ΙΣΑΑΚ ΣΟΥΣΗΣ
Πηγή: imerodromos.gr
Aφού τον επιβραβεύσανε με τη θέση του επίτιμου καθηγητή στο
πανεπιστήμιο Κρήτης, για την άρτια ιστορική επιστημονική εργασία του πάνω στην
περίοδο που οι Ναζί επεχείρησαν να εκπολιτίσουν τους Έλληνες, τώρα του παίρνουν
πίσω τον τίτλο για τις αντιεπιστημονικές και προπαγανδιστικές του θέσεις.
Μεσολάβησε και μια δίκη προθέσεων, στην οποία αθωώθηκε με επιχειρηματολογία για
την ελευθερία της έκφρασης ιδεών. Και αφού κάποιοι άλλοι τους κατηγορήσανε που
τον βραβεύσανε, τώρα κάποιοι άλλοι θα τους κατηγορούν για την ανακόλουθη και
απρεπή θεσμικά στάση τους. Αυτά από το πρότυπο και έγκριτο πανεπιστήμιο Κρήτης.
Το Αρκάδι και η Μονή Αρκαδίου σε πόση απόσταση από το πανεπιστήμιο είναι;
Χωροχρονική απόσταση, βεβαίως.
Ο λόγος για τον κ. Ρίχτερ έναν ιστορικό που «καταγγέλλει»
την αντίσταση των Κρητικών στους Ναζί σαν βάρβαρη, που υποστηρίζει ότι η Ελλάδα
είναι αυτή που χρωστάει αποζημιώσεις στη Γερμανία για την περίοδο της κατοχής,
που είναι σύμβουλος στο υπ. οικονομικών της Γερμανίας, που επιβραβεύεται για
τις ιστορικές του μελέτες από το Πανεπιστήμιο Κρήτης και τον υπερασπίζονται για
το δικαίωμα των απόψεών του ( η ιστορική τεκμηρίωση έχει πάει περίπατο, έχουμε
πλέον απόψεις για το παρελθόν που το διαμορφώνουν κατά βούληση ) Έλληνες
αριστεροί και αντεξουσιαστές για να την πέσουν στους Ελληναράδες. Ενώ τον
φιλοξενεί τακτικά η ευαίσθητη για τα εθνικά θέματα αλλά και ευρωπαϊκά αμερόληπτη
εφημερίδα Καθημερινή.
Προσωπικά απορώ πως δεν έχουν αρχίσει να γράφονται εκείνα τα
βιβλία επιστημονικής φαντασίας από ταλαντούχους Έλληνες που θα μιλάνε για μια
εικονική χώρα, για τη δημιουργία της οποίας και την εθνική ανεξαρτησία της,
έγινε πολύς ντόρος μόνο και μόνο για να παγιδευτεί μια μάζα ανθρώπων σε ένα
εθνικό αφήγημα, στο οποίο βασίζονται και οι κυβερνώντες της, για να διάγουν σε
αγαστή συνεργασία με όσους υπονομεύουν την εθνική κυριαρχία της.
Στη χώρα αυτή όλα γίνονται κανονικά. Εκλογές, πολιτικές
αντιπαραθέσεις, επέτειοι. και όλα γίνονται για να στοιχειοθετηθεί στην αντίληψη
της μάζας των ιθαγενών, που τελούν υπό ομηρία, ότι συνέχονται από κάτι κοινό με
τους άρχοντες τους, ότι τα τρώνε μαζί φερ΄ ειπείν, στην υγειά των κοινών τους
αγώνων που έχουν προηγηθεί.
Από την άλλη όμως και η μάζα, που σε γενικά πλάνα φαίνεται
τόσο παροιμιωδώς αφελής , μόνο εικονικά είναι τέτοια. Σε κοντινά πλάνα,
διαπιστώνει ο αναγνώστης και θεατής, ότι το κοινό εθνικό αφήγημα δεν ψήνει
κανέναν, κάθε συνασπισμός ιδιωτικών συμφερόντων έχει το δικό του εθνικό
αφήγημα, το κοινό εθνικό αφήγημα είναι απλά μια υπόθεση εργασίας που
μεταλλάσσεται μέσα στις διεθνείς συγκυρίες και έχει καθαρά χρηστική αξία : να
συσπειρώνει φατρίες, να «δικαιολογεί» ανταγωνισμούς , να πουλάει σαν σήριαλ, να
εκτονώνει, φροϋδικά, προβολές μιας εξαφανισμένης ατομικότητας, σε όσους έχουν
το προνόμιο να είναι οι ιθαγενείς κρατούμενοι των ιθαγενών κρατούντων.
Άλλα εικονικά στοιχεία που εμπλουτίζουν την κεντρική ιδέα,
είναι η ισχυρή παραοικονομία , το εικονικό έλλειμμα χρήματος σε μια αποικία που
κολυμπάει στο μαύρο χρήμα , ένας αξιακός χώρος γεμάτος ιερές ιδέες που
χρησιμεύουν σαν τελετουργικά ξόρκια σε πρωτόγονες ιεροτελεστίες, στις οποίες
ξεσκάνε οι ιθαγενείς, εικονικά αριστερά κόμματα, εικονική δημοκρατία όπως εδώ
και πάντα, εικονική ζωή, πραγματική όμως κατανάλωση, σχέσεις εξουσίας και
ισχύος και πραγματικό σκλαβοπάζαρο.
Νομίζω ότι ένα τόσο εξωπραγματικό σενάριο επιστημονικής
φαντασίας θα προσθέσει λίγο χρώμα,, θα σπάσει λίγο την μονοτονία της προηγμένης
κοινωνίας μας, και θα πουλήσει τρελά.
Γιατί να μας φοβίζει η παραποίηση και η αντιστροφή της
πραγματικότητας, η φαντασία και η δημιουργικότητα προέχουν;
Γιατί, ο αγαπητός κ. Ρίχτερ που τον επιβραβεύουμε και τον
υπερασπιζόμαστε, όπως κάθε προηγμένη κοινωνία στη θέση μας, να μην μας εμπνέει
σε δικά μας αντίστοιχα επιτεύγματα;
Γιατί δεν επωφελούμαστε αυτής της μοναδικής δυνατότητας που
χαρίζει μια προηγμένη κοινωνία, να έχουμε άποψη, και κρατάμε μίζερα τα
προσχήματα μιας κοινής μας – από που κι ως που- αλήθειας, που υποτίθεται ότι
την πιστεύουμε όλοι; Τι μας φοβίζει;
Στο κάτω , κάτω, το δικαίωμα άποψης είναι αυτό που
πραγματικά υπάρχει αφειδώς. Τα δικαίωματα δράσης, ύπαρξης, ζωής, είναι βέβαια
για τους πιο προχωρημένους, τους πια καταρτισμένους, αξιοκρατικά.
Να μην τα θέλουμε κι όλα δικά μας, κοινωνία είμαστε, δεν
ζούμε, μιλάμε, σκιζόμαστε για την πάρτη μας μόνο, να προσκρούει ακόμα κι όταν
βρίσκεται στην εξουσία, η φαντασία κάπου.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου