• ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

    Κυριακή 1 Ιουνίου 2014

    Ευρωεκλογές & Δημοτικές – Περιφερειακές Εκλογές, 2ος γύρος: «Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα» (ΙΙΙ)



    Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος

    Η 25η Μάη του Πασοκονεοδημοκρατικού Βοναπαρτισμού[1]  

    «η [εξαγγελλόμενη «ανατροπή, ψηφίζουμε και φεύγουν»,
    με το «δημοψήφισμα» των τριπλών εκλογών του Μάη,]
    τραβούσε προς ένα πρωτάκουστο ρεζίλεμα»
    «Η [τριπλή εκλογική αναμέτρηση και η] δεύτερη Κυριακή του Μάη του [2014] είχε γίνει [στην κοινωνική συνείδηση] έμμονη ιδέα, δόγμα, όπως είχε γίνει στα μυαλά των χιλιαστών η μέρα που θα ξαναπαρουσιαστεί ο Χριστός και θ’ αρχίσει τη χιλιόχρονη βασιλεία του. Όπως πάντα, η αδυναμία είχε βρει τη σωτηρία της στην πίστη, στα θαύματα. Νόμιζε πως θα νικούσε τον εχθρό αν τον ξόρκιζε στη φαντασία της, και έχασε κάθε κατανόηση για το παρόν χάρη σε μια παθητική αποθέωση του μέλλοντος που της επιφυλάσσεται και στις πράξεις που είχε στο νου, μα που δεν ήθελε ακόμα να τις γνωστοποιήσει»[2].

    Πλην όμως «[…] κάθε υποφερτός παρατηρητής, κι αν ακόμη δεν είχε παρακολουθήσει βήμα προς βήμα την πορεία [της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας στα χρόνια των μνημονίων], έπρεπε να προαισθανθεί ότι η [εξαγγελλόμενη «ανατροπή, ψηφίζουμε και φεύγουν», με το «δημοψήφισμα» των τριπλών εκλογών του Μάη,] τραβούσε προς ένα πρωτάκουστο ρεζίλεμα»[3].

    Υποτονικές - ανύπαρκτες ήταν οι πολιτικές και κοινωνικές αντιδράσεις στις αποκαλύψεις για τα γεγονότα που διαδραματίστηκαν στη διαβόητη σύνοδο στις Κάννες: «Με εντολή Μπαρόζο σε Βενιζέλο έγινε πρωθυπουργός ο Παπαδήμος[4]. […] Εν αγνοία του Ν. Σαρκοζί και της Α. Μέρκελ, τηλεφώνησε στον Α. Σαμαρά, τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το ξενοδοχείο του πριν ξεκινήσει η συνάντηση. […] Σύμφωνα με άτομα που βρέθηκαν σε εκείνη τη σουίτα, ξεκίνησε τη συζήτηση για πιθανά ονόματα τεχνοκρατών που θα μπορούσαν να πάρουν τα ηνία από τον Παπανδρέου σε μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας. Το πρώτο πρόσωπο που είπε ο Μπαρόζο ήταν ο Λουκάς Παπαδήμος. Σε μία εβδομάδα, ο Λ. Παπαδήμος ανέλαβε καθήκοντα». Αντίθετα η παρέμβαση της μοναρχίας (της Φρειδερίκης) και η κατάλυση της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας το 1965 προκάλεσαν πολύμηνη λαϊκή εξέγερση, τα Ιουλιανά[5]. Το ίδιο και με τις αποκαλύψεις στο «βίντεο Μπαλτάκου» για το ενεργό δρών παρακράτος σε όλους τους θεσμούς της αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας, στο μηχανισμό εξουσίας του αστικού μπλοκ, και οι στενές σχέσεις συνεργασίας του με τους ναζί της Χρυσής Αυγής, παρ’ ότι ήταν ένα σαφές μήνυμα και για την επερχόμενη εκλογική ενίσχυσή της.

    Οι εκλογές είναι ένας δείκτης πολιτικής ωριμότητας της εργατικής τάξης έγραψε ο Ένγκελς. Και το αποτέλεσμα των τριπλών εκλογών, των ευρωεκλογών, των δημοτικών - περιφερειακών εκλογών αποτύπωσε τους ταξικούς, ιδεολογικούς και πολιτικούς συσχετισμούς στη χώρα μας και τις επιλογές, με την ψήφο τους σε κόμματα, πολιτικές οργανώσεις και συνδυασμούς στην «αυτοδιοίκηση» ή με την αποχή, της εργατικής τάξης, των εργαζομένων και των μικρομεσαίων λαϊκών στρωμάτων. Το  αστικό μπλοκ συρρικνώθηκε δραστικά, πλην όμως διατηρεί σημαντικές δυνάμεις και εξίσου σημαντικές εφεδρείες και «μαξιλάρια». Ισχνή μειοψηφία οι ταξικές δυνάμεις εδώ και δεκαετίες, για μια ακόμα φορά παρέμειναν σε μονοψήφια ποσοστά. «Δεν αρκεί λοιπόν απλά να ψηφίζεις, είναι σημαντικό και κρίσιμο και το τι ψηφίζεις». Στη Δυτική Μακεδονία η αποχή έφτασε στο 46,83% και πανελλαδικά στο 40,04%. Παρ’ ότι υπάρχει και η επιβεβαίωση της κοινωνικής απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος και παρ’ ότι μια μερίδα της ισχυρίζεται πως εκφράζει τάσεις αμφισβήτησης(;), ως κοινωνική σύνθεση δεν μπορεί και δεν χρειάζεται αναλυθεί. Αντικειμενικά -στο δια ταύτα- εντάσσεται στη «σιωπηλή πλειοψηφία», βασική δύναμη στήριξης κάθε αντιδραστικής εξουσίας[6].

    Αντίστοιχο είναι και το «μήνυμα» των τριπλών εκλογών του Μάη. Η εργατική τάξη, οι εργαζόμενοι και τα μικρομεσαία λαϊκά στρώματα, που πλήττονται βάναυσα από την ασκούμενη πολιτική του αστικού μπλοκ, όσο κι αν με τις αγωνιστικές κινητοποιήσεις τους αντέδρασαν όλα τα προηγούμενα χρόνια της ταξικής σφαγής, δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν ακόμα να ξεφύγουν από τις προσδοκίες για επιστροφή στα χρόνια πριν από την όξυνση της δομικής οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού του 2008. Ελπίζουν ακόμα πως ίσως έχουν ξεφύγει από την κανιβαλική γενοκτονική ταξική πολιτική που ασκούν οι εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του αστικού μπλοκ ή ότι κάπου αυτή η καταστροφική πορεία της δομικής οικονομικής κρίσης του καπιταλισμού  κάπου θα «ισορροπήσει». Αυταπατώνται ελπίζοντας -έστω- πως είναι δυνατόν να υπάρξει πισωγύρισμα και επιστροφή στα χρόνια που οι ολιγάρχες της πλουτοκρατίας άφηναν «γενναιόδωρα» να πέφτουν κάποια ψίχουλα από το τραπέζι της αστικής τάξης των κεφαλαιοκρατών. Πάντα υπήρχαν και υπάρχουν ευχαριστημένοι για την κατάστασή τους μισθωτοί σκλάβοι έγραφε ο Λένιν…

    Το μπαράζ του προπαγανδιστικού μηχανισμού του αστικού μπλοκ εξουσίας με την απειλή, ναι απειλή, «της πολιτικής σταθερότητας», με τρομοκρατικά σενάρια «πολιτικού ατυχήματος» με κορυφαίο αυτό του ΑΝΤ1[7] και «ιστορίες επιτυχίας» «βγαίνουμε από την κρίση», έρχεται η «ανάπτυξη», το «πρωτογενές πλεόνασμα», η «έξοδος της χώρας στις αγορές», το «κοινωνικό μέρισμα», υπερκάλυψε και υπερκαλύπτει «την αδυσώπητη πραγματικότητα που καταγράφει 1.500.000 άνεργους και πάνω από 1.000.000 εργαζόμενους στη «μαύρη εργασία», με ελαστικές εργασιακές σχέσεις, με μπλοκάκι, ενοικιαζόμενους και ότι άλλο ξερνάει οι νους του κάθε ασύδοτου πιονέρου επιχειρηματία του ιδιωτικού τομέα. Στην περιοχή μας η επίσημη ανεργία είναι στο 28% και η ανεπίσημη πραγματική σε εφιαλτικά δυσθεώρητα ύψη. Και όσοι τυχεροί ακόμα δουλεύουν «ωφελούνται» από το χαρτζιλίκι που γενναιόδωρα προσφέρουν οι κεφαλαιοκράτες του εξυμνούμενου «αδιάφθορου» ιδιωτικού τομέα των κεφαλαιοκρατών ιδιοκτητών των μέσων παραγωγής…!», (Ολόκληρο το κείμενο εδώ).

    Σ’ αυτές τις συνθήκες «η αστική [κοινοβουλευτική] δημοκρατία νίκησε[8]. Είχε με το μέρος της την αριστοκρατία του χρήματος, τη βιομηχανική αστική τάξη, τις μεσαίες τάξεις, τους μικροαστούς, το στρατό, το κουρελοπρολεταριάτο που «[σε συνθήκες ομηρίας, τσακισμένο από την ανεργία, τη φτώχια και την εξαθλίωση, έγινε έρμαιο στις διαθέσεις του αστικού μπλοκ και κάθε εξουσίας], τους διανοούμενους, τους παπάδες και τον πληθυσμό της υπαίθρου. Με το μέρος του [ελληνικού] προλεταριάτου δεν ήτανε κανένας […][9].

    Η πασοκονεοδημοκρατική συγκυβέρνηση προσπάθησε «[…] ν’ αποκτήσει δημοτικότητα με παιδικά ανόητες προτάσεις, να καταδείξει [πως η συντελούμενη κοινωνική και οικονομική καταστροφή είναι μια προσωρινή κατάσταση, πως ξεπεράστηκε και σύντομα θα τελειώσει] και ν' αφήσει να υπονοηθεί [πως η κανιβαλική γενοκτονική ταξική πολιτική που ασκείται επιβάλεται] προσωρινά μονάχα από τις περιστάσεις […]. Σ’ αυτό οφείλεται η [απόφασή] της να [διανεμηθεί 1,5 ευρώ τη μέρα από το «πρωτογενές πλεόνασμα» στις κοινωνικές ομάδες που επλήγησαν περισσότερο]. Το ίδιο και η [εξαγγελία για τη δημιουργία 750.000 θέσεων εργασίας]. Χρηματικά δώρα και [ψεύτικες υποσχέσεις που ποτέ δεν τηρούνται], αυτή ήταν η προοπτική με την οποία [επέλεξε] να δελεάσει τις μάζες. Δώρα και [ψεύτικες υποσχέσεις] - σ’ αυτά περιορίζεται η οικονομική επιστήμη του κουρελοπρολεταριάτου, του καθώς πρέπει και του χυδαίου. Σ ’ αυτά περιορίζονται οι μοχλοί [του πασοκονεοδημοκρατικού βοναπαρτισμού]. Ποτέ [πριν κυβερνητική εξουσία,] δεν κερδοσκόπησε πιο πρόστυχα πάνω στην προστυχιά του όχλου» [10].

    «Με πρόσχημα τον «αυτοδιοικητικό χαρακτήρα» των δημοτικών και περιφερειακών εκλογών και μεταθέτοντας τις ευρωεκλογές στο 2ο γύρο, συγκροτήθηκαν συνδυασμοί που διεκδίκησαν και πήραν την ψήφο του εκλογικού σώματος στις ευρωεκλογές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, που αυτοπροβλήθηκαν και προβλήθηκαν ως «υπερκοματικοί», «ανεξάρτητοι» και χωρίς «κομματικό χρίσμα», για να πείσουν ότι δεν είναι φορείς κάποιας ιδεολογίας και πολιτικής, ότι δεν συνδέονται και δεν έχουν σχέση με κάποιο κόμμα ή πολιτική οργάνωση, είτε είναι νέοι, είτε είναι γυναίκες, είτε είναι οικολόγοι, είτε είναι της αυτονομίας, με «ένσημα» ή χωρίς «ένσημα», με «ευρωπαϊκή ή αυτοδιοικητική ή περιφερειακή συνείδηση» και κυρίως να πείσουν ότι δεν είναι φορείς της ιδεολογίας και της πολιτικής των κομμάτων του αστικού μπλοκ εξουσίας που ασκούν ή άσκησαν ή φιλοδοξούν να ασκήσουν κυβερνητική εξουσία στα χρόνια των κανιβαλικών μνημονίων αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια» (Ολόκληρο το κείμενο εδώ).

    «Το κουρελοπρολεταριάτο [της χώρας μας, τσακισμένο και εξαθλιωμένο συνέρρεε και συρρέει στις δωρεάν διανομές τροφίμων, στα κοινωνικά παντοπωλεία, στα κοινωνικά ιατρεία, στα δουλεμμπορικά προγράμματα «κοινωνικής απασχόλησης» των ΜΚΟ, των φορέων, της εκκλησίας και κάθε καιροσκόπου παράγοντα τη «τοπικής αυτοδιοίκησης»]. Πλάι σε ξεπεσμένους γλεντζέδες με αμφίβολα μέσα συντήρησης και με αμφίβολη [«επιχειρηματικότητα»], πλάι σε διεφθαρμένα και τυχοδιωκτικά απορρίμματα της αστικής τάξης έβρισκες [άνεργους, απασχολήσιμους με μαύρη, ελαστική εργασία, με μπλοκάκι, ενοικιαζόμενους και ότι άλλο ξερνάει οι νους του κάθε ασύδοτου πιονέρου επιχειρηματία του ιδιωτικού τομέα], απατεώνες, τσαρλατάνους, λατζαρόνους, κλεφτοπορτοφολάδες, ταχυδακτυλουργούς, χαρτοπαίκτες, προαγωγούς, μπορδελιάρηδες, χαμάληδες, γραφιάδες, λατερνατζήδες, ρακοσυλλέκτες, πλανόδιους τροχιστές και γανωτήδες, ζητιάνους, με μια λέξη όλη εκείνη την ακαθόριστη, την ξεχαρβαλωμένη μάζα, που ρίχνεται μια εδώ - μια εκεί […]»[11]. Αυτήν τη βάρβαρη πραγματικότητα εκμεταλλεύτηκαν οι βοναπάρτες της πασοκονεοδημοκρατικής συγκυβέρνησης και οι ναζί της παρακρατικής Χρυσής Αυγής.

    «Στις [25 του Μάη, με το εκλογικό αποτέλεσμα] εξαφανίστηκαν με την ταχυδακτυλουργία ενός απατεώνα [η «νέα Ελλάδα», το «δημοψήφισμα», η «ανατροπή»], κι εκείνο που φαίνεται ότι ανατράπηκε δεν ήταν πια η [πασοκονεδημοκρατική συγκυβέρνηση], μα οι φιλελεύθερες παραχωρήσεις -[και των εκλογών]- που είχαν αποσπαστεί -[με σκληρούς αιματηρούς αγώνες της εργατικής τάξης και των εργαζομένων]- από [την κυρίαρχη αστική τάξη]. Αντί η κοινωνία να έχει κατακτήσει ένα καινούργιο περιεχόμενο για τον εαυτό της, φαίνεται μόνο πως το κράτος ξαναγύρισε στην αρχαιότατη μορφή του, στην αδιάντροπα απλή κυριαρχία [της βίας και της καταστολής]»[12], (Για το κράτος και την αστική δημοκρατία εδώ).

    Για επιβεβαίωση αρκεί «[…] ν’ ακούσει κανείς τα αυτάρεσκα επινίκεια γαβγίσματα που μ’ αυτά οι [πασοκονεοδημοκράτες της συγκυβέρνησης] συγχαίρουνε ο ένας τον άλλο για τα ευμενή αποτελέσματα της δεύτερης Κυριακής του Μάη του [2014]»[13]. «Το γενικό εκλογικό δικαίωμα φαίνεται πως επέζησε μόνο για μια στιγμή, για να γράψει με το ίδιο του το χέρι μπροστά στα μάτια όλου του κόσμου τη διαθήκη του και να διακηρύξει στο όνομα του ίδιου του λαού ότι: καθετί που υπάρχει, αξίζει να καταστραφεί»[14].
    ***

    ***
    Σημειώσεις - Παραπομπές

    [1] Ιδιότυπες αντεπαναστάσεις είναι ο βοναπαρτισμός και ο φασισμός. Στον βαθμό που αποκτά κοινωνικά ερείσματα, η αντεπανάσταση αυτοπροβάλλεται και θεωρείται προσωρινά ως φορέας του νέου, ως επανάσταση.

    [2] Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 21-22

    [3] Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 21

    [6] Νίκος Μπογιόπουλος, Η Δημοκρατία μίλησε…, enikos.gr.

    [8] Ας δούμε πως: Η αποχή από τις κάλπες των ευρωεκλογών ανήλθε στην Σλοβακία στο 87%. Στην Τσεχία 80,5%. Στην Πορτογαλία 65,5%. Στην Βρετανία 64%. Στην Ολλανδία 63%. Στην Ισπανία 55,3%. Στην Γερμανία 52%. Στην Αυστρία 55%. Στην Πολωνία 77%. Στην Ουγγαρία 71%.  Στην Κροατία 76%. Στην Σλοβενία 79%. Στην Ρουμανία 65%. Στην Λετονία 70%. Στην Σουηδία και στην Ιρλανδία 49%.  Στην Κύπρο 58%. Από το σύνολο των 28 κρατών – μελών της ΕΕ η αποχή ξεπέρασε το 50% στις 20 από αυτές. Η αποχή ξεπέρασε το 40% στις 24 από τις 28 χώρες…, Νίκος Μπογιόπουλος, Η Δημοκρατία μίλησε…, enikos.gr.

    [9] Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 25.

    [10] Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 76.

    [11] Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 85.

    [12] Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 19.

    [13] Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 21

    [14] Καρλ Μαρξ, Η 18η Μπρυμαίρ του Λουδοβίκου Βοναπάρτη, εκδ. Σύγχρονη Εποχή, σελ. 22
    • Blogger Comments
    • Facebook Comments

    0 σχόλια:

    Δημοσίευση σχολίου

    Item Reviewed: Ευρωεκλογές & Δημοτικές – Περιφερειακές Εκλογές, 2ος γύρος: «Ο Χαμένος τα Παίρνει Όλα» (ΙΙΙ) Rating: 5 Reviewed By: e-kozani
    Scroll to Top