφοροποιημένες συνεργασίες». Εξηγώντας τι σημαίνει αυτό, είπε ότι
«ορισμένες χώρες θα μπορούσαν να προχωρήσουν πιο γρήγορα και πιο μακριά σε
τομείς όπως η άμυνα, η Ευρωζώνη, μέσω της εμβάθυνσης της οικονομικής και
νομισματικής ένωσης, η φορολογική και κοινωνική εναρμόνιση, όπως είναι ο
πολιτισμός ή η νεολαία», και τόνισε με έμφαση ότι οι χώρες αυτές θα
μπορούσαν «να προχωρήσουν γρηγορότερα και ισχυρότερα, χωρίς οι άλλες να
αποκλείονται αλλά και χωρίς να μπορούν να αντιταχθούν». Στο ζήτημα της
άμυνας έδωσε ιδιαίτερη έμφαση στο πλαίσιο του ΝΑΤΟ και της ευθύνης που αναλογεί
στις 4 χώρες, αλλά ταυτόχρονα και στην αυτοτελή άμυνα της ΕΕ και τη φύλαξη των
εξωτερικών συνόρων δήθεν για την «αξιοπρεπή αντιμετώπιση των προσφύγων, την
ελευθερία της κίνησης και την αντιμετώπιση της τρομοκρατίας». Επίσης, είπε ότι
πρέπει η ΕΕ να είναι παρούσα παντού στον κόσμο, για να υπερασπιστεί τις αξίες
της (βλέπε τα συμφέροντα των μονοπωλίων μέσω ιμπεριαλιστικών επεμβάσεων) και
ιδιαίτερα στη Μέση Ανατολή και την Αφρική για ευνόητους λόγους.
Στο ίδιο πνεύμα ήταν και η τοποθέτηση της Γερμανίδας
καγκελαρίου Αγκ. Μέρκελ, που σημείωσε ότι «πρέπει ορισμένες χώρες να
έχουμε το θάρρος να πάμε μπροστά και αν θέλουν και άλλες να ενταχθούν. Μια
Ευρώπη πολλών ταχυτήτων πιο συνεκτική είναι απαραίτητη, διαφορετικά είναι
πιθανό να κολλήσει». Και η Μέρκελ έδωσε έμφαση στην άμυνα και την παρέμβαση
στην Αφρική (όπου τα γερμανικά κεφάλαια έχουν ιδιαίτερο ενδιαφέρον).
Ο Ιταλός πρωθυπουργός, Πάολο Τζεντιλόνι, τάχθηκε υπέρ
«μιας πιο ολοκληρωμένης Ευρωπαϊκής Ενωσης», αλλά με «διαφορετικά
επίπεδα ολοκλήρωσης», ενώ υπογράμμισε ότι «οι αποφάσεις να παίρνονται
συλλογικά από τους 27 και να εφαρμόζονται», ενώ έδωσε επίσης βάρος στην Αμυνα
και την παρέμβαση στη Μεσόγειο και την Αφρική. Τη διάθεσή του να «προχωρήσει
στην ολοκλήρωση με όλους εκείνους που θα θελήσουν να την ακολουθήσουν»,
επισήμανε ο Ισπανός πρωθυπουργός, Μαρίανο Ραχόι, που επίσης στάθηκε στην
άμυνα, την εξωτερική πολιτική, τη μεταναστευτική πολιτική, αλλά και την
τραπεζική ένωση και τις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις, για να γίνει η ΕΕ πιο
ανταγωνιστική (βλέπε ακόμα μεγαλύτερη επίθεση στα εργατικά - λαϊκά δικαιώματα).
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου