Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος
 |
| Στον απεργιακό ταξικό αγώνα εκτός από την ιδεολογική πολιτική πάλη, αυτό που κυρίως καθορίζει την έκβασή του είναι οι πολιτικές τάσεις – παρατάξεις και το διεκδικητικό πλαίσιο που ηγεμονεύουν στη διαπραγμάτευση με την κυβερνητική εξουσία, με το αστικό κράτος και αυτό κρίνει το αποτέλεσμα. |
Το πεδίο για το σχεδιασμό μιας πολιτικής συμμαχιών για κοινή δράση πάνω σε αιτήματα - στόχους που αναδεικνύει κάθε φορά η πολιτική συγκυρία, είναι ευρύτατο, πολύπλοκο και σε διαρκή κίνηση. Κοινή δράση λοιπόν, όχι με μια διακήρυξη και συμφωνία σ’ ένα χαρτί για ένα αίτημα - στόχο, αλλά με κοινές συγκεκριμένες δραστηριότητες και μορφές πάλης στην πράξη. Αυτή είναι η θεμελιακή βάση κάθε πολιτικής συμμαχιών. Ιδεολογική, πολιτική, οργανωτική αυτοτέλεια είναι οι αναγκαίες προϋποθέσεις -από την ιστορική εμπειρία- για μια αποτελεσματική πολιτική συμμαχιών και κοινής δράσης.
Στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία το ζήτημα που αναδείχτηκε είναι η πώληση της «μικρής ΔΕΗ». Απόσυρση, αποτροπή, ματαίωση της ψήφισης του νόμου για την πώληση της «μικρής ΔΕΗ», αυτό είναι ή πρέπει να είναι και το αίτημα – στόχος. Απλό στη διατύπωση πλην όμως πολύπλοκο στο δια ταύτα…
***
«Μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», την ήττα
της αριστεράς και του ταξικού εργατικού κινήματος, το αστικό μπλοκ εξουσίας, η σοσιαλδημοκρατία, τα «αστικά εργατικά
κόμματα» και η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των
κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας διακήρυξαν το τέλος των ιδεολογικών, πολιτικών, ταξικών διαχωριστικών
γραμμών στην καπιταλιστική κοινωνία, πως η πάλη των τάξεων, ο σοσιαλισμός και ο
κομμουνισμός είναι αναχρονισμός, για «γραφικούς και οπισθοδρομικούς
σκοταδιστές» […].
Με βάση αυτό το στερεότυπο ιδεολόγημα του αστικού μπλοκ εξουσίας, η εργατική τάξη, -που δεν έχει σήμερα την ίδια σύνθεση και τα χαρακτηριστικά του προηγούμενου αιώνα, το ίδιο και η κοινωνική διαστρωμάτωση της καπιταλιστικής κοινωνίας-, έχει πάψει να υπάρχει. Στο σύγχρονο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής δεν υπάρχουν ταξικοί αντίπαλοι αλλά «κοινωνικοί εταίροι» που εργάζονται για το «κοινό εθνικό συμφέρον» […].
Παράλληλα, υιοθετώντας τα στερεότυπα της αστικής κυρίαρχης ιδεολογίας των «κοινωνικών εταίρων», για «το τέλος των ιδεολογιών», «των διαχωριστικών γραμμών», το «τέλος της πάλης των τάξεων», το «τέλος της ιστορίας», δεν υπάρχουν ενδοαστικές ανταγωνιστικές αντιφάσεις· για τη σοσιαλδημοκρατία, για τη μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας, όταν μερίδα ή μερίδες του αστικού μπλοκ εξουσίας ανταγωνίζονται - συγκρούονται για επιμέρους ζητήματα αναδιάρθρωσης του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού των μονοπωλίων και εκδηλώνονται με τη μορφή επιμέρους αταξικών κινημάτων, θεωρούνται εξ ορισμού «προοδευτικά – αντισυστημικά» και στηρίζονται άμεσα ή έμμεσα, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο, από τα αιτήματα και τους στόχους που βάζουν, μόνο και μόνο γιατί δρουν ενάντια στη δοσμένη κυβέρνηση του αστικού μπλοκ εξουσίας[1].
Από τη διεθνή ιστορική εμπειρία προκύπτει αβίαστα πως δίπλα στο «σκληρό πυρήνα» των κομμάτων της αστικής τάξης και των κεφαλαιοκρατών, η σοσιαλδημοκρατία και τα «αστικά εργατικά κόμματα» της μεταμοντέρνας «ακηδεμόνευτης» σύριζα «κυβερνητικής αριστεράς» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας πολιτεύτηκαν και πολιτεύονται σαν εναλλακτική επιλογή εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας στην πολιτική, και παράλληλα έδρασαν και δρουν σαν συμπληρωματική δύναμη στο συνδικαλιστικό κίνημα που ελέγχεται από τις δυνάμεις του αστικού μπλοκ εξουσίας (ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ, σε συνδικάτα, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ)».
Με αποτέλεσμα στις μέρες μας, σε μια απροκάλυπτα βάρβαρη ταξική κοινωνία, η πλειοψηφία της να είναι έρμαιο στην προπαγάνδα του αστικού μπλοκ εξουσίας, και γιατί στη μεγάλη της πλειοψηφία έχει εσωτερικεύσει την κυρίαρχη ιδεολογία και δεν θέλει να κοιτάξει στα μάτια την πραγματικότητα: η «αστική αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία», η «τοπική αυτοδιοίκηση», τα «αστικά εργατικά κόμματα και πολιτικές οργανώσεις», η σοσιαλδημοκρατία, η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας, το συνδικαλιστικό κίνημα -(συνδικάτα, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ)- και γενικά όλες οι οργανωτικές δομές -που ηγεμονεύουν οι δυνάμεις του αστικού μπλοκ εξουσίας- που γέννησε στην ιστορική εξέλιξη η πάλη των τάξεων, που ήταν και είναι αναγκαίες για την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, να έχουν ενσωματωθεί - αφομοιωθεί στους μηχανισμούς εξουσίας του αστικού κράτους. Κατέληξαν στα χρόνια των μνημονίων, στα χρόνια της -σε εξέλιξη- αντεπανάστασης[2] του ιμπεριαλισμού, του χρηματιστικού μονοπωλιακού κεφαλαίου να είναι τα μέσα, τα αμορτισέρ που απορροφούν και εξουδετερώνουν τις κοινωνικές αντιδράσεις, (Ευρωεκλογές και Δημοτικές - Περιφερειακές εκλογές: Κόμματα και τάξεις στην εποχή του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού).
«Πολλά λέγονται, πολλά γράφονται, πολλές οι δηλώσεις για «σκληρούς και ανυποχώρητους αγώνες» όλων όσων στήριξαν και στηρίζουν την νεοφιλελεύθερη πολιτική των «ιδιωτικοποιήσεων», του «ανταγωνισμού» και της «ανάπτυξης»… Ακόμα περισσότερες είναι οι σπαραξικάρδιες εκκλήσεις στους βουλευτές της Δυτ. Μακεδονίας που στηρίζουν την πασοκονεοδημοκρατική συγκυβέρνηση, στους πολιτικούς παράγοντες -εκλεγμένους και μη- στην περιφέρεια και τους δήμους, αλλά και στους φορείς της περιοχής μας να παρέμβουν στην κεντρική κυβερνητική – πολιτική εξουσία για να μην υλοποιηθεί η πώληση της λεγόμενης “μικρής ΔΕΗ”», (Η ιδιωτικοποίηση της ΔΕΗ και η πώληση της «Μικρής ΔΕΗ»).
«Βουλευτές, εκλεγμένοι στους δήμους και την περιφέρεια της Δυτ. Μακεδονίας, εκλεγμένοι και μη πολιτευτές και πολιτικοί παράγοντες, οι φορείς, η ΓΕΝΟΠ, τα συνδικάτα και τα Εργατικά Κέντρα που ελέγχονται από τις παρατάξεις ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΑΔ του ΣΥΡΙΖΑ, οι μητροπολίτες, όλη η ραχοκοκαλιά του μηχανισμού εξουσίας του αστικού μπλοκ, όλος ο μηχανισμός ελέγχου και χειραγώγησης της πασοκονεοδημοκρατικής συγκυβέρνησης με πύρινα «πολεμικά διαγγέλματα» δηλώνει αποφασισμένος να δώσει «σκληρούς και ανυποχώρητους αγώνες» για να μην πουληθεί η “μικρή ΔΕΗ”», (Ενάντια στην πώληση της «μικρής ΔΕΗ»: «Τρέλα είναι να κάνεις συνέχεια το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα»).
Πλην όμως η συνέπεια λόγων και έργων κρίνεται στην πράξη…
Όλοι μαζί ενάντια στην πώληση της «μικρής ΔΕΗ», ενωμένοι για τη «σωτηρία» της ΔΕΗ ΑΕ, της Δυτ. Μακεδονίας και τη χώρας. Μόνο που η «σωτηρία» δεν είναι ένα ξεκάθαρο «απόσυρση, αποτροπή, ματαίωση της ψήφισης του νόμου για την πώληση της «μικρής ΔΕΗ» από όλους. Πολύ περισσότερο δεν υπάρχει ένα ξεκάθαρο πολιτικό πλαίσιο που να λέει όχι στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου που συντελείται με τις ιδιωτικοποιήσεις και σε αντίθεση με τα στερεότυπα της πολιτικής του αστικού μπλοκ για την «ανάπτυξη», τον «ανταγωνισμό» και στην «απελευθέρωση της αγοράς ενέργειας». Εύκολα διακρίνεται η σπαραξικάρδια έκκληση στη συγκυβέρνηση του αστικού μπλοκ της συνδικαλιστικής ηγεσίας των ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, των φορέων, των πολιτικών παραγόντων της περιοχής για κάποιες «παραχωρήσεις – δεσμεύσεις» πρόσχημα για να κλείσουν το αγωνιστικό μέτωπο που άνοιξε η πώληση της «μικρής ΔΕΗ». Για την ώρα η απάντηση της συγκυβέρνησης είναι μαστίγιο και μικρό καρότο που δεν είναι αρκετό για πρόσχημα.
Ενωμένοι λοιπόν, όλοι μαζί, αλλά και πάλι χωρίς κοινό στόχο και εναλλακτική διέξοδο για τους εργαζόμενους από την όλη αριστερά.
Αν η καθεστωτική - γραφειοκρατική ηγεσία των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ - ΣΑΔ στη ΓΕΝΟΠ και στα συνδικάτα, οι φορείς και οι τοπικοί πολιτικοί παράγοντες, είχαν σαν ξεκάθαρο στόχο την απόσυρση, αποτροπή, ματαίωση της ψήφισης του νόμου για την πώληση της «μικρής ΔΕΗ», έστω και με πολιτικό πλαίσιο που δεν στοχεύει στην ανατροπή της πολιτικής των ιδιωτικοποιήσεων, του «ανταγωνισμού, της «ανάπτυξης», ενάντια στην «απελευθέρωση» - απορρύθμιση της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας που προωθεί η πασοκονεοδημοκρατική συγκυβέρνηση με τη πώληση της «μικρής ΔΕΗ», τότε ο συντονισμένος αγώνας και η κοινή δράση θα ήταν μια εύκολη υπόθεση· η απόφαση για απεργιακές κινητοποιήσεις από τη ΓΕΝΟΠ, στις δοσμένες συνθήκες, για τις πολιτικές τάσεις - παρατάξεις στο συνδικαλιστικό κίνημα που συμμετέχουν στην ομοσπονδία, στην πράξη είναι μια ντε φάκτο άτυπη συμφωνία για κοινή απεργιακή δράση. Μια συμφωνία όμως για κοινή απεργιακή δράση χωρίς κοινούς στόχους, είναι συμφωνία χωρίς αρχές και είναι καταστροφική για το ταξικό κίνημα και την εργατική τάξη. Κι αυτό γιατί οι ουσιαστικές διαφορές στα αιτήματα, στους στόχους απλά καταγράφονται στον απεργιακό αγώνα και αυτό δεν είναι το κύριο σ’ αυτή τη φάση της ταξικής πάλης.
Ο απεργιακός αγώνας δεν είναι απλά και μόνον μια οξυμένη φάση της ταξικής πάλης (πολιτικής και ιδεολογικής), δεν είναι μια περίοδος που οι διαφορές των παρατάξεων – πολιτικών τάσεων στο συνδικαλιστικό κίνημα, οι διαφορές - αντιθέσεις στις πολιτικές ιδεολογικές θέσεις, στους στόχους και στο διεκδικητικό πλαίσιο απευθύνονται στους εργαζόμενους, συζητιούνται σε συνελεύσεις, στους εργασιακούς χώρους, οι εργαζόμενοι συμμετέχουν στη διαμόρφωσή τους και μέσα απ’ αυτή τη διαδικασία αποφασίζουν -σωστά ή λάθος- τελικά τι θα στηρίξουν. Στον απεργιακό ταξικό αγώνα εκτός από την ιδεολογική πολιτική πάλη, αυτό που κυρίως καθορίζει την έκβασή του είναι οι πολιτικές τάσεις – παρατάξεις και το διεκδικητικό πλαίσιο που ηγεμονεύουν στη διαπραγμάτευση με την κυβερνητική εξουσία, με το αστικό κράτος και αυτό κρίνει το αποτέλεσμα. Στον αντίποδα οι δυνάμεις που έχουν διαφορετικό στόχο και πλαίσιο δεν έχουν φροντίσει να δημιουργήσουν τις συμμαχίες και τις αναγκαίες δομές και, στο βαθμό που θα κερδίσουν τη στήριξη και τη συμμετοχή των εργαζομένων στη διεκδίκηση - στόχο, να προτείνουν στους εργαζόμενους τη συνέχιση του αγώνα, ακόμα και με τη μορφή της «άγριας απεργίας», όταν -με κάποιες ανούσιες «παραχωρήσεις - δεσμεύσεις»- οι δυνάμεις που ελέγχουν τα συνδικάτα και τη ΓΕΝΟΠ αποφασίσουν να «κλείσουν» τον απεργιακό αγώνα. Το αποτέλεσμα; Στην πράξη οι δυνάμεις που έβαζαν άλλο στόχο, για άλλη μια φορά θα φανούν αδύναμες και αναποτελεσματικές, αφού δεν φρόντισαν να έχουν έτοιμη μια εναλλακτική διέξοδο.
Η αντικειμενικά σωστή εκτίμηση ότι δεν υπάρχουν ποσοτικά οι δυνάμεις να υλοποιήσουν κάτι διαφορετικό, θα συνεχίσει να έχει ισχύ αν συνεχιστεί η ίδια τακτική. Και ακριβώς γιατί είναι αλήθεια πως δεν υπάρχουν ποσοτικά οι δυνάμεις, πρέπει να γίνει τώρα η αλλαγή τακτικής για να δυναμώσουν και ποσοτικά οι ταξικές δυνάμεις. Κι αυτό γιατί η ραχοκοκαλιά των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ στους εργαζόμενους και στα μικροαστικά στρώματα που πλήττονται βάναυσα από τις γενοκτονικές μνημονιακές πολιτικές, τα εργατικά στελέχη τους που χάνουν «άκρες», «απολαβές» και «υπηρεσίες», δεν εμπιστεύονται -πια- ανεπιφύλακτα την ηγεσία τους.
Το ζήτημα συνεπώς είναι ο απόλυτος, ξεκάθαρος διαχωρισμός από τις ηγεσίες των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ που ηγεμονεύουν στο ΣΚ, και στο βαθμό που το εργατικό κομμάτι της βάσης τους συνειδητοποιεί στην πράξη την εχθρική -για την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους- πολιτική συνδικαλιστική πρακτική τους, να ενισχυθεί η τάση απεγκλωβισμού από το ΠΑΣΟΚ/ΠΑΣΚΕ και τη ΝΔ/ΔΑΚΕ, εφόσον η ηγεσία τους αντικειμενικά λειτουργεί εχθρικά για τα συμφέροντά της.
Το σημαντικό και κρίσιμο στον αγώνα που έχει μπροστά της η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι, είναι η δυνατότητα συντονισμένων κινητοποιήσεων, πολύ περισσότερο συντονισμένων απεργιών έξω από τον έλεγχο του «εσωτερικού εχθρού» (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ) που ελέγχει συνδικάτα, Εργατικά Κέντρα, Ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ. Με τη σειρά του αυτό απαιτεί συμμαχίες, δομές και συντονισμό στο ΣΚ πανελλαδικά. Αυτό θα βάλει -σε βάθος χρόνου- στον αγώνα το εργατικό κομμάτι της «βάσης» των ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ και όχι οι εκ των προτέρων υπονομευμένες απεργίες από τους στόχους και το διεκδικητικό πλαίσιο των ηγεσιών που ελέγχουν το συνδικαλιστικό κίνημα.
Υποσημειώσεις - Παραπομπές
[1]
Red Notebook, Σιμονίδα Αργυράκου Για την εξέγερση στην Ουκρανία, «Το έργο που είχαν
μπροστά τους οι αριστεροί στην Ουκρανία σίγουρα δεν ήταν εύκολο. Όσες από τις
αριστερές ομάδες δεν περιφρόνησαν την εξέγερση και κατέβηκαν στους δρόμους του
Κίεβο, εκδιώχθηκαν από τους ακροδεξιούς.[…]
Βλέποντας αυτό το αποτέλεσμα, κάποιοι στην Αριστερά τείνουν να παίρνουν μέρος ενάντια στους διαδηλωτές (ταυτίζοντάς τους με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ) ή, στην καλύτερη περίπτωση, να κρατάνε μια παγερά ουδέτερη στάση. Ξεχνάνε, όμως, δύο πράγματα. Πρώτον, ότι όταν κινούνται οι μάζες, αποκτούν εμπειρίες και αυτοπεποίθηση ότι μπορούν οι ίδιοι να αλλάξουν εκείνα που οι από πάνω δεν τολμάνε. Αυτοί που ξεσηκώθηκαν ενάντια σε μια φιλορώσικη κυβέρνηση, δεν θα διστάσουν πολύ αύριο να κάνουν το ίδιο απέναντι σε μια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, όταν κι αυτή τους απογοητεύσει. Δεύτερον, ότι στην περίπτωση της Ουκρανίας, μιας χώρας που βλέπει με ελπίδα ό,τι έρχεται από τη Δύση, η στάση τη Ευρωπαϊκής Αριστεράς μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο».
[2] «[…] Ιδιότυπες αντεπαναστάσεις είναι ο βοναπαρτισμός και ο φασισμός.
Στον βαθμό που αποκτά κοινωνικά ερείσματα, η αντεπανάσταση αυτοπροβάλλεται και θεωρείται προσωρινά ως φορέας του νέου, ως επανάσταση.
Η περίπλοκη δυναμική του συσχετισμού επανάστασης - αντεπανάστασης στην ιστορία εκδηλώνει τον μη γραμμικό χαρακτήρα της κοινωνικής ανάπτυξης, η οποία χαρακτηρίζεται και από παλινωδίες, οπισθοδρομήσεις και τυχαιότητες. Μια περιορισμένη θεώρηση της εν λόγω δυναμικής ανάγει το πρόβλημα στην ύπαρξη κάποιου μοιραίου "θερμιδοριανού νόμου", κατά τον οποίο η αντεπαναστατική μετεξέλιξη και η παλινόρθωση της παλαιάς τάξης πραγμάτων είναι αναπόφευκτη για κάθε επανάσταση (Λ. Έντβαρντς, Ντ. Πίττι, Κ. Μπρίντον - ΗΠΑ). Η επικράτηση της αντεπανάστασης φτάνει να αυτοανακηρύσσεται ως τέλος της Ιστορίας (Φουκογιάμα - ΗΠΑ). Αλλά μόνο η προοπτική θεώρηση της ιστορίας μας επιτρέπει να εντάξουμε τις ήττες του πρώτου ρεύματος των επαναστάσεων -οι οποίες μάλιστα, εφ' όσον εκδηλώνονται αρχικά στην καθυστερημένη περιφέρεια, στους "ασθενείς κρίκους" του κυρίαρχου παγκοσμίου συστήματος, κληρονομούν, προκαλούν και αναπαράγουν ανεπίλυτα προβλήματα- στη νομοτέλεια που διέπει την ανάπτυξη της ανθρωπότητας ως ολότητας», ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ - ΓΕΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ - ΤΟΜΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ, Διδάσκων: Δημήτρης Πατέλης, Επίκουρος Καθηγητής.
Βλέποντας αυτό το αποτέλεσμα, κάποιοι στην Αριστερά τείνουν να παίρνουν μέρος ενάντια στους διαδηλωτές (ταυτίζοντάς τους με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ) ή, στην καλύτερη περίπτωση, να κρατάνε μια παγερά ουδέτερη στάση. Ξεχνάνε, όμως, δύο πράγματα. Πρώτον, ότι όταν κινούνται οι μάζες, αποκτούν εμπειρίες και αυτοπεποίθηση ότι μπορούν οι ίδιοι να αλλάξουν εκείνα που οι από πάνω δεν τολμάνε. Αυτοί που ξεσηκώθηκαν ενάντια σε μια φιλορώσικη κυβέρνηση, δεν θα διστάσουν πολύ αύριο να κάνουν το ίδιο απέναντι σε μια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, όταν κι αυτή τους απογοητεύσει. Δεύτερον, ότι στην περίπτωση της Ουκρανίας, μιας χώρας που βλέπει με ελπίδα ό,τι έρχεται από τη Δύση, η στάση τη Ευρωπαϊκής Αριστεράς μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο».
[2] «[…] Ιδιότυπες αντεπαναστάσεις είναι ο βοναπαρτισμός και ο φασισμός.
Στον βαθμό που αποκτά κοινωνικά ερείσματα, η αντεπανάσταση αυτοπροβάλλεται και θεωρείται προσωρινά ως φορέας του νέου, ως επανάσταση.
Η περίπλοκη δυναμική του συσχετισμού επανάστασης - αντεπανάστασης στην ιστορία εκδηλώνει τον μη γραμμικό χαρακτήρα της κοινωνικής ανάπτυξης, η οποία χαρακτηρίζεται και από παλινωδίες, οπισθοδρομήσεις και τυχαιότητες. Μια περιορισμένη θεώρηση της εν λόγω δυναμικής ανάγει το πρόβλημα στην ύπαρξη κάποιου μοιραίου "θερμιδοριανού νόμου", κατά τον οποίο η αντεπαναστατική μετεξέλιξη και η παλινόρθωση της παλαιάς τάξης πραγμάτων είναι αναπόφευκτη για κάθε επανάσταση (Λ. Έντβαρντς, Ντ. Πίττι, Κ. Μπρίντον - ΗΠΑ). Η επικράτηση της αντεπανάστασης φτάνει να αυτοανακηρύσσεται ως τέλος της Ιστορίας (Φουκογιάμα - ΗΠΑ). Αλλά μόνο η προοπτική θεώρηση της ιστορίας μας επιτρέπει να εντάξουμε τις ήττες του πρώτου ρεύματος των επαναστάσεων -οι οποίες μάλιστα, εφ' όσον εκδηλώνονται αρχικά στην καθυστερημένη περιφέρεια, στους "ασθενείς κρίκους" του κυρίαρχου παγκοσμίου συστήματος, κληρονομούν, προκαλούν και αναπαράγουν ανεπίλυτα προβλήματα- στη νομοτέλεια που διέπει την ανάπτυξη της ανθρωπότητας ως ολότητας», ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ - ΓΕΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ - ΤΟΜΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ, Διδάσκων: Δημήτρης Πατέλης, Επίκουρος Καθηγητής.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου