του Λεωνίδα Βατικιώτη
Με έναν χαρακτηριστικά δικό του τρόπο επέλεξε το εβραϊκό
κράτος να τιμήσει την 67η επέτειο της Νάκμπα, όπως λέγεται η καταστροφή της
ιστορικής Παλαιστίνης που προκάλεσαν οι Σιωνιστές το 1947-1948 δημιουργώντας
τους όρους για τη μετέπειτα ίδρυση του Ισραήλ. Εκείνες τις μέρες ορδές άρτια
εξοπλισμένων από τους Άγγλους Σιωνιστών σκότωσαν πάνω από 15.000
Παλαιστίνιους, ισοπέδωσαν πάνω από 415 χωριά, για να καταστραφεί κάθε έννοια
ιστορικής συνέχειας και μνήμης, και οδήγησαν σε βίαιο εκπατρισμό το 70%
των Παλαιστινίων καταλαμβάνοντας έτσι παράνομα και με μεθόδους που
χρησιμοποιούσαν κατά κόρον οι ναζί λίγα χρόνια νωρίτερα το 78% της
παλαιστινιακής γης. Η Νάκμπα σιωπηρά και χωρίς τυμπανοκρουσίες συνεχίζεται
μέχρι σήμερα ωθώντας κάθε νέο Παλαιστίνιο να εγκαταλείψει τη χώρα, αν δεν θέλει
να ζήσει σαν πολίτης δεύτερης κατηγορίας. Κι έτσι το Ισραήλ κυριάρχησε εθνικά
ακυρώνοντας στην πράξη το αίτημα της δημιουργίας ενός ανεξάρτητου
παλαιστινιακού κράτους, στα σύνορα πριν από τον πόλεμο του 1967 και με
πρωτεύουσα την Ανατολική Ιερουσαλήμ. Επειδή ωστόσο οι Παλαιστίνιοι συνεχίζουν
να μένουν στην κατεχόμενη Δυτική Όχθη, την προσαρτημένη Ανατολική Ιερουσαλήμ
και την πολιορκημένη Γάζα, το εβραϊκό κράτος επέλεξε να χρησιμοποιήσει πιο
κλασικά εργαλεία με τα οποία ξεχωρίζει η «ήρα» των Αράβων από το «στάρι» του…
περιούσιου λαού, όπως η απαγόρευση επιβίβασης των Παλαιστινίων στα λεωφορεία
που χρησιμοποιούν οι Εβραίοι! Το μέτρο τελικά αποσύρθηκε προς το παρόν λόγω των
ισχυρότατων αντιδράσεων που προκάλεσε. Ήρθε όμως να θυμίσει πως εδώ και χρόνια
σε πολλά λεωφορεία που περνούν μέσα από εβραϊκούς εποικισμούς ή τα νυχτερινά
δρομολόγια ούτως ή άλλως οι Παλαιστίνιοι δεν επιβιβάζονται από το φόβο
προπηλακισμού και επίθεσης. Η πρόταση νόμου, με άλλα λόγια, ήρθε να
επισημοποιήσει και να γενικεύσει, μια κατάσταση που έχει ήδη διαμορφωθεί…
Η επέτειος της Νάκμπα ωστόσο ανοίγει τη συζήτηση για το
μέλλον του παλαιστινιακού αγώνα, με τις διπλωματικές πρωτοβουλίες μάλιστα να
έχουν αποφέρει μια απροσδόκητα θετική εξέλιξη: Την αναγνώριση του παλαιστινιακού
κράτους από 135 σε σύνολο 192 κρατών, με τα οκτώ μάλιστα απ’ αυτά να ανήκουν
στην ΕΕ: Σουηδία, Βουλγαρία, Τσεχία, Κύπρος, Ουγγαρία, Μάλτα, Πολωνία και
Ρουμανία. Άλλοθι επομένως δεν έχει η κυβέρνηση του Τσίπρα για να παραπέμπει στο
απώτερο μέλλον ένα ώριμο αίτημα, φοβούμενη μη χαλάσει το φλογερό
ελληνοαμερικανικό ειδύλλιο. Η επιλογή της ΕΕ και κυρίως των Αμερικάνων (που
συνεχίζουν να στέλνουν στο Ισραήλ το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της
στρατιωτικής βοήθειας που παρέχουν στο εξωτερικό, 3,1 δισ. δολ. σε σύνολο 5,7
δισ. ή το 54%!) να μην ακολουθήσουν το διπλωματικό πρωτόκολλο αρνούμενες να
αποδώσουν στην Παλαιστίνη τα δικαιώματα που της αναλογούν δείχνει και τα όρια
που συναντά η πολιτική ενδοτισμού του Αμπάς. Μια πολιτική που στο εσωτερικό των
κατεχομένων παλαιστινιακών εδαφών εξακολουθεί να μη χαίρει καμιάς
νομιμοποίησης. Μάρτυρας η απροθυμία προκήρυξης εκλογών και η τεχνητή παράταση
ζωής της «κυβέρνησης του Αμπάς», με τη σύμφωνη γνώμη Ισραήλ, ΗΠΑ και ΕΕ, που
κατά τ’ άλλα κόπτονται για τη δημοκρατία, γιατί ξέρουν καλά ότι αν στήνονταν
κάλπες οι Παλαιστίνιοι θα έδιναν στη Χαμάς πολύ μεγαλύτερη πλειοψηφία απ’ αυτή
που πήρε το 2006 στη Γάζα…
Πηγή: Εφημ. ΠΡΙΝ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου