ΣΕΒ: Λιγότερο κοινωνικό κράτος, περισσότερες εμπορευματοποιήσεις – ιδιωτικοποιήσεις – ξεπουλήματα

Πηγή: kommon.gr

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ πιέζει πολιτικά για ακόμα λιγότερο κοινωνικό κράτος, για ακόμα περισσότερες εμπορευματοποιήσεις – ιδιωτικοποιήσεις – ξεπουλήματα. Πιέζει και τον Τσίπρα και το Μητσοτάκη και το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ καλώντας τους «να τελειώνουν με τον κρατισμό».

(Φυσικά εννοεί με τον κοινωνικό κρατισμό γιατί με τον κρατισμό των παροχών στο κεφάλαιο έχει προνομιακή σχέση) 

Η συνέντευξη του προέδρου του ΣΕΒ κ. Φέσσα σε Κυριακάτικη εφημερίδα στις 2 του Οκτώβρη συμπυκνώνει τις θέσεις των ελλήνων βιομηχάνων πάνω σε τρία ζητήματα:

Το πρώτο ζήτημα αφορά το ίδιο το κράτος, την ουσία και παρουσία του στην καπιταλιστική αγορά πρωτίστως.

Ο πρόεδρος του ΣΕΒ πιέζει πολιτικά για ακόμα λιγότερο κοινωνικό κράτος, για ακόμα περισσότερες εμπορευματοποιήσεις – ιδιωτικοποιήσεις – ξεπουλήματα. Πιέζει και τον Τσίπρα και το Μητσοτάκη και το ΣΥΡΙΖΑ και τη ΝΔ καλώντας τους «να τελειώνουν με τον κρατισμό». ( Φυσικά εννοεί με τον κοινωνικό κρατισμό γιατί με τον κρατισμό των παροχών στο κεφάλαιο έχει προνομιακή σχέση)

Αναφερόμενος στον Κυρ. Μητσοτάκη, υπογραμμίζει ότι «αν κρίνω από τα λόγια του αρχηγού της, η ΝΔ δείχνει μεγάλη αλλαγή», προσθέτοντας ωστόσο και για το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης ότι «τα στελέχη της ΝΔ αυτό έχουν ως βίωμα - τη διαχείριση ενός μεγάλου κράτους. Και δεν θέλουν να χάσουν αυτό το μεγάλο πεδίο επιρροής και άσκησης εξουσίας».

Αναφερόμενος στον Α. Τσίπρα σημειώνει πως «έχει εξελιχθεί στην κοσμοθεωρία του από τον Ιανουάριο του 2015 και καταλαβαίνει ότι χωρίς ιδιωτικές επενδύσεις, δεν πρόκειται να υπάρξει ανάκαμψη: «Το λέει δημόσια, το λέει κατ’ ιδίαν, θεωρώ ότι το πιστεύει». Ακόμα και η ανάγκη σύμπραξης των πανεπιστημίων με τις επιχειρήσεις, «έχει γίνει κατανοητή σε θεωρητικό επίπεδο από την κυβέρνηση», αλλά «δεν έχει τους ανθρώπους και τις διαδικασίες για να τρέξει αυτό το εγχείρημα. 

Ο ΣΕΒ έχει αυτούς τους ανθρώπους και τις επαφές, τόσο με τους ερευνητές όσο και με τις εταιρείες, συνεπώς μπορεί να συμβάλει στην υλοποίησή της, συμπληρώνει. (Η πολιτική της «άμεσης και ευέλικτης παρέμβασης του κεφαλαίου» σε όλες ανεξαίρετα τις οικονομικές και κοινωνικές δραστηριότητες παρουσιάζεται εδώ συμπυκνωμένη).

«Ο ΣΥΡΙΖΑ εξελέγη ευαγγελιζόμενος μια αριστερή προσέγγιση στην οικονομία, με ένα πολύ μεγάλο κράτος, που εργοδοτεί τους πάντες και φροντίζει για όλα. Αυτό το μοντέλο πέθανε το ’89 και όπου υπάρχει, φέρνει φτώχεια. Ήταν προφανές ότι δεν μπορούσε να εφαρμοστεί σε μια χώρα με συγκεκριμένες δεσμεύσεις, συγκεκριμένη Ιστορία και πολίτευμα» υπογραμμίζει ο κ. Φέσσας.

Φυσικά παραποιεί την Ιστορία.

Το «διογκωμένο» (καπιταλιστικό) κράτος δομήθηκε στην Ελλάδα από την ΕΡΕ και τη ΝΔ του Κ. Καραμανλή τότε που κρατικοποιούσε τράπεζες, ζαχαρουργεία, συγκοινωνίες, επικοινωνίες κ.α. Για το λόγο που επιλέχτηκε τότε – σε όλες ανεξαίρετα τις χώρες της Δύσης- το «διογκωμένο» κράτος που πουλά, αγοράζει, παρέχει (κυρίως στους επάνω και αναγκαστικά στους κάτω), ρυθμίζει τα της αγοράς, καταστέλλει και μορφώνει κατά τους σκοπούς του, για τον ίδιο λόγο επιλέγεται  τώρα το λεγόμενο «κράτος στρατηγείο» το οποίο κυρίως ρυθμίζει, μορφώνει κατά το δοκούν,  καταστέλλει, αφαιρεί από τους κάτω και παρέχει  αποκλειστικά σχεδόν στις τράπεζες. Ο λόγος είναι η εξασφάλιση της μέγιστης δυνατής κερδοφορίας του κεφαλαίου.

Η δε εγκατάλειψη, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 80, του κράτους πρόνοιας δεν είναι αποτέλεσμα υποκειμενικών επιθυμιών των κυβερνόντων.

Η κρίση του 1973 – 85, ο στασιμοπληθωρισμός που τη συνόδευε, ροκάνιζε το ίδιο το κεφάλαιο και τη κερδοφορία του.

Η αλλαγή μοντέλου ήταν αναγκαστική. Επιλέχτηκε τότε, ήδη από τα μέσα της δεκαετίας του 80  - εδώ είναι ο υποκειμενισμός – η πολιτική της κατεδάφισης εργατικών κατακτήσεων και το μοντέλο του διπλού κράτους, το διογκωμένου  καταστολέα και  συρρικνωμένου κοινωνικού παρόχου.

Ο νεοφιλελευθερισμός είναι η αντικειμενική ανάγκη του σύγχρονου καπιταλισμού είναι ο ίδιος ο καπιταλισμός.

Αυτή την πολιτική ακολουθούν οι κυβερνήσεις ΠΑΣΟΚ, ΝΔ, Παπαδήμα, Σαμαρά και Τσίπρα.

Το δεύτερο ζήτημα στο οποίο παρεμβαίνει ο κ. Φέσσας είναι το θέμα των ομαδικών απολύσεων. Εδώ με ωμό ρεαλισμό καταγράφει το πόσο το ισχύον σύστημα τους βολεύει αλλά και με άνεση αφήνει ανοιχτό το ζήτημα των αντιδραστικών αλλαγών που ζητά το κουαρτέτο.

«Η θέση του ΣΕΒ, επισήμως καταγεγραμμένη, είναι “όχι" στις ομαδικές απολύσεις, εκτός από κάποιες εξαιρέσεις, που αφορούν μεγάλες συγχωνεύσεις ή εξαγορές»… "Τα δικά μας μέλη δεν τις χρειάζονται, η ισχύουσα νομοθεσία δίνει τη δυνατότητα ταχείας μείωσης προσωπικού αν αυτό κριθεί απαραίτητο", τονίζει.

  Και συνεχίζει: «Αλλά καταλαβαίνω και την πλευρά των δανειστών, που λένε ότι είναι καλό να προσαρμοστεί το ελληνικό Δίκαιο στο θέμα αυτό με ό,τι ισχύει στην Ευρώπη, ώστε να μπορεί ένας επενδυτής που θέλει να βάλει κεφάλαια σε μία επιχείρηση με προβλήματα να κάνει την απαραίτητη μείωση κόστους με την αναγκαία ταχύτητα». (επί του παρόντος απαιτείται η σύμφωνη γνώμη του υπουργού Εργασίας για απολύσεις που υπερβαίνουν το 5% του προσωπικού σε διάστημα ενός μηνός).

Γι αυτό το σκοπό (της ταχύτητας μείωσης του κόστους) παρεμβαίνει και στο θέμα της προσφυγής στη διαιτησία κατά τη διαπραγμάτευση εργοδοτών - εργαζομένων.

Ως γνωστό η μονομερής προσφυγή καταργήθηκε με πράξη του υπουργικού συμβουλίου της κυβέρνησης Παπαδήμου, η οποία όμως στη συνέχεια κρίθηκε αντισυνταγματική από το Συμβούλιο της Επικρατείας.

«Το θέμα της διαιτησίας πονάει πολύ» λέει ο κ. Φέσσας. «Έχουμε σχεδόν επιστρέψει στην πρότερη κατάσταση …στην πράξη οι διαιτητές βγάζουν ό,τι αποφάσεις τους κατέβει – συχνά προκλητικές". ( εννοεί ότι η δυνατότητα μονομερούς προσφυγής οδηγεί σε κάποιες περιπτώσεις σε μισθολογικές αυξήσεις μεγαλύτερες (κυρίως προ κρίσης) από αυτές που ζητούσαν οι εκπρόσωποι των εργαζομένων.)

Το τρίτο ζήτημα παρέμβασης του είναι το ασφαλιστικό θέτοντας με συνέπεια για τα συμφέροντα του κεφαλαίου το ζήτημα της ιδιωτικής ασφάλειας.

«Η όποια βιώσιμη λύση πρέπει «100%» να περιλαμβάνει και ιδιωτικό πυλώνα" υπογραμμίζει: «Αν δεν υπάρξουν οι τρεις πυλώνες, θα συνεχίσει να σέρνεται, ώσπου τελικά θα ξεσπάσει μια διαγενεακή σύγκρουση».

Η αστική τάξη δια του προέδρου του ΣΕΒ αποκαλύπτεται. Ακόμα και όταν ασκεί τη μόνη κριτική που είναι διατεθειμένος να ασκήσει στην επιχειρηματική τάξη. Κριτική που περιορίζεται στον χρηματοπιστωτικό τομέα αποκαλύπτοντας, έστω αχνά, μια από τις «κρυμμένες» αντιθέσεις ανάμεσα σε μερίδες του κεφαλαίου: «Η απορρύθμιση και ο υπερδανεισμός του (σ.σ. του χρηματοπιστωτικού τομέα) ήταν η κυριότερη αιτία πίσω από το ξέσπασμα της διεθνούς κρίσης του 2008-9» σημειώνει.

Η συνέντευξη του κ. Φέσσα επιβεβαιώνει για πολλοστή φορά, κυρίως μέσω της πίεσης για περισσότερο νεοφιλελευθερισμό ακόμα και στον κ. Μητσοτάκη, πως οι απαιτήσεις της σύγχρονης ολιγαρχίας για εμπορευματοποιήσεις – ιδιωτικοποιήσεις – ξεπουλήματα δεν έχουν όριο, θα φτάσουν μέχρι «και την πουτάνα τη μάνα που τους γέννησε» κατά το Ζοζέ Σαραμάγκου.

Σε αυτή την πολιτική και για αυτή την πολιτική αποκαλύπτεται: «Σε μία χώρα με πολύ ασθενείς θεσμούς, όπως η Ελλάδα, οι διαπροσωπικές σχέσεις μεταξύ επιχειρηματιών και πολιτικών μπορούν να αποδειχθούν πολύ πιο αποτελεσματικές από την ισότιμη εφαρμογή των νόμων!».

Ποιοι νόμοι, ποια αστική δημοκρατία, αυτά πάνε πέρασαν.

Τα πάντα, αστική δημοκρατία, ρόλος κοινοβουλίου, νόμοι, ρόλος συνδικάτων, εργατικά δικαιώματα όλα  προς ανατροπή.

Το μόνο σταθερό που απομένει είναι η στρατηγική προσήλωση της ελληνικής ολιγαρχίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση: «Η Ευρωζώνη χρειάζεται διόρθωση, αλλά στην κατεύθυνση της ολοκλήρωσης – προς ένα κοινό υπουργείο Οικονομικών, μία κοινή δημοσιονομική πολιτική» υπογραμμίζει.

Α.Κ.Α.

7:02 μ.μ.