Πηγή: eksegersi.gr
Τελικά το «ατύχημα» συνέβη! Η εθνικιστική υστερία επικράτησε
της «ρεαλιστικής» συμπόρευσης με την Ευρωπαϊκή Ενωση και το περιβόητο BREXIT
φαίνεται να βρίσκεται προ των πυλών. Ομως, όπως σημειώσαμε στο προηγούμενο
φύλλο, οι ιμπεριαλιστές δεν αποφασίζουν (ιδιαίτερα για στρατηγικής σημασίας
ζητήματα) με δημοψηφίσματα. Αυτά τα οργανώνουν μόνο είτε για να επιβεβαιώσουν
μια ήδη αποφασισμένη πολιτική είτε ως διαπραγματευτικό χαρτί στο παζάρι με τις
υπόλοιπες ιμπεριαλιστικές δυνάμεις. Γι’ αυτό και το BREXIT δε θα έπρεπε να
θεωρείται σίγουρο, γράφαμε.
Μια βδομάδα μετά, πιθανότερο φαίνεται το αντίθετο, δεδομένων των τεράστιων προβλημάτων που θα δημιουργήσει στη βρετανική οικονομία. Ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Τζον Κέρι, αφού πρώτα διευκρίνισε ότι… δεν του πέφτει λόγος, στη συνέχεια εξέφρασε… αμφιβολίες για το αν και κατά πόσο το BREXIT είναι αναπόφευκτο. Οπως είπε, «υπάρχουν τρόποι» για να αποφευχθεί το BREXIT, αλλά προς το παρόν δεν επιθυμεί να πει ποιοι είναι αυτοί οι τρόποι. Κανείς δεν πιστεύει, βέβαια, ότι στους Αμερικανούς «δεν πέφτει λόγος», όπως από διπλωματική αβρότητα είπε ο Κέρι. Το γεγονός ότι οι δηλώσεις του έγιναν αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Κάμερον, τον οποίο έσπευσε να συναντήσει στο 10 της οδού Ντάουνινγκ, ασφαλώς δεν είναι τυχαίο.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν ένα «ατύχημα», το οποίο η βρετανική αστική τάξη (και οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, με πρώτον και καλύτερο τον Ολάντ) χρεώνει στον Κάμερον και τον Κόρμπιν, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δε θα καταβληθεί προσπάθεια να… αναταχθεί το κάταγμα που προκάλεσε το ατύχημα. Κι αυτό, όμως, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Στον όμορφο κόσμο του ιμπεριαλισμού, όταν κάποιος «πέφτει», οι ανταγωνιστές του δεν του δίνουν το χέρι για να τον βοηθήσουν να σηκωθεί, αλλά τον πατάνε στο κεφάλι. Κι αφού τον χώσουν πιο βαθιά, μετά αρχίζουν τη διαπραγμάτευση για το σήκωμά του. Σ’ αυτόν τον όμορφο κόσμο τίποτα δε γίνεται από αισθήματα αλληλεγγύης και δικαιοσύνης (αυτά τα λέει ο Τσίπρας και σκάει στα γέλια ακόμα και ο μέντοράς του κυρ-Αλέκος Φλαμπουράρης). Τα πάντα έχουν την τιμή τους, όπως συνηθίζουν να λένε οι «πρακτικοί άνθρωποι» Αμερικανοί.
Στο προηγούμενο φύλλο μεταφέραμε τις απόψεις μιας μεγάλης μερίδας των βρετανών καπιταλιστών, όπως τις παρουσίαζε η γενική γραμματέας του Συνδέσμου Βιομηχανιών της Βρετανίας, Κάρολιν Φέρμπερν. Η Φέρμπερν υποστήριζε με πάθος την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, παρουσιάζοντας με μελανά χρώματα την προοπτική της βρετανικής οικονομίας εκτός ΕΕ. Το ίδιο υποστήριζε και το Ινστιτούτο Διευθυντών, μία από τις πιο παλιές καπιταλιστικές οργανώσεις στον τομέα της διοίκησης επιχειρήσεων (ιδρύθηκε το 1903). Σε έρευνα του Βρετανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου (http://www.britishchambers.org.uk/policy-maker/policy-reports-and-publications/bcc-eu-poll-business-voting-intentions-harden-as-pm-seeks-final-deal.html), που διεξήχθη μεταξύ 25ης Γενάρη και 4ης Φλεβάρη (δηλαδή πριν ο Κάμερον κλείσει συμφωνία με την ΕΕ – με τον γερμανογαλλικό άξονα, για να ακριβολογούμε), αναφερόταν ότι το 60% των ηγετικών στελεχών των καπιταλιστικών επιχειρήσεων ήταν υπέρ της παραμονής στην ΕΕ. Το ποσοστό μειώθηκε μόνο κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες από το Σεπτέμβρη του 2015, που ήταν 63%.
Ποιοι ήταν όμως οι καπιταλιστές που υποστήριζαν το BREXIT; Μια ματιά στις δύο ιστοσελίδες των υπέρμαχων του BREXIT, τη Vote Leave (http://www.voteleavetakecontrol.org/campaign) και τη Leave.Eu (http://leave.eu/en/our-campaign#business-supporters), δείχνει ότι η υποστήριξη που είχαν δεν ήταν από ισχυρούς καπιταλιστικούς ομίλους, αλλά από διάφορα στελέχη επιχειρήσεων. Και τα δύο ρεύματα του BREXIT αντλούσαν την υποστήριξή τους από το Business for Britain, μια ομάδα των λεγόμενων «ευρωσκεπτικιστών» αποτελούμενη από διευθυντές ή πρώην στελέχη επιχειρήσεων, χρηματιστές και καπιταλιστές με σχετικά περιορισμένη οικονομική δύναμη. Για παράδειγμα, ο επικεφαλής αυτής της ομάδας, ο Τζον Λόνγκγουορθ είναι πρώην γενικός διευθυντής του Βρετανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου (βλ. http://www.businessforbritain.org/about/board/), που παύθηκε τον περασμένο Μάρτη ακριβώς εξαιτίας της αντίθεσής του στην ΕΕ. Ο Λόνγκγουορθ, που κατείχε τη θέση αυτή για πέντε χρόνια, είναι στέλεχος μιας εταιρίας αναψυκτικών (Nichols PLC) και μιας εταιρίας συμβούλων επιχειρήσεων (SVA Ltd). Ο επικεφαλής του Leave.Eu, Αλεξ Στόρι είναι κι αυτός (όλως τυχαίως) πρώην διευθυντής του Business For Britain και τώρα επικεφαλής της εταιρίας Wealth X, που με 250 άτομα προσωπικό παρέχει πληροφορίες μάρκετινγκ και πωλήσεων σε άλλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Μια ματιά στην ιστοσελίδα του Business For Britain αποκαλύπτει προχειρότητα ακόμα και στο στήσιμό της και αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα για το ποιόν της.
Πώς όμως αποφασίστηκε το δημοψήφισμα, όταν ούτε η πλειοψηφία των καπιταλιστών ούτε οι ηγεσίες των δύο μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων επιθυμούσε την έξοδο από την ΕΕ;
Στο δείπνο-κηδεία που έγινε στις Βρυξέλλες την περασμένη Τετάρτη, για ν' αποχαιρετίσουν οι υπόλοιποι 27 τον Κάμερον, αυτός ζήτησε συγνώμη επειδή έχασε το δημοψήφισμα. Τότε ήταν που του την έπεσαν ο γάλλος Ολάντ και ο βέλγος Μισέλ. Επρεπε να είχαμε ακούσει τον Ντε Γκολ που ήταν πάντοτε αντίθετος στη συμμετοχή της Βρετανίας στην ΕΕ, είπε δηκτικά ο Ολάντ. Ακόμα πιο δηκτικός ήταν ο Γιούνκερ που είπε πως ο Κάμερον και το κόμμα του έχασαν το δημοψήφισμα επειδή τα τελευταία χρόνια δεν έκαναν τίποτ' άλλο από το να χαρακτηρίζουν την ΕΕ «αντιδημοκρατική» και «πολύ τεχνοκρατική». Αρα, κατέληξε, ο πρόεδρος της Κομισιόν «ο Ντέιβιντ δεν πρέπει να εκπλήσσεται επειδή τον πίστεψαν οι ψηφοφόροι». Ο Κάμερον δεν απάντησε και ανέλαβε η «μητερούλα» Μέρκελ να συστήσει ηρεμία. Οπως είπαν κάποιοι άλλοι ηγέτες αναφερόμενοι στον Κάμερον, «μόνο καλά λόγια μπορεί κάποιος να πει για τους νεκρούς».
Το γεγονός ότι ο Κάμερον εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, ενώ τεράστια πίεση να παραιτηθεί δέχεται και ο Κόρμπιν των Εργατικών, δείχνει πως το βρετανικό πολιτικό σύστημα θεωρεί αυτούς τους δύο υπεύθυνους για το αποτέλεσμα. Τον Κάμερον επειδή πήγε στο δημοψήφισμα νομίζοντας αλαζονικά ότι αρκεί η προσωπική του «αύρα» για να το κερδίσει, και τον Κόρμπιν επειδή κρύφτηκε κατά την προεκλογική περίοδο. Επαιξαν, έχασαν, πρέπει να πληρώσουν. Αυτοί είναι οι νόμοι της αστικής πολιτικής.
Το πιθανότερο είναι πως ο Κάμερον θεωρούσε ότι ένα δημοψήφισμα με ερώτημα «μέσα ή έξω από την ΕΕ» αποτελεί ένα καλό διαπραγματευτικό χαρτί για την πολυπόθητη συμφωνία με τη Γερμανία, που τελικά επιτεύχθηκε τον περασμένο Φλεβάρη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι συζητήσεις περί δημοψηφίσματος είχαν αρχίσει από την άνοιξη του 2015. Ολο αυτό το διάστημα, ο Κάμερον, χωρίς να έχει ορίσει ακριβή ημερομηνία για το δημοψήφισμα, έκανε τα παζάρια με την ΕΕ (δηλαδή με τη Γερμανία πρώτα-πρώτα) έχοντας το χαρτί του δημοψηφίσματος στο τσεπάκι του. Μετά τη συμφωνία του περασμένου Φλεβάρη, οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές ηγέτες δήλωναν ότι πλέον ο Κάμερον έχει στα χέρια του μια καλή συμφωνία, ώστε στο δημοψήφισμα να κερδίσει το πολυπόθητο «ναι στην ΕΕ». Μια μέρα μετά τη συμφωνία (στις 20 Φλεβάρη), ο Κάμερον ανακοίνωσε την ημερομηνία διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, πιστεύοντας ότι θα το κερδίσει διά περιπάτου, αφού η Βρετανία φάνηκε να αποσπά νέα «προνόμια» στο πλαίσιο της ΕΕ. Ο Κάμερον θα γινόταν ο ήρωας της βρετανικής αστικής τάξης, ο δεύτερος Τόρι –μετά τη Θάτσερ- που κατάφερε να στριμώξει τον γερμανογαλλικό άξονα, ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στη Βρετανία εν τέλει.
Με τη συμφωνία αυτή η Βρετανία κέρδισε μια σειρά εξαιρέσεις, που αποτυπώθηκαν στα συμπεράσματα της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 18ης και 19ης Φλεβάρη:
1. Να μπορεί να κόψει τις κοινωνικές παροχές σε εργαζόμενους που προέρχονται από την ΕΕ για διάστημα μέχρι και τέσσερα χρόνια από την έναρξη της απασχόλησής τους στη χώρα για τα επόμενα επτά χρόνια.
2. Να πραγματοποιεί ελέγχους στα σύνορά της κατά παράβαση της Σένγκεν.
3. Να εξαιρούνται από το δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας οι υπήκοοι τρίτων χωρών που πριν παντρευτούν με πολίτη της ΕΕ δε διέμεναν νόμιμα σ’ αυτήν. Με αυτό τον τρόπο, αν κάποιος μετανάστης χωρίς άδεια παραμονής παντρευτεί πολίτη της ΕΕ, θα εξακολουθεί να μην μπορεί να μετακινηθεί ελεύθερα εντός της ΕΕ.
4. Η Βρετανία θα εξακολουθήσει να έχει το δικαίωμα διατήρησης του νομίσματός της και να μην εντάσσεται στη διαδικασία στενότερης ένωσης των χωρών της ΕΕ.
5. Η Βρετανία απαλλάσσεται από τη συμμετοχή σε κεφάλαια που δίνονται από την ΕΕ για τη διασφάλιση της ζώνης του ευρώ (π.χ. δάνεια στην Ελλάδα).
6. Τα εθνικά κοινοβούλια θα μπορούν υπό προϋποθέσεις κι εφόσον σχηματίζουν μεγάλη πλειοψηφία (άνω του 55%) να ζητούν τροποποίηση ή απόσυρση μιας ευρωπαϊκής απόφασης.
Ομως τα δεδομένα θα αλλάξουν άρδην, αν η βρετανική κυβέρνηση ενεργοποιήσει το άρθρο 50 της συνθήκης της Λισαβόνας, με το οποίο ξεκινούν οριστικά και αμετάκλητα οι διαδικασίες αποχώρησης μιας χώρας από την ΕΕ. Το χειρότερο για το βρετανικό ιμπεριαλισμό είναι ότι –όπως όλα δείχνουν- δεν μπορεί να κερδίσει περισσότερα σ' αυτή τη φάση. Οι άλλοι αποκλείουν κάθε επαναδιαπραγμάτευση. Γι’ αυτό και ο Κάμερον, που φιλοδοξούσε να γίνει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στο εξής θα μείνει μόνο με τη δακρύουσα σύζυγό του.
Πέραν του Κάμερον, όμως, έχουμε το «παράδοξο» φαινόμενο, όλοι αυτοί που πρωτοστατούσαν υπέρ του BREXIT και οι οποίοι πριν το δημοψήφισμα έλεγαν ότι θα πρέπει να ενεργοποιηθεί άμεσα το άρθρο 50 της συνθήκης της Λισαβόνας, τώρα να κάνουν την πάπια. Αντε να καταλάβουμε τον Κάμερον, που δήλωνε ότι αν το δημοψήφισμα έβγαζε BREXIT θα ζητούσε άμεσα την ενεργοποίηση του άρθρου 50. Εκβιασμό στους ψηφοφόρους προσπαθούσε ν΄ασκήσει, αυτός δεν έπιασε και τώρα πετάει την «καυτή πατάτα» στο διάδοχό του. Ο Μπόρις Τζόνσον, όμως, ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου και ένας από τους δελφίνους του Κάμερον στο Συντηρητικό Κόμμα, γιατί δηλώνει ότι δε χρειάζεται βιασύνη; Ο Νάιτζελ Φάρατζ του Κόμματος Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP), που έπαιρνε ποσοστά της τάξης του 3% στις εθνικές εκλογές αλλά στις ευρωεκλογές του 2009 κατόρθωσε να ξεπεράσει ακόμα και το Εργατικό Κόμμα πετυχαίνοντας το εντυπωσιακό 16.5%, έγινε ρόμπα σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, όταν δήλωσε ότι η υπόσχεσή του να δίνονται (σε περίπτωση BREXIT) στο Εθνικό Σύστημα Υγείας τα 350 εκατομμύρια στερλίνες που υπολογίζει ότι δίνει κάθε βδομάδα η Βρετανία στην ΕΕ ήταν μια υπόσχεση που δεν έπρεπε να δοθεί και που δεν μπορεί να την επαναλάβει (μετά το δημοψήφισμα)!
Από τη μεριά τους οι καπιταλιστές κρούουν το καμπανάκι του κινδύνου στο πολιτικό τους προσωπικό, προειδοποιώντας το να μην τα θαλασσώσει για τα καλά. Η Φέρμπερν, η γενική γραμματέας του βρετανικού ΣΕΒ, ζήτησε με επιτακτικότητα τα εξής (βλ. http://news.cbi.org.uk/news/business-priorities-post-eu-referendum/):
1. Θα πρέπει να αποκατασταθεί άμεσα μία νέα, δυνατή και αποφασιστική πολιτική ηγεσία. Οι καπιταλιστές χαιρέτισαν την απόφαση του Κάμερον να καθυστερήσει την ενεργοποίηση του άρθρου 50, αλλά χρειάζονται γρήγορα να γνωρίζουν ποιος παίρνει τις πολιτικές αποφάσεις.
2. Θα πρέπει να καθοριστούν οι αρχές που από δω και στο εξής θα διέπουν τη σχέση της Βρετανίας με την υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο. Η κυβέρνηση θα πρέπει να εξασφαλίσει τον ανοιχτό χαρακτήρα της βρετανικής οικονομίας. Οι καπιταλιστές αντιτίθενται σε κάθε λογής δασμούς εντός της κοινής αγοράς της ΕΕ και θέλουν να χρησιμοποιούν εργατικό δυναμικό από άλλες χώρες, αναγνωρίζοντας τις ανησυχίες για τα μεταναστευτικά προβλήματα.
3. Θα πρέπει να υπάρξει στενότερη συνεργασία μεταξύ καπιταλιστών και κυβέρνησης.
Το Ινστιτούτο Διευθυντών, επικαλούμενο έρευνα που διεξήγαγε μεταξύ των μελών του, αναφέρει ότι τα δύο τρίτα είδαν αρνητικά το αποτέλεσμα, ενώ το ένα τέταρτο δηλώνει ότι θα παγώσει τις προσλήψεις. Ενας στους πέντε από τους περισσότερους από 1.000 διευθυντές επιχειρήσεων που ρωτήθηκαν δήλωσε ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να μετακινήσει ορισμένες από τις λειτουργίες της επιχείρησης εκτός Βρετανίας (https://www.theguardian.com/business/2016/jun/26/city-of-london-expecting-further-post-brexit-losses-when-trade-reopens).
Ο Σάιμον Γουόκερ, γενικός διευθυντής του Ινστιτούτου Διευθυντών, σχολιάζοντας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δήλωσε: «Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν ήταν όπως το επιθυμεί η πλειοψηφία των μελών μας, η Βρετανία ψήφισε να φύγει από την ΕΕ και τώρα είναι επιτακτικό οι πολιτικοί μας ηγέτες να διευθετήσουν τη μετάβαση όσο γίνεται πιο ομαλά. Οι εβδομάδες και οι μήνες που έχουμε μπροστά μας θα είναι ένας νευρικός χρόνος για τους ηγέτες των επιχειρήσεών μας, επομένως θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση επικεντρώνεται στην εξασφάλιση της σταθερότητας ενόσω εγκαθιδρύεται μία νέα σχέση με την ΕΕ» (http://www.iod.com/influencing/policy-news/iod-responds-to-vote-for-brexit).
Οπως όλα δείχνουν, λοιπόν, το BREXIT δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση για τον βρετανικό ιμπεριαλισμό. Η Βρετανία χρειάζεται οπωσδήποτε μια συμφωνία «ελεύθερου εμπορίου», δηλαδή μια ειδική σχέση με την ΕΕ, όχι πολύ διαφορετική από αυτή που επιτεύχθηκε τον περασμένο Φλεβάρη. Κάποιοι προχωρούν ακόμα παραπέρα, ζητώντας από τους συντηρητικούς και σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς να κάνουν γρήγορα την κωλοτούμπα. Η Βρετανία είναι κοινοβουλευτική και όχι δημοψηφισματική δημοκρατία, έγραψαν οι Financial Times, ζητώντας να πάρει η Βουλή των Κοινοτήτων απόφαση ότι δε θα υλοποιήσει το BREXIT! Ακόμα και ο Τσίπρας συμβούλευσε –εμμέσως πλην σαφώς- τον Κάμερον να κάνει το ίδιο. Τέτοιες ψηφοφορίες δεν είναι δύσκολες, είπε μιλώντας στο δείπνο των «28». Υπάρχουν μόνο δύο πιθανότητες αποτελέσματος και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για τις δύο. Γι’ αυτό και είμαι έκπληκτος από την κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο, είπε, και οι συνδαιτημόνες του ξέσπασαν σε γέλια, όπως έγραψαν οι Financial Times. Γιατί γέλια; Γιατί όλοι θυμήθηκαν πως ο Τσίπρας, εν μια νυκτί, μετέτρεψε το Οχι του ελληνικού δημοψηφίσματος σε Ναι. Και κατάλαβαν ότι το ίδιο σύστηνε στον Κάμερον.
Μόνο που κανένας από τους «μεγάλους» δεν είχε όρεξη ν’ ανοίξει μια συζήτηση σ’ αυτή την κατεύθυνση. Οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές της ΕΕ δεν έχουν κανένα σκοπό να διευκολύνουν τη Βρετανία μετά το «ατύχημα». Αν έμπαιναν τώρα σε μια τέτοια συζήτηση, τότε η βρετανική πολιτική ηγεσία θα έκανε ρελάνς: «Βάλτε κάτι ακόμα στη συμφωνία του περασμένου Φλεβάρη, για να μπορέσουμε να την πουλήσουμε στους Βρετανούς και να κάνουμε την κωλοτούμπα». Σ’ αυτή την περίπτωση, θα φαινόταν σαν εκείνος που έχει το πρόβλημα να είναι η ΕΕ και όχι η Βρετανία. Και θα ενισχυόταν ο Τζόνσον, ο Φάρατζ και οι άλλοι ευρωσκεπτικιστές, που θα υποστήριζαν ότι με την απειλή του BREXIT κατάφεραν να αποσπάσουν και άλλες παραχωρήσεις από την ΕΕ. Ο γερμανογαλλικός άξονας θα φαινόταν σα να σέρνεται πίσω από τη Βρετανία.
Παρά τους ρόλους του καλού και του κακού μπάτσου, που έχουν μοιράσει οι ηγέτες της ΕΕ, η γραμμή είναι ενιαία. Το μπαλάκι ρίχτηκε στο βρετανικό γήπεδο. Ολοι ζητούν από τη Βρετανία να ενεργοποιήσει άμεσα τις διαδικασίες αποχώρησης! Το τρίο Μέρκελ, Ολάντ, Ρέντσι πραγματοποίησε συνάντηση και ξεκαθάρισε ότι αποκλείει κάθε διαπραγμάτευση με το Λονδίνο πριν υποβληθεί επίσημο αίτημα αποχώρησης. Το Ευρωκοινοβούλιο, μετά από μια θυελλώδη συνεδρίασή του την περασμένη Τρίτη, ζήτησε με ψήφισμά του ταχεία προώθηση του BREXIT για να μην υπάρξει αβεβαιότητα. Προηγήθηκε το γνωστό πλέον ξεκατίνιασμα του Γιούνκερ με τον Φάρατζ. Πριν συνεδριάσει το Ευρωκοινοβούλιο, ο Γιούνκερ ανακοίνωσε περίλυπος την αποδοχή της παραίτησης του βρετανού επιτρόπου λόρδου Τζόναθαν Χιλ (αρμόδιου για την Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα, τις Χρηματοπιστωτικές Υπηρεσίες και την Ενωση των Κεφαλαιαγορών και υπέρμαχου του BREMAIN) και την ανάθεση του χαρτοφυλακίου του προσωρινά στον αντιπρόεδρο της Κομισιόν Βάλντις Ντομπρόβσκις (πρώην πρωθυπουργός της Λεττονίας).
Ολάντ και Ρέντσι είχαν και διμερή συνάντηση πριν πάνε στη Μέρκελ, γεγονός που αντανακλά τη ρευστότητα που δημιουργείται στην ΕΕ, όπου τα παζάρια δίνουν και παίρνουν, με την κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη να κοιτάζει τι παραπάνω θα πάρει από τη μοιρασιά και τις πιο αδύναμες να συνασπίζονται γύρω από τις ισχυρότερες. Η εικόνα κάθε άλλο παρά ταιριάζει με το φαντασιακό της «ενωμένης Ευρώπης», με το οποίο όλα αυτά τα χρόνια παραμυθιάζουν τον κόσμο.
Θα δούμε πολλά ακόμα τους επόμενους μήνες. Η κατάσταση είναι κατάσταση πολιτικής κρίσης, έτσι κι αλλιώς. Προς το παρόν, το μπαλάκι βρίσκεται στο βρετανικό γήπεδο. Η γηραιά Αλβιόνα, για να μην αποκλειστεί από την ΕΕ (όπως η αγγλική ποδοσφαιρική ομάδα από το Euro), θα πρέπει να βρει τρόπο για να ανατρέψει «ομαλά» και «δημοκρατικά» το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Διαφορετικά, η κρίση στην ΕΕ θα βαθύνει, με απρόβλεπτες συνέπειες.
ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 2 ΙΟΥΛΗ
Μια βδομάδα μετά, πιθανότερο φαίνεται το αντίθετο, δεδομένων των τεράστιων προβλημάτων που θα δημιουργήσει στη βρετανική οικονομία. Ο ΥΠΕΞ των ΗΠΑ Τζον Κέρι, αφού πρώτα διευκρίνισε ότι… δεν του πέφτει λόγος, στη συνέχεια εξέφρασε… αμφιβολίες για το αν και κατά πόσο το BREXIT είναι αναπόφευκτο. Οπως είπε, «υπάρχουν τρόποι» για να αποφευχθεί το BREXIT, αλλά προς το παρόν δεν επιθυμεί να πει ποιοι είναι αυτοί οι τρόποι. Κανείς δεν πιστεύει, βέβαια, ότι στους Αμερικανούς «δεν πέφτει λόγος», όπως από διπλωματική αβρότητα είπε ο Κέρι. Το γεγονός ότι οι δηλώσεις του έγιναν αμέσως μετά τη συνάντησή του με τον Κάμερον, τον οποίο έσπευσε να συναντήσει στο 10 της οδού Ντάουνινγκ, ασφαλώς δεν είναι τυχαίο.
Το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος ήταν ένα «ατύχημα», το οποίο η βρετανική αστική τάξη (και οι ευρωπαίοι ιμπεριαλιστές, με πρώτον και καλύτερο τον Ολάντ) χρεώνει στον Κάμερον και τον Κόρμπιν, αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δε θα καταβληθεί προσπάθεια να… αναταχθεί το κάταγμα που προκάλεσε το ατύχημα. Κι αυτό, όμως, έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα, δεν είναι εύκολη υπόθεση. Στον όμορφο κόσμο του ιμπεριαλισμού, όταν κάποιος «πέφτει», οι ανταγωνιστές του δεν του δίνουν το χέρι για να τον βοηθήσουν να σηκωθεί, αλλά τον πατάνε στο κεφάλι. Κι αφού τον χώσουν πιο βαθιά, μετά αρχίζουν τη διαπραγμάτευση για το σήκωμά του. Σ’ αυτόν τον όμορφο κόσμο τίποτα δε γίνεται από αισθήματα αλληλεγγύης και δικαιοσύνης (αυτά τα λέει ο Τσίπρας και σκάει στα γέλια ακόμα και ο μέντοράς του κυρ-Αλέκος Φλαμπουράρης). Τα πάντα έχουν την τιμή τους, όπως συνηθίζουν να λένε οι «πρακτικοί άνθρωποι» Αμερικανοί.
Στο προηγούμενο φύλλο μεταφέραμε τις απόψεις μιας μεγάλης μερίδας των βρετανών καπιταλιστών, όπως τις παρουσίαζε η γενική γραμματέας του Συνδέσμου Βιομηχανιών της Βρετανίας, Κάρολιν Φέρμπερν. Η Φέρμπερν υποστήριζε με πάθος την παραμονή της Βρετανίας στην ΕΕ, παρουσιάζοντας με μελανά χρώματα την προοπτική της βρετανικής οικονομίας εκτός ΕΕ. Το ίδιο υποστήριζε και το Ινστιτούτο Διευθυντών, μία από τις πιο παλιές καπιταλιστικές οργανώσεις στον τομέα της διοίκησης επιχειρήσεων (ιδρύθηκε το 1903). Σε έρευνα του Βρετανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου (http://www.britishchambers.org.uk/policy-maker/policy-reports-and-publications/bcc-eu-poll-business-voting-intentions-harden-as-pm-seeks-final-deal.html), που διεξήχθη μεταξύ 25ης Γενάρη και 4ης Φλεβάρη (δηλαδή πριν ο Κάμερον κλείσει συμφωνία με την ΕΕ – με τον γερμανογαλλικό άξονα, για να ακριβολογούμε), αναφερόταν ότι το 60% των ηγετικών στελεχών των καπιταλιστικών επιχειρήσεων ήταν υπέρ της παραμονής στην ΕΕ. Το ποσοστό μειώθηκε μόνο κατά τρεις ποσοστιαίες μονάδες από το Σεπτέμβρη του 2015, που ήταν 63%.
Ποιοι ήταν όμως οι καπιταλιστές που υποστήριζαν το BREXIT; Μια ματιά στις δύο ιστοσελίδες των υπέρμαχων του BREXIT, τη Vote Leave (http://www.voteleavetakecontrol.org/campaign) και τη Leave.Eu (http://leave.eu/en/our-campaign#business-supporters), δείχνει ότι η υποστήριξη που είχαν δεν ήταν από ισχυρούς καπιταλιστικούς ομίλους, αλλά από διάφορα στελέχη επιχειρήσεων. Και τα δύο ρεύματα του BREXIT αντλούσαν την υποστήριξή τους από το Business for Britain, μια ομάδα των λεγόμενων «ευρωσκεπτικιστών» αποτελούμενη από διευθυντές ή πρώην στελέχη επιχειρήσεων, χρηματιστές και καπιταλιστές με σχετικά περιορισμένη οικονομική δύναμη. Για παράδειγμα, ο επικεφαλής αυτής της ομάδας, ο Τζον Λόνγκγουορθ είναι πρώην γενικός διευθυντής του Βρετανικού Εμπορικού Επιμελητηρίου (βλ. http://www.businessforbritain.org/about/board/), που παύθηκε τον περασμένο Μάρτη ακριβώς εξαιτίας της αντίθεσής του στην ΕΕ. Ο Λόνγκγουορθ, που κατείχε τη θέση αυτή για πέντε χρόνια, είναι στέλεχος μιας εταιρίας αναψυκτικών (Nichols PLC) και μιας εταιρίας συμβούλων επιχειρήσεων (SVA Ltd). Ο επικεφαλής του Leave.Eu, Αλεξ Στόρι είναι κι αυτός (όλως τυχαίως) πρώην διευθυντής του Business For Britain και τώρα επικεφαλής της εταιρίας Wealth X, που με 250 άτομα προσωπικό παρέχει πληροφορίες μάρκετινγκ και πωλήσεων σε άλλες καπιταλιστικές επιχειρήσεις. Μια ματιά στην ιστοσελίδα του Business For Britain αποκαλύπτει προχειρότητα ακόμα και στο στήσιμό της και αποτελεί αδιάψευστο μάρτυρα για το ποιόν της.
Πώς όμως αποφασίστηκε το δημοψήφισμα, όταν ούτε η πλειοψηφία των καπιταλιστών ούτε οι ηγεσίες των δύο μεγαλύτερων πολιτικών κομμάτων επιθυμούσε την έξοδο από την ΕΕ;
Στο δείπνο-κηδεία που έγινε στις Βρυξέλλες την περασμένη Τετάρτη, για ν' αποχαιρετίσουν οι υπόλοιποι 27 τον Κάμερον, αυτός ζήτησε συγνώμη επειδή έχασε το δημοψήφισμα. Τότε ήταν που του την έπεσαν ο γάλλος Ολάντ και ο βέλγος Μισέλ. Επρεπε να είχαμε ακούσει τον Ντε Γκολ που ήταν πάντοτε αντίθετος στη συμμετοχή της Βρετανίας στην ΕΕ, είπε δηκτικά ο Ολάντ. Ακόμα πιο δηκτικός ήταν ο Γιούνκερ που είπε πως ο Κάμερον και το κόμμα του έχασαν το δημοψήφισμα επειδή τα τελευταία χρόνια δεν έκαναν τίποτ' άλλο από το να χαρακτηρίζουν την ΕΕ «αντιδημοκρατική» και «πολύ τεχνοκρατική». Αρα, κατέληξε, ο πρόεδρος της Κομισιόν «ο Ντέιβιντ δεν πρέπει να εκπλήσσεται επειδή τον πίστεψαν οι ψηφοφόροι». Ο Κάμερον δεν απάντησε και ανέλαβε η «μητερούλα» Μέρκελ να συστήσει ηρεμία. Οπως είπαν κάποιοι άλλοι ηγέτες αναφερόμενοι στον Κάμερον, «μόνο καλά λόγια μπορεί κάποιος να πει για τους νεκρούς».
Το γεγονός ότι ο Κάμερον εξαναγκάστηκε σε παραίτηση, ενώ τεράστια πίεση να παραιτηθεί δέχεται και ο Κόρμπιν των Εργατικών, δείχνει πως το βρετανικό πολιτικό σύστημα θεωρεί αυτούς τους δύο υπεύθυνους για το αποτέλεσμα. Τον Κάμερον επειδή πήγε στο δημοψήφισμα νομίζοντας αλαζονικά ότι αρκεί η προσωπική του «αύρα» για να το κερδίσει, και τον Κόρμπιν επειδή κρύφτηκε κατά την προεκλογική περίοδο. Επαιξαν, έχασαν, πρέπει να πληρώσουν. Αυτοί είναι οι νόμοι της αστικής πολιτικής.
Το πιθανότερο είναι πως ο Κάμερον θεωρούσε ότι ένα δημοψήφισμα με ερώτημα «μέσα ή έξω από την ΕΕ» αποτελεί ένα καλό διαπραγματευτικό χαρτί για την πολυπόθητη συμφωνία με τη Γερμανία, που τελικά επιτεύχθηκε τον περασμένο Φλεβάρη. Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι οι συζητήσεις περί δημοψηφίσματος είχαν αρχίσει από την άνοιξη του 2015. Ολο αυτό το διάστημα, ο Κάμερον, χωρίς να έχει ορίσει ακριβή ημερομηνία για το δημοψήφισμα, έκανε τα παζάρια με την ΕΕ (δηλαδή με τη Γερμανία πρώτα-πρώτα) έχοντας το χαρτί του δημοψηφίσματος στο τσεπάκι του. Μετά τη συμφωνία του περασμένου Φλεβάρη, οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές ηγέτες δήλωναν ότι πλέον ο Κάμερον έχει στα χέρια του μια καλή συμφωνία, ώστε στο δημοψήφισμα να κερδίσει το πολυπόθητο «ναι στην ΕΕ». Μια μέρα μετά τη συμφωνία (στις 20 Φλεβάρη), ο Κάμερον ανακοίνωσε την ημερομηνία διεξαγωγής του δημοψηφίσματος, πιστεύοντας ότι θα το κερδίσει διά περιπάτου, αφού η Βρετανία φάνηκε να αποσπά νέα «προνόμια» στο πλαίσιο της ΕΕ. Ο Κάμερον θα γινόταν ο ήρωας της βρετανικής αστικής τάξης, ο δεύτερος Τόρι –μετά τη Θάτσερ- που κατάφερε να στριμώξει τον γερμανογαλλικό άξονα, ο κυρίαρχος του πολιτικού παιχνιδιού στη Βρετανία εν τέλει.
Με τη συμφωνία αυτή η Βρετανία κέρδισε μια σειρά εξαιρέσεις, που αποτυπώθηκαν στα συμπεράσματα της Συνόδου του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου της 18ης και 19ης Φλεβάρη:
1. Να μπορεί να κόψει τις κοινωνικές παροχές σε εργαζόμενους που προέρχονται από την ΕΕ για διάστημα μέχρι και τέσσερα χρόνια από την έναρξη της απασχόλησής τους στη χώρα για τα επόμενα επτά χρόνια.
2. Να πραγματοποιεί ελέγχους στα σύνορά της κατά παράβαση της Σένγκεν.
3. Να εξαιρούνται από το δικαίωμα ελεύθερης κυκλοφορίας οι υπήκοοι τρίτων χωρών που πριν παντρευτούν με πολίτη της ΕΕ δε διέμεναν νόμιμα σ’ αυτήν. Με αυτό τον τρόπο, αν κάποιος μετανάστης χωρίς άδεια παραμονής παντρευτεί πολίτη της ΕΕ, θα εξακολουθεί να μην μπορεί να μετακινηθεί ελεύθερα εντός της ΕΕ.
4. Η Βρετανία θα εξακολουθήσει να έχει το δικαίωμα διατήρησης του νομίσματός της και να μην εντάσσεται στη διαδικασία στενότερης ένωσης των χωρών της ΕΕ.
5. Η Βρετανία απαλλάσσεται από τη συμμετοχή σε κεφάλαια που δίνονται από την ΕΕ για τη διασφάλιση της ζώνης του ευρώ (π.χ. δάνεια στην Ελλάδα).
6. Τα εθνικά κοινοβούλια θα μπορούν υπό προϋποθέσεις κι εφόσον σχηματίζουν μεγάλη πλειοψηφία (άνω του 55%) να ζητούν τροποποίηση ή απόσυρση μιας ευρωπαϊκής απόφασης.
Ομως τα δεδομένα θα αλλάξουν άρδην, αν η βρετανική κυβέρνηση ενεργοποιήσει το άρθρο 50 της συνθήκης της Λισαβόνας, με το οποίο ξεκινούν οριστικά και αμετάκλητα οι διαδικασίες αποχώρησης μιας χώρας από την ΕΕ. Το χειρότερο για το βρετανικό ιμπεριαλισμό είναι ότι –όπως όλα δείχνουν- δεν μπορεί να κερδίσει περισσότερα σ' αυτή τη φάση. Οι άλλοι αποκλείουν κάθε επαναδιαπραγμάτευση. Γι’ αυτό και ο Κάμερον, που φιλοδοξούσε να γίνει ο κυρίαρχος του παιχνιδιού στο εξής θα μείνει μόνο με τη δακρύουσα σύζυγό του.
Πέραν του Κάμερον, όμως, έχουμε το «παράδοξο» φαινόμενο, όλοι αυτοί που πρωτοστατούσαν υπέρ του BREXIT και οι οποίοι πριν το δημοψήφισμα έλεγαν ότι θα πρέπει να ενεργοποιηθεί άμεσα το άρθρο 50 της συνθήκης της Λισαβόνας, τώρα να κάνουν την πάπια. Αντε να καταλάβουμε τον Κάμερον, που δήλωνε ότι αν το δημοψήφισμα έβγαζε BREXIT θα ζητούσε άμεσα την ενεργοποίηση του άρθρου 50. Εκβιασμό στους ψηφοφόρους προσπαθούσε ν΄ασκήσει, αυτός δεν έπιασε και τώρα πετάει την «καυτή πατάτα» στο διάδοχό του. Ο Μπόρις Τζόνσον, όμως, ο πρώην δήμαρχος του Λονδίνου και ένας από τους δελφίνους του Κάμερον στο Συντηρητικό Κόμμα, γιατί δηλώνει ότι δε χρειάζεται βιασύνη; Ο Νάιτζελ Φάρατζ του Κόμματος Ανεξαρτησίας Ηνωμένου Βασιλείου (UKIP), που έπαιρνε ποσοστά της τάξης του 3% στις εθνικές εκλογές αλλά στις ευρωεκλογές του 2009 κατόρθωσε να ξεπεράσει ακόμα και το Εργατικό Κόμμα πετυχαίνοντας το εντυπωσιακό 16.5%, έγινε ρόμπα σε πρωινή τηλεοπτική εκπομπή, όταν δήλωσε ότι η υπόσχεσή του να δίνονται (σε περίπτωση BREXIT) στο Εθνικό Σύστημα Υγείας τα 350 εκατομμύρια στερλίνες που υπολογίζει ότι δίνει κάθε βδομάδα η Βρετανία στην ΕΕ ήταν μια υπόσχεση που δεν έπρεπε να δοθεί και που δεν μπορεί να την επαναλάβει (μετά το δημοψήφισμα)!
Από τη μεριά τους οι καπιταλιστές κρούουν το καμπανάκι του κινδύνου στο πολιτικό τους προσωπικό, προειδοποιώντας το να μην τα θαλασσώσει για τα καλά. Η Φέρμπερν, η γενική γραμματέας του βρετανικού ΣΕΒ, ζήτησε με επιτακτικότητα τα εξής (βλ. http://news.cbi.org.uk/news/business-priorities-post-eu-referendum/):
1. Θα πρέπει να αποκατασταθεί άμεσα μία νέα, δυνατή και αποφασιστική πολιτική ηγεσία. Οι καπιταλιστές χαιρέτισαν την απόφαση του Κάμερον να καθυστερήσει την ενεργοποίηση του άρθρου 50, αλλά χρειάζονται γρήγορα να γνωρίζουν ποιος παίρνει τις πολιτικές αποφάσεις.
2. Θα πρέπει να καθοριστούν οι αρχές που από δω και στο εξής θα διέπουν τη σχέση της Βρετανίας με την υπόλοιπη Ευρώπη και τον κόσμο. Η κυβέρνηση θα πρέπει να εξασφαλίσει τον ανοιχτό χαρακτήρα της βρετανικής οικονομίας. Οι καπιταλιστές αντιτίθενται σε κάθε λογής δασμούς εντός της κοινής αγοράς της ΕΕ και θέλουν να χρησιμοποιούν εργατικό δυναμικό από άλλες χώρες, αναγνωρίζοντας τις ανησυχίες για τα μεταναστευτικά προβλήματα.
3. Θα πρέπει να υπάρξει στενότερη συνεργασία μεταξύ καπιταλιστών και κυβέρνησης.
Το Ινστιτούτο Διευθυντών, επικαλούμενο έρευνα που διεξήγαγε μεταξύ των μελών του, αναφέρει ότι τα δύο τρίτα είδαν αρνητικά το αποτέλεσμα, ενώ το ένα τέταρτο δηλώνει ότι θα παγώσει τις προσλήψεις. Ενας στους πέντε από τους περισσότερους από 1.000 διευθυντές επιχειρήσεων που ρωτήθηκαν δήλωσε ότι εξετάζει το ενδεχόμενο να μετακινήσει ορισμένες από τις λειτουργίες της επιχείρησης εκτός Βρετανίας (https://www.theguardian.com/business/2016/jun/26/city-of-london-expecting-further-post-brexit-losses-when-trade-reopens).
Ο Σάιμον Γουόκερ, γενικός διευθυντής του Ινστιτούτου Διευθυντών, σχολιάζοντας το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος δήλωσε: «Ακόμα κι αν το αποτέλεσμα δεν ήταν όπως το επιθυμεί η πλειοψηφία των μελών μας, η Βρετανία ψήφισε να φύγει από την ΕΕ και τώρα είναι επιτακτικό οι πολιτικοί μας ηγέτες να διευθετήσουν τη μετάβαση όσο γίνεται πιο ομαλά. Οι εβδομάδες και οι μήνες που έχουμε μπροστά μας θα είναι ένας νευρικός χρόνος για τους ηγέτες των επιχειρήσεών μας, επομένως θα πρέπει να γνωρίζουν ότι η κυβέρνηση επικεντρώνεται στην εξασφάλιση της σταθερότητας ενόσω εγκαθιδρύεται μία νέα σχέση με την ΕΕ» (http://www.iod.com/influencing/policy-news/iod-responds-to-vote-for-brexit).
Οπως όλα δείχνουν, λοιπόν, το BREXIT δεν είναι καθόλου εύκολη υπόθεση για τον βρετανικό ιμπεριαλισμό. Η Βρετανία χρειάζεται οπωσδήποτε μια συμφωνία «ελεύθερου εμπορίου», δηλαδή μια ειδική σχέση με την ΕΕ, όχι πολύ διαφορετική από αυτή που επιτεύχθηκε τον περασμένο Φλεβάρη. Κάποιοι προχωρούν ακόμα παραπέρα, ζητώντας από τους συντηρητικούς και σοσιαλδημοκράτες πολιτικούς να κάνουν γρήγορα την κωλοτούμπα. Η Βρετανία είναι κοινοβουλευτική και όχι δημοψηφισματική δημοκρατία, έγραψαν οι Financial Times, ζητώντας να πάρει η Βουλή των Κοινοτήτων απόφαση ότι δε θα υλοποιήσει το BREXIT! Ακόμα και ο Τσίπρας συμβούλευσε –εμμέσως πλην σαφώς- τον Κάμερον να κάνει το ίδιο. Τέτοιες ψηφοφορίες δεν είναι δύσκολες, είπε μιλώντας στο δείπνο των «28». Υπάρχουν μόνο δύο πιθανότητες αποτελέσματος και πρέπει να είσαι προετοιμασμένος και για τις δύο. Γι’ αυτό και είμαι έκπληκτος από την κατάσταση στο Ηνωμένο Βασίλειο, είπε, και οι συνδαιτημόνες του ξέσπασαν σε γέλια, όπως έγραψαν οι Financial Times. Γιατί γέλια; Γιατί όλοι θυμήθηκαν πως ο Τσίπρας, εν μια νυκτί, μετέτρεψε το Οχι του ελληνικού δημοψηφίσματος σε Ναι. Και κατάλαβαν ότι το ίδιο σύστηνε στον Κάμερον.
Μόνο που κανένας από τους «μεγάλους» δεν είχε όρεξη ν’ ανοίξει μια συζήτηση σ’ αυτή την κατεύθυνση. Οι υπόλοιποι ιμπεριαλιστές της ΕΕ δεν έχουν κανένα σκοπό να διευκολύνουν τη Βρετανία μετά το «ατύχημα». Αν έμπαιναν τώρα σε μια τέτοια συζήτηση, τότε η βρετανική πολιτική ηγεσία θα έκανε ρελάνς: «Βάλτε κάτι ακόμα στη συμφωνία του περασμένου Φλεβάρη, για να μπορέσουμε να την πουλήσουμε στους Βρετανούς και να κάνουμε την κωλοτούμπα». Σ’ αυτή την περίπτωση, θα φαινόταν σαν εκείνος που έχει το πρόβλημα να είναι η ΕΕ και όχι η Βρετανία. Και θα ενισχυόταν ο Τζόνσον, ο Φάρατζ και οι άλλοι ευρωσκεπτικιστές, που θα υποστήριζαν ότι με την απειλή του BREXIT κατάφεραν να αποσπάσουν και άλλες παραχωρήσεις από την ΕΕ. Ο γερμανογαλλικός άξονας θα φαινόταν σα να σέρνεται πίσω από τη Βρετανία.
Παρά τους ρόλους του καλού και του κακού μπάτσου, που έχουν μοιράσει οι ηγέτες της ΕΕ, η γραμμή είναι ενιαία. Το μπαλάκι ρίχτηκε στο βρετανικό γήπεδο. Ολοι ζητούν από τη Βρετανία να ενεργοποιήσει άμεσα τις διαδικασίες αποχώρησης! Το τρίο Μέρκελ, Ολάντ, Ρέντσι πραγματοποίησε συνάντηση και ξεκαθάρισε ότι αποκλείει κάθε διαπραγμάτευση με το Λονδίνο πριν υποβληθεί επίσημο αίτημα αποχώρησης. Το Ευρωκοινοβούλιο, μετά από μια θυελλώδη συνεδρίασή του την περασμένη Τρίτη, ζήτησε με ψήφισμά του ταχεία προώθηση του BREXIT για να μην υπάρξει αβεβαιότητα. Προηγήθηκε το γνωστό πλέον ξεκατίνιασμα του Γιούνκερ με τον Φάρατζ. Πριν συνεδριάσει το Ευρωκοινοβούλιο, ο Γιούνκερ ανακοίνωσε περίλυπος την αποδοχή της παραίτησης του βρετανού επιτρόπου λόρδου Τζόναθαν Χιλ (αρμόδιου για την Χρηματοπιστωτική Σταθερότητα, τις Χρηματοπιστωτικές Υπηρεσίες και την Ενωση των Κεφαλαιαγορών και υπέρμαχου του BREMAIN) και την ανάθεση του χαρτοφυλακίου του προσωρινά στον αντιπρόεδρο της Κομισιόν Βάλντις Ντομπρόβσκις (πρώην πρωθυπουργός της Λεττονίας).
Ολάντ και Ρέντσι είχαν και διμερή συνάντηση πριν πάνε στη Μέρκελ, γεγονός που αντανακλά τη ρευστότητα που δημιουργείται στην ΕΕ, όπου τα παζάρια δίνουν και παίρνουν, με την κάθε ιμπεριαλιστική δύναμη να κοιτάζει τι παραπάνω θα πάρει από τη μοιρασιά και τις πιο αδύναμες να συνασπίζονται γύρω από τις ισχυρότερες. Η εικόνα κάθε άλλο παρά ταιριάζει με το φαντασιακό της «ενωμένης Ευρώπης», με το οποίο όλα αυτά τα χρόνια παραμυθιάζουν τον κόσμο.
Θα δούμε πολλά ακόμα τους επόμενους μήνες. Η κατάσταση είναι κατάσταση πολιτικής κρίσης, έτσι κι αλλιώς. Προς το παρόν, το μπαλάκι βρίσκεται στο βρετανικό γήπεδο. Η γηραιά Αλβιόνα, για να μην αποκλειστεί από την ΕΕ (όπως η αγγλική ποδοσφαιρική ομάδα από το Euro), θα πρέπει να βρει τρόπο για να ανατρέψει «ομαλά» και «δημοκρατικά» το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος. Διαφορετικά, η κρίση στην ΕΕ θα βαθύνει, με απρόβλεπτες συνέπειες.
ΚΟΝΤΡΑ: ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΦΥΛΛΟ ΤΟΥ ΣΑΒΒΑΤΟΥ 2 ΙΟΥΛΗ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου