Να θυμηθούμε δε ότι η πληρωμή όλων των φόρων –δικαίων και
αδίκων, μουρλών ή λογικών– είναι πατριωτικό καθήκον όλων των εργαζομένων και
ανέργων της χώρας... Ειδικά εκείνων που δεν έχουν να τους πληρώσουν!
Συντάκτης: Γιώργος Μαργαρίτης*
Το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν, που βρισκόταν περίπου στα 342 δισεκατομμύρια δολάρια το 2009, περιορίστηκε στα 242 δισεκατομμύρια το 2014. Εχασε δηλαδή 100 δισεκατομμύρια μέσα σε πέντε χρόνια ή αλλιώς είκοσι την κάθε χρονιά της κρίσης.
Η τύχη των αποθεματικών της χώρας –δημόσιων και ιδιωτικών– υπήρξε επίσης καταστροφική με την εξαίρεση των μεγάλων περιουσιών που είχαν το προνόμιο να μεταφέρουν κεφάλαια και να μεταγράφουν περιουσιακά στοιχεία σε απυρόβλητα εξωτικά μέρη. Με λίγα λόγια η χώρα –με τη γενική έννοια του όρου– και ο λαός της –με την έννοια των εργαζομένων και των μεσοστρωμάτων– γνώρισε την τέλεια συρρίκνωση των οικονομικών της μεγεθών.
Την ίδια περίοδο όμως, ολοένα και πιο έντονα όσο προχωρούσε η γενική πτώχευση, ο δημόσιος λόγος, ο πολιτικός λόγος, γέμιζε κυριολεκτικά με δισεκατομμύρια επί δισεκατομμυρίων. Σήμερα πλέον η μηνιαία εθνική λογιστική, το εβδομαδιαίο κλείσιμο των εθνικών λογαριασμών και ταμείων είναι ένας ξέφρενος χορός μυθικών ποσών που ζαλίζει τον προσεκτικό παρατηρητή των πραγμάτων.
Με εξαιρετική ψυχραιμία ο ελληνικός λαός πληροφορήθηκε ότι τον Μάρτιο, που μόλις πέρασε, το εθνικό ταμείο κατέβαλε 5,5 δισεκατομμύρια ευρώ για αποπληρωμή τόκων, χρεολυσίων και ανακυκλώσεων εντόκων γραμματίων. Χωρίς τις ανακυκλώσεις των τελευταίων, το ίδιο ταμείο επίκειται να καταβάλει 620 εκατομμύρια τον Απρίλιο, 1 δισεκατομμύριο και κάτι τον Μάιο, 2,62 δισεκατομμύρια τον Ιούνιο, 5,12 δισεκατομμύρια τον Ιούλιο και 3,69 δισεκατομμύρια τον Αύγουστο. Δηλαδή, μέσα σε πέντε μήνες γύρω στα 15.000.000.000 ευρώ!
Τα μεγέθη έχουν πάρει τέτοιες διαστάσεις που κανένα φορολογικό μέτρο δεν είναι σε θέση να τα παρακολουθήσει και προπαντός να τα αντιμετωπίσει. Η πολυδιαφημισμένη «ρύθμιση-εξπρές» που θα γέμιζε τα εθνικά ταμεία με αντάλλαγμα την απαλλαγή των «ληξιπρόθεσμων» φορολογουμένων από προσαυξήσεις και πρόστιμα απέδωσε μόλις 147 εκατομμύρια τα όποια έδωσαν μεγάλη χαρά στο υπουργείο Οικονομικών, άσχετα από το γεγονός ότι το ποσό δεν αντιπροσώπευε ούτε το ένα τέταρτο των τοκοχρεολυτικών πληρωμών του «εύκολου» Απριλίου.
Εάν μεταφέρουμε αυτά τα ποσά στη γύρω πραγματικότητα ο παραλογισμός των μεγεθών προκύπτει με κραυγαλέο τρόπο.
Οι Ηνωμένες Πολιτείες, λόγου χάρη, έχουν δυσάρεστα εκπλαγεί με το κόστος κατασκευής και εξοπλισμού των νέων γιγαντιαίων υπεραεροπλανοφόρων (super-carriers) της κλάσης Gerald Ford. Αυτά τα πλοία των 110.000 τόνων, των 4.700 ναυτικών και αεροπόρων ως πληρώματος, των 75 αεροπλάνων και των 340 μέτρων μήκους, κοστίζουν το καθένα 13 δισεκατομμύρια δολάρια, δηλαδή 12 δισεκατομμύρια ευρώ περίπου. Το κόστος έχει θεωρηθεί δυσβάστακτο για τις ΗΠΑ και η κατασκευή αυτών των πλοίων αντιμετωπίζει πλήθος προβλήματα και καθυστερήσεις.
Υποθέτουμε ότι στη μακρινή Ουάσινγκτον θα ένιωθαν ελαφρώς ταπεινωμένοι εάν μάθαιναν ότι η φτωχή και πτωχευμένη Ελλάδα θα πληρώσει τοις μετρητοίς στους επόμενους πέντε μήνες το ισόποσο ενός τέτοιου θηριώδους πλοίου και θα της περισσέψουν μάλιστα μετρητά ώστε να πληρώσει το κόστος και του στόλου συνοδείας που θα συμπληρώνει το λαμπρό αεροπλανοφόρο.
Ακόμα πιο απογοητευμένοι, απελπισμένοι σχεδόν, θα φαίνονταν οι αντίστοιχοι αξιωματούχοι του Λονδίνου καθώς η κραταιά θαλασσοκράτειρα Αγγλία δυσκολεύεται να αποπληρώσει το δικό της αντίστοιχο μεγαθήριο, ονόματι HMS Queen Elisabeth, το οποίο, καθότι μικρότερο από τα αμερικανικά, κοστίζει μόνο 3 με 4 δισεκατομμύρια ευρώ. Μέσα σε πέντε μήνες η μικρή πλην όμως τίμια Ελλάδα θα μπορούσε να αποπληρώσει τοις μετρητοίς τέσσερα, ίσως πέντε αεροπλανοφόρα του βρετανικού μεγέθους.
Εάν εξετάσει κανείς τα μεγέθη από τη σκοπιά του αριθμητικού ορθολογισμού θα καταλήξει στο συμπέρασμα ότι πρόκειται απλά για κακόγουστο αστείο. Προφανώς όμως οι πολιτικοί ταγοί της άρχουσας τάξης –σε οποιαδήποτε εκδοχή τους, Ν.Δ., ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι. ΣΥΡΙΖΑ, ΑΝ.ΕΛΛ., Χ.Α. και βάλε– δεν συμμερίζονται την ίδια άποψη περί ορθολογισμού.
Ομνύουν πίστη στην ευρωπαϊκή προοπτική και δείχνουν πρόθυμοι και αποφασισμένοι να πληρώσουν το αντίτιμο επιζητώντας μάλιστα πρόσθετο δανεισμό ο οποίος, εάν δοθεί, απλά θα μεταθέσει το πρόβλημα στο άμεσα προσεχές μέλλον διογκώνοντάς το στο μεταξύ.
Σε αυτή τη βάση συζητούν πολύ σοβαρά με τους «θεσμούς» βασισμένοι μάλλον στην ταξική τους πεποίθηση ότι οι πλουσιοπάροχες προ κρίσης απολαβές των εργαζομένων και των μικροαστών έχουν δημιουργήσει ανεξάντλητα κρυφά αποθέματα τα οποία ετούτοι οι καχύποπτοι κρύβουν σε ντουλάπια, στρώματα και μαξιλάρια.
Σε τελευταία ανάλυση τα 15 δισεκατομμύρια των επόμενων πέντε μηνών δεν θεωρούνται απρόσιτος στόχος. Αντιστοιχούν μόλις 1.500 ευρώ σε κάθε υπήκοο ή μάλλον περίπου 3.000 σε κάθε μισθωτό, μεροκαματιάρη ή επαγγελματία που υποχρεώνεται να συρθεί ώς τα γκισέ της Εφορίας. Με μηνιαίο εισόδημα 500, 800 ή 1.000 ευρώ τον μήνα ο στόχος μπορεί άνετα να καλυφθεί, έστω και σε δόσεις ώς το 2023 ή και το 2100 μ.Χ. αν χρειαστεί!
Να θυμηθούμε δε ότι η πληρωμή όλων των φόρων –δικαίων και αδίκων, μουρλών ή λογικών– είναι πατριωτικό καθήκον όλων των εργαζομένων και ανέργων της χώρας... Ειδικά εκείνων που δεν έχουν να τους πληρώσουν!
*καθηγητής Σύγχρονης Ιστορίας ΑΠΘ
Πηγή: efsyn.gr
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου