«Στη θεωρητική παραγωγή των οργανώσεων, αναγνωρίζουμε μια
πρακτική που συνίσταται ουσιαστικά σε διαμάχες διανοουμένων, οι οποίοι μπροστά σε μια
φανταστική κριτική επιτροπή -που σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι η
εργατική τάξη, με την οποία οι διανοούμενοι δεν έχουν καμία κοινή γλώσσα-, αναδεικνύονται
νικητές ως προς την καλύτερη ερμηνεία του Μαρξ (…). Φοβούνται περισσότερο τη
μομφή για επαναστατική ανυπομονησία από τον εκφυλισμό τους σε αστικά
επαγγέλματα. Προτιμούν να συντάξουν μια μακροσκελή διατριβή πάνω στον Λούκατς
από το να αφεθούν να επηρεαστούν άμεσα από τον Μπλανκί».
*
«Όσοι δεν υπερασπίζονται τον εαυτό τους πεθαίνουν, όσοι δεν πεθαίνουν θάβονται
ζωντανοί μέσα στις φυλακές, στα αναμορφωτήρια, στα χαμόσπιτα των εργατικών
συνοικιών, στα πέτρινα φέρετρα των πολυκατοικιών, στα ασφυκτικά νηπιαγωγεία και
σχολεία, μέσα σε ολοκαίνουριες κουζίνες και κρεβατοκάμαρες γεμάτες με
φανταχτερά έπιπλα αγορασμένα επί πιστώσει».
Ούρλικε Μάϊνχοφ, Φεβρουάριος 1970
***
«Ή γουρούνι ή άνθρωπος, ή επιβίωση με κάθε αντίτιμο ή αγώνας μέχρι θανάτου, ή το
πρόβλημα ή επίλυση του προβλήματος, μέση λύση δεν υπάρχει. Νιώθω κάποια θλίψη
που αναγκάζομαι να σου γράψω κάτι τέτοιο. Φυσικά ούτε ο ίδιος γνωρίζω ποιά
είναι η διαφορά του να πεθαίνεις από το να σε σκοτώνουν. Λοιπόν έτσι έχουν τα
πράγματα. Ξέρω πάντως ότι υποστήριξα τη σωστή πλευρά... έτσι κι αλλιώς όλοι θα
πεθάνουμε κάποια στιγμή. Το μοναδικό ερώτημα που γεννιέται είναι το πως και το
γιατί να ζει κανείς και αυτό το ζήτημα είναι ξεκάθαρο ως άνθρωπος, για την
απελευθέρωση της ανθρωπότητας ως ένας μάχιμος επαναστάτης που αγαπά παράφορα τη
ζωή, περιφρονώντας το θάνατο».
Χόλγκερ
Μάινς, Οκτώβρης 1974
***
«Αυτό που πρέπει να γίνει σαφές σε όποιον μπαίνει στο
κίνημά μας, -και είναι το πιο δύσκολο- είναι ότι η επανάσταση συντελείται
συνεχώς σε περιοχές ασήμαντες, ότι η ηρωική πράξη είναι μόνο μια στιγμή της,
ότι τα ανιαρά πράγματα, τα χωρίς μεγαλείο είναι τα πιο πολλά. Κι όταν ένα μέλος
μας το καταλάβει αυτό, τότε έχει πιάσει την ουσία».
Το «Κίνημα Εθνική Απελευθέρωση», περισσότερο γνωστό ως
κίνημα των «Τουπαμάρος» (από το όνομα του ήρωα του μεγάλου ξεσηκωμού των
ιθαγενών του 18ου αιώνα Τούπακ-Αμάρος) αναπτύχθηκε στην Ουρουγουάη τα τελευταία
χρόνια της δεκαετίας του εξήντα και τα πρώτα της δεκαετίας του εβδομήντα.
Από το βιβλίο: ΤΟΥΠΑΜΑΡΟΣ Κίνημα Εθνικής Απελευθέρωσης
Ουρουγουάης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου