Για τις «άμεσες, εφικτές, εδώ και τώρα λύσεις»

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος

Στην κρίση μας και στην απόφασή μας λοιπόν τι είναι
«άμεσο, εφικτό, εδώ και τώρα» και τι όχι. Και στην
πράξη φαίνεται πως δεν υπάρχουν «εύκολες, ανώδυνες,
αναίμακτες» πολιτικές προτάσεις και λύσεις…

Κάθε τι που σχεδιάζουμε από το πιο απλό μέχρι το πιο περίπλοκο για να είναι «εφικτό άμεσα, εδώ και τώρα», θα πρέπει, εκτός από το σχέδιο, να διαθέτουμε τα απαραίτητα μέσα να το υλοποιήσουμε και απαραιτήτως να αποφασίσουμε να το υλοποιήσουμε «εδώ και τώρα» με επίγνωση για τις μικρές ή μεγάλες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουμε στην προσπάθεια υλοποίησής του. Σε κάθε άλλη περίπτωση το σχέδιο και η λύση που δίνει είναι πρόταση και λύση για το κοντινό ή μακρινό  μέλλον και όχι μια «άμεση, εφικτή, εδώ και τώρα λύση».

***

Το ίδιο ισχύει και για κάθε πολιτική πρόταση - σχέδιο, από το πιο απλό καθημερινό επιμέρους ζήτημα, το πιο περίπλοκο -στην τρέχουσα πολιτική συγκυρία η πώληση ή όχι της «μικρής ΔΕΗ»- μέχρι το δίλλημα καπιταλιστική βαρβαρότητα ή ανατροπή του καπιταλισμού και οικοδόμηση του σοσιαλισμού. Για να υλοποιηθεί η κάθε πολιτική πρόταση - σχέδιο θα πρέπει να αποφασίσει η πλειοψηφία, της δοσμένης ταξικής καπιταλιστικής κοινωνίας, να γίνει πράξη κάποια από τις προτεινόμενες πολιτικές προτάσεις - σχέδια, να τη στηρίξει, να αγωνιστεί με όλα τα μέσα, έχοντας επίγνωση για τις μικρές ή μεγάλες δυσκολίες που θα προκύψουν στην πορεία της υλοποίησής της και να δώσει εντολή στους εκπροσώπους του κόμματος που θα επιλέξει να την εφαρμόσουν. Σε κάθε άλλη περίπτωση η πολιτική πρόταση - σχέδιο και η λύση που δίνει είναι πρόταση και λύση για το μέλλον -κοντινό ή μακρινό δεν έχει σημασία- και συνεπώς δεν είναι μια «άμεση, εφικτή εδώ και τώρα πολιτική πρόταση - σχέδιο».

Οι πολιτικές προτάσεις - σχέδια για ανατροπή του καπιταλισμού και την οικοδόμηση της σοσιαλιστικής - κομμουνιστικής κοινωνίας (ΚΚΕ, ΑΝΤΑΡΣΥΑ) καταγγέλλονται πως είναι «πολιτικές προτάσεις – σχέδια» και λύσεις για το μακρινό μέλλον και δεν είναι «άμεσες, εφικτές, εδώ και τώρα λύσεις». Και είναι αλήθεια. Γιατί η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι δεν επιλέγουν κάποια απ’ αυτές να γίνει πράξη, να τη στηρίξουν, να αγωνιστούν με όλα τα μέσα να την υλοποιήσουν, και έχοντας επίγνωση για τη σκληρή ταξική πάλη που απαιτείται και τις τεράστιες δυσκολίες που θα αντιμετωπίσουν στην πορεία της οικοδόμησης της σοσιαλιστικής – κομμουνιστικής κοινωνίας, να δώσουν την εντολή στους εκπροσώπους τους να την εφαρμόσουν.

Η «άμεση, εφικτή, εδώ και τώρα πολιτική πρόταση - σχέδιο» για «κυβέρνηση της αριστεράς με κορμό το ΣΥΡΙΖΑ», που μεταλλάχτηκε σε «κυβέρνηση των αντιμνημονιακών δυνάμεων», που κι αυτή μεταλλάχτηκε σε «δημοκρατικό, προοδευτικό, πατριωτικό μέτωπο» ή «κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας» που «ανήκει στη Δύση, το ΝΑΤΟ, την ΕΕ, το Ευρώ» και στην πορεία βλέπουμε…, αποδεικνύεται πως κι αυτή δεν είναι μια «άμεση, εφικτή, εδώ και τώρα πολιτική πρόταση - σχέδιο», αλλά μια πολιτική πρόταση - σχέδιο για το μέλλον, κοντινό ή μακρινό δεν έχει σημασία, γιατί μεταξύ άλλων…, η εργατική τάξη και οι εργαζόμενοι δεν την έχουν επιλέξει μέχρι τώρα να γίνει πράξη, να τη στηρίξουν και να αγωνιστούν με όλα τα μέσα να την υλοποιήσουν, να «ψηφίσουν στις 25 και στις 26 να φύγουν» οι πασοκονεοδημοκράτες της συγκυβέρνησης, δίνοντας εντολή στην … όποια κυβέρνηση με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ να την εφαρμόσει.

Έτσι, μέχρι τώρα, η μόνη «άμεση, εφικτή εδώ και τώρα πολιτική πρόταση - σχέδιο» είναι η ταξική κανιβαλική πολιτική πρόταση - σχέδιο της πασοκονεοδημοκρατικής συγκυβέρνησης του αστικού μπλοκ εξουσίας. Και είναι εφικτή γιατί αστική τάξη και κεφαλαιοκράτες, αλλά και μεγάλη μερίδα της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, σ' αυτήν  έχει «δώσει εντολή» -με τη στήριξη ή την αδράνεια ή την ανοχή ή την αποχή ή λίγο απ’ όλα- να την εφαρμόσει «άμεσα, εδώ και τώρα». Τη σκληρή προσπάθεια, τις θυσίες, τις τεράστιες δυσκολίες που απαιτήθηκαν και απαιτούνται για την υλοποίηση αυτής της ταξικής κανιβαλικής πολιτικής πρότασης - σχεδίου, μαρτυρούν η βίαιη καταστολή όσων αντιστέκονται, το 1.500.000 των ανέργων, οι αυτοκτονίες, η βίαιη φτωχοποίηση και η εξόντωση των λαϊκών μικρομεσαίων στρωμάτων, η διάλυση των υπηρεσιών υγείας και της παιδείας, η εργασιακή ζούγκλα, οι απασχολήσιμοι – «ωφελούμενοι» στα δουλεμπορικά προγράμματα των ΕΣΠΑ, η μετανάστευση, οι μισθοί και οι συντάξεις πείνας…. και αν συνεχιστεί η καταγραφή το κείμενο θα γίνει … λεξικό.

Στην κρίση μας και στην απόφασή μας λοιπόν τι είναι «άμεσο, εφικτό, εδώ και τώρα» και τι όχι. Και στην πράξη φαίνεται πως δεν υπάρχουν «εύκολες, ανώδυνες, αναίμακτες» πολιτικές προτάσεις και λύσεις…

6:00 μ.μ.