Το κείμενο του
αξέχαστου συντρόφου Κώστα Τζιαντζή "Οι δύο γραμμές της Αριστεράς - μηνύματα από τον αντιδικτατορικό αγώνα" εξέδωσε η Λέσχη
"Αναιρέσεις" τιμώντας τα 40 χρόνια της εξέγερσης του 1973.
Το κείμενο αυτό του
αξέχαστου συντρόφου Κώστα Τζιαντζή, γραμμένο το 2008 αποτελούσε τον πρόλογο
στην έκδοση «Κεφαλονίτες και Ιθακήσιοι στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το 1973»
(Συλλογικό έργο, ιδιωτική έκδοση, επιμέλεια Πέτρου Πετράτου, 2009)
Όπως αναφέρεται στον
πρόλογο της έκδοσης, "Το κείμενο του συντρόφου Κώστα Τζιαντζή αποτελεί για
εμάς τους νεώτερους και εισαγωγή στα ζητήματα τακτικής και στρατηγικής του
σημερινού κινήματος."
Η Λέσχη θεωρίας,
νεολαίας και πολιτισμού «Αναιρέσεις», στα 40 χρόνια από την εξέγερση του
Πολυτεχνείου, αφιερώνει την έκδοση αυτή σε όλους εκείνους για
τους οποίους η λάμψη της εξέγερσης είναι παντοτινή!
***
Οι αντίπαλες παρατάξεις
Η αντιδικτατορική πάλη χωρίζεται σε δύο περιόδους και σε δύο
γενικά παρατάξεις, αντίθετες μεταξύ τους, αλλά και σφιχταγκαλιασμένες στον
πολιτικό χώρο και στο χρόνο. Η πρώτη είναι η περίοδος και η παράταξη των λυγμών
της προδομένης δημοκρατίας. Η δεύτερη (κυρίως από το ‘71 περίπου και μετά)
είναι η περίοδος - η παράταξη μιας νέας επαναστατικής επαγγελίας που αρχίζει να
σιγοτραγουδά σε διάφορες παραλλαγές.
Στην πρώτη ηγεμονεύουν οι διαμαρτυρίες για τον
καταποντισμένο εκσυγχρονισμό του μεταπολεμικού αστικού συστήματος. Περισσεύουν
οι κατάρες», οι αλληλοκατηγορί-ες και οι μικρομεσαίες προσδοκίες του ευρύτερου
«δημοκρατικού στρατοπέδου» (αντιδεξιού και αριστερού) γύρω απ' την επιστροφή
της χαμένης άνοιξης (ή του Καραμανλή), την εθνική συμφιλίωση και τον
εξευρωπαϊσμό (δυτικόστροφο, αριστερόστροφο ή ανάμικτο), γύρω απ' τα πολύμορφα
οράματα των κοινωνικών συμβολαίων και τα εξόριστα στιχάκια του εκδημοκρατισμού.
Η δεύτερη παράταξη φωτίζεται απ' τις παλιές και τις
καινούριες υποσχέσεις των αντάρτικων, απ' τον κόκκινο Οκτώβρη και τα μαύρα
μάτια του Τσε, απ' τις ξαναγεννη-μένες, σοφές και ταυτόχρονα αμάθητες, επαναστατικές
απόπειρες σαν του Μάη. Είναι αυτή που γεννιέται μες στα χαράματα μιας νέας
ιστορικής εποχής, της καθ' αυτό, θα λέγαμε, «εργατικής εποχής» της
ανθρωπότητας, με λίγα λόγια της σημερινής εποχής.
Στο πρώτο επίπεδο κυριαρχούν οι ήρωες. Ο Μανδηλαράς, ο Ελής,
ο Μίκης, ο Γέρος της δημοκρατίας, ο Μουστακλής, ο Καράγιωργας, ο απροσκύνητος
Παναγούλης, ο άλλος Αντρέας της ταράτσας, «τακ-τακ εσύ, τακ-τακ κι εγώ».
Στο δεύτερο κυριαρχούν οι πολλαπλές πρωτοπορίες των
«άγνωστων στρατιωτών» μιας ριζικής ανατροπής χωρίς αστικά κοινωνικά όρια, χωρίς
ακρωτηριασμένα δικαιώμα-τα, χωρίς απαγορευμένες ζώνες, αλλά και χωρίς
-δυστυχώς- επαναστατική στρατηγική. Να πω ονόματα δίχως την άδειά τους; Ο
Παντελής Κιουρισής, ο Αντώνης Καλαμπό- γιας, ο Λάκης Χριστοδουλόπουλος, ο Θάνος
Τσούνιας, ο Σταύρος Σταυρόπουλος, ο Βασίλης Καραπλής, ο Τάκης Κυπραίος, ο Τάκης
Κοντογιάννης, ο Παναγιώτης, ο Μιχά-λης, ο Άλκης, η Μπούλη και κυρίως «οι τόσοι
άλλοι».
Είναι αυτοί που μετέπειτα τους ονόμασαν (αδιακρίτως ηλικίας
και τοποθέτησης) «παιδιά» της Νομικής και του Πολυτεχνείου, παιδιά της
«κοινωνικής μεταπολίτευσης». Μαζί τους, ξεχωριστός και όμοιος, ο Χάρης
Γαϊτανίδης, φοιτητής, τότε, του Πολυτεχνείου από το Αργοστόλι, από την πέρα
Κεφαλονιά, όχι την καλή νοικοκυρά μα την ατίθαση και τη φευγάτη.
Η ιστορία του Χάρη είναι η ιστορία όλων αυτών, ξεχωριστή και
όμοια και αντίθετη και διασπασμένη, στο ίδιο μελλοντικό μέτωπο.
Η δικτατορία νίκησε και επιβλήθηκε, γιατί στην
προδικτατορική δημοκρατία είχε κοπεί η ανάσα, δεν υπήρχε πια χώρος για την επαναστατική
επαγγελία, το μόνο αντίπαλο δέος το οποίο μπορεί να αναχαιτίζει τις
ολοκληρωτικές νεοπλασίες του «παραγινομένου καπιταλισμού», που σήμερα
διογκώνονται εκρηκτικά.
Η δικτατορία ηττήθηκε, ανατράπηκε, γιατί τελικά ο
επαναστατικός αγώνας, η ριζική επαναστατική προοπτική μπήκαν ξανά στη ζωή,
απείλησαν μ' ένα καινούριο ξεκίνημα.
Οι ιστορικές αδυναμίες της νέας επαναστατικής εξαγγελίας, ο
πρωτολειακός χαρακτήρας μιας συνολικής επαναστατικής ανασυγκρότησης, σε εθνικό
και διεθνές επίπεδο, η ηγεμονία του «εκσυγχρονιστικού» ή μαχητικού, αριστερού
ρεφορμισμού (με ή χωρίς κομμουνιστικό περίβλημα), έκριναν και το χαρακτήρα της
δικής μας μεταπολίτευσης, μαζί με πολλά άλλα ασφαλώς πολύ σπουδαιότερα, μαζί με
την εξέλιξη του
μεγάλου Οκτώβρη, τον Μάη, το Βιετνάμ, την επανάσταση των γαρυφάλλων κ.λπ.
Στη χώρα μας (όπως άλλωστε στην Ισπανία, στην Πορτογαλία
κλπ) σφραγίστηκε η νίκη και η χρησικτησία της πρώτης αντιδικτατορικής παράταξης
πάνω στη δεύτερη, της πρώτης περιόδου πάνω στη δεύτερη. Τελικά, η νίκη αυτή
επέβαλε ένα σύστημα, που αντικειμενικά διέψευσε όλες τις αυθεντικές προθέσεις
και τις φλογερές επιδιώξεις των αγωνιστών ακόμα και της πρώτης αντιδικτατορικής
παράταξης.
Η μεταπολίτευση γεννήθηκε από το αίμα των ανυπότακτων
ανθρώπων, αλλά πήρε το κυρίαρχο σχήμα της από τη σύγχρονη βιομηχανία της
πλαστικής πολιτικής χειρουργικής. Αρκετοί, ως γνωστόν, από τους αγωνιστές της
δεύτερης περιόδου, της δεύτερης παράταξης, απέκτησαν επίσημα επώνυμα. Η
εκφωνήτρια της αντίστασης αναμορφώθηκε σε φτωχή παρουσιάστρια.
Ωστόσο, η πλειονότητα αυτής της πρωτοπορίας «των άγνωστων
στρατιωτών» της ανατροπής, μέσα από τις πολλαπλές αντιθέσεις της, τις
απογοητεύσεις, τις αφομοιώσεις και τις εξάρσεις της, έμεινε πιστή (ή μάλλον
«άπιστη» και κριτική, άστατη και πάντα ερωτευμένη) απέναντι σ' αυτό που η ίδια
ονόμασε, με την όμορφη ξύλινη γλώσσα της, «ο αγώνας που συνεχίζεται».
Και ίσως σήμερα, στην περιπετειώδη διαχρονική
της προέκταση, αυτή η, πολλές φορές ηττημένη, η «δίκαια» πολυτραυματισμένη και
«χιλιοτσακωμένη» παράταξη, είναι η πιο δικαιωμένη απ' οποιοδήποτε κόμμα ή ό,τι
άλλο. Είναι αυτή που συγχωνεύεται περισσότερο με την όψη και την αστραπή των
νέων ανθρώπων, με τη ζωή και τις ανά-γκες της σύγχρονης εργασίας, πιο εκστατική
και υπεύθυνη απέναντι σ' αυτά που βλέπει να έρχονται, πιο προβληματισμένη και
απρόβλεπτη από κάθε άλλη εποχή.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου