ΟΙ «ΑΓΑΝΑΚΤΙΣΜΕΝΟΙ» & Η «ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΚΙΝΗΜΑΤΟΣ ΤΗΣ ΠΛΑΤΕΙΑΣ»

Το κείμενο γράφτηκε πριν την γενική απεργία στις 15 του Ιούνη του 2011. Στην Κοζάνη όσοι και όσες -αριστεροί και κομμουνιστές- συμμετείχαμε στο «κίνημα της πλατείας» δεν υποταχθήκαμε στην απολιτική απαίτηση «της συνέλευσης» για συμμετοχή «χωρίς πολιτικές και ιδεολογικές ταυτότητες» και συγκρουστήκαμε με το «όχι στα κόμματα», «όχι στα συνδικάτα», «όχι σε όλους». Στην πόλη μας η παρέμβαση του Συνδικάτου Εργαζομένων στην Ενέργεια «Εργατική Αλληλεγγύη» επέβαλε ένα διαφορετικο χαρακτήρα από αυτόν του «κινήματος της πλατείας». Η εμφανής απουσία των «αγανακτισμένων» στις απεργίες στις 15 και 28-29 του Ιούνη και η οργανωμένη παρουσία των συνδικάτων άλλαζαν δραστικά το χαρακτήρα του «κινήματος της πλατείας». Διαβάζοντας κριτικά σήμερα το κείμενο η αισιόδοξη εκτίμηση για το «ντόμινο των εξελίξεων» εξέφραζε μάλλον επιθυμία και δεν στηρίζονταν στη συγκεκριμένη ανάλυση της συγκεκριμένης κατάστασης. Επίσης είναι άδικη και εσφαλμένη η κριτική στο ΚΚΕ για τη στάση του και την κριτική του στο «κίνημα της πλατείας».

***

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος

13/6/2011

Το κεφάλαιο, η αστική τάξη «[…] είναι υποχρεωμένη να φωλιάζει παντού, να εγκαθίσταται παντού, να δημιουργεί παντού σχέσεις». (Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο).

Έντεκα στις δέκα αναλύσεις (μεταξύ αυτών φίλοι ή «φίλοι της αριστεράς») στα ΜΜΕ ηλεκτρονικά και μη, στα Blogs, ρίχνουν ανάθεμα στην όλη αριστερά, στο συνδικαλιστικό κίνημα και στους εργατικούς αγώνες. Ακόμα και οι προτάσεις για «ενότητα», «συμπαράταξη» κλπ, οι αριστερές αναλύσεις και αναφορές, με μια πιο προσεκτική ανάγνωση σηκώνουν αναχώματα, απαξιώνουν την αριστερά και την όποια πολιτική της. Η χειραγώγηση μέσω ΜΜΕ, ο φόβος, η ανεργία κ.α. δίνουν κάποιες ερμηνείες όμως δεν εξηγούν πλήρως γιατί η κοινωνία δεν την εμπιστεύεται. Το πρόβλημα με ότι αυτοπροσδιορίζεται και όπως αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερά είναι κραυγαλέο.

"ΓΙΟΥΧΑΙΣΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΟΚΚΙΝΗ ΣΗΜΑΙΑ
ΠΟΥ ΠΗΓΕ ΝΑ ΚΑΠΕΛΩΣΕΙ ΤΗΝ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗ"

Επιπρόσθετα στο «κίνημα της πλατείας» οι πολιτικές ταυτότητες, οι οργανώσεις έχουν απορριφθεί, έχουν εξορισθεί από τη συντριπτική πλειοψηφία του πλήθους. Τα κόμματα και οι πολιτικές οργανώσεις της αριστεράς αυτό το αποδέχτηκαν, αυτοκαταργήθηκαν, συμμετέχοντας χωρίς ταυτότητα με τη σωστή κατ’ αρχήν λογική «παρεμβαίνουμε στο αυθόρμητο». Το ίδιο ισχύει και για τα συνδικάτα. Όμως η συμμετοχή στο «κίνημα της πλατείας» που απαιτεί και επιβάλει τη φυσική παρουσία όλων μας σαν άτομα, χωρίς κόμματα, ιδεολογικές ταυτότητες κλπ. δεν είναι «παρέμβαση στο αυθόρμητο», είναι υποταγή. Αυτό δεν απαιτεί η συναίνεση, η άρχουσα τάξη και το σύστημα; Αυτά δεν αποδέχονται στη συντριπτική τους πλειοψηφία οι «αγανακτισμένοι»;

Το «κίνημα της πλατείας» παρά τις διακηρύξεις περί «ακομμάτιστου, ακαπέλωτου κ.α.» χαρακτήρα του, είναι βαθιά πολιτικό. Εύκολα προσδιορίζεις την πολιτική ιδεολογική ταυτότητα που κυριαρχεί. Συμμετοχή λοιπόν, αλλά συμμετοχή ως τι;

Το κρίσιμο είναι πως η «ζύμωση» των πολιτικών και των ιδεών γίνονταν όλο το προηγούμενο διάστημα και χωρίς το «κίνημα της πλατείας». Ανεξάρτητα από την κατάληξή του αυτό θα συνεχιστεί και στο μέλλον. Αυτό που καλείται τώρα η αριστερά να απαντήσει είναι: Πως οφείλει να παρέμβει στο «κίνημα της πλατείας» και πως θα αντιμετωπιστούν οι ολοκληρωτικές αντιλήψεις που παράγει και αναπαράγει, όχι με όρους απαξίωσης και απόρριψης, ούτε όμως και με την υποταγή της. Δεν έχει την πολυτέλεια να προσδοκά επ' αόριστον. Η ψήφιση και εφαρμογή του «μεσοπρόθεσμου» είναι κοντά και η πολιτική ιδεολογική ταυτότητα που κυριαρχεί στο «κίνημα της πλατείας» θα αποκαλυφθεί με οδυνηρό τρόπο για όλους μας.

Το «κίνημα της πλατείας» παρά τις διακηρύξεις περί
«ακομμάτιστου, ακαπέλωτου κ.α.» χαρακτήρα του, είναι
βαθιά πολιτικό. Εύκολα προσδιορίζεις την πολιτική
ιδεολογική ταυτότητα που κυριαρχεί.

«Όχι στα κόμματα» λοιπόν, «όχι στα συνδικάτα», «χωρίς ταμπέλες», «όλοι μαζί» εργάτες και κεφάλαιο, «για την Ελλάδα», «για την πατρίδα» κλπ. Υπεύθυνοι «όλα τα κόμματα», «όλοι οι βουλευτές», «όλοι οι συνδικαλιστές» κλπ. Προς τι οι κραυγές κατά Πάγκαλου και άλλων ζηλωτών του μνημονίου, και ποια η διαφορά από το «όλοι μαζί τα φάγαμε», «όλοι είμαστε απατεώνες, κοπρίτες, τεμπέληδες κλπ»; Με σεβασμό στη νεολαία και συγκατάβαση, όμως είναι σφόδρα επικίνδυνο που αρέσκεται στον ολοκληρωτισμό του «όλοι ίδιοι είναι, όλοι φταίνε». «Να καεί το μπουρδέλο η βουλή», χωρίς καμιά διάκριση στους 300, όλοι έχουν τις ίδιες ευθύνες.

Εχθρική στάση ακόμα και στα συνδικάτα, ταύτιση της ηγεσίας τους με τη βάση και εν πολλοίς σωστή μέχρι ένα σημείο -εκλέχτηκαν όπως εκλέχτηκαν δεν διορίστηκαν-, όλοι οι συνδικαλιστές ίδιοι είναι κλπ. Εχθρικό το «κίνημα της πλατείας» σε κάθε εργατικό αγώνα, απεργία και για τις μορφές πάλης που υιοθετούν οι εργαζόμενοι. Αυτούσια η προπαγάνδα του συστήματος για συνδικαλιστές που κάνουν απεργίες κλπ.

Οι απόψεις που κατατίθενται δεν πρέπει να είναι «κομματικές», δεν πρέπει να εκφράζουν «ιδεολογίες». Έτσι ουσιαστικά δεν υπάρχουν ευθύνες και υπεύθυνοι, αλλά ούτε και υπήρξαν δυνάμεις που αγωνίστηκαν και προσπάθησαν να μη φτάσουν ως εδώ η πολιτική και οικονομική κατάσταση και το συνδικαλιστικό κίνημα.

Ας θυμηθούμε εδώ πως δυο βασικές λειτουργίες μιας αστικής δημοκρατίας είναι η ύπαρξη και η λειτουργία κομμάτων και συνδικαλιστικών οργανώσεων ακόμα και στην εκφυλισμένη, ολοκληρωτική τωρινή μορφή της.

...πρέπει η αριστερά να αντιπαρατεθεί αποφασιστικά με αυτές
τις αντιλήψεις, ακόμα κι αν οι δυνάμεις της είναι λιγοστές.
Αν αυτό δεν γίνει, στο «κίνημα της πλατείας» εκκολάπτεται
το «αυγό του φιδιού».

Η ειρηνική κατάληψη της πλατείας Συντάγματος είτε το θέλουμε είτε όχι δεν είναι εξέγερση, είναι όμως απρόβλεπτη η δυναμική της και η εξέλιξή της σε όλη τη διάρκεια της διαδικασίας ψήφισης του «μεσοπρόθεσμου». Είναι τόσο προφανής και πρωτοφανής η αντίθεση της κοινωνίας στην ασκούμενη πολιτική που αντικειμενικά είναι στην ουσία ανάκληση της εντολής στην παρούσα κυβέρνηση να ασκεί καθήκοντα διακυβέρνησης. Τα σφαγιαστικά μέτρα του «μεσοπρόθεσμου» ακόμα και οι καθεστωτικές δυνάμεις, οι ίδιοι οι ζηλωτές του μονόδρομου του μνημονίου εκτιμούν πως οδηγούν σε κοινωνικό εμφύλιο. Το γεγονός πως η κυβέρνηση δεν επιχείρησε να καταστείλει το «κίνημα της πλατείας» και η απουσία των κλασικών προβοκατόρικων «προκλήσεων» της κρατικής εξουσίας ενθάρρυναν τη συμμετοχή, διεύρυναν το μέγεθος του πλήθους, όμως δεν σημαίνει πως αυτό θα συνεχιστεί από την πλευρά του «κράτους του νόμου». Αβίαστα προκύπτει πως τον ειρηνικό ή όχι χαρακτήρα της εξέγερσης, τον καθορίζει πρωτευόντως η αντίδραση της άρχουσας τάξης και της εξουσίας και όχι οι όποιες επιθυμίες της όποιας πολιτικής ηγεσίας των κομμάτων. Προς τι λοιπόν οι εκ των προτέρων όρκοι των συστημικών κομμάτων, των ΜΜΕ, της ηγεσίας της αριστεράς για τον ειρηνικό χαρακτήρα του «κινήματος της πλατείας» και των λαϊκών αντιδράσεων; Προς τι η εκ των προτέρων «καταδίκη της βίας απ' όπου κι αν προέρχεται»;

Γιατί είναι προφανές πως η παρέμβαση της αριστεράς στο «κίνημα της πλατείας» στο βαθμό που δεν ασκεί ουσιαστική επιρροή στην πολιτική ταυτότητά του και οι δυνάμεις της δεν οργανώνονται, την κρίσιμη ώρα -αν και εφόσον προκύψει- θα γίνουν φύλλο και φτερό απέναντι στην κρατική καταστολή, ακόμα κι αν καταλήξει σε μια τυφλή εξέγερση «αγανακτισμένων» χωρίς συγκεκριμένο περιεχόμενο και στόχο. Τίποτα δεν διδάχτηκε από την εξέγερση του Δεκέμβρη του 2008;

Είναι όμως χωρίς πολιτική ταυτότητα το «κίνημα της πλατείας»; Όλα τα δεδομένα δείχνουν πως αυτό που κυριαρχεί είναι οι αντικομματικές, αντικοινοβουλευτικές, αντισυνδικαλιστικές και οι εθνικιστικές αντιϊμπεριαλιστικές αντιλήψεις με τις Ελληνικές και Βυζαντινές σημαίες. Αυτές τις πολιτικές αντιλήψεις τις ενισχύουν με κάθε τρόπο τα ΜΜΕ με την προβολή του κινήματος και τις νουθεσίες προς τους εξεγερμένους να διατηρήσουν τον «ακομμάτιστο», «ανεξάρτητο» και «ακαπέλωτο» χαρακτήρα τους.

Το χρυσαυγίτικο πογκρόμ τον Μάη του 2011 μετά τη δολοφονία
του Μανώλη Καντάρη

Επιβλήθηκε λοιπόν, κυριαρχεί στο «κίνημα της πλατείας» η αντίληψη για συμμετοχή, συνθήματα – πανό – ανακοινώσεις – αφίσες χωρίς ταυτότητα και υπογραφή. Κυρίαρχο το παλιό και πάντα πετυχημένο στερεότυπο της αστικής προπαγάνδας περί «καπελώματος» και «υποκινητών». Να μην «καπελωθεί» λοιπόν το «κίνημα της πλατείας». Έτσι γενικά. Παραβλέποντας πως η αστική τάξη το κεφάλαιο με όλο τον κρατικό μηχανισμό, τον έλεγχο των ΜΜΕ, της εκπαίδευσης και την εξουσία της είναι το μεγάλο «καπέλο». Δεν χρειάζεται να κάνει καμιά άλλη προσπάθεια να «καπελώσει», συνεπώς αρκεί να αποκλειστεί το «καπέλωμα» από δυνάμεις που βάζουν σε κίνδυνο την εξουσία της αστικής τάξης και του κεφαλαίου. Με τη συστηματική πλύση εγκεφάλου, και κυρίαρχη την αντίληψη και στην κάθε ομάδα της αριστεράς να μη «καπελωθεί» από καθεστωτικούς αριστερούς, αντικαπιταλιστές, οπορτουνιστές, ρεφορμιστές και λοιπά δαιμόνια, αφήνεται στο «καπέλωμα» του αστικού μηχανισμού εξουσίας που στη συντριπτική τους πλειοψηφία υιοθετούν οι «αγανακτισμένοι». Παραλύει και δεν πολιτεύεται. Γίνεται το ακίνδυνο κατοικίδιο του συστήματος, δημοκρατικό άλλοθι σε ένα ολοκληρωτικό καθεστώς όπου ο κοινοβουλευτισμός και οι ελευθερίες της αστικής δημοκρατίας στην ουσία υπάρχουν μόνο σαν βιτρίνα.

Οι πολιτικές – ιδεολογικές αντιπαραθέσεις των ομάδων της αριστεράς αντί να είναι το γόνιμο έδαφος για τη παραγωγή μιας μάχιμης πολιτικής, αντιμετωπίζονται σαν προσπάθεια «καπελώματος» του ενός από τον άλλο, και οδηγεί - προκρίνει τη μοναχική – σεχταριστική πολιτική, στην προβοκατόρικη -για την ίδια την αριστερά- έκκληση για «ενότητα της αριστεράς», φύλλο συκής και άλλοθι για την άρνηση της κοινής δράσης.

Έτσι ΚΚΕ και ΠΑΜΕ απέχουν από το «κίνημα της πλατείας» διαφυλάσσοντας την καθαρότητά τους και εμμένοντας πως αυτοί είναι το κίνημα.

Οι λοιπές αριστερές δυνάμεις είδαν να κινητοποιούνται τα πλήθη σε καθημερινή βάση και ενώ σωστά παρεμβαίνουν -όσες και όπως παρεμβαίνουν- στο «αυθόρμητο», από την άλλη υποτάσσονται σ’ αυτό, είτε γιατί οι δυνάμεις είναι λιγοστές, είτε γιατί η πολιτική τους ανεπάρκεια είναι κραυγαλέα, είτε γιατί όντως είναι οπορτουνιστικές, είτε γιατί μεγάλο κομμάτι του πλήθους είναι νέοι και νέες και πρέπει να περιμένουμε μήπως και -άγνωστο πως- φέρουν κάτι καινούργιο.

Και δεν εννοώ τα πλήθη να υποδεχτούν την αριστερά σαν πρωτοπορία, σαν καθοδήγηση ή να στρατευτούν στην όποια αριστερά και όλα τα σχετικά. Αν υπήρχε μια τέτοια δυνατότητα θα την επιτύγχαναν αν το επιχειρούσαν σε προγενέστερο χρόνο. Κι αν το επιχείρησαν, το γεγονός ότι εμφανίστηκε όπως εμφανίστηκε το «κίνημα της πλατείας» δείχνει ότι απέτυχε.

Όλα τα δεδομένα δείχνουν πως αυτό που κυριαρχεί είναι
οι αντικομματικές, αντικοινοβουλευτικές, αντισυνδικαλιστικές
και οι εθνικιστικές αντιϊμπεριαλιστικές αντιλήψεις με τις
Ελληνικές και Βυζαντινές σημαίες.

Εννοώ πως έπρεπε, πρέπει η αριστερά να αντιπαρατεθεί αποφασιστικά με αυτές τις αντιλήψεις, ακόμα κι αν οι δυνάμεις της είναι λιγοστές. Αν αυτό δεν γίνει, στο «κίνημα της πλατείας» εκκολάπτεται το «αυγό του φιδιού». Η ψήφιση και εφαρμογή του μεσοπρόθεσμου θα ξεράσει φτώχεια, εξαθλίωση και φασισμό. Και δεν θα ‘ναι το τελευταίο, ακολουθούν 6^η, 7^η κλπ δόσεις σε δάνεια. Ο πάτος δεν έχει πάτο.

Οι εξελίξεις για το ερχόμενο διάστημα θα είναι καταιγιστικές. Και ότι αυτοπροσδιορίζεται ως αριστερά αναμένει την 15^η του Ιούνη αντί να κλιμακώσει ΤΩΡΑ τις αντιδράσεις, ακόμα και με κάλεσμα άμεσα σε γενική πολιτική απεργία. Είναι γεγονός πως οι δυνάμεις της αριστεράς είναι μια ισχνή μειοψηφία στα συνδικάτα, το ΠΑΜΕ περιμένει τη λαϊκή εξουσία, οι συσχετισμοί είναι καταθλιπτικοί και το πιο πιθανό είναι να μείνει ένα σύνθημα. Όμως είναι προτιμότερο αυτό από το να περιμένουμε τον Τσακ Νόρις να μας πει «Τι να κάνουμε;».

Πέρα όμως από τις εκτιμήσεις υπάρχουν και τα πραγματικά δεδομένα. Η κατάληψη της πλατείας από τους «αγανακτισμένους» και η απόφαση της συνέλευσης στο Σύνταγμα για «ειρηνικό αποκλεισμό της Βουλής» εκφράζει κορυφαία απόρριψη της πολιτικής του μνημονίου και ξεκάθαρη πρωτοφανή αντίθεση στην ψήφιση του «μεσοπρόθεσμου». Μένει να δούμε την αντίδραση της αστικής εξουσίας, της κυβέρνησης και πως εννοεί να εφαρμόσει το «κράτος του νόμου» (δεδομένης και της δήλωσης πως «αδιαφορεί για το πολιτικό κόστος») κατά συνέπεια και των αγανακτισμένων. Είναι προφανές πως η αριστερά δεν πρέπει να μείνει μόνο με τους «αγανακτισμένους» στις πλατείες και την απεργία την 15^η του μήνα, αν όντως πολιτεύεται και παρεμβαίνει στα πολιτικά πράγματα.

Δεν ομιλώ για ενότητα, πολιτική συμμαχία και άλλα πιασάρικα, αλλά εξίσου ανεδαφικά με βάση την αντικειμενική πραγματικότητα της συγκυρίας. Είναι επιτακτική η ανάγκη για την ανάληψη συγκεκριμένης πρωτοβουλίας για άμεση μετωπική κοινή δράση από την όποια αριστερά ή πολιτική της οργάνωση. Όχι απλά με ένα κείμενο προθέσεων, αλλά με συγκεκριμένη δράση και στόχο:

- Να μην περάσει το Μεσοπρόθεσμο Πρόγραμμα

- Όχι στο ξεπούλημα τη δημόσιας περιουσίας

- Όχι στους τοποτηρητές της τρόικα 

Το ντόμινο των εξελίξεων θα αναδείξει στην ημερήσια διάταξη τα υπόλοιπα γνωστά ζητήματα με το χρέος, την ΕΕ, το ΕΥΡΟ, κλπ. Η επόμενη μέρα θα είναι διαφορετική και η αυτοπεποίθηση των κινημάτων μεγαλύτερη. Η λύση και η έξοδος από την κρίση  με προοπτική για την εργατική τάξη, τους εργαζόμενους -επώδυνη και οδυνηρή για όλους μας πια- αντικειμενικά μπορεί να γίνει -παρ’ όλα όσα- μόνο από αριστερά. Η άλλη «λύση» ήδη εφαρμόζεται και τη ζούμε στο πετσί μας.

8:22 π.μ.