 |
Φωτο, ΕΘΝΟΣ 11/1/2009
|
Αντιμέτωποι με την προφανή κλιμάκωση των τουρκικών
επιθετικών ενεργειών στο Αιγαίο (σε στρατιωτικό επίπεδο) στη Θράκη και στην
Κύπρο (σε διπλωματικό) αναζητούμε, μάταια, το «εθνικό αμυντικό δόγμα». Κυρίαρχη
είναι η άποψη ότι αυτό το δόγμα (ένας προκαθορισμένος και ορθολογικά
συντεταγμένος τρόπος αντίδρασης) είτε είναι ανεπαρκές (αφού η τουρκική
δραστηριότητα κλιμακώνεται καθημερινά) είτε απλά δεν υπάρχει. Και στη μια και
στην άλλη περίπτωση, η «αναξιοπιστία» του ελληνικού αμυντικού δόγματος έναντι
της Τουρκίας, προκύπτει από την βαθιά ριζωμένη αντίληψη ότι η Ελλάδα
προστατεύεται από τη συμμετοχή της στην Ευρωπαική Ενωση, ότι το ελληνικό έδαφος
είναι ευρωπαικό και ως εκ τούτου η Τουρκία δεν πρόκειται να επιτεθεί στην
Ευρώπη…
Με βάση αυτήν την ψευδαίσθηση (ότι η χώρα δεν
απειλείται ή ότι κάποιοι άλλοι θα υπερασπιστούν τα ελληνικά εθνικά
συμφέροντα αν απειληθούν) οι ελληνικές κυβερνήσεις στο παρελθόν αντιμετώπισαν
τους στρατιωτικούς εξοπλισμούς ως μηχανισμό «μίζας» και διεθνών δημόσιων
σχέσεων υπονομεύοντας τις επιχειρησιακές δυνατότητες των ενόπλων δυνάμεων της
χώρας. Ο ανορθολογικός –για να μην πούμε εγκληματικός—τρόπος κατασπατάλησης
δημόσιου χρήματος έχει δημιουργήσει σήμερα, που η χώρα έχει καταρρεύσει
οικονομικά, μια δυσάρεστη και επικίνδυνη πραγματικότητα την οποία
αντιμετωπίζουν καθημερινά αυτοί (τα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων) που
καλούνται να υπερασπιστούν την ακεραιότητα της χώρας και να απαντήσουν
στις τουρκικές επιθετικές κινήσεις.
Οι εκ των (οικονομικών) πραγμάτων ελλιπείς επιχειρησιακές
δυνατότητες των ενόπλων δυνάμεων της χώρας υπονομεύονται ακόμη περισσότερο από
την έλλειψη ενός σαφούς πλαισίου «οδηγιών» για τον τρόπο με τον οποίο η χώρα
μπορεί να απαντήσει στις τουρκικές κινήσεις οι οποίες καθημερινά πια
δημιουργούν και συντηρούν μια νέα κατάσταση στο Αιγαίο.
Παγιδευμένη στην ψευδαίσθηση ότι η χώρα προστατεύεται
από συμμάχους και εταίρους και η σημερινή κυβέρνηση παρακολουθεί απλώς τις
τουρκικές κινήσεις οι οποίες στην πράξη αλλάζουν το «χάρτη» στο Αιγαίο ενώ
ταυτόχρονα «μετρούν» το βαθμό της ελληνικής ανοχής και προεκτείνουν –αφού δεν
βρίσκουν αντίσταση- τις διεκδικήσεις τους. Οι λεκτικοί τσαμπουκάδες του
υπουργού άμυνας προφανώς δεν συγκαταλέγονται στο πλαίσιο ενός αμυντικού
δόγματος από τη στιγμή μάλιστα που στην κυβέρνηση η κυρίαρχη άποψη είναι ότι η
συμμετοχή της χώρας στην ΕΕ εξασφαλίζει την αμυντική της θωράκιση.
«Αφωνες» απέναντι στην κλιμακούμενη τουρκική επιθετικότητα,
η οποία επαναλαμβάνουμε δημιουργεί στην πράξη «νέα κατάσταση» στο Αιγαίο
παραμένουν και οι πολιτικές δυνάμεις της αντιπολίτευσης- κατά κύριο λόγο της
αξιωματικής. Η εν λόγω «αφωνία» προκύπτει από την ίδια ψευδαίσθηση της
υποτιθέμενης προστασίας που έχει εξασφαλίσει η χώρα λόγω της συμμετοχής
της στην ΕΕ (και το ΝΑΤΟ). Μετατρέποντας μια ψευδαίσθηση σε αμυντικό δόγμα, οι
πολιτικές δυνάμεις της χώρας έχουν καταφέρει να μετατρέψουν ζητήματα που
άπτονται των κυριαρχικών δικαιωμάτων σε πεδίο μικροπολιτικής
αντιπαράθεσης.
Καθ ότι καθημερινά πια στο Αιγαίο η τουρκική αναθεωρητική
πολιτική γίνεται πράξη ίσως ακόμη δεν είναι αργά για τι πολιτικές δυνάμεις της
χώρας να εγκαταλείψουν βολικές ψευδαισθήσεις και να συμφωνήσουν στα ελάχιστα.
Για τον τρόπο δηλαδή ανάσχεσης της τουρκικής επιθετικότητας. Για να συμβεί
αυτό απαιτείται κατ αρχήν η παραδοχή ότι κανένας άλλος δεν πρόκειται να
προστατέψει τη χώρα αν η ίδια δεν έχει τις δυνάμεις για να το κάνει.
ΥΓ. Δεν χρειάζεται να είναι κάποιος ειδικός επί των
στρατιωτικών ζητημάτων για να καταλήξει στο συμπέρασμα ότι όσο το πολιτικό
σύστημα της χώρας ζει στον κόσμο του αδυνατώντας ή αδιαφορώντας να
αντιμετωπίσει την τουρκική αναθεωρητική πολιτική που εκδηλώνεται έμπρακτα, τόσο
ο χάρτης στο Αιγαίο θα «αλλάζει»…
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου