Η Θάλασσα στα στήθια σου
κι εγώ στεριά και πέτρα,
κρυφή αφή πατρίδα μου
τις ξενιτιές μου μέτρα.
Ο έρωτας κι η μοναξιά
έχουν την ίδια ρίζα,
αγάπη μου πολύχρωμη
μάτια βαθιά μου γκρίζα.
Γυμνά νησιά τα χείλη σου
των Ενικών οι μύθοι,
φιλιά γλυκές μαρμαρυγές
η μνήμη και η λήθη.
***
Μαντουμπάλα - Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου
Μαντουμπάλα, αγάπη
γλυκιά μου,
λαχταρώ νά ’ρθεις
πάλι κοντά μου.
Από τότε που σ’
έχασα λιώνω,
τ’ όνομά σου φωνάζω
με πόνο,
Μαντουμπάλα,
Μαντουμπάλα.
Με μάτια κλαμένα
στους δρόμους γυρνώ,
μια χαμένη αγάπη
ζητάω να βρω,
μια χαμένη αγάπη
ζητάω να βρω.
Να σε δω κι ας
πεθάνω, καλή μου.
Αυτό μόνο ζητάει η
ψυχή μου.
Από τότε που σ’
έχασα λιώνω,
τ’ όνομά σου φωνάζω
με πόνο,
Μαντουμπάλα,
Μαντουμπάλα.
Με μάτια κλαμένα
στους δρόμους γυρνώ,
μια χαμένη αγάπη
ζητάω να βρω,
μια χαμένη αγάπη
ζητάω να βρω.
***
Μάνα μοναχή - Δημήτρης Λέντζος
Μάνα μοναχή τέλος μου κι αρχή
μάνα, μάνα μου, ψυχομάνα μου.
Τούτη η ξενιτειά ρόδο στη φωτιά
κι ό,τι αγάπησα δεν το κράτησα.
Κόκκινο φεγγάρι, φλέβα ανατολή
στο μικρό μας σπίτι, στη μικρή αυλή
κράταγες σαν ήλιος πέρα τη βροχή
και την καταιγίδα.
Μάνα μοναχή φως μου κι αντοχή
Μάνα, μάνα μου, πικρομάνα μου.
Μνήμη μου ακριβή ποια ανταμοιβή
μου ψιθύρισες, μα δε γύρισες.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου