Πλάνες

ΙΣΑΑΚ ΣΟΥΣΗΣ

Πηγή: imerodromos.gr

Πέφτω χτες το βράδυ, λοιπόν, κατά τύχη, σε μια τηλεοπτική εκπομπή λόγου (παραληρηματικού), όχι από τις σοβαροφανείς των καναλιών που κρατάνε και τα κρατάμε σαν προσχήματα, σε ένα από τα αυθεντικά σκουπιδοκάναλα, που έχουν κερδίσει την εκτίμηση του πανελλήνιου. Μίλαγε ένας  άγνωστος μου επαΐων για τις πικάντικες βιβλικές λεπτομέρειες, για το πώς ήταν κατασκευασμένο το φραγγέλιο που φραγγελώθηκε ο Χριστός,  για το αν πήρε κοκτέιλ αναισθητικών πριν τα μαρτύρια και τη σταύρωση , αν πέθανε πάνω στον σταυρό ή ήταν νεκροφάνεια, αν  ο Ιούδας επένδυσε σε μη αναγνωρισμένα από το ρωμαϊκό χρηματοπιστωτικό σύστημα εβραϊκά ομόλογα, ή ρωμαϊκά τοξικά ομόλογα από αυτά που εξαπατούσε τους επενδυτές της η αυτοκρατορία. Και κλασσικά πέφτει και η ερώτηση «Ήταν ο Χριστός Εβραίος ;».

H ερώτηση και μόνο αναμοχλεύει  τον παγανιστικό, από τη μια, και ρεαλιστικό πολιτικά τρόπο, από την άλλη, που στέριωσε και ρίζωσε το νέο εξουσιαστικό μοντέλο της επιμειξίας ρωμαϊκής κυριαρχίας και θεσμοθετημένου  χριστιανισμού(ο Κάουτσκι παρά τα χρονάκια του εξακολουθεί να είναι μια βασική εισαγωγή στην «Καταγωγή του χριστιανισμού»),  η χρυσοποίκιλτη και χρυσωμένη εκκλησία, αποδίδοντας τα του Θεού στους Καίσαρες, και φέροντας μια ιστορική ήττα στον υπεριστορικό αναρχίζοντα  Χριστιανισμό θεσμοποιώντας τον και ταυτόχρονα φαλκιδευοντάς τον.

Δεν χρειάζεται να έχεις βάσεις σχολαστικής θεολογίας, αυτής που ακριβώς πολέμησαν οι πρώτοι Χριστιανοί, για να συνειδητοποιήσεις ότι στο πρόσωπο Φαρισαίων, του εβραϊκού όχλου και Ρωμαίων επικυρίαρχων στο ευαγγελικό αφήγημα των παθών, απεικονίζεται όλη ή δυτική τουλάχιστον ανθρωπότητα. Βλέπεις στον ταρτουφισμό των Ελληνορθόδοξων φαρισαίων θεμελιώνεται η άποψη  πως αν ο  Χριστός δρούσε απευθείας στην αρχαία Ελλάδα ή σε οποιαδήποτε περίοδο στην Ελλάδα , η οπουδήποτε θα έχαιρε διαφορετικής μοίρας. Όπως ο Σωκράτης φερ΄ειπείν , που τα καινά του δαιμόνια, που ούτως ή άλλως προσπάθησε εναγώνια να τα εντάξει στην αθηναϊκή δημοκρατία.  ή όπως όλοι οι ριζοσπάστες που δεν ταξινομούνται  στην  υπάρχουσα κοινωνική ιεραρχία ( κομμάτι εξουσιαστικό της αναμφίβολα και η φιλάνθρωπη εκκλησιαστική ιεραρχία ) και σταυρώνονται κάθε μέρα όσο ζούνε.

Δεν χρειάζονται οι θεολογικές γνώσεις, απ΄τη μία , ούτε η ιστορική τεκμηρίωση, απ΄την άλλη, σε αυτό το κομμάτι πίστης που ξεπερνά την πεποίθηση και αποκαλύπτει την πρόθεση. Ήταν λέει ιστορικό πρόσωπο ο Χριστός. Πόσο ιστορικό ήταν και αν ήταν; Hταν όπως περιγράφεται στα κατά δεκαετίες  υστερόχρονα από τον θάνατο του ευαγγέλια κλπ. Το μόνο που χρειάζεται είναι να μην είσαι έμπορας ψυχών και ρατσιστής από τα γεννοφάσκια σου , ή να μην είσαι διανοούμενος από αυτούς που η «επι όρους ομιλία» φέρνει αντιμέτωπους με τη Θεική δικαιοσύνη και Χάρη, γιατί ακριβώς τεκμηριώνουν πάνω στην πεπερασμένη ιστορικότητα και όχι πάνω στην υπεριστορική αλήθεια και την ουσία της ίδιας της καθοδήγησης

Ο Χριστός υπήρξε δεν υπήρξε και με όποιο τρόπο υπήρξε καθόλου δεν αφορά, για αυτό και τα προορισμένα για την ανάδειξη της μεσσιανικής του ουσίας ευαγγέλια ελάχιστα τεκμηριώνουν το βιογραφικό του. Το βιογραφικό ενός ασήμαντου Ιουδαίου θρησκευάμενου στασιαστή  κατά τους ελάχιστους Ρωμαίους και εξελληνισμένους Ιουδαίους ιστορικούς που τον αναφέρουν, ένας ασήμαντος που κατάφερε όμως να μνημονεύεται στα Ιστορικά τους συγγράμματα με πλήθος σημαντικών ιστορικών ανθρώπων που κέρδισε αμετάκλητα η λήθη. Ο Χριστός σαν θεανθρωπική καθοδηγητική οντότητα είναι συλλογικό μορφότυπο, για το όποιο «συναντήθηκε» διιστορικά  πλήθος διανοιών πριν την έλευση του και κατόπιν. Αλλά εδώ δεν μπορούμε να αντέξουμε την παρουσία ενός μετανάστη που απλά μας ξεπερνά  σε αξιοπρέπεια και  δεξιότητες , κυρίως σε έμψυχο λόγο ύπαρξης αλλά και υπονομεύει  με τη θέση και την οντοτητά του την τάξη μας πραγμάτων, όσο και τα λογικά και ρεαλιστικά μας αδιέξοδα, θα αντέχαμε λέει σε οποιαδήποτε ιστορική περίοδο τον απόλυτο μετανάστη, τον άπατρι και ανέστιο και ζωντανό Χριστό;

2. Παρότι αντισημίτης ο Μελ Γκίμπσον – ποιός ξέρει πόσο τον «πηδήξανε» στο Χόλιγουντ – και παρότι καταθαμμένη από την ενορχηστρωμένη παγκομιοποιημένη κριτική η ταινία του για τα πάθη του Χριστού είναι πολύ πιο κοντά στο πνεύμα των ευαγγελίων που βρίθουν από απάνθρωπη βία κατά του Αθώου, και αφήνει να φανεί από τον τρόπο που παρουσιάζει την προσωπική διένεξη Χριστού- ερμαφρόδιτου Σατανά, ότι έχει γίνει στην προετοιμασία συγκριτική θρησκειολογική και εθνολογική μελέτη – σίγουρα από κοντά στα ευαγγέλια μελετήθηκε και η έξοχη μονογραφία του Ρόμπερτ Γκρέιβς, δεινού αποκρυπτογράφου των ελληνικών και εβραϊκών μύθων – που μέχρι το ενενήντα κυκλοφορούσε στα ελληνικά – «Ιησούς ο βασιλιάς».  

Επιπλέον, είναι και η μόνη ταινία που ο Χριστός μιλάει στη γλώσσα που μίλησε , στα αραμαϊκά και εβραϊκά για τους περιιοικούντες τον Ναό… Ούτε ο Γκίμπσον όμως , ούτε οι Εβραίοι της Χόλιγουντ, ούτε οι χριστιανικοί politically correct σύλλογοι και σωματεία οι σημερινοί φαρισαίοι, που πολεμούν το πνεύμα με το γράμμα , δέχτηκαν  το πνεύμα που εμφυσήθηκε στην εξαιρετική αυτή ταινία και που παρουσιάζει όλη την γήινη πλευρά της συνωμοσίας που εξυφάνθηκε και της ρήξης και ταυτόχρονα την ανυψωτική δυναμική του εθελούσιου μαρτυρίου. Οι οργανωμένες άμυνες τυφλώνουν , έτσι ούτε «εχθροί» αλλά ούτε και «φίλοι» οίδασι τι εντέλει ποιούσι.

Αξίζει εδώ και μία νύξη για την περίφημη ανεικονικότητα του εβραϊκού μονοθεϊσμού, την διαλεκτική άσκηση της διάνοιας, που προβιβάζει την πνευματικότητα, μην απεικονίζοντας τον Θεό και τα μυστήρια στους ναούς, αλλά και πουθενά, την ριζική τομή τουτέστιν από την εικονο- ειδωλολατρεία. Μια διαλεκτική που ακυρώθηκε παντελώς από τους ίδιους τους Εβραίους που κινηματογραφικά απεικονίσανε τα Βιβλικά άπαντα, με θριαμβευτική εμπορική και κατηχητική επιτυχία από τις «Δεκα εντολές» του Σεσίλ ντε Μιλ μέχρι τον Μωησή της Ντίσνευ. Διέρρηξαν όμως τα ιμάτια τους , σαν τον αρχιερέα του Ναού, στην αντιχολιγουντιανής αισθητικής ταινίας του Γκίμπσον, θεωρώντας και πάλι πλανημένοι, ότι η τόσο βίαιη απεικόνιση του πάθους θα χρεωνόταν στους Εβραίους προσωπικά , δίνοντας οι ίδιοι στην ταινία μια υπόσταση πολεμικής , που η ίδια η ταινία υπερβαίνει.

Και μια ακόμα επισήμανση, η μίνιμαλ,  αλλά απόλυτα εμπνευσμένη,  σκηνή ανάστασης δεν έχει ξανασυμβεί στη ζωγραφική, στο σινεμά ή με οποιονδήποτε τρόπο και είναι βαθιά διαλογιστική και επιδραστική . Ο Xριστός με το καρφί ενσωματωμένο στο χέρι του, γυμνός σαν αρχαίος αγωνιστής, με όλο το απόκοσμο ταυτόχρονα κάλλος του, αφήνει πίσω του ένα σεντόνι αδειανό και ξεκινά με θάρρος την Ζωή που δεν έζησε. Εκθαμβωτικό. Και όπως λένε και κάποιοι φίλοι, απόλυτα εναρμονισμένοι στο πρωτοχριστιανικό πνεύμα και διακύβευμα, «Χριστέ, μη σκύβεις το κεφάλι, ο μόνος δρόμος είναι Ανάσταση και Πάλη.»

Εκείνος είναι τόσο αδιαπραγμάτευτα ριζοσπάστης απελευθερωτής που ευαγγελίζεται ότι « Ως Θεοί έσεσθε», εμείς ας μην παραλείπουμε να φέρνουμε στα όνειρα μας έναν καλύτερο Άνθρωπο, τουλάχιστον. Καλή ανάσταση, καλή λευτεριά.

9:33 μ.μ.