Κυβέρνα βρετανία!*

Πηγή: Sarajevomag.gr

To brexit or not? Δεν τόχουμε να κάνουμε πρόβλεψη για το αγγλικό δημοψήφισμα. Μιλώντας πιο γενικά δυσκολευόμαστε να καταλάβουμε πως σκατά σκέφτονται πληθυσμοί που συντηρούν βασιλιάδες, πρί­γκη­­πες, πριγκήπισσες, λιώνοντας με τα καμώματα αυτού του κηφηναριού.

Η απορία μας είναι διαφορετική. Δεδομένου ότι αυτό το δημοψήφισμα έχει από κοινωνική και πολιτική άποψη "υπαρξιακό" χαρακτήρα για όλο τον πληθυσμό και όλες τις τάξεις (όχι ομοιόμορφες συνέπειες, προφανώς!), και με δεδομένο ότι δεν αναμένεται κάποια συντριπτική πλειοψηφία (απ’ αυτές που κά­νουν τους χαμένους να το βουλώσουν), πως μπορεί να είναι η επόμενη και η μεθεπόμενη ημέρα στη γηραιά Αλβιώνα;

Αν η απόφαση είναι "μένουμε ευρώπη", η ζωή θα συνεχίσει όπως πριν, και οι ηττημένοι θα κάνουν ό,τι και οι αυτονομιστές σκωτσέζοι: θα περιμένουν μια καλύτερη ευκαιρία στο μέλλον. Αν η απόφαση είναι "η ήπειρος αποκλείστηκε απ’ την ζωή μας", κι αν έχει μια πλειοψηφία 2, 5 ή 10%, όσοι / όσες θιχτούν πρακτικά, καθημερινά, τι θα κάνουν;

- Θα αρχίσουν να κοπανάνε τους νικητές.

- Θα μετακομίσουν σε πιο εύκρατα κλίματα.

- Θα κάνουν υπομονή περιμένοντας ένα καινούργιο, με καλύτερους όρους, δημοψήφισμα.

Παρόμοια διλήμματα βασάνισαν κι άλλοτε το αγγλικό καθεστώς: την δεκαετία του 30. Με αρκετά δια­φο­ρετικούς παράπλευρους όρους, και πάντως όχι δημόσια. Η "έκφραση του λαού" για τέτοια ζητήματα φαίνεται "δημοκρατική". Και είναι - αυτό το ξεφτιλισμένο πράγμα που λέγεται "δημοκρατία" ενώ ση­μαί­νει "είστε μαλάκες, καλά να πάθετε!". Αλλά έχει αυτό το αδύνατο σημείο: όχι απλά επιτρέπει αλλά επιβάλλει στους χαμένους, αν νοιώθουν ότι δεν την παλεύουν πια, να αντιδράσουν με κάθε τρόπο που κρίνουν χρήσιμο.

Θα έχει ενδιαφέρον αν η ετυμηγορία του "αγγλικού λαού" είναι τέτοια που προκαλέσει διάφορες και­νούργιες (ή ξυπνήσει κοιμισμένες...) εντάσεις στο εσωτερικό του νησιού. Κι αν τοποθετήσει τους πλη­βεί­ους σ’ εκείνη την θέση (σε σχέση με τον σε εξέλιξη παγκόσμιο πόλεμο νο 4) που θα κληθούν να δεί­ξουν "υπομονή και εγκαρτέρηση" - όπως τους είχε ζητήσει και στον νο 2 παγκόσμιο πόλεμο ο τότε βα­σι­λιάς τους. Και ο πρωθυπουργός τους...

(Μια καραμπινάτη αποχή δεν υπάρχουν άραγε οι αναγκαίοι, εκεί, να την σκεφτούν και να την προπα­γανδίσουν; Απ’ τα λίγα που ξέρουμε όχι... Oh my god!!! Δεν συστρατευόμαστε με τα αφεντικά ό,τι σκα­τά και να λένε - motherfuckers!!!

Λέγαμε για τους έλληνες ότι ήταν κατά 65% αυτόχειρες που πήγαν να ψηφίσουν στο δημοψήφισμα του περασμένου Ιούλη. Για να δούμε κι εκεί πόσοι είναι...)

Αυτά γράφαμε την Κυριακή 12 Ιούνη (ασταμάτητη μηχανή). Ο τονισμός είναι τωρινός. Πάντως η εκτί­μησή μας εκείνη αποδείχθηκε ακριβής πολύ γρήγορα: ώρες μόνο μετά την ανακοίνωση των απο­τελε­σμά­των (17,4 εκατομμύρια κουκιά πήγαν υπέρ της “εξόδου” απ’ την ε.ε.· 16,1 εκατομμύρια κουκιά υπέρ της παραμονής) άρχισαν να εκδηλώνονται φυγόκεντρες τάσεις. Επειδή οι συνέπειες της “εξόδου” δεν θα είναι καθόλου ευχάριστες, όχι μόνο για όσους ψήφισαν bremain αλλά και για πολλούς απ’ αυ­τούς που ψήφισαν brexit (και μάλιστα πληβειακά κοινωνικά στρώματα), κάποιοι απ’ τους δεύτερους άρχισαν να τα μασάνε (συμπεριλαμβανόμενου του φασίστα Farage) ενώ αρκετοί απ’ τους πρώτους άρχισαν να τσινάνε.

Ορισμένα απ’ αυτά τα τσινίσματα είναι κωμικά (όπως, για παράδειγμα, το ανακηρυχθεί το Λονδίνο “ανεξάρτητη πόλη”!) - δείγμα χιούμορ ή ανοησίας; Άλλα φαίνονται πιο σοβαρά, και οπωσδήποτε με πολιτικό βάρος. Ενόψει της μάλλον ισχυρής πιθανότητας να γίνουν σοβαρές κινήσεις πολιτικής ανυ­πακοής απ’ το ηνωμένο βασίλειο” απ’ τους σκωτσέζους (αριστερούς) αυτονομιστές αλλά και απ’ τους βορειοϊρλανδούς καθολικούς του Σιν Φέιν (αυτό, πάντως, είναι πιο δύσκολο), η συγκέντρωση υπογρα­φών για επανάληψη του δημοψηφίσματος should we stay or should we go, είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Μαζεύτηκαν πάνω από 1,7 εκατομύριο υπογραφές μέσα σε 1,5 ημέρα, έγιναν 3 μύρια σε 2,5 ημέρες (χρειάζονται μόνο 100.000 για να τεθεί το θέμα στην αγγλική βουλή), και την ώρα που γράφον­ται αυτές οι γραμμές το πράγμα συνεχίζει. Αν όσοι το προωθούν καταφέρουν να μαζέψουν 18 εκατομ­μύρια υπο­γραφές (πράγμα όχι απίθανο εφόσον η αποχή απ’ το δημοψήφισμα έγινε κυρίως από οπαδούς του bre­main, ίσως λόγω - λαθεμένης όπως αποδείχθηκε - σιγουριάς για το αποτέλεσμα), τότε θα μπο­ρούν να πουν: είμαστε μετρημένοι περισσότεροι! Και θέλουμε επανάληψη - του - αγώνα. (Κάτι που δεν είναι σίγουρο ότι θα συμβεί, τουλάχιστον στο κοντινό μέλλον. Ωστόσο το θέμα θα μείνει ανοικτό, παράγον­τας εντάσεις διαφόρων ειδών).

Δεν υπάρχει λόγος να βιαστούμε στο θέμα, σ’ ότι αφορά τις συνέπειες είτε για το αγγλικό βασιλικό μαντρί είτε για την ηπειρωτική ευρώπη[1]. Προς το παρόν μας ενδιαφέρει κάτι πιο άμεσο και κοντινό, που είχε και μια αγγλική version, έτσι ώστε να δείχνει τα χαρακτηριστικά του καθαρά: την στάση της άκρας αριστεράς (ή εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς, ή όπως αλλιώς θέλει να ονομάζεται) σ’ αυτά τα ζητήματα υψηλής πολιτικής που βρωμάνε εθνικισμό.

Στην αγγλική περίπτωση παρακολουθήσαμε την στάση του socialist workers party (τροτσκιστών), που έχει πέσει σε παρακμή εδώ και 2 ή 3 χρόνια[2]. Το s.w.p. ακολούθησε μια γραμμή πολύ γνωστή και στα μέρη μας: “αριστερή καμπάνια για έξοδο απ’ την ε.ε.” (“Lexit”) πασπαλισμένη με επιπλέον αιτήματα όπως η παραίτηση του Κάμερον (την έκανε μόνος του!) και ο τερματισμός της λιτότητας... Η “γραμμή” όπως παρουσιάστηκε από δύο βασικά στελέχη (Alex Callinicos, The internationalist case against the European Union· και Joseph Choonara, The EU: a left case for exit) ήταν η πασίγνωστη και στα μέρη μας: η “διάλυση της ε.ε.” και η επιστροφή στις “εθνικές πολιτικές” θα βελτιώσει την κατάσταση των πληβείων· και σίγουρα τις αγωνιστικές / διεκδικητικές δυνατότητές τους.

Η θέση αυτή είναι τόσο πολύ ανιστόρητη ώστε γίνεται (στα δικά μας μάτια) εξαιρετικά ύποπτη. Η αγγλική περίπτωση του νεοφιλελευθερισμού, με το παρατσούκλι “Θατσερισμός”, είναι τόσο γνωστή ώστε είναι αδύνατο να την αγνοεί το “στρατηγείο της επανάστασης” στην αγγλία. Ο “θατσερισμός”, στη δεκαετία του ‘80, ΔΕΝ ήταν “πολιτική της ε.ε.”! Ήταν εθνική πολιτική! Και μάλιστα εκείνη την δεκαετία ήταν μια πολιτική των αγγλικών αφεντικών αντίθετη με τις πολιτικές των περισσότερων κρατών της τότε ε.ε. (γαλλία, γερμανία, αυστρία, κάτω χώρες) που κρατούσαν σε γενικές γραμμές το μοντέλο του παλιού “κοινωνικού κράτους”, με πολύ προσεκτικές αναδιπλώσεις.

Απ’ την απεργία των βρετανών ανθρακωρύχων ‘84 - ‘85

Εξίσου γνωστό είναι ότι εναντίον αυτής της “εθνικής πολιτικής” των αγγλικών αφεντικών, του “θατσε­ρισμού”, ξετυλίχτηκε ο μεγαλύτερος, δυναμικότερος και πιο μακροχρόνιος εργατικός αγώνας στην ευ­ρώπη, τις τελευταίες δεκαετίες του 20ου αιώνα: η δίχρονη απεργία των ανθρακωρύχων 1984 - 1985 (ενάντια στο κλείσιμο των ανθρακωρυχείων). Παρότι εκείνος ο αγώνας ανέδειξε ακόμα και κομμουνι­στι­κά χαρακτηριστικά (στην επιμελητεία του) και παρότι υποστηρίχτηκε δυναμικά από κάθε ριζοσπα­στική κίνηση στην τότε αγγλία, ηττήθηκε. Και η ήττα εκείνη ήταν καταλυτική για την ανταγωνιστική διάθεση της αγγλικής εργατικής τάξης τα επόμενα χρόνια.

Η πετυχημένη αναδιάρθρωση του αγγλικού καπιταλισμού απ’ τα ‘80s, που ήταν ξεκάθαρα εθνική πο­λιτική των εκεί αφεντικών, αποδεικνύει πόσο παραμύθια (και πόσο σκόπιμα παραμύθια) είναι τα δήθεν βαθυστόχαστα “πορίσματα” ότι η ε.ε. είναι η πηγή των δεινών, και ότι η απελευθέρωση απ’ την ε.ε. μα­ζί με την επιστροφή στον καπιταλιστικό εθνικισμό θα δώσει καλύτερες ευκαιρίες στις εργατικές διεκδι­κήσεις (συχνά ανύπαρκτες). Η αγγλική “εθνική πολιτική” στα ‘80s υπήρξε πρωτοπόρα, στην ευρώπη και στον κόσμο· πέρασε με επιτυχία πάνω από εκατοντάδες χιλιάδες ανθρακωρύχους και υποστηρικτές τους, και έδειξε τότε (σε όσους υπήρχαμε πολιτικά / ανταγωνιστικά) κάτι δυσάρεστο μεν αλλά αληθινό: η νεοφιλελεύθερη καπιταλιστική αναδιάρθρωση, που ήταν η απάντηση στις εργατικές αρνήσεις που εί­χαν προηγηθεί, όχι μόνο δεν ερχόταν “απ’ έξω”, αλλά επιπλέον είχε κοινωνικά / ιδεολογικά ερείσματα μέσα στις πρωτοκοσμικές κοινωνίες.

Οι μάγκες του s.w.p. εμφανίστηκαν, λοιπόν, ανιστόρητοι (τους κατηγόρησαν και άλλοι και γι’ αυτό) αλλά κατά την άποψή μας λένε απλά ψέμματα. Και το ξέρουν. Δεν υπάρχει καμία ασυμβατότητα με­ταξύ “εθνικής καπιταλιστικής κυριαρχίας” και “πολυεθνικής καπιταλιστικής κυριαρχίας”, καμία δομική διάσταση μεταξύ τους· και δεν είναι σε τίποτα προτιμότερη η πρώτη απ’ την δεύτερη, απ’ την άποψη των σύγχρονων εργατικών συμφερόντων (εάν, φυσικά, νοιάζεται κανείς στα σοβαρά γι’ αυτά και δεν κοροϊδεύει[3].) Με δυο λόγια: η “εθνική απελευθέρωση” (όπως κι αν σερβίρεται) έχει πάψει εδώ και έναν τουλάχιστον αιώνα να αποτελεί βασικό στοιχείο του εργατικού ριζοσπαστισμού στον αναπτυγμένο κα­πι­ταλιστικά κόσμο. Κι αυτό αποδεικνύεται “με αντεστραμμένο τρόπο” μέσα απ’ τις σιωπές των δήθεν “επαναστατών” μικροαστών και μεσοαστών. Γιατί ένα δημοψήφισμα για “απελευθέρωση” (του “αγγλι­κού λαού”) απ’ την ε.ε. μόνο, και όχι ένα δημοψήφισμα για ταυτόχρονη “απελευθέρωση” απ’ την ε.ε., το νατο, το δντ, τον ποε, την “κοινοπολιτεία”, και την ttip[4] - ακόμα και απ’ την οηε; Εάν οι κατά τις δη­λώσεις τους “επαναστάτες” του s.w.p. εννοούσαν στ’ αλήθεια ότι οι “πολυεθνικές δεσμεύσεις” του αγ­γλι­κού κράτους / κεφάλαιο είτε επιδεινώνουν την εκμετάλλευση των εργατών στην αγγλία είτε δυσκο­λεύ­ουν τον ταξικό ανταγωνισμό εκεί, τότε δεν θα έπρεπε να απαιτούν τίποτα λιγότερο απ’ την ταυτό­χρο­νη “αποχώρηση” από όλους τους πολυεθνικούς οργανισμούς του κεφάλαιου! Επαναλαμβάνουμε: τίποτα λιγότερο απ’ αυτό. Μάλιστα, απ’ αυτήν την θέση, θα έπρεπε να καταγγείλουν σαν “μερική” και “ύποπτη” την αποχώρηση μόνο απ’ την ε.ε.

Αλλά όχι. Δεν τα εννοούν καν και καν αυτά που με το βαρύ και περισπούδαστο ύφος πουλάνε στα μέλη και στους οπαδούς τους. Κοροϊδεύουν. Θα δούμε πιο κάτω επιδιώκοντας τι.

Αν, όμως, η “εθνική απελευθέρωση” των Χ ή Ψ αφεντικών δεν αποτελεί με καμία έννοια εργατικό ή/και πληβειακό συμφέρον, σε ποιο ρεπερτόριο ανήκει; Το έχουμε πει πολλές φορές σ’ αυτές εδώ τις σελίδες, άλλη μια επανάληψη δεν βλάπτει. Ανήκει στο ρεπερτόριο του ενδοκαπιταλιστικού ανταγωνι­σμού· των αντιθέσεων ανάμεσα σε διαφορετικές ομάδες αφεντικών, μέσα στον ίδιο “εθνικό σχηματι­σμό”.

Αυτή είναι η ιστορία της ε.ε., και σ’ αυτόν τον ενδοκαπιταλιστικό ανταγωνισμό οφείλονται τα πύρινα κηρύγματα περί “εθνικής απελευθέρωσης”. Τα πιο καθυστερήμενα, τα λιγότερο δυναμικά τμήματα των αφεντικών, τα τμήματα εκείνα που για να έχουν υψηλή κερδοφορία θέλουν κάποιου είδους “εθνοκρατι­κή προστασία”, αυτά είναι που δεν αντέχουν τις πολυεθνικές καπιταλιστικές ολοκληρώσεις. Αντίθετα τα πιο δυναμικά, τα πιο καινοτόμα, αυτά που εξασφαλίζουν την κερδοφορία τους όχι με μέσα “προστα­σί­ας” αλλά με το αντίθετο, με “ελευθερία κίνησης οπουδήποτε”, αυτά τα τμήματα των αφεντικών είναι υπέρ των υπερεθνικών σχηματισμών και συμβάσεων.

Η κορύφωση της κρίσης / αναδιάρθρωσης απ’ το 2008 - 2009 και μετά, έχει εντείνει τέτοιες ενδοκαπι­τα­λι­στι­κές αντιθέσεις (κι όχι μόνον αυτής της μορφής). Το γεγονός ότι η ευρωπαϊκή ένωση (και ακόμα πιο έντονα η ευρωζώνη) βρέθηκε σ’ αυτήν την περίοδο αναπόφευκτης όξυνσης των ενδοκαπιταλι­στ­ι­κών αντιθέσεων και ανταγωνισμών χωρίς να έχει φτάσει στην πολιτική της ολοκλήρωση, χωρίς, δηλα­δή, να έχει εγκαθιδρύσει όλους τους θεσμούς ενός ομόσπονδου ευρω-κράτους (κάτι για το οποίο οι μό­νοι που δεν φταίνε είναι τα γερμανικά αφεντικά!) έχει δώσει περιθώριο στα πιο καθυστερημένα τμήμα­τα του κεφάλαιου στην ευρώπη, στα πιο “ευάλωτα” στον διεθνή ανταγωνισμό ευρωπαϊκά αφεντικά, να σηκώνουν την σημαία της “εθνικής απελευθέρωσης”. Το περιθώριο αφορά την δυνατότητά τους να που­λάνε τις “καταγγελίες στην ε.ε.” (ή στις Βρυξέλες, ή στην ευρωζώνη, ή στο Βερολίνο) στα πιο συν­τηρητικά, οπισθοδρομικά και φοβικά κοινωνικά υποκείμενα (συμπεριλαμβανομένων και τμημάτων της τάξης μας) “πολιτικοποιώντας και μαζικοποιώντας” την καλά κρυμένη υπεράσπιση των δικών τους συμφερόντων. Υπεράσπιση που μπορεί να γίνεται με δύο τρόπους. Είτε βελτιώνοντας την διαπραγμα­τευ­τική τους θέση μέσα στη γενική ενδο-καπιταλιστική ρευστότητα, είτε “αποσπώντας” την “εθνική επικράτειά” τους από τις ευρωπαϊκές συμφωνίες, για να την “πουλήσουν” στη συνέχεια σε “καλύτερη τιμή” (γι’ αυτά τα αφεντικά) σε άλλες διεθνείς συμμαχίες.

Αυτό είναι το μοναδικό νόημα της “εθνικής καπιταλιστικής απελευθέρωσης” στον πρώτο κόσμο εδώ και δεκαετίες: η φωνή, τα συμφέροντα των κάθε φορά πιο καθυστερημένων τμημάτων του κεφάλαιου, των πιο λαχανιασμένων μερίδων των αφεντικών. Τα οποία, αφού νοιώθουν να έχουν μικρό οικονομικό βάρος, προσπαθούν να εξισσοροπήσουν αποκτώντας “πολιτικό βάρος”, οπότε προσπαθούν να δέσουν πάνω τους χιλιάδες, εκατοντάδες χιλιάδες, εκατομμύρια υπηκόους· όπως κάθε αφεντικό θέλει να δένει επάνω του τους μισθωτούς του, στον ανταγωνισμό του με άλλα αφεντικά.

Είναι, λοιπόν, τυχαίο που αυτήν την δουλειά του “δεσίματος” των πιο οπισθοδρομικών έως ανοικτά ακροδεξιών τμημάτων των κοινωνιών (των κτυπημένων απ’ την κρίση μεσοαστών, των μικροαστών και των μικροαστικοποιημένων εργατών) πάνω στα συμφέροντα και τις επιδιώξεις των πιο καθυστερημέν­ων αφεντικών, την κάνουν σωστά οι φασίστες; Όχι, δεν είναι καθόλου τυχαίο!!! Αυτός είναι ο ιστορι­κός τους ρόλος! Γι’ αυτό πληρώνονται!

Το επαναλαμβάνουμε: αυτή είναι η μοναδική πραγματικότητα της “εθνικής καπιταλιστικής απελευθέ­ρωσης”! Άλλη δεν υπάρχει. Κι όσοι προσπαθούν να κάνουν το μαύρο άσπρο, πλαστογραφώντας απ’ την μια μεριά ακόμα και την πρόσφατη ιστορία των εργατικών αγώνων κι απ’ την άλλη τις θεωρητικές / αναλυτικές κατακτήσεις της τάξης μας στα ‘60s και στα ‘70s είναι, απλά, τσιράκια αυτών των μερίδων των αφεντικών. Ουρά των φασιστών. Λυπούμαστε, αλλά αυτή είναι η αλήθεια. Όχι μόνο στην αγγλία αλλά και στην γαλλία, στη γερμανία, στην ιταλία, στην ελλάδα... παντού[5].

Και επειδή αυτή είναι η αλήθεια, οι κατά την γνώμη τους “αριστεροί επαναστάτες” / σφουγγοκωλάριοι των πιο καθυστερημένων τμημάτων των αφεντικών ξεπέφτουν σε κωμικοτραγικές και εντελώς απολί­τικες (δηλαδή: καθαρά δεξιές) θέσεις.

Μετά την νίκη του “brexit”, το s.w.p. έβγαλε μια ανακοίνωση επινίκεια, στην οποία μεταξύ άλλων γρα­φόταν:

... Το s.w.p. έκανε καμπάνια για μια αντι-ρατσιστική, αντι-λιτότητας και σοσιαλιστική ψήφο “φεύγου­με”. Χαιρόμαστε που το “φεύγουμε” νίκησε. Ξέρουμε ότι η εκστρατεία #LexitLeftLeave στην οποία πήραμε μέρος είχε περιθωριακό αποτέλεσμα...

... Είναι ψέμα ότι τα εκατομύρια των εργατών που ψήφισαν Leave είναι όλοι ρατσιστές. Η κυρίως εκ­στρατεία υπέρ του Leave έγινε από ρατσιστές και τρομακτικές ακροδεξιές δυνάμεις, αλλά μεγάλο μέρος των ψηφοφόρων του Leave ήταν εντελώς διαφορετικό...

Σε μια παρόμοιου περιεχομένου ανακοίνωση που έβγαλε η “ανταρσυα uk”, της οποίας τα μέλη συμμε­τείχαν στην #LexitLeftLeave, δεν αναγνωρίζεται μεν η περιθωριακότητα της “επαναστατικής φλόγας”, αλλά υπάρχει η ίδια “ανάγκη” να δικαιολογηθούν τα αδικαιολόγητα:

...Αυτή η κατάσταση δίνει την ευκαιρία στη Δεξιά να οικειοποιηθεί τη νίκη της εξόδου, ωστόσο η πραγ­ματικότητα διαφέρει. Πάνω από 17 εκατομμύρια άνθρωποι ψήφισαν έξοδο από την ΕΕ, αλλά μόνο 3,8 εκατομμύρια ψήφισαν το εθνικιστικό και ρατσιστικό UKIP στις προηγούμενες εκλογές. Έτσι επαφίεται στην Αριστερά να πρωτοστατήσει στην πάλη ενάντια στους Τόρις και τη Δεξιά...

“Η δεξιά πάει να οικειοποιηθεί”.... αλλά είναι βλαμένη αυτή η δεξιά! Δεν ξέρει τι της γίνεται!!! Γιατί “η πραγματικότητα διαφέρει”...

Επειδή αυτοί εδώ είναι έλληνες, μπορούν να προσθέσουν τα δικά τους ψέμματα, παίζοντας με τα νού­με­ρα. Πράγματι, στις εκλογές της 7ης Μάη του 2015 το ακροδεξιό “uk independence party” του Nigel Farage πήρε 3.881.099 ψήφους (το 12,7%), ήταν το τρίτο σε ψήφους κόμμα, αλλά εξαιτίας του εκλογι­κού συστήματος της αγγλίας έβγαλε μόνο έναν βουλευτή (ενώ οι φιλελευθέροι, με αισθητά λιγότερες ψήφους, 2.425.862, έβγαλαν 8). Είναι προφανές ότι αυτό το σύστημα εμπόδισε διάφορους ψηφόφορους του Farage να το ρίξουν στο λογαριασμό του.

Στις ευρωεκλογές ένα χρόνο νωρίτερα όμως, που γίνονται και στην αγγλία με “απλή αναλογική”, το ukip μάζεψε 4.376.635 κουκιά, ήταν το πρώτο αγγλικό κόμμα με 32,88%, και έβγαλε τους περισσότε­ρους ευρωβουλευτές (24). Άλλες 490.000 κουκιά πήγαν σε διαφορα άλλα ακροδεξιά και εθνικιστικά κόμματα[6].

Ωστόσο η αριθμητική απόσταση ανάμεσα στις ψήφους του ukip το 2014 και το 2015 και τους ψηφοφό­ρους του brexit το 2016, δεν είναι ούτε μυστηριώδης ούτε ανεξήγητη. Στο μεγαλύτερο μέρος της πρό­κει­ται για ψηφοφόρους του συντηρητικού κόμματος απ’ την ακροδεξιά / εθνικιστική πτέρυγα του οποί­ου δεκάδες βουλευτές (σε μια φάση 90, αργότερα 100) είχαν πρωταγωνιστήσει στο να γίνει δημοψήφι­σμα υπέρ της εξόδου απ’ την ε.ε.

Οπότε; Θα διεμβολίσει η εξωκοινοβουλευτική αριστέρα, στην αγγλία, τους ψηφοφόρους της συντηρη­τικής δεξιάς; Σατανικό!!!

Όμως αυτά τα μεγέθη έχουν περιορισμένη αξία. Σημασία έχει και η πολιτική / ιδεολογική δυναμική. Όποιος ρωτήσει αν τα 17 εκατομμύρια γερμανοί που ψήφισαν τον Χίτλερ τον Μάρτη του 1933 “ήταν φασίστες” θα είναι ηλίθιος. Η απάντηση είναι όχι, τότε δεν ήταν όλοι φασίστες. Έγιναν μετά, χάρη στην όσμωσή τους με την (πραγματική) εξουσία! Κάποιοι, επίσης, μπορεί και να μην έγιναν ποτέ φασίστες αλλά στήριζαν το καθεστώς για δικό τους όφελος.

Η ιδέα, λοιπόν, τόσο του s.w.p. όσο και της ανταρσυα uk ότι ντάξει μωρέ, την βασική εκστρατεία της εξόδου απ’ την ε.ε. την έκαναν φασίστες, άντε να είναι 4 μύρια αυτοί, αλλά δεν είναι και τα 17 που ψήφισαν brexit (υπονοούμενο: άρα περισσεύουν περίπου 11 εκατομμύρια να ονειρευόμαστε κι εμείς κάτι) είναι απολίτικη (δεν καταλαβαίνει τι πάει να πει “δυναμική”) και ηλίθια (ρωτάει κάτι που δεν μπορεί να απαντήσει, για να κάνει την άγνοια “απάντηση”).  Τελικά είναι το “νιαούρισμα” της ουράς των φασιστών - στο θέμα της “εθνικής απελευθέρωσης του αγγλικού κεφάλαιου”.

Έχει καμιά σημασία που αμέσως μετά την ανακοίνωση του brexit πανηγύρισαν όλοι (μα όλοι) οι φασί­στες της ευρώπης; Όχι βέβαια! Καμία σημασία δεν έχει (για τις ακροαριστερές “αναλύσεις”). Δεν έχουν καταλάβει οι μαλάκες (οι φασίστες) τι θα πάθουν μόλις πάρει μπροστά το επαναστατικό προτσέσο - γι’ αυτό πανηγυρίζουν...

Σε αντίστοιχο ύψος “επαναστατικότητας” στάθηκαν και άλλοι στα μέρη μας. Ένας αρθρογράφος στο site iskra.gr (της λ.α.ε.) την Τρίτη 21/6, δυο μέρες πριν το δημοψήφισμα, παριστάνοντας ότι αγνοεί την #LexitLeftLeave, κατηγορούσε την αγγλική αριστερά ότι άφησε τον χώρο ελεύθερο στους φασίστες (δεν ακολούθησε, δηλαδή, το γνωστό ελληνικό “αριστερό” πρόγραμμα: ούτε ένας φασίστας με τα βο­θρο­λύματα / όλοι μ’ εμάς!):

... H δικαιολογία που προβάλλουν οι πλέον νηφάλιοι, εκ των αντιτιθέμενων από ''αριστερά'' στο Brexit, είναι ότι το Brexit υποστηρίζουν συντηρητικές έως ακροδεξιές δυνάμεις με έντονη λαϊκίστικη φρασεολογία και ορισμένες με ξενοφοβικό προσανατολισμό!

Είναι αυτό, όμως, επαρκής λόγος για να μην αναδειχθεί και να προβληθεί ένα αριστερό Brexit, συνδεδεμένο με ένα ριζοσπαστικό πρόγραμμα προοδευτικών μετασχηματισμών στην οικονομία και την κοινωνία; 

...

Δυστυχώς, η Βρετανική Αριστερά, πλην κάποιων ισχυρών φωνών με απήχηση στις γραμμές της, αφήνει ένα μεγάλο κενό να το εκμεταλλεύονται κάθε λογής λαϊκίστικα συντηρητικά ρεύματα.

...

Τάσσομαι αναφανδόν υπέρ του Brexit, διότι μπορεί να κλονίσει την ΕΕ της ευρωπαϊκής αντίδρασης και να επιτρέψει, κάτω από προϋποθέσεις, να υπάρξουν, με τους αγώνες των εργαζομένων και των λαών και την παρέμβαση της Αριστεράς, θετικές εξελίξεις στην ευρωπαϊκό χώρο και σε επί μέρους χώρες...  

“Είναι επαρκής λόγος ότι οι φασίστες λένε αυτό κι αυτό, για να μην το λέμε κι εμείς πασπαλισμένο διαφορετικά;” Σωστή απορία. Είναι λόγος; Δεν είναι... Οπότε το “μεγάλο κενό” το γεμίζει (νοερά) η λ.α.ε.

Κάποιοι “στημένοι” θα υποστηρίξουν ότι με τα πιο πάνω υπονοούμε κάποια “υποστήριξη στην ε.ε.”... Τα έχουμε πει και ξαναπεί, να τα ξαναπούμε· με φόντο τους κυνόδοντες και τις ουρές κάθε φράξιας των αφεντικών.

Πρώτον, όταν η ανάλυσή σου δείχνει ότι ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός έχει οξυνθεί (κάτι που είναι αναπόφευκτο και εύκολα θα το καταλάβαιναν όσοι είναι ενάντια τόσο στο κράτος όσο και στο κεφάλαιο...) δεν διαλέγεις ποιο καπιταλιστικό τμήμα θα υποστηρίξεις!!! Οι ανταγωνισμοί μπορεί να είναι “ενδοεθνικοί”, μπορούν να είναι δια-κρατικοί, μπορούν να είναι ανάμεσα σε κρατικά μπλοκ (στο τέλος έτσι εκδηλώνονταν ως τώρα: ανοικτός παγκόσμιος πόλεμος). Το ότι δεν υπερασπίζεσαι τους χ χασάπηδες εναντίον των ψ χασάπηδων είναι στοιχειώδες από εργατική άποψη. Εκείνοι που μας καλούν να κάνουμε μια τέτοια επιλογή, υποδεικνύοντας μάλιστα και ποια είναι “η δική μας μεριά” (χωρίς να λένε κουβέντα για τα αφεντικά της) δεν είναι εργάτες / εργάτριες με συνείδηση της θέσης τους. Είναι μικροαστοί, ερασιτέχνες ή επαγγελματίες “απελευθερωτές”, που ένα μόνο έχουν στο μυαλό τους: ψήφους και καλοπληρωμένα πόστα (ει δυνατόν κοινοβουλευτικά).

Δεύτερον, επειδή ο ενδοκαπιταλιστικός ανταγωνισμός (όσο πιο οξυμένος τόσο περισσότερο) παράγει γε­γονότα και, κυρίως, παράγει το θέαμα της “κρίσης” και μέσα απ’ αυτό τις δυνατότητές ανα-νομι­μο­ποί­ησης της καπιταλιστικής εκμετάλλευσης (μέσα απ’ την υποστηρίξη της μιας ή της άλλης μερίδας αφεν­τικών, της εθνικής ενότητας, κλπ κλπ), το εργατικό καθήκον και συμφέρον είναι ΜΟΝΟ να δημιουρ­γούμε, σαν τάξη, την πραγματική κρίση! Στρεφόμενοι εναντίον του συνόλου των αφεντικών. Αρχίζοντας, πάντα, απ’ τα ντόπια. Τα “δικά μας”.

Αν οι “επαναστάτες απελευθερωτές μας”, σαν ουρά των φασιστών, επιδιώκουν να μας δένουν πάνω σε διάφορες κατηγορίες αφεντικών και τα συμφέροντά τους, αποτελειώνοντας την δουλειά που δεν μπο­ρούν να τελειώσουν οι φασίστες, το δικό μας συμφέρον είναι στην ακριβώς αντίθετη μεριά: να “λύσου­με” οποιαδήποτε “εθνική” δέσμευση, και να στραφούμε, σαν τάξη, εναντίον των εκμεταλλευτών μας (άσχετα από “μέγεθος”) αλλά και των κάθε είδους κοινωνικών και πολιτικών λακέδων τους.

ΣΗΜΕΙΩΣΕΙΣ

---

[1] Είναι πια πασίγνωστο ότι η διαδικασία αποχώρησης απ’ την ε.ε. θα κρατήσει δύο χρόνια διαπραγματεύσεων. Γιατί έτσι; Επειδή ένας προς έναν οι κανόνες που διέπουν την λειτουργία της ε.ε. θα πρέπει να επαναξεταστούν μεταξύ Λονδίνου και Βρυξελών, και να ξαναοριστούν (κυρίως) με βάση τα συμφέροντα αυτών που μένουν.

Να θυμίσουμε. Το Λονδίνο ΔΕΝ ανήκει στην ευρωζώνη. Έχει τη λίρα του, το εθνικό του νόμισμα, και οι δια­πραγματεύσεις της αποχώρησης δεν επιβαρύνονται απ’ τα πολλά και σύνθετα ζητήματα της χρήσης του νομί­σματος, των τραπεζών, κλπ κλπ.

Τώρα που υπάρχει ένα χρονικό μέτρο του τι σημαίνει διαδικαστικά “αποχώρηση απ’ την ε.ε.” (ούτε καν απ’ το ευ­ρώ) μήπως θα έπρεπε πάρα πολλοί υπήκοοι να νοιώθουν πανηλίθιοι; Μήπως, πιο συγκεκριμένα, οι οπαδοί και θαυμαστές (όχι τωρινοί... το 2010 και το 2011) κάτι μούτρων σαν τον Λαπαβίτσα (για παράδειγμα), που έλεγε με το κύρος του “ειδικού” ότι η “επιστροφή στη δραχμή” είναι ζήτημα ενός Σαββατοκύριακου, μήπως αυτές οι χιλιάδες πρέπει να συνειδητοποιήσουν πόσο μαλάκες αποδείχθηκαν; Που έδειξαν εμπιστοσύνη σε φτηνούς δημαγωγούς, που ματαιόδοξα δέχτηκαν να τους κολακέψουν, που πίστεψαν αυτά που ήθελαν να πιστέψουν;

Είχαμε φτύσει από τότε την δημαγωγία όλων αυτών των “ειδικών” (όχι μόνο του Λαπαβίτσα αλλά και του Βαρου­φάκη, του Καζάκη...)... αλλά ποιοί είμαστε εμείς; Ούτε ένα πτυχίο οικονομολογίας δεν έχουμε, ούτε μια θέση προφεσόρου σε πανεπιστήμιο... Με τι μούτρα τολμήσαμε να καγχάσουμε με τους “ειδικούς”;

Ντάξει. Είμαστε παλιοχαρακτήρες. Οι “πιστοί” όμως; Είναι άξιοι της μοίρας τους φοβούμαστε. Κυριολεκτικά.

[2] Η αφορμή ήταν η συγκάλυψη περιπτώσεων σεξουαλικής παρενόχλησης ή/και βιασμών από μέλη της “κεν­τρικής επιτροπής”. Αυτή η συγκάλυψη άνοιξε τον δρόμο για γενικότερες κριτικές από πολλά μέλη για τον “δημο­κρατικό συγκεντρωτισμό” του κόμματος, κλπ κλπ· με αποτέλεσμα πολλές αποχωρήσεις αλλά και έναν ντόρο σε καθεστωτικά μήντια.

[3] Γιατί, όμως, οι “επαγγελματίες επαναστάτες”, τα στελέχη διάφορων κομμάτων, να μην νοιάζονται απλά για αυτά σαν επιχειρήσεις και τις θέσεις τους μέσα σ’ αυτά;. Δεν υπάρχει κανένας λόγος. Παντού και πάντα η πολιτική γραφειοκρατία αναπτύσσει τα δικά της ειδικά συμφέροντα, που παντού και πάντα είναι αντίθετα με εκείνα της εργατικής τάξης.

[4] Σε εξέλιξη διαπραγμάτευση για την “διατλαντική συνεργασία στο εμπόριο και στις επενδύσεις”.

[5] Καταλαβαίνουμε ότι η κατηγορία “ουρά των φασιστών” είναι πολύ βαριά για αριστεριστές. Πως αλλιώς, όμως, να χαρακτηρίσει κανείς την “πολιτική” (μέσα σε πολλά εισαγωγικά) που έχει την πόζα κρατικών αποφάσεων τις οποίες προωθούν πολύ καλύτερα οι φασίστες;

[6] Αξίζει να πάρει κανείς υπ’ όψη του στα σοβαρά το εξής. Ως και την δεκαετία του 1980 ήταν πολύ διαδεδομένη η άποψη ότι εξαιτίας του αυτοκρατορικού / πολυεθνικού χαρακτήρα της κοινωνίας της μεγάλης βρετανίας, δεν θα ήταν δυνατόν να υπάρξουν εκεί μαζικά ακροδεξιά / φασιστικά ρεύματα. Μέχρι τότε αυτό φαινόταν να επιβεβαιώ­νεται. Οι skins ήταν μια περιθεωριακή νεανική υποκουλτούρα, και οι όποιες προσπάθειες για φασιστικά κόμματα κατέληγαν γρήγορα σε γραφικότητες.

10:37 π.μ.