Θρησκειολογία

Tο έργο ανατέθηκε σε δύο από τους πλέον σημαντικούς υπουργούς της: τον κ. Φίλη και τον κ. Παππά. | INTIME NEWS/ΧΑΛΚΙΟΠΟΥΛΟΣ ΝΙΚΟΣ

Συντάκτης: Γιώργος Μαργαρίτης*

Πηγή: efsyn.gr

Ο πολιτικός σχεδιασμός της συγκυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ., μετά την υιοθέτηση του τρίτου «μνημονίου», επικεντρώθηκε στην εφαρμογή μιας περιφερειακής στρατηγικής.

Στο διάστημα, δηλαδή, που θα ξεδιπλώνονταν τα ανελέητα για τους πολλούς και τους εργαζόμενους μέτρα, κυβερνητικές πρωτοβουλίες σε «προνομιακά» για την εκσυγχρονιστική σοσιαλδημοκρατία πεδία θα θόλωναν το γενικό τοπίο, θα άμβλυναν τις αρνητικές εντυπώσεις και θα δημιουργούσαν την ψευδαίσθηση «μεταρρυθμιστικού έργου».

Με τον τρόπο αυτό, η κυβέρνηση θα έδειχνε κάτι περισσότερο από απλό διεκπεραιωτή των μνημονιακών υποχρεώσεων.

Ισως, εάν όλα πήγαιναν καλά, θα έχτιζε γύρω από τον εαυτό της μια ιδιαιτερότητα που θα της έδινε διακριτό στίγμα –«αριστερό» κατά την επιθυμία της– σε σχέση με τους ανταγωνιστές της στο αστικό πολιτικό τοπίο.

Τα προνομιακά πεδία που επέλεξε για την εφαρμογή αυτής της «παράλληλης» πολιτικής βρίσκονταν μέσα στο προσφιλές πλαίσιο της σοσιαλδημοκρατικής εκσυγχρονιστικής διανόησης: σχέσεις κράτους - Εκκλησίας και συνακόλουθα παιδείας, διαφάνεια και νομιμότητα στην εκχώρηση δημόσιων αγαθών και συνακόλουθα τηλεοπτικών συχνοτήτων.

Δεδομένης της σημασίας που είχε η περιφερειακή αυτή στρατηγική για την παρούσα κυβέρνηση, το έργο ανατέθηκε σε δύο από τους πλέον σημαντικούς υπουργούς της: τον κ. Φίλη και τον κ. Παππά.

Και στα δύο αυτά πεδία ο αντίπαλος φαινόταν ιδιαίτερα ευάλωτος.

Ελάχιστοι από τους συμπολίτες μας θα έδειχναν διατεθειμένοι να προασπίσουν τον βίο και την πολιτεία των καναλαρχών ή να θεωρήσουν δημοκρατικό και ποιοτικό το πρόγραμμα που προσφέρουν τα κανάλια-μαγαζιά τους.

Η δε σχέση των Νεοελλήνων με την Εκκλησία δείχνει σαφώς να κινείται εντός των απόλυτων ορίων της κοσμικότητας.

Η υπεροχή των πολιτικών γάμων σε σχέση με τους θρησκευτικούς θα ήταν αδιανόητη λίγα χρόνια νωρίτερα.

Οι δε ιεράρχες πολύ συχνά πλέον, για να δηλώσουν την παρουσία τους, προσφεύγουν στην πολιτική: δυστυχώς όχι στην πλέον προοδευτική πλευρά της.

Σε τελευταία ανάλυση, το κυβερνητικό πρόγραμμα ήταν σε απόλυτη συμφωνία με κυρίαρχες στον δυτικό καπιταλιστικό κόσμο πρακτικές: σε καμία συγκροτημένη χώρα δεν συναντιέται παρόμοιο με το ελληνικό χάος στον τομέα των ραδιοτηλεοπτικών συχνοτήτων, ενώ οι σχέσεις Εκκλησίας - αστικού κράτους ρυθμίστηκαν από τον Μπίσμαρκ στη Γερμανία ή από την Τρίτη Δημοκρατία στη Γαλλία πριν από εκατό και περισσότερα χρόνια.

Με βάση αυτά τα δεδομένα, θα νόμιζε κανείς ότι το πεδίο ήταν βατό για τους σχεδιασμούς των ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. και ότι η επιτυχία –απέναντι σε ανεμόμυλους– ήταν εξασφαλισμένη.

Η πραγματικότητα, όμως, αποδείχθηκε ολότελα διαφορετική.

Η εκστρατεία των κυβερνώντων κατέληξε απευθείας στο Βατερλό, χωρίς να περάσει μάλιστα από κανένα Αούστερλιτς, ούτε έστω από κάποιο Βαλμί.

Ο απλός άνθρωπος, ο εθισμένος στην επιδερμική πολυλογία της σοσιαλδημοκρατικής διανόησης, προφανώς απορεί: αυτό πώς το κατάφεραν;

Είναι τόσο ανίκανοι, είναι τόσο ανίδεοι, είναι τόσο ανεπαρκείς;

Οχι! Δεν είναι τίποτε από τα παραπάνω. Είναι απλά σοσιαλδημοκράτες!

Να το εξηγήσουμε:

Πρώτον, ως σοσιαλδημοκράτες είναι φοβισμένοι και ευθυνόφοβοι.

Η πολιτική τους αποστολή συνίσταται στο να εξωραΐσουν το κυρίαρχο αστικό σύστημα, χωρίς όμως να θίξουν σε τίποτα την ουσία του και χωρίς να το εκθέσουν στον παραμικρό κίνδυνο.

Ως εκ τούτου, επιδίδονται στη διακόσμηση του επουσιώδους και του ορατού, χωρίς να θίγουν σε τίποτα το κυρίως σώμα.

Η παραπάνω διαπίστωση προκύπτει αβίαστα από τον περίφημο «διαγωνισμό» για τις συχνότητες.

Ουδείς κατάλαβε ποιο βήμα «εκσυγχρονισμού» προκύπτει από την αναδιανομή των αδειών μέσα στον ίδιο και τον αυτό χώρο των πασίγνωστων «επιχειρηματιών-επενδυτών» που συγκροτούν την καπιταλιστική ελίτ της χώρας.

Οσο για τη «Θρησκειολογία» στα σχολεία, καθώς δεν υπάρχει ουδείς να διδάξει Ντιμεζίλ, το μάθημα των «Θρησκευτικών-Θρησκειολογίας» θα παραμείνει ως απόπειρα κατήχησης με την οποία οι μαθητές στην εκκοσμικευμένη κοινωνία μας έσπαγαν –να το πω απλά– και θα σπάνε πλάκα.

Δεύτερον, όπως αποδεικνύεται, είναι αδύνατον να αλλάξεις το μερικό, αγνοώντας το γενικό, το μεγάλο πλαίσιο μέσα στο οποίο όλα αυτά συμβαίνουν και από το οποίο εκπορεύονται.

Η προσήλωση της άρχουσας τάξης της χώρας μας στα –κατ’ ευφημισμό– «ευρωπαϊκά ιδεώδη» επιβάλλει πολιτικές που εμπεριέχουν και τη διαφθορά και την καθήλωση ή τον εξοβελισμό της παιδείας.

Η Ευρωπαϊκή Ενωση, δημιούργημα του μεγάλου κεφαλαίου, στηρίζει και προωθεί πολιτικές που αποσκοπούν στη δημιουργία, ενίσχυση και στήριξη μιας ισχυρής αστικής τάξης, καπιταλιστικών κέντρων, δηλαδή ικανών να ανταγωνιστούν τους εκτός Ευρώπης ομολόγους τους, αλλά και να εγγυηθούν διά της ισχύος τους την εσωτερική κοινωνική γαλήνη, επιτρέποντας την επιβολή ολοένα και σκληρότερων μέτρων στο πεδίο της εκμετάλλευσης της εργατικής δύναμης.

Σε αυτή την κατεύθυνση, απομυζώντας τους εργαζόμενους και τους λαούς, επιδοτεί, χρηματοδοτεί, στηρίζει ποικιλότροπα το μεγάλο κεφάλαιο.

Καθώς η στήριξη αυτή –λόγω των διεθνών πιέσεων– γίνεται απόλυτα, άνευ ορίων και όρων, εμπεριέχει τη διαφθορά.

Το σύστημα καθεαυτό είναι ληστρικό και άδικο, με αποτέλεσμα από την κορυφή (Siemens, Volkswagen) ώς τη βάση (βοσκοτόπια Ιθάκης) να ανέχεται και να υιοθετεί κάθε είδους αυθαιρεσία και απάτη.

Οταν κάνεις πως δεν το βλέπεις αυτό και διακηρύσσεις δημόσια ότι θα μοιράσεις χρυσοφόρες –λόγω διαπλοκής με «επενδυτές», επιδοτούμενους ευρωπαϊκών προγραμμάτων, συνεταίρους μονοπωλιακών σχημάτων κ.λπ.– τηλεοπτικές συχνότητες με «δίκαιο» και «διαφανή» τρόπο, τότε είτε είσαι απόλυτος βλαξ –κάτι που δεν ισχύει στην πολιτική– είτε είσαι σοσιαλδημοκράτης.

Η δουλειά σου είναι να εξωραΐζεις τη βρομιά που απορρέει από ένα σύστημα που έχει την κλοπή (του μόχθου των πολλών) και την απάτη (στο όνομα του ανταγωνισμού) στις θεμελιώδεις αξίες του.

Αλλά να μην ανησυχούμε: η «Θρησκειολογία» είναι εδώ!

*καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ

5:09 μ.μ.