ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΜΗΛAΚΑΣ
Πηγή: economy365.gr
Σε πρώτο πλάνο δεν φαίνεται τίποτε που να συνδέει το
ξεπούλημα των ελληνικών σιδηροδρόμων με το τρομοκρατικό χτύπημα στη
Νίκαια της Γαλλίας, πέρα από το ότι τα δύο αυτά γεγονότα συνέβησαν «ταυτόχρονα»
σε χώρες της ΕΕ.
Ωστόσο αυτά τα δυο γεγονότα, περιγράφουν την
τρέχουσα «καθημερινότητα» της Ένωσης, σκιαγραφούν την φυσιογνωμία της και
πάνω απ όλα αναδεικνύουν το μεγάλο και αξεπέραστο πρόβλημά της: Η
αδυναμία τη ΕΕ να συμφωνήσει σε μια κοινή εξωτερική πολιτική και άμυνα, οδηγεί
στην αποσάθρωσή και διάλυσή της…
Η Ευρωπαϊκή Ένωση δημιούργησε την γοητευτική ελκυστική της
δύναμη από δύο υποσχέσεις: διαρκής ανάπτυξη/ ευημερία και μόνιμη ειρήνη. Στη
βάση των προσδοκιών που δημιούργησαν αυτές οι υποσχέσεις η Ένωση διευρύνθηκε με
την είσοδο μιας σειράς κρατών που αναζητούσαν πολιτική προστασία και οικονομική
πρόοδο. Η ψευδαίσθηση της διαρκούς ειρήνης και ευημερίας κράτησε σχεδόν
μια εικοσαετία: Από την διάλυση της Σοβιετικής Ενωσης, την επανένωση της Γερμανίας
και την επέκταση της ΕΕ στον πρώην σοβιετικό ζωτικό χώρο, μέχρι το 2008 και το
ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης.
Η κρίση (και η απουσία κοινής πολιτικής για την
αντιμετώπισή της) άφησε την ΕΕ γυμνή στα μάτια του καθένα που θέλει να
δει και δεν κρύβει το κεφάλι του στην άμμο. Κι αυτό που βλέπει όποιος θέλει να
δει, είναι ένα συνονθύλευμα κρατών που κάνουν αυτό που πάντα κάνουν τα κράτη:
προωθούν και διασφαλίζουν τα ιδιαίτερα συμφέροντά τους. Στο πλαίσιο της ΕΕ αυτή
η πραγματικότητα αποκαλύφθηκε απροκάλυπτα με το ξέσπασμα της οικονομικής
κρίσης. Η γερμανική ηγεσία στην ΕΕ διασφάλισε τα γερμανικά συμφέροντα με τον
καλύτερο τρόπο μεταφέροντας την πίεση στους ασθενέστερους. Η περίπτωση της
Ελλάδας, είναι το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα μεταφοράς της πίεσης και εκμετάλλευσης
, από τους ισχυρούς, της θέσης του ασθενέστερου.
Από την άλλη πλευρά, η απουσία κοινού στόχου στην εξωτερική
πολιτική άφησε την ΕΕ σαν σύνολο στην «μοίρα» των επικίνδυνων καιρών που
συνεπάγονται οι ραγδαίες γεωπολιτικές ανακατατάξεις, στην Ευρώπη (η υπόθεση της
Ουκρανίας δεν έχει τελειώσει) στη Μέση Ανατολή και την Αφρική. Χωρίς
κοινό σχέδιο, δηλαδή χωρίς κοινή εξωτερική πολιτική και τα αναγκαία στρατιωτικά
μέσα για να υπερασπίσει και προωθήσει αυτήν την πολιτική, η ΕΕ βρίσκεται
αντιμέτωπη (και σε θέση άμυνας) με τις συνέπειες των γεωπολιτικών τριβών.
Το προσφυγικό ζήτημα είναι μια από αυτές τις συνέπειες η οποία αποκάλυψε και
υπογράμμισε την απουσία μιας ελάχιστης έστω κοινής ευρωπαϊκής αντίληψης και
ενίσχυσε τις φυγόκεντρες τάσεις.
Χωρίς κοινή εξωτερική πολιτική η ΕΕ, λογικά κατέληξε έρμαιο
του Αμερικανού πάτρωνα και των τυχοδιωκτικών συγκυριακών επιδιώξεων κάποιων από
τα μέλη της. Η συνεπής προσήλωση και συμμετοχή της Βρετανίας στα
αμερικανικά στρατιωτικά παιχνίδια, το γαλλικό «νταηλίκι» στη Βόρεια Αφρική και
η πειθήνια σιωπή των υπόλοιπων «πρόθυμων» στις βίαιες (πολεμικές) παρεμβάσεις
της Δύσης τοποθέτησε δικαιολογημένα την ΕΕ σαν σύνολο στις δυνάμεις που
μάχονται το Ισλάμ και μετέτρεψε τις Ευρωπαϊκές χώρες σε προφανείς «ασφαλείς»
προορισμούς των εκατομμυρίων αμάχων των πολέμων που οι δυτικοί προκαλούν…
Το αίμα θα συνεχίσει να ρέει στην Ευρώπη, όσο η ΕΕ
αντιμετωπίζει τους ανθρώπους που είναι διατεθειμένοι να πεθάνουν παίρνοντας
μαζί τους όσους περισσότερους απίστους είναι δυνατόν, απλά ως παρανοικούς
τρομοκράτες. Η παράνοια των τρομοκρατών καλλιεργείται συστηματικά από τον
δυτικό ιμπεριαλισμό του οποίου βασικό συστατικό είναι η ΕΕ σαν σύνολο και από
τις τρομακτικές αδικίες που αυτό το σύστημα δημιουργεί στον κόσμο, εντός της ΕΕ
αλλά και εντός κάθε μιας χώρας της Ένωσης ξεχωριστά…
Σ αυτόν τον όμορφο, ηθικό και αγγελικά πλασμένο κόσμο
της ευρωπαϊκής δημοκρατίας, τίποτε δε θα μπορούσε να εμποδίζει τις
μπίζνες να εξελίσσονται. Ακόμη κι αν τριγύρω διαλύεται το σύμπαν, οι δουλειές
είναι δουλειές και η διάλυση δημιουργεί ευκαιρίες. Για τους ισχυρότερους σε
βάρος των αδύναμων…
Ο τρόπος με τον οποίο οι δανειστές αντιμετώπισαν και
αντιμετωπίζουν την Ελλάδα είναι χαρακτηριστικός του τρόπου λειτουργίας της ΕΕ:
το μεγάλο ψάρι τρώει το μικρό. Στην περίπτωση δε που όπως η Ελλάδα, καταντήσει
κανείς να είναι το μικρότερο ψάρι, η μοίρα του είναι αδυσώπητη.
Έχει περάσει από το 2010 αρκετός χρόνος διακυβέρνησης της χώρας από τους «κανόνες» των μνημονίων για να βγάλει κάποιος ασφαλή συμπεράσματα. Το σημαντικότερο απ αυτά είναι ότι η Ελλάδα έχει πάψει να είναι ισότιμο μέλος της ένωσης. Είναι μια «περιοχή» την οποία διαμοιράζουν οι υποτιθέμενοι εταίροι ανάλογα με την ισχύ που ο καθένας απ αυτούς διαθέτει.
Ο έλεγχος του εισπρακτικού μηχανισμού, του τραπεζικού
συστήματος και των βασικών τομέων της ελληνικής οικονομίας, συντελούνται με τη
σύμφωνη γνώμη των κομμάτων εξουσίας, αυτών που κυβερνούν σήμερα, κυβέρνησαν τις
τελευταίες δεκαετίες των υπόλοιπων που στριμώχνονται στις αυλές των Βρυξελλών
για να αποσπάσουν υποσχέσεις αξιοποίησης από τους δανειστές.
Το τελευταίο κατόρθωμα όλων αυτών είναι να (ξε)πουλήσουν τα
τραίνα της χώρας σε τιμή που αγγίζει το 1/3 της αξίας του
ποδοσφαιριστή Ρονάλντο. Προηγουμένως ξεπούλησαν 14 αεροδρόμια της χώρας
το καθένα όσο κοστίζει ένας Ρονάλντο! Και όσο οι διάλυση συνεχίζεται θα
ακολουθήσουν κι άλλα ξεπουλήματα: Η ΔΕΗ, τα νερά, και ότι άλλο μπορεί να έχει
ενδιαφέρον και προοπτική…
Αυτή είναι, λοιπόν, για όποιον έχει μάτια και θέλει να δει η
Ευρωπαική Ενωση, ο «μονόδρομος» όπως μας λέει το υποτελές πολιτικό
προσωπικό της χώρας που δεμένο χειροπόδαρα αδυνατεί να δει ότι το παραμύθι της
διαρκούς ευημερίας και της ειρήνης που θα διασφάλιζε η ΕΕ έχει τελειώσει….
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου