Οι επιδιώξεις και οι κόντρες των αστών, θανάσιμος
κίνδυνος για τους λαούς
 |
| Στα τέλη του Νοέμβρη του 2014, από τη συνάντηση των υπουργών Ενέργειας της Αιγύπτου, της Κύπρου και της Ελλάδας (από αριστερά προς τα δεξιά) |
Από τη μια πλευρά, εντείνονται οι έρευνες και μαζί τα «παζάρια» για την «αξιοποίηση» υδρογονανθράκων στην ευρύτερη περιοχή. Εδώ και πολύ καιρό η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ πηγαινοέρχεται σε επιχειρηματικά και άλλα «φόρουμ» για την Ενέργεια, λανσάροντας το φυσικό πλούτο του λαού μας για να τραβήξει κι άλλους επενδυτές. Η τριμερής συνεργασία Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου και τα «πανηγύρια» με τα οποία την υποδέχτηκε μεγάλη μερίδα της ντόπιας πλουτοκρατίας και του αστικού πολιτικού κόσμου είναι ενδεικτική των συνεργασιών που ξεδιπλώνονται στο φόντο όξυνσης αντιθέσεων στην περιοχή. Για παράδειγμα, το Κάιρο ενισχύει τις σχέσεις του με Αθήνα και Λευκωσία σε μια περίοδο που οι σχέσεις του με την Αγκυρα περνούν «κρίση», στο φόντο ευρύτερων διεργασιών για το ποια αστική τάξη θα έχει προβάδισμα στις μπίζνες, με την τουρκική να θέλει να έχει τον πρώτο λόγο στο λεγόμενο «μουσουλμανικό κόσμο» της περιοχής.
Η τουρκική προκλητικότητα οξύνεται, όπως αποτυπώνεται και με τις έρευνες του «Μπαρμπαρός» μέσα στη κυπριακή ΑΟΖ, διαψεύδοντας όσους έλεγαν ότι η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ θα δημιουργήσει «ασπίδα προστασίας». Οι πιέσεις για να «λυθεί» το Κυπριακό γρήγορα και να προχωρήσουν οι επενδύσεις εντείνονται, με το δρόμο για ένα νέο διχοτομικό «Σχέδιο Ανάν» να έχει ήδη χαραχτεί από το Φλεβάρη του 2014.
Πυκνώνουν «παζάρια» αλλά και στρατιωτικά γυμνάσια
Από την άλλη πλευρά, μεγαλώνει η συγκέντρωση στρατιωτικών δυνάμεων στην περιοχή. Στα τέλη Οκτώβρη, ο υπουργός Εξωτερικών ανακοίνωσε περήφανος ότι η Αθήνα εξετάζει την αποστολή φρεγάτας και υποβρυχίου στην Ανατολική Μεσόγειο, ενισχύοντας την (στρατιωτική) «παρουσία» της στην περιοχή. Ταυτόχρονα, πυκνώνουν οι στρατιωτικές ασκήσεις μιας σειράς δυνάμεων. Ενδεικτικά αναφέρουμε ότι το τελευταίο τρίμηνο στην περιοχή πραγματοποιήθηκαν ασκήσεις του ΝΑΤΟ (με τη συμμετοχή και της Τουρκίας), της Ρωσίας, κοινή άσκηση Κύπρου - Ισραήλ (που τα τελευταία χρόνια έχουν υπογράψει μια σειρά συμφωνίες συνεργασίας στον τομέα, π.χ., της «διάσωσης»).
Δεν είναι καθόλου τυχαίο πως το τελευταίο διάστημα πληθαίνουν οι παραινέσεις οικονομικών αλλά και επιστημονικών ιδρυμάτων (όπως αυτά που μελετούν τρόπους διεύρυνσης των μονοπωλιακών επενδύσεων και κερδών και οι αστοί ονομάζουν «δεξαμενές σκέψης») για περαιτέρω ενίσχυση της στρατιωτικής παρουσίας στην περιοχή. Χαρακτηριστικές είναι οι προτάσεις αμερικανικών «δεξαμενών σκέψης» για να επαναγκαταστήσουν οι ΗΠΑ «μια ρωμαλέα ναυτική παρουσία» στην περιοχή, ώστε «να ενισχύσουν τη διπλωματική τους δύναμη στην περιφέρεια και να βοηθήσουν στην ασφάλεια της ενεργειακής αγοράς στην περιοχή». Αστικά ΜΜΕ, όπως το «Βήμα», ήδη έσπευσαν να δώσουν στα δημοσιεύματά τους τίτλος του τύπου «το αέριο φέρνει ξανά τον 6ο Στόλο στη Μεσόγειο». Προτάσεις γίνονται όμως και για χαλάρωση του εμπάργκο όπλων των ΗΠΑ προς την Κύπρο, για ένταξη της Κύπρου στο «Συνεταιρισμό για την Ειρήνη» αλλά και ενεργότερη εμπλοκή μελών του ΝΑΤΟ, όπως οι Γαλλία - Ιταλία, στην «αρχιτεκτονική» για την ασφάλεια στην περιοχή».
Ολα αυτά κατατίθενται στα τραπέζια των ιμπεριαλιστικών διαβουλεύσεων, παράλληλα με «σενάρια» για εγκατάσταση πολεμικών σκαφών τύπου LCS για ναρκοπόλεμο ή και ανθυποβρυχιακό πόλεμο στη Σούδα της Κρήτης, αναδεικνύοντας τους πολύ άμεσους κινδύνους που η συμμετοχή σε ιμπεριαλιστικές συμμαχίες κρύβει για το λαό μας. Ενώ, στα τέλη Οκτώβρη, πληροφορίες ήθελαν τις ΗΠΑ να μεγαλώνουν τις πιέσεις (και την ελληνική κυβέρνηση να το συζητά) για να παραχωρηθεί επιπλέον χώρος στη βάση τους στη Σούδα ή και χώρος στο αεροδρόμιο στο Καστέλι Ηρακλείου Κρήτης, ώστε να προσγειώνονται και να απογειώνονται από εκεί αμερικανικά μη επανδρωμένα αεροσκάφη («drones»), που στην εποχή μας διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στις πολεμικές επιχειρήσεις.
Θέλουν «σταθερότητα» για τα μονοπώλια...
Ολα αυτά συμβαίνουν ενώ ΝΔ - ΠΑΣΟΚ, από τη μια, και ΣΥΡΙΖΑ, από την άλλη, όπως και όλα τα υπόλοιπα κόμματα της διαχείρισης του καπιταλισμού, εκφράζουν αγωνίες και προτάσεις για τη διασφάλιση της «σταθερότητας» στην περιοχή. Μόνο που «σταθερότητα» σε συνθήκες κυριαρχίας των μονοπωλίων δε σημαίνει τίποτα άλλο από διασφάλιση εκείνων των συνθηκών που θα κρατήσουν τους εργάτες και τα άλλα εκμεταλλευόμενα λαϊκά στρώματα καθηλωμένα, εγκλωβισμένα στη συναίνεση και τις «κόντρες» των αστών και των διεθνών τους συμμάχων, ώστε να προχωρήσουν ανεμπόδιστα οι σχεδιασμοί των επιχειρηματικών ομίλων.
Ειδικά ο ΣΥΡΙΖΑ έχει εγκαταλείψει ακόμα και αυτήν την ψευτο-αντιιμπεριαλιστική ρητορική που είχε κάποτε. Οχι μόνο δεν αμφισβητεί τη συμμετοχή της Ελλάδας σε ΕΕ - ΝΑΤΟ αλλά και διεκδικεί μεγαλύτερη διαπραγματευτική δύναμη για αναβάθμιση της ελληνικής θέσης μέσα στις ιμπεριαλιστικές λυκοσυμμαχίες. Οι «εναλλακτικές» του προτάσεις αφορούν την ενίσχυση των σχέσεων και με άλλα «αναδυόμενα» ιμπεριαλιστικά κέντρα, όπως οι BRICS (Βραζιλια, Ρωσια, Ινδια, Κινα, Νότια Αφρική).
Τις λίγες βδομάδες που απομένουν μέχρι τις εκλογές θα δυναμώσει η προσπάθεια των αστικών επιτελείων να μεταδοθούν στο λαό ψευτοδιλήμματα, που για τον ίδιο δεν έχουν καμιά αξία. Θα δυναμώσει η συζήτηση γύρω από τους άξονες «γεωπολιτική σταθερότητα», «ενεργειακή ασφάλεια», «πόλεμος κατά της τρομοκρατίας», τους οποίους ο Αντώνης Σαμαράς είχε παρουσιάσει ως βασικούς στόχους μετά την ολοκλήρωση της Συνόδου Κορυφής Ελλάδας - Κύπρου - Αιγύπτου και γενικά ως αυτά που διακυβεύονται σήμερα και θα έπρεπε να απασχολούν τον ελληνικό λαό.
Οταν, όμως, οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων μιλούν για «γεωπολιτική σταθερότητα» εννοούν ένταση των προετοιμασιών για διαφύλαξη «ισορροπιών» και συνόρων που εκτιμούν ότι ωφελούν τα επιχειρηματικά συμφέροντα που εκπροσωπούν. Εννοούν και στρατιωτικές προετοιμασίες που διεξάγονται μάλιστα στο πλαίσιο προσπαθειών να αναβαθμιστεί η θέση της χώρας και σε αυτόν τον τομέα. Δεν είναι τυχαία η ανάδειξη του Ελληνα αρχηγού ΓΕΕΘΑ στη θέση του προέδρου της Στρατιωτικής Επιτροπής της Ευρωπαϊκής Ενωσης (EUMC), σημαίνει νέες ευθύνες που η ελληνική αστική τάξη θα κληθεί να αναλάβει στην προώθηση ευρύτερων αντιλαϊκών σχεδιασμών. Η «σταθερότητα» που επιδιώκουν όλα τα κόμματα της διαχείρισης (μαζί και ο ΣΥΡΙΖΑ, που εξελίσσεται γοργά σε άξιο υπερασπιστή των αστικών συμφερόντων) ανοίγει το δρόμο σε νέες συνεργασίες (ο ΣΥΡΙΖΑ υπερθεματίζει της ενίσχυσης της συνεργασίας με «χώρες της περιοχής», όπως το Ισραήλ), νέες δηλαδή επιχειρηματικές κολεγιές για τη λεηλασία του πλούτου των λαών και την εκμετάλλευση των εργατικών τάξεων της περιοχής. Η Ανατολική Μεσόγειος, ευρύτερα η Μέση Ανατολή, μοιάζει ήδη με μπαρουταποθήκη έτοιμη να εκραγεί, με τα σύνορα σε μια σειρά χώρες (Συρία, Ιράκ και όχι μόνο) να αμφισβητούνται, νέες δυνάμεις και συμμαχίες να αναδύονται, στρατιωτικά και οικονομικά επιτελεία έτοιμα να αναμετρηθούν για να μοιραστούν αγορές και δρόμοι μεταφοράς ενεργειακών και άλλων πόρων. Μέσα σε αυτήν την πραγματικότητα, οι όρκοι των αστών για «γεωπολιτική σταθερότητα» προδιαθέτουν μόνο νέες σφοδρές διαμάχες σε όλα τα επίπεδα.
... και ασφάλεια για τις μπίζνες τους
Οταν οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων μιλούν για «ενεργειακή ασφάλεια» σημαίνει ενίσχυση των σχεδιασμών και των συμμαχιών για το πώς το πετρέλαιο, το φυσικό αέριο και γενικά ο πλούτος των λαών θα ενισχύσει τα κέρδη και τη θέση του ενός ή του άλλου μονοπωλιακού ομίλου. Σ' αυτήν τη βάση, πολλαπλασιάζονται τα πήγαινε - έλα Ελλήνων αξιωματούχων σε Βρυξέλλες, Ουάσινγκτον, Τελ Αβιβ και αλλού, με ζητούμενο η Ελλάδα να εξελιχθεί σε «ενεργειακό κόμβο» όλης της περιοχής και εγγυητή της «ενεργειακής ασφάλειας» της Ευρωπαϊκής Ενωσης. Κανείς λαός, όμως, δε βγήκε κερδισμένος από την ανάδειξη της πατρίδας του σε «κόμβο» υπέρ των μονοπωλιακών συμφερόντων. Είναι χαρακτηριστικό ήδη ότι οι σχεδιασμοί για το πώς θα αξιοποιηθούν τα κοιτάσματα αερίου σε Ελλάδα και Κύπρο (που πολλοί υποστηρίζουν ότι είναι πολύ μεγάλα) δεν ξεκινούν από το ποιες είναι οι ανάγκες των δύο λαών, πώς θα εξασφαλιστεί, για παράδειγμα, Ενέργεια για ισόμετρη ανάπτυξη των κλάδων της οικονομίας και της βιομηχανίας (που βέβαια είναι ούτως ή άλλως αδύνατη εξαιτίας της καπιταλιστικής ιδιοκτησίας των μέσων παραγωγής και της αναρχίας στην παραγωγή) αλλά το ποιος θα γίνει προμηθευτής άλλων αγορών, ποιος θα διασφαλίσει πιο προνομιακούς όρους συνεργασίας σε περισσότερες επιχειρήσεις.
Αναγκαία η ρήξη με τα μονοπώλια και τον καπιταλισμό
Τέλος, όταν οι εκπρόσωποι των μονοπωλίων μιλούν για ανάγκη να δυναμώσει και «ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας» κρύβουν πως οι «τρομοκράτες» που σήμερα καταγγέλλουν είναι δικά τους δημιουργήματα (όπως είναι και οι τζιχαντιστές του «Ισλαμικού Κράτους» (ΙΚ), τα εγκλήματα των οποίων ξαφνικά όλοι βρίσκουν φρικιαστικά). Η προθυμία των ΝΔ - ΠΑΣΟΚ να συνδράμουν σ' αυτόν τον «πόλεμο» με τη συμμετοχή της Ελλάδας και στο «διεθνή συνασπισμό κατά του "Ισλαμικού Κράτους"» (αντίστοιχα η αγωνία του ΣΥΡΙΖΑ για το αποτέλεσμα μαχών κατά του ΙΚ, π.χ., στο Κομπανί) δείχνουν πως το επόμενο διάστημα θα εμπλακούν πιο ενεργά στις ενδοϊμπεριαλιστικές αναμετρήσεις, με κάθε τρόπο. Ομως για τους εργαζόμενους και τα εκμεταλλευόμενα στρώματα της χώρας μας και των χωρών της περιοχής αυτή η προθυμία και η ευαισθησία σημαίνει νέα εμπλοκή στους ιμπεριαλιστικούς σχεδιασμούς από τη στιγμή που δεν αμφισβητείται η κυρία αιτία των δεινών τους, που είναι η καπιταλιστική εκμετάλλευση. Χωρίς να δυναμώνει σε κάθε χώρα τον μέτωπο ενάντια στα μονοπώλια και τον καπιταλισμό δεν μπορεί οι παραγωγοί όλου του κοινωνικού πλούτου να ικανοποιήσουν τις σύγχρονες και διευρυμένες ανάγκες τους με βάση τις τεράστιες δυνατότητες της εποχής.
Αναστασία ΜΟΣΧΟΒΟΥ
Πηγή: Ριζοσπάστης
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου