Φουστανάκια ποτισμένα με (ξένο) ιδρώτα

Μαριάννα Τζιαντζή

«Αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε με εξοντωτικό ωράριο»
(Forced to work exhausting hours). Ένα χαρούμενο
φόρεμα ποτισμένο με ιδρώτα.

Ο στεναγμός, η κραυγή, η οργή επιτρέπονται: αρκεί να μη βγαίνουν από τα σύνορα της φυλακής, του στρατοπέδου, του χώρου εργασίας. Κάποτε όμως βγαίνουν και φτάνουν πολύ μακριά: από το Μπανγκλαντές και την Κίνα στη Βρετανία. Και η κραυγή αυτή είναι γραμμένη σε ένα πανάκι τόσο δα, κρυμμένο μέσα σ’ ένα φτηνό ρούχο, απ’ αυτά που προορίζονται για τους φτωχούς της Δύσης και όλου του κόσμου.

Μια νεαρή Βρετανίδα αγόρασε έναντι δέκα λιρών ένα καλοκαιρινό φουστάνι από καλάθι προσφορών ενός μεγάλου καταστήματος, του Πρίμαρκ, σε μια πόλη της Ουαλίας. Φτάνοντας σπίτι της και αναζητώντας την ετικέτα με τις οδηγίες για το πλύσιμο, ανακάλυψε μια μικρή υφασμάτινη ετικέτα, γαζωμένη πάνω από την «κανονική», που έγραφε στα αγγλικά: «Αναγκαζόμαστε να δουλεύουμε με εξοντωτικό ωράριο» (Forced to work exhausting hours). Ένα χαρούμενο φόρεμα ποτισμένο με ιδρώτα.

Παρόμοιες πάνινες κραυγές βρήκαν άλλες δύο γυναίκες, στην Ουαλία και στην Ιρλανδία,  σε ρούχα αγορασμένα από την ίδια αλυσίδα καταστημάτων, η οποία, ας σημειωθεί, προμηθευόταν ρούχα και από το εργοστάσιο ετοίμων ενδυμάτων στο Μπανγκλαντές όπου πέρυσι βρήκαν το θάνατο από πυρκαγιά 1.100 εργάτες.

«Προσέξτε, στην ούγια να γράφει Πειραϊκή-Πατραϊκή», ήταν το διαφημιστικό σύνθημα της μεγαλύτερης ελληνικής κλωστοϋφαντουργίας, ώστε να αποφεύγονται οι απομιμήσεις. Τώρα κανείς δεν κοιτάζει την ούγια, δεν ενδιαφέρεται για την προέλευση, τη μαϊμουδιά, τη σύνθεση του υφάσματος. Αγοράζουμε έτοιμα ρούχα φτιαγμένα στα Βαλκάνια και στη Νοτιοανατολική Ασία, σε χώρες όπου η εργασία είναι πολύ φτηνή και τα εργατικά δικαιώματα ανύπαρκτα, όπως ακριβώς τείνει να επικρατήσει και στην Ελλάδα με την εργατοκτόνο νομοθεσία και τις «επενδύσεις» τύπου Cosco.

Το γελεκάκι που φορείς, ξένα χέρια σ’ το ’χουν ραμμένο, όμως οι πίκρες και τα βάσανα μερικές φορές χωράνε σε ένα τόσο δα πανάκι, όπως σε μια μποτίλια  που ρίχνεται στο πέλαγος. Μήπως όταν αγοράζουμε ένα καθαρόαιμο ελληνικό προϊόν (φράουλες, γάλα, βιβλίο, εφημερίδα) ή όταν στέλνουμε το παιδί μας στο σχολείο, ακούμε την κραυγή των απλήρωτων, των απολυμένων, των κακοπληρωμένων ή των υπό απόλυση εργατών, μεταφραστών, δημοσιογράφων, βιβλιοϋπαλλήλων, εκπαιδευτικών, φυλάκων και καθαριστριών; Ο καθένας εκπαιδεύεται και αναγκάζεται να ακούει μόνο τη δική του κραυγή, ώστε αυτή να μην ενωθεί με τις άλλες.

(ΠΡΙΝ, "Το τέλος της αγοράς", 29/6/2014)

10:21 π.μ.