Α. Σε μια νέα φάση της ταξικής πάλης
1. Η ταξική πάλη στη χώρα μας έχει μπει σε μια αποφασιστική καμπή. Περνάμε σε έναν καινούργιο κύκλο της ταξικής πάλης και της πολιτικής αναμέτρησης με βασικό χαρακτηριστικό την αλλαγή κυβερνητικού διαχειριστή, αλλά όχι πολιτικής. Ο ΣΥΡΙΖΑ, σε συγκυβέρνηση με τους ΑΝΕΛ, ασκεί αστική διαχείριση και κινείται αυστηρά εντός του πλαισίου της ΕΕ, των «υποχρεώσεων της χώρας» (χρέος), του συστήματος.
Οι μετεκλογικές εξελίξεις καταδεικνύουν ότι δεν υπάρχει τρίτος δρόμος ανάμεσα στη ρήξη με τους δανειστές, την ΕΕ, τις δυνάμεις του κεφαλαίου από τη μια ή τη συνέχιση και τη διαιώνιση της μνημονιακής καπιταλιστικής επίθεσης από την άλλη, όπως έχει αναδείξει το ΝΑΡ και η ΑΝΤΑΡΣΥΑ. Δεν υπάρχει πολιτική που να ωφελεί και το κεφάλαιο και τους εργάτες, και τους τοκογλύφους και τους εργαζόμενους. Ότι είναι επικίνδυνη αυταπάτη η λογική «ούτε ρήξη-ούτε υποταγή» και πως η διαπραγμάτευση εντός του λάκκου του λεόντων οδηγεί στην υποταγή και στην εφαρμογή της αντεργατικής αστικής πολιτικής.
Γίνεται πιο καθαρό, πως χωρίς σύγκρουση και ρήξη με τους δανειστές, χωρίς μονομερείς ενέργειες για τη διαγραφή του χρέους και την αναγκαία ρήξη και έξοδο από ΕΕ-ευρώ, εθνικοποιήσεις των τραπεζών, χτύπημα του κεφαλαίου δεν μπορεί να κτυπηθεί η ανεργία, να βελτιώσουν αποφασιστικά τη θέση τους οι εργαζόμενοι, να στηριχθούν η δημόσια δωρεάν παιδεία και υγεία, να προστατευθεί ο δημόσιος και ο φυσικός πλούτος, να υπάρξει μια νέα Άνοιξη των ελευθεριών και των δικαιωμάτων του λαού.
Έρχεται στο προσκήνιο με δραματική επικαιρότητα το ερώτημα εάν υπάρχει άλλος δρόμος, αποκτά νέα επικαιρότητα η τακτική της αντικαπιταλιστικής ανατροπής της επίθεσης, το αντικαπιταλιστικό πρόγραμμα και μέτωπο με επαναστατική αντίληψη και κομμουνιστική προοπτική, που απαντούν στις ζωτικές ανάγκες των εργαζομένων για να πάρουν πίσω όσα τους έκλεψαν, για να κατακτήσουν όσα τους ανήκουν.
Υπάρχουν νέες δυσκολίες και κίνδυνοι ενσωμάτωσης από ένα κυβερνητικό κόμμα που προέρχεται από την Αριστερά και μια κυβέρνηση που εμφανίζεται αντιμνημονιακή, ενώ ετοιμάζει ένα νέο μνημονιακό πρόγραμμα. Η βασικότερη δυσκολία είναι η υποχώρηση του μαζικού κινήματος, το κλίμα αναμονής που κυριαρχεί, το πέρασμα των δυνάμεων του ΣΥΡΙΖΑ -όχι χωρίς αντιφάσεις και αντιδράσεις- σε λογική στήριξης της κυβέρνησης. Είναι η γενικότερη υπερίσχυση το προηγούμενο διάστημα της τάσης συμβιβασμού επί της τάσης χειραφέτησης.
Ωστόσο, η δυναμική των εξελίξεων δεν οδηγεί μονοσήμαντα σε ομαλή σταθεροποίηση του κοινωνικού και πολιτικού σκηνικού, το οποίο παραμένει ασταθές. Με τη μαχητική παρέμβαση του εργατικού-λαϊκού κινήματος και των πρωτοπόρων δυνάμεων και με πρόγραμμα αντικαπιταλιστικής πάλης, υπάρχει η δυνατότητα κλονισμού και ανατροπής της νέας επιχείρησης συναίνεσης και συνέχισης των αντιδραστικών αναδιαρθρώσεων.
Δημιουργούνται προϋποθέσεις για όξυνση της ταξικής πάλης και της πολιτικής αναμέτρησης το επόμενο διάστημα, σε μια εποχή που εμπεριέχει, γενικότερα, εξεγερτικές, επαναστατικές δυνατότητες, αλλά και αντεπαναστατικές απειλές. Υπάρχει δυνατότητα να ριζοσπαστικοποιούνται γρήγορα συνειδήσεις και διαθέσεις, αλλά και να αναδιπλώνονται από την πίεση των συσχετισμών. Θα αντιμετωπίσουμε απότομες μεταπτώσεις και απρόβλεπτες καταστάσεις, πέρα από μια γραμμική αντίληψη συνέχειας των συσχετισμών.
- Ο ελληνικός λαός και ειδικά η εργατική τάξη και τα φτωχά λαϊκά στρώματα καταδίκασαν και καταδικάζουν τους εκφραστές και διαχειριστές της μνημονιακής καπιταλιστικής βαρβαρότητας και επιδιώκουν την ανακοπή και την αναίρεση της επίθεσης του μαύρου μετώπου, μέσα στα πολιτικά όρια που κινήθηκε τελικά το κίνημα τα προηγούμενα χρόνια.
- Η κατάσταση της εργατικής τάξης, της νέας βάρδιας και ευρύτερα της νεολαίας, του 1,5 εκατομμυρίου ανέργων, των εκατοντάδων χιλιάδων εργαζομένων που τους κρατούν τους μισθούς, των 3 εκατομμυρίων φτωχών, των ξενιτεμένων, των κατεστραμμένων αυτοαπασχολούμενων, των γυναικών των λαϊκών στρωμάτων, παραμένει τραγική και απαιτεί άμεσες απαντήσεις, δεν μπορεί να ικανοποιηθεί με μορατόριουμ, περιόδους χάριτος και κυβερνητική «αξιοπρέπεια».
- Η αδυναμία του ευρωπαϊκού καπιταλισμού να ξεπεράσει την κρίση του (για 7η χρονιά!) οδηγεί σε παραπέρα κλιμάκωση της αντεργατικής επίθεσης, αδυναμία «φιλολαϊκών» ελιγμών αλλά και επικίνδυνη όξυνση των ενδοαστικών και ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων. Ο ελληνικός λαός παραμένει στο δόκανο της ακραίας αντιδραστικής πολιτικής της ΕΕ, του χρέους και της ευρωζώνης, του καπιταλισμού και της κρίσης του, της πολεμικής απειλής.
Πρόκειται για νέα κατάσταση που δημιουργεί μια ιστορικού χαρακτήρα πρόκληση, απαίτηση αλλά και δυνατότητες για την αντικαπιταλιστική, επαναστατική και σύγχρονα κομμουνιστική Αριστερά να αναλάβει την ευθύνη μιας ποιοτικής τομής στο κίνημα, την Αριστερά, στην ίδια την κοινωνία.
Μια τομή για να γίνουν το ΝΑΡ, η ΑΝΤΑΡΣΥΑ και το μαζικό, λαϊκό και εργατικό κίνημα ικανοί να συγκροτήσουν και να παλέψουν το δρόμο της αντικαπιταλιστικής ανατροπής στην ελληνική κοινωνία, σαν εναλλακτική λύση απέναντι στην απόδειξη των ορίων και των αδιεξόδων της πολιτικής της «αλλαγής χωρίς ανατροπή» του ΣΥΡΙΖΑ. Από αυτήν την αναβαθμισμένη πολιτική σκοπιά, να οργανώσουμε το σύνολο των καθηκόντων μας, την εργατική και λαϊκή αντεπίθεση- αντιπολίτευση- ρήξη και ανατροπή, τον πολιτικό και στρατηγικό επανεξοπλισμό της ΑΝΤΑΡΣΥΑ, την κομμουνιστική αναβάθμιση του ΝΑΡ και την πορεία προς το κόμμα της κομμουνιστικής απελευθέρωσης.
Το Πανελλαδικό Σώμα του ΝΑΡ για την Κομμουνιστική Απελευθέρωση, Αθήνα, 5 Απρίλη 2015
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου