Είν’ αμαρτία να μη ζεις
την αμαρτία της ζωής,
το βήμα σου να μην πατάς
εκεί που καίγεσαι να πας.
Είναι σκληρό να πολεμάς
τους χίλιους πόθους της καρδιάς,
να μην αφήνεις τη ζωή
να στρίβει εκείνη το κλειδί.
Είν’ αμαρτία να κρεμάς
το άσπρο ρούχο της χαράς,
στο σκουριασμένο το καρφί
που φτιάχνουν πρέπει και γιατί.
Είναι σκληρό να πολεμάς
τους χίλιους πόθους της καρδιάς...
***
Κιφ - Άλκης Αλκαίος
Τα σύνορα που πέρασα δεν είχανε φρουρό
μόνο λίγα γεράκια διψασμένα
στα γόνατά μου αράξανε ζητώντας μου νερό
και πώς να τα χορτάσω τα καημένα
Σε πολιτεία βρέθηκα που `ψαχνα για καιρό
στου ονείρου μου τον χάρτη τον κρυμμένο
πάω να την ψηλαφίσω τρέχω να τη χαρώ
κι αυτή με προσπερνάει με βλέμμα ξένο
Στην αγορά ζωήλατα και ξωτικά πουλιά
και κράχτες που σωσίβια διαλαλούνε
αγόρασα από ένα σε δυο γυμνά παιδιά
κι εκείνα ζαρωμένα μ’ απαντούνε:
"Οι δοκιμές μας γέρασαν νωρίς στον κόσμο αυτό
κι αν τόσο θες να κάνεις μια αβαρία
δώσε μας λίγο πράσινο Κιφ Μαροκινό
και θα στο ξεπληρώσει η Ιστορία".
Στο πάρκο ένας μπατίρης μου ζάλιζε τ’ αυτιά
πως ήσουν τράπουλα σημαδεμένη
στους τέσσερις ανέμους σκορπίσαν τα χαρτιά
πού να σε ψάξω χώρα μου χαμένη
Στον ώμο το δισάκι μου σε σας ξαναγυρνώ
φωτιά νερό αέρα μου και χώμα
δε βγαίνουνε τα όνειρα σε πλειστηριασμό
δεν παίχτηκε η παρτίδα μας ακόμα
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου