«Σε μια στιγμή
κανείς δεν καταστρέφεται/Αργά γλυστράς στη συντριβή»
Έμιλυ Ντίκινσον
Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος
Κοντή και επιλεκτική μνήμη…
 |
| Το γνώριμο από παλιά σκηνικό των πλατωνικών ρητορικών καταγγελιών και οι πύρινες διακηρύξεις για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ και άλλους πιασάρικους λεονταρισμούς, επαναλαμβάνεται πια όχι ως φάρσα αλλά ως τραγωδία. |
***
Στην υπερεικοσαετή πορεία των ιδιωτικοποιήσεων –
μετοχοποιήσεων, στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου από το ξένο και ντόπιο
κεφάλαιο, στις αντιδράσεις του οργανωμένου συνδικαλιστικού κινήματος και στους
αγώνες των εργαζομένων αυτό που κυριάρχησε ήταν η «συντεχνιακή» πάλη: «η
σωτηρία και η μεγάλη προσφορά της επιχείρησης ή του κλάδου», «όχι στην
ιδιωτικοποίηση της δικής μας επιχείρησης», «κάτω τα χέρια από το δικό μας ασφαλιστικό»
και γενικά η διεκδίκηση να «εξαιρεθούν» από τα νεοφιλελεύθερα αντεργατικά μέτρα
οι εργαζόμενοι κάποιας επιχείρησης ή ενός κλάδου.
«Αυτές οι κατακερματισμένες επιμέρους κινητοποιήσεις μοιραία ηττήθηκαν, παρά τις επιμέρους –πύρρειες όπως αποδεικνύεται σήμερα- νίκες στα χρόνια της κυβέρνησης της ΝΔ του Μητσοτάκη (90-93), νόμος Γιανίτση, άρθρο 16. Και ο πιο δίκαιος αγώνας καταλήγει να είναι χυδαίος και συντεχνιακός όταν δεν υπηρετεί τα συνολικά συμφέροντα της εργατικής τάξης και δεν εντάσσεται σε ένα συνολικό σχέδιο έλεγαν οι κλασικοί. Θέση που η αδυσώπητη πραγματικότητα στα χρόνια των μνημονίων την επιβεβαιώνει με δραματική ένταση. Αποτιμώντας σήμερα και κρίνοντας στο δια ταύτα αυτή την περίοδο έως σήμερα, στην ουσία προετοίμασαν την καταστροφική για την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους πραγματικότητα που βιώνουμε όλοι στο πετσί μας.
Η ρητορική αντίθεση των ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ - ΣΑΔ στις νεοφιλελεύθερες πολιτικές των εναλλασσόμενων κυβερνήσεων του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ στο παρελθόν, όπως και οι πύρινες αντιμνημονιακές πλατωνικές κορώνες τους σήμερα, ήταν και συνεχίζουν να είναι σε απόλυτη αντίφαση με την πολιτική και συνδικαλιστική πρακτική τους».
Ούτε στο παρελθόν επιχειρήθηκε, ούτε και τώρα γίνεται κάποια συγκεκριμένη ουσιαστική προσπάθεια από το οργανωμένο συνδικαλιστικό κίνημα και τις οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις, να συγκροτηθεί ένα μέτωπο όλων των επιχειρήσεων, των κλάδων ενάντια στη λεηλασία του δημόσιου πλούτου που συνεχίζεται με αμείωτη ένταση. Μια λεηλασία που -παρά τις αντίθετες διακηρύξεις- δεν απέτρεψε στο παρελθόν την κατάρρευση της ελληνικής οικονομίας…
Ο θεωρητικός του νεοφιλελευθερισμού Φρίντριχ Άουγκουστ φον Χάγιεκ (1899-1992)[2], στο βιβλίο του «Ο δρόμος προς τη Δουλεία»[3] καταγγέλλει τις κρατικές παρεμβάσεις στην ελεύθερη λειτουργία της καπιταλιστικής αγοράς, που τις θεωρεί καταστροφικές για την οικονομία και την πολιτική ελευθερία της κοινωνίας. Το 1947 στο θέρετρο Μον Πελερίν της Ελβετίας ιδρύει νεοφιλελεύθερη ομάδα (Mont Pelerin Society) με στόχο να επιβάλλουν ιδεολογικά – πολιτικά έναν καπιταλισμό χωρίς έλεγχο, περιορισμούς και κανόνες από το κράτος. Θεωρούν την ανισότητα θετική αξία, τον «εξισωτισμό του κράτους πρόνοιας» εμπόδιο στην ανάπτυξη των ικανοτήτων και χτυπούν τα μέτρα κοινωνικής αλληλεγγύης που εφαρμόζονται.
Στη μεγάλη οικονομική κρίση του καπιταλισμού της δεκαετίας του ‘70[4] (χαμηλό επίπεδο ανάπτυξης, υψηλός πληθωρισμός, ανεργία, πετρελαϊκή κρίση τη «βάφτισαν» τότε[5], όπως τώρα «κρίση χρέους», «δημοσιονομική»), η Λατινική Αμερική -με τις χούντες της Χιλής, της Ουρουγουάης, της Αργεντινής και της Βραζιλίας κ.α.- γίνεται ένα τεράστιο πειραματικό εργαστήριο εφαρμογής των νεοφιλελεύθερων πολιτικών και της «σχολής του Σικάγο». Στα τέλη της ίδιας δεκαετίας ο νεοφιλελευθερισμός κυριαρχεί ιδεολογικά – πολιτικά και στις αναπτυγμένες ιμπεριαλιστικές καπιταλιστικές χώρες, κερδίζοντας την εξουσία σε Βρετανία και ΗΠΑ (Θάτσερ 1979 – Ρέϊγκαν 1981) και μπαίνουν σε εφαρμογή οι οικονομικές θεωρίες των Χάγιεκ, Μίλτον Φρίντμαν[6] και της οικονομικής «σχολής του Σικάγο». Αιτία της κρίσης θεωρούν τη δύναμη των συνδικάτων και του Συνδικαλιστικού Κινήματος που με τις διεκδικήσεις τους τροφοδοτούν τον πληθωρισμό, περιορίζουν το ποσοστό κέρδους των επιχειρήσεων και εμποδίζουν τη συσσώρευση κεφαλαίου για επενδύσεις και αυξάνεται η ανεργία.
Συνεπώς για τους ζηλωτές του νεοφιλελευθερισμού, πρέπει να διατηρηθεί ένα κράτος ικανό να τσακίσει τη δύναμη των συνδικάτων, να καταργηθούν οι κατώτερες αμοιβές που ορίζουν οι Εθνικές Συλλογικές Συμβάσεις και να καθορίζονται από τον «ανταγωνισμό» της αγοράς εργασίας, λιτό στις κοινωνικές δαπάνες που τις θεωρούν παρασιτικές, να μην παρεμβαίνει στην οικονομία (ιδιωτικοποιήσεις, απορρύθμιση κρατικών παρεμβάσεων), και να ελέγξει τον πληθωρισμό. Βασικοί στόχοι είναι η νομισματική σταθερότητα, ο πειθαρχημένος κρατικός προϋπολογισμός, και ένα «φυσιολογικό(;!) ποσοστό ανεργίας» που θεωρείται αναγκαίο για την «αποτελεσματική» λειτουργία της αγοράς εργασίας. Εφόσον επιτευχθούν αυτά, μειωθούν οι φόροι, αυξηθούν τα κέρδη των επιχειρήσεων, αποκατασταθεί η διαδικασία συσσώρευσης κεφαλαίου, και παράλληλα περιοριστούν οι κοινωνικές δαπάνες θα προκύψουν οι ανισότητες και τα κίνητρα για επενδύσεις και «ανάπτυξη» και η μείωση της ανεργίας.
Πρώτη εφαρμογή του νεοφιλελευθερισμού στη χώρα μας επιχείρησε, χωρίς επιτυχία το 1985-1988 -υπουργός οικονομίας τότε- ο μετέπειτα πρωθυπουργός Κ. Σημίτης. Η ανάδειξη της ΝΔ στην εξουσία το 1990 σφραγίζει την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού (προηγήθηκαν δύο «συγκυβερνήσεις» ΝΔ-ΣΥΝ και ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΣΥΝ, στο ΣΥΝ τότε συμμετείχε και το ΚΚΕ).
Από τότε η «ένδοξη» εποχή του «κοινωνικού εταιρισμού», των «κοινωνικών διαλόγων», της «ταξικής συνεργασίας», των «ιδιωτικοποιήσεων», του «ανταγωνισμού», της «ανάπτυξης», έως τις μέρες μας έγραψε και γράφει «λαμπρές σελίδες δόξας» (περισσότερα εδώ[7])… Ανεργία, απολύσεις, μειώσεις μισθών και συντάξεων, κατεδάφιση του Κοινωνικού Ασφαλιστικού Συστήματος και των υπηρεσιών υγείας, υπονόμευση – ξήλωμα της δημόσιας δωρεάν παιδείας και αλλεπάλληλες ιδιωτικοποιήσεις - ξεπούλημα του δημόσιου - κοινωνικού πλούτου και γενικά όλα όσα απαιτούνται για την απορρύθμιση, «απελευθέρωση» του καπιταλισμού -σύμφωνα με τη «νεογλώσσα» του νεοφιλελευθερισμού- από τις κρατικές παρεμβάσεις.
Κι όμως, ακόμα και μετά την κανιβαλική ταξική σφαγή των μνημονιακών χρόνων, η ηγεμονεύουσα ιδεολογία και πολιτική είναι αυτή του αστικού μπλοκ εξουσίας. Πλην όμως η ιδεολογία και πολιτική των «κοινωνικών εταίρων», της «ανταγωνιστικότητας» και της «ανάπτυξης» αντικειμενικά προϋποθέτει την παραδοχή της διαρκούς συνύπαρξης και «ταξικής συνεργασίας» καπιταλιστών και εργαζομένων και αναπόφευκτα την αποδοχή της εκμεταλλευτικής σχέσης κεφαλαίου - εργασίας σε βάρος της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, όπως καταγράφεται στο δια ταύτα τα τελευταία 24 χρόνια τουλάχιστον.
Η αδυσώπητη πραγματικότητα που βιώνουμε στο πετσί μας σήμερα δεν είναι ένα φυσικό φαινόμενο όπως η βροχή και δεν προέκυψε μέσα στο κενό. Είναι το αποτέλεσμα της ιστορικής εξέλιξης του ιμπεριαλιστικού ολοκληρωτικού καπιταλισμού στη χώρα μας. Είτε το θέλουμε, είτε όχι «οι άνθρωποι δημιουργούν την ίδια τους την ιστορία, τη δημιουργούν, όμως, όχι όπως τους αρέσει, όχι μέσα σε συνθήκες που οι ίδιοι διαλέγουν, μα μέσα σε συνθήκες που υπάρχουν άμεσα, που είναι δοσμένες και που κληροδοτήθηκαν από το παρελθόν»[8].
Το Ασφαλιστικό της ΔΕΗ και ο Νόμος 4491/66
«Με το Ν.4491 του 1966 ορίζεται ως φορέας ασφάλισης η ίδια η επιχείρηση και οι εργαζόμενοι σ' αυτή -στο σύνολό τους- ασφαλίζονται υποχρεωτικά στη ΔΕΗ, θεσπίζοντας ένα σύστημα Ασφάλισης στον Εργοδότη. Ο ίδιος νόμος επέβαλε για τους εργαζόμενους και συνταξιούχους καθορισμένα ποσοστά εισφορών για την κάλυψη μέρους των δαπανών του Ασφαλιστικού Συστήματος. Αντίστοιχα ο νόμος δεν απαιτούσε και δεν επέβαλε στη ΔΕΗ τη δημιουργία ξεχωριστού από την επιχείρηση Ασφαλιστικού Φορέα, ούτε και την υποχρέωση να καταβάλει εργοδοτικές εισφορές. Αντί γι’ αυτό ο νόμος επιβάλει την παραχώρηση στη ΔΕΗ το σύνολο των εσόδων του Ασφαλιστικού Συστήματος από όλες τις πηγές, με την υποχρέωση να καλύπτει όλες τις δαπάνες και τις υποχρεώσεις προς τους δικαιούχους, όπως αυτές ορίζονται και περιγράφονται από το νόμο (Άρθρο 7 παρ. 1.2).
Μ’ αυτό τον τρόπο η ΔΕΗ εισέπραττε τα έσοδα του Ασφαλιστικού, χωρίς ο νόμος να υποχρεώνει την επιχείρηση να σχηματίζει και να διατηρεί λογιστικά τα αποθεματικά του ασφαλιστικού συστήματος. Τα ασφαλιστικά κεφάλαια τα διαχειρίζεται η ΔΕΗ και τα επενδύει χρηματοδοτώντας έργα σε ορυχεία, σταθμούς, μεταφορά, και διανομή. Τα αποθεματικά του ασφαλιστικού ενσωματώνονται στα περιουσιακά στοιχεία της ΔΕΗ, συμβάλλοντας έτσι στην ανάπτυξη της επιχείρησης, χωρίς να επιβαρύνεται με δάνεια και τόκους για τα αντίστοιχα κεφάλαια.
Με το Π.Δ. 245/75 για την επικουρική ασφάλιση ολοκληρώνεται η μορφή της χρηματοδότησης, οι πόροι του Ασφαλιστικού Συστήματος». (Από ανακοίνωση της Εργατικής Ανεξάρτητης Συσπείρωσης ΔΕΗ 1999 (ΕΑΣ ΔΕΗ)
ΔΕΗ 1990 – 1993: Ν. 1902/90, Ν.1976/91, Ν.2084/92
«Με αφετηρία το 1990 σαρώνονται στο σύνολό τους οι όροι και οι προϋποθέσεις για τη θεμελίωση συνταξιοδοτικού δικαιώματος και για τις υπηρεσίες υγείας (Ν. 1902/90, Ν.1976/91, Ν.2084/92).
Επιβάλλονται μεγαλύτερα όρια ηλικίας, αλλάζει ο τρόπος υπολογισμού των συντάξεων και υπερδιπλασιάζονται τα ποσοστά συμμετοχής στις δαπάνες για τα φάρμακα. Με προφανείς σκοπιμότητες δημιουργούνται τρεις κατηγορίες ασφαλισμένων, από τη διαφοροποίηση των επιπτώσεων που επέβαλαν οι νόμοι στους εργαζόμενους (διαίρει και βασίλευε). […] Τέλος οι συντάξεις παύουν να είναι συνδεδεμένες με το μισθό των εν ενεργεία εργαζομένων και αναπροσαρμόζονται με τις αντίστοιχες αυξήσεις που χορηγούνται στους συνταξιούχους του δημοσίου.
Αντίστοιχα για την επιχείρηση επιβάλλεται η υποχρέωση να καταβάλει σε καθορισμένα ποσοστά Εργοδοτικές εισφορές. Η «καινοτομία» στο νέο νομικό καθεστώς είναι η υποχρέωση της ΔΕΗ να καταβάλει ένα ποσό που δεν θα υπερβαίνει τα 35 δις. δρχ. το χρόνο, για την κάλυψη των δαπανών και των υποχρεώσεων προς τους δικαιούχους. Με τροπολογία στο άρθρο 12 του Ν.2453/20-3-1998 το ποσό αναπροσαρμόστηκε σε 50 δις. δρχ. Μ’ αυτή την «οιονεί εργοδοτική εισφορά» κατά το νόμο, επιχειρήθηκε να αντικατασταθούν οι διατάξεις του Ν.4491/66 που επέβαλαν την κάλυψη του συνόλου των δαπανών και των υποχρεώσεων της ΔΕΗ προς τους ασφαλισμένους και να «παρακάμψουν» το πρόβλημα που δημιουργούν τα ενσωματωμένα περιουσιακά στοιχεία του Ασφαλιστικού σ’ αυτά της ΔΕΗ, στην προοπτική της ιδιωτικοποίησης - μετοχοποίησης της επιχείρησης. Επίσης με το άρθρο 71 του Ν.2084/92 ορίζεται και η εκπόνηση αναλογιστικής μελέτης ώστε να προσδιοριστούν ποσοτικά τα αποθεματικά κεφάλαια του Ασφαλιστικού της ΔΕΗ.
Η ενιαία αναλογιστική μελέτη του 1995 των εταιριών WYATT & PRUDENTIAL, προσδιορίζει ποσοτικά τα ενσωματωμένα περιουσιακά στοιχεία του ασφαλιστικού ύψους 1,3 τρισ. δρχ. («λανθάνοντα αποθεματικά κεφάλαια»). Με την υπ’ αρ. 98/96 απόφαση του ΔΣ της ΔΕΗ επικυρώνεται η μελέτη, απόφαση που κοινοποιείται και στην κυβέρνηση. Την αλήθεια αυτή αναγνωρίζουν επίσημα σε πληθώρα εγγράφων αρμόδια κυβερνητικά όργανα και παράγοντες. Η πιο πρόσφατη «επικαιροποιημένη μελέτη» της επιτροπής που συγκροτήθηκε με απόφαση της κυβέρνησης και πρόεδρο τον κ. Τήνιο προσδιορίζει το ποσό σε 3,3 τρις. δρχ. Σημειωτέον το ποσό που προκύπτει από τη μελέτη της PRUDENTIAL Ε.Π.Ε., σύμφωνα με την έκθεση του ορκωτού λογιστή κ. X. Βελέντζα, θα πρέπει να εμφανίζεται στον ισολογισμό της Δ.Ε.Η., σύμφωνα με το Διεθνές Λογιστικό Πρότυπο I.A.S. 19 και την Ελληνική Νομοθεσία, ανεξάρτητα από το χρόνο εξόφλησης». (Από ανακοίνωση της Εργατικής Ανεξάρτητης Συσπείρωσης ΔΕΗ 1999 (ΕΑΣ ΔΕΗ)
Η ΥΠΟΧΡΕΩΤΙΚΗ ΟΔΗΓΊΑ 96/92 ΤΗΣ ΕΕ ΚΑΙ ΤΟ ΑΡΘΡΟ 35 ΤΟΥ Ν.4491/66
Στις 7 Φλεβάρη του 1992 -από τα 12 τότε κράτη μέλη- υπογράφτηκε η συνθήκη του Μάαστριχτ που θεμελιώνει την ολοκλήρωση της ΕΕ. Τον Ιούλη του 1992 η συνθήκη επικυρώθηκε από την ελληνική βουλή με τις ψήφους των ΠΑΣΟΚ, ΝΔ και ΣΥΝ. Στο άρθρο 129Β της συνθήκης, περιλαμβάνονται όλες οι απαραίτητες αποφάσεις για την εισαγωγή του «ανταγωνισμού» και την «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας. Με τα ιδεολογήματα της «ισχυρής Ελλάδας», το «ευρωπαϊκό όραμα», του «κοινωνικού εταιρισμού», του «εκσυγχρονισμού», της «ανάπτυξης», του «ανταγωνισμού» και το λαμπρό μέλλον μέσα στην «ευρωπαϊκή οικογένεια», οι παρατάξεις ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΣΑΔ στηρίζουν όλες τις κεντρικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές επιλογές για την «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας.
Οι αντίθετες διακηρύξεις από τις ηγεσίες που ελέγχουν με συντριπτικές πλειοψηφίες τη ΓΕΝΟΠ και τα συνδικάτα (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΑΔ) αποδεικνύονται άλλοθι για τη στήριξη του νεοφιλευθερισμού. Οι όποιες πλατωνικές ρητορικές διαφοροποιήσεις από μερίδες αυτών των παρατάξεων -το τότε «μπλοκ των λαϊκιστών»- (κίνηση των οχτώ συνδικάτων με κορμό την ΕΤΕ ΔΕΗ, Σ.Ο.Σ Μεγαλόπολης (1997) και την τότε Ένωση στην περιοχή Κοζάνης - Πτολεμαΐδας), τελικά εστιάζονται σε επιμέρους ζητήματα που δεν αμφισβητούν τις κεντρικές νεοφιλελεύθερες πολιτικές για τις ιδιωτικοποιήσεις - μετοχοποιήσεις. Οι κυβερνήσεις του ΠΑΣΟΚ που διαδέχτηκαν τη ΝΔ, «ξεχνούν» τις δεσμεύσεις για κατάργηση των αντιασφαλιστικών νόμων της τριετίας 1990-1993 και τους εφαρμόζουν με συνέπεια.
«Στις 19-2-1997 δημοσιοποιείται η υποχρεωτική οδηγία 96/92 για την «απελευθέρωση» της αγοράς ενέργειας στις χώρες μέλη της ΕΕ και το Μάρτη του 1997 η συνδικαλιστική γραφειοκρατία της ΓΕΝΟΠ (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΑΔ) σηκώνει τη σημαία της «οριστικής λύσης του ασφαλιστικού».» (Από ανακοίνωση της Εργατικής Ανεξάρτητης Συσπείρωσης ΔΕΗ 1999 (ΕΑΣ ΔΕΗ).
Από τότε ακούραστοι και αεικίνητοι, με «σκληρούς αγώνες», όπως διακήρυξε το τότε «μπλοκ των εκσυγχρονιστών» (ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΑΔ), επιδίωξαν την «οριστική λύση του ασφαλιστικού», και μέχρι τις μέρες μας με αντίστοιχα «σκληρούς αγώνες» πέτυχαν μερικές ακόμα «οριστικές λύσεις του ασφαλιστικού» και όλες με δυσμενέστερες ρυθμίσεις για τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους της ΔΕΗ…
Τι επιδίωκαν με την «οριστική λύση του ασφαλιστικού» το μπλοκ των παρατάξεων (ΠΑΣΚΕ – ΔΑΚΕ – ΣΑΔ) σε συνδικάτα και ΓΕΝΟΠ σε συνεργασία με τη ΔΕΗ και την κυβέρνηση;
«Παρά τις σαρωτικές αλλαγές της τριετίας 1990-1993 η υποχρέωση της ΔΕΗ να καλύπτει το σύνολο των δαπανών που όριζε ο Ν.4491/66 συνέχιζε να είναι σε ισχύ. Η «οιονεί εργοδοτική εισφορά» αποδεικνύεται χωρίς νόημα για τα σχέδια ιδιωτικοποίησης – μετοχοποίησης των κυβερνώντων. Κι αυτό γιατί, η αλλαγή ιδιοκτησιακού καθεστώτος στη ΔΕΗ για την εφαρμογή της οδηγίας 96/92 της ΕΕ ενεργοποιεί το άρθρο 35 του Ν.4491/66, ακόμα και στην περίπτωση που η ΔΕΗ γίνει ΑΕ με μετόχους έστω και μειοψηφικά -ώς 49%- ιδιώτες:
«Αι δια του παρόντος νόμου αναλαμβανόμεναι υπό της Δ.Ε.Η υποχρεώσεις, για την ασφάλιση του προσωπικού της, μεταβιβάζονται εις τους διαδόχους αυτής εις ην περίπτωση μεταβληθεί καθ’ οιονδήποτε τρόπο η νομική μορφή της Δ.Ε.Η.» (Άρθρο 35 Ν.4491/66).» (Από ανακοίνωση της Εργατικής Ανεξάρτητης Συσπείρωσης ΔΕΗ 1999 (ΕΑΣ ΔΕΗ).
Ήταν προφανές πως για να υλοποιηθεί η ιδιωτικοποίηση - μετοχοποίηση της ΔΕΗ έπρεπε να «απαλλαγεί» η επιχείρηση από τις υποχρεώσεις προς τους ασφαλισμένους. Μετά από συμφωνία του Υπουργείου Ανάπτυξης, της ΔΕΗ και της ΓΕΝΟΠ, ψηφίζεται στη βουλή ο Ν.2773/1999. Η ΔΕΗ εισάγεται στο Χρηματιστήριο, ιδρύεται η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας (ΡΑΕ) και ο Διαχειριστής Ελληνικού Συστήματος Μεταφοράς Ηλεκτρικής Ενέργειας ΑΕ (ΔΕΣΜΗΕ) και η επιχείρηση διαχωρίζεται σε δύο αυτοτελή νομικά πρόσωπα: τη ΔΕΗ Α.Ε. και ο Οργανισμός Ασφάλισης Προσωπικού (ΟΑΠ), στον οποίο ανατέθηκε η ευθύνη της κύριας και της επικουρικής ασφάλισης και του κλάδου της υγείας. Ο Ν.2773/1999 αναφέρει ρητά ότι το κράτος αναλαμβάνει να επιδοτεί αντισταθμιστικά το ταμείο του ΟΑΠ ΔΕΗ έναντι των περιουσιακών στοιχείων των ασφαλισμένων, στα πλαίσια της τριμερούς ασφαλιστικής χρηματοδότησης κράτους, επιχειρήσεων και εργαζομένων, όπως αυτή προβλέπεται από το νόμο Σιούφα 2084/1992. Επίσης στον Ν.2773/1999 προβλέπεται και η υποχρεωτική ανά διετία επικαιροποίηση της περιουσίας της ΔΕΗ και των ενσωματωμένων σ’ αυτή περιουσιακών στοιχείων του ΟΑΠ ΔΕΗ. Έτσι, το 2000 ήταν 9,1 δισ., το 2005 10,8 δισ και το 2007 ανέρχονταν σε 11,9 δισ.
«Τελικά η συμφωνία ανάμεσα στη ΓΕΝΟΠ, τη ΔΕΗ και την κυβέρνηση και ο Ν.2773/1999 δεν είναι η «οριστική λύση του ασφαλιστικού». Είναι η «πρώτη πράξη» της αρπαγής των περιουσιακών στοιχείων των ασφαλισμένων της ΔΕΗ από το κράτος που θα δοθεί ως «προίκα» στο ιδιωτικό ντόπιο και ξένο κεφάλαιο, και ανοίγει το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση – μετοχοποίηση και την επερχόμενη λαίλαπα του «μεγάλου ασφαλιστικού», που θα δώσει πράγματι την πιο αντιδραστική «οριστική λύση» στο κοινωνικό σύστημα ασφάλισης. Γι’ αυτό ένας μόνο δρόμος υπάρχει:
ΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ ΜΕΤΩΠΟ ΤΗΣ ΕΡΓΑΤΙΚΗΣ ΤΑΞΗΣ ΓΙΑ ΕΝΑ ΣΥΣΤΗΜΑ ΑΣΦΑΛΙΣΗΣ ΠΟΥ ΝΑ ΚΑΛΥΠΤΕΙ ΤΙΣ ΑΝΑΓΚΕΣ ΕΡΓΑΖΟΜΕΝΩΝ ΚΑΙ ΣΥΝΤΑΞΙΟΥΧΩΝ. ΑΝΤΙΣΤΑΘΕΙΤΕ!». (Από ανακοίνωση της Εργατικής Ανεξάρτητης Συσπείρωσης ΔΕΗ 1999 (ΕΑΣ ΔΕΗ).
Ιδιωτικοποίηση – Μετοχοποίηση της ΔΕΗ – Νέος Γύρος
«Απαλλαγμένη» από τα «βάρη» και τις υποχρεώσεις προς τους ασφαλισμένους η ΔΕΗ και σύμφωνα με τις νέες οδηγίες της ΕΕ 77/2001, 54/2003 που ψηφίστηκαν, τέθηκε σε εφαρμογή η «απελευθέρωση» της αγοράς ηλεκτρικής ενέργειας στη χώρα μας. Το σχέδιο ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ με αφετηρία το 1999 εφαρμόστηκε σε τρεις δόσεις: το 2001, το 2002 και το 2005 με τελικό αποτέλεσμα να μειωθεί η συμμετοχή του κράτους από το 100% στο 51%.
Τον Οκτώβριο του 2010 στο 33ο Συνέδριό της η ΓΕΝΟΠ, με θύτες και πάλι τις παρατάξεις των ΠΑΣΚΕ, ΔΑΚΕ, ΣΑΔ, επαναλαμβάνοντας τα ίδια ιδεολογήματα του παρελθόντος και λειτουργώντας όπως παλιά σαν «εσωτερικός εχθρός», αποδέχονται και ψηφίζουν το νέο διαμελισμό της ΔΕΗ ΑΕ σε εφαρμογή των εντολών της τρόικας και του μνημονίου. Το γνώριμο από παλιά σκηνικό των πλατωνικών ρητορικών καταγγελιών και οι πύρινες διακηρύξεις για την υπεράσπιση του δημόσιου χαρακτήρα της ΔΕΗ και άλλους πιασάρικους λεονταρισμούς, επαναλαμβάνεται πια όχι ως φάρσα αλλά ως τραγωδία. Έτσι σήμερα λίγο πριν το οριστικό ξεπούλημα στα αρπακτικά του κεφαλαίου τον Όμιλο της ΔΕΗ Α.Ε. αποτελούν οι θυγατρικές: ΔΕΗ Α.Ε., ΔΕΔΔΗΕ Α.Ε., ΑΔΜΗΕ Α.Ε., ΔΕΗ ΑNAΝΕΩΣΙΜΕΣ Α.Ε.
Υποσημειώσεις - Παρπομπές
[1]
Σημειώσεις από βιβλία, μελέτες, άρθρα και τη Βικιπαίδια.
[2]
Ο Φρίντριχ Χάγιεκ (Friedrich August Hayek, Βιέννη 8 Μαΐου 1899 – Φράιμπουργκ 23
Μαρτίου 1992), γεννήθηκε στην Αυστροουγγαρία και στη συνέχεια πολιτογραφήθηκε
Βρετανός. Ήταν οικονομολόγος, πανεπιστημιακός και φιλόσοφος, γνωστός για την
υπεράσπιση του νεοφιλελευθερισμού. Το 1950 ανέλαβε την έδρα Κοινωνικής Σκέψης
στο Πανεπιστήμιο του Σικάγο μέχρι το 1962. Το 1974 μοιράστηκε το Νόμπελ
Οικονομικών με τον Σουηδό σοσιαλιστή Γκούναρ Μυρντάλ.
[3]
Το βιβλίο γράφτηκε στα χρόνια 1940 και 1943, στα ελληνικά εκδόθηκε από το ΚΕΠΕΕ
το 1985.
[4]
Τη δεκαετία του ’70 εμφανίζονται δύο πετρελαϊκές κρίσεις, με αποτέλεσμα να
έρχεται στο προσκήνιο το φαινόμενο του στασιμοπληθωρισμού, δηλαδή η συνύπαρξη
πληθωρισμού μαζί με αυξημένη ανεργία. Η πρώτη κρίση καταγράφεται στις 17
Οκτωβρίου του 1973, όταν τα μέλη του Οργανισμού Αραβικών Χωρών - Εξαγωγέων
Πετρελαίου Oργανισμού Aραβικών Πετρελαιοπαραγωγών Kρατών ανακοινώνουν ότι δεν
θα προμηθεύουν με πετρέλαιο τις χώρες που υποστήριξαν το Ισραήλ στη διένεξή του
με τη Συρία και την Αίγυπτο.
Το 1979 ακολουθεί η δεύτερη πετρελαϊκή κρίση στον
απόηχο της ιρανικής επανάστασης. Μετά την πολιτική κρίση και τον Αγιατολάχ
Χομενέι να κερδίζει τον έλεγχο του Ιράν, οι διαμαρτυρίες γκρεμίζουν τον
πετρελαϊκό τομέα της χώρας. Το νέο καθεστώς επαναλαμβάνει τις εξαγωγές
πετρελαίου, αλλά αυτές είναι λιγότερες με αποτέλεσμα οι τιμές να εκτοξεύονται
στα ύψη. Οι χώρες του OPEC αυξάνουν την παραγωγή τους και η συνολική απώλεια
φθάνει το 4%. Επικρατεί πανικός, που ανεβάζει την τιμή πολύ περισσότερο απ' όσο
αναμενόταν. Μετά το 1980, οι τιμές του πετρελαίου πέφτουν για έξι συνεχή χρόνια
και κορυφώνονται το 1986, με μία πτώση της τάξης του 46%, (sigmalive.com).
[5]
Η οικονομική κρίση και οι αυταπάτες για το ξεπέρασμα της, του Γιώργου
Σταμάτη, Θέσεις, Τεύχος 15, περίοδος:
Απρίλιος - Ιούνιος 1986, «Η
σημερινή οικονομική κρίση στις καπιταλιστικές χώρες ξέσπασε στις αρχές της
δεκαετίας του '70. Διανύει λοιπόν αισίως τη δεύτερη δεκαετία».
[6]
«Μόνο μία κρίση -είτε είναι, είτε απλώς εκλαμβάνεται ως πραγματική- οδηγεί σε
πραγματικές αλλαγές. Όταν ξεσπάει μια κρίση, οι δράσεις που αναπτύσσονται
εξαρτώνται από τις περιρρέουσες ιδέες. Πιστεύω ότι αυτή πρέπει να είναι η
βασική λειτουργία μας: να αναπτύσσουμε εναλλακτικές πολιτικές που θα
αντικαταστήσουν τις υπάρχουσες, να τις διατηρούμε ζωντανές και διαθέσιμες έως
ότου το πολιτικά αδύνατον καταστεί πολιτικά αναπόφευκτο.» (Μίλτον Φρίντμαν
«Καπιταλισμός και ελευθερία» University of Chicago press 1962).
[7]
Για το Συνδικαλιστικό και το Εργατικό Κίνημα.
[8] Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 15.
[8] Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 15.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου