Ευρωεκλογές και Δημοτικές - Περιφερειακές εκλογές: Κόμματα και τάξεις στην εποχή του ιμπεριαλιστικού καπιταλισμού.

Γράφει ο Νίκος Δινόπουλος* (12/5/2014)

Τα κόμματα και οι πολιτικές οργανώσεις

Καπιταλισμός[1], Ιμπεριαλισμός[2], Εργατική Τάξη, Ταξική Πάλη. Αυτές είναι κάποιες από τις λέξεις και τις έννοιες, κάποια από τα βασικά θεωρητικά εργαλεία που αποφεύγουν να χρησιμοποιήσουν η σοσιαλδημοκρατία, τα «αστικά εργατικά κόμματα» και η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας. Αν και ισχυρίζονται πως είναι υπερασπιστές της εργατικής τάξης και των εργαζομένων, αν και με πύρινες πλατωνικές ρητορείες ισχυρίζονται πως παλεύουν για τον τελικό στρατηγικό στόχο, την απελευθέρωση του προλεταριάτου, της εργατικής τάξης και των εργαζομένων από τη μισθωτή σκλαβιά της εκμετάλλευσης, τον σοσιαλισμό και την κομμουνιστική αταξική κοινωνία, τελικά, αναλαμβάνοντας την κυβερνητική εξουσία, μένουν μόνο οι πιασάρικες υποσχέσεις και διακηρύξεις, αφού στην πράξη εφαρμόζουν μια πολιτική μέσα στα παραλυτικά θεσμικά όρια του αστικού κράτους και των ηγεμονικών καπιταλιστικών χωρών του ευρωατλαντικού ιμπεριαλισμού (ΕΕ-ΗΠΑ)· μια πολιτική που τελικά στηρίζει τα συμφέροντα της αστικής τάξης και των κεφαλαιοκρατών, μιας και -όπως τα ίδια τα «αστικά εργατικά κόμματα», η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» και η σοσιαλδημοκρατία δηλώνουν- αυτό που έχει μεγαλύτερη σημασία είναι οι «άμεσες εφικτές» διεκδικήσεις και στόχοι.

Όπως έγραψαν ο Μαρξ, ο Ένγκελς ο Λένιν και άλλοι κλασικοί του επαναστατικού ταξικού εργατικού κινήματος «οι εργάτες αρχίζουν […] να συγκροτούν συνασπισμούς ενάντια στους αστούς. Συνασπίζονται για να υπερασπίσουν το μισθό της εργασίας τους. Ιδρύουν ακόμα και μόνιμες ενώσεις για να εξασφαλίσουν τα μέσα στην περίπτωση ενδεχόμενων ανταρσιών. Εδώ κι εκεί η πάλη ξεσπάει με τη μορφή εξεγέρσεων. Από καιρό σε καιρό οι εργάτες νικούν, αλλά η νίκη τους είναι παροδική. Το πραγματικό αποτέλεσμα των αγώνων τους δεν είναι η άμεση επιτυχία, αλλά η συνένωση των εργατών που ολοένα επεκτείνεται. […] Και φτάνει μονάχα να συνδεθούν μεταξύ τους για να συνενωθούν οι πολλοί τοπικοί αγώνες, που έχουν παντού τον ίδιο χαρακτήρα, σε μια εθνική πάλη, μια ταξική πάλη.[…] Αυτή [την] οργάνωση των προλετάριων σε τάξη και επομένως σε πολιτικό κόμμα,…»[3], αρνούνται, υπονομεύουν και χτυπούν με την πολιτική τους ρητορεία η σοσιαλδημοκρατία και τα «αστικά εργατικά κόμματα». Για τα «αστικά εργατικά κόμματα» και την μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, με τη δική τους «ανάγνωση» του Μαρξ και των κλασικών θεωρητικών, η εργατική τάξη είτε δεν «υπάρχει», είτε δεν χρειάζεται να συγκροτηθεί σε τάξη για τον εαυτό της.

Από τη διεθνή ιστορική εμπειρία προκύπτει αβίαστα πως δίπλα στο «σκληρό πυρήνα» των κομμάτων της αστικής τάξης και των κεφαλαιοκρατών, η σοσιαλδημοκρατία και τα «αστικά εργατικά κόμματα» της μεταμοντέρνας «ακηδεμόνευτης» σύριζα «κυβερνητικής αριστεράς» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας πολιτεύτηκαν και πολιτεύονται σαν εναλλακτική επιλογή εκτόνωσης της κοινωνικής δυσαρέσκειας στην πολιτική, και παράλληλα έδρασαν και δρουν σαν συμπληρωματική δύναμη στο συνδικαλιστικό κίνημα που ελέγχεται από τις δυνάμεις του αστικού μπλοκ εξουσίας (ΠΑΣΚΕ-ΔΑΚΕ, σε συνδικάτα, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ).

Η Εργατική Τάξη

Όσο και να προσπάθησαν όσο και να προσπαθούν η σοσιαλδημοκρατία και η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά των κινημάτων», της «αυτονομίας» και της οικολογίας, οι προπαγανδιστές του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού των μονοπωλίων, όσες σοφιστείες και να σκαρφιστούν οι ειδήμονες, οι τεχνοκράτες, οι διανοούμενοι, όσο και να σκούζουν τα μαντρόσκυλα των ολιγαρχών του πλούτου και οι βαστάζοι των κεφαλαιοκρατών δεν μπόρεσαν και δεν μπορούν να αλλάξουν την αντικειμενική πραγματικότητα: ο πλούτος δεν παράγεται από τους κεφαλαιοκράτες ιδιοκτήτες των μέσων παραγωγής του διαβόητου «ιδιωτικού τομέα», αλλά από τους εργάτες γης, την σύγχρονη τάξη των εργατών και των εργαζομένων. Το υπηρετικό προσωπικό της αστικής τάξης και της ολιγαρχίας του πλούτου, τα συμφέροντά τους υπερασπίζονται. Τη «δουλειά» τους κάνουν και αμείβονται πλουσιοπάροχα γι’ αυτό. Για τη μεγάλη «ανένταχτη», «υπερκομματική», «ανεξάρτητη», «αδέσμευτη», «ακηδεμόνευτη», «αυτόνομη» -και άλλα πιασάρικα του συρμού- κοινωνική πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των εργαζομένων που βασανίζει την αντικειμενική πραγματικότητα και επιμένει για το αντίθετο ας τους κάνουμε τη χάρη· «ας ιδιωτικοποιήσουμε τα πάντα»[4], ας μείνουν χωρίς τους εργάτες γης στις «Μανωλάδες» οι μεγαλοαγρότες και η κτηνοτροφία, ας μείνουν χωρίς τους εργάτες οι βιομηχανικές επιχειρήσεις, ας μείνουν χωρίς τους ναυτεργάτες τα πλοία των εφοπλιστών και τότε να δούμε πόσο πλούτο και πόσα κέρδη θα παράξουν η έρημη γη, τα κουφάρια των ιδιωτικών και δημόσιων επιχειρήσεων και των πλοίων. Να δούμε πόσο θα «αναπτυχθεί η εθνική οικονομία» και πόσο «ανταγωνιστική» θα γίνει…

Η Ταξική Πάλη

Η καίρια, βασική αντίθεση ανάμεσα στους ιδιοκτήτες μέσων παραγωγής[5] και σ’ αυτούς που δεν είναι, αστικής τάξης – εργατικής τάξης, εκμεταλλευτών – εκμεταλλευομένων, κεφαλαίου – εργασίας[6], είναι αυτή που χαρακτηρίζει τον καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής. Αποτέλεσμα αυτής της βασικής αντίθεσης είναι η ταξική πάλη, ο ασυμφιλίωτος βίαιος ανταγωνισμός[7] ανάμεσα στην κυρίαρχη αστική τάξη και την εργατική τάξη. Στην ιστορική εξέλιξη, η ίδια αντίθεση γέννησε και την ασυμφιλίωτη πάλη καπιταλισμού – σοσιαλισμού και τον κομμουνισμό[8] ως λύση για την κατάργηση της ατομικής ιδιοκτησίας στα μέσα παραγωγής και της εκμετάλλευσης της εργατικής τάξης από την τάξη των κεφαλαιοκρατών.

Μετά την κατάρρευση του «υπαρκτού σοσιαλισμού», την ήττα της αριστεράς και του ταξικού εργατικού κινήματος, το αστικό μπλοκ εξουσίας, η σοσιαλδημοκρατία, τα «αστικά εργατικά κόμματα» και η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας διακήρυξαν το τέλος των ιδεολογικών, πολιτικών, ταξικών διαχωριστικών γραμμών στην καπιταλιστική κοινωνία, πως η πάλη των τάξεων, ο σοσιαλισμός και ο κομμουνισμός είναι αναχρονισμός, για «γραφικούς και οπισθοδρομικούς σκοταδιστές», επαναλαμβάνοντας ως φάρσα τη ρήση του μακαρίτη νεοδημοκράτη υπουργού εργασίας Λάσκαρη που… κατάργησε την πάλη των τάξεων στη μεταπολίτευση, ή το «φιάσκο της Λυών»[9] που «κατάργησε την κυβερνητική εξουσία του κράτους» με τη «διακήρυξη της αναρχικής επανάστασης» που τοιχοκολλήθηκε στην πόλη στις 26 Σεπτέμβρη του 1870.

Με βάση αυτό το στερεότυπο ιδεολόγημα του αστικού μπλοκ εξουσίας, η εργατική τάξη, -που δεν έχει σήμερα την ίδια σύνθεση και τα χαρακτηριστικά του προηγούμενου αιώνα, το ίδιο και η κοινωνική διαστρωμάτωση της καπιταλιστικής κοινωνίας-, έχει πάψει να υπάρχει. Στο σύγχρονο καπιταλιστικό τρόπο παραγωγής δεν υπάρχουν ταξικοί αντίπαλοι αλλά «κοινωνικοί εταίροι» που εργάζονται για το «κοινό εθνικό συμφέρον». Η ιδεολογία των «κοινωνικών εταίρων», της «ανταγωνιστικότητας» και της «ανάπτυξης» αντικειμενικά προϋποθέτει την παραδοχή της διαρκούς συνύπαρξης εργαζομένων και καπιταλιστών και την αποδοχή της εκμεταλλευτικής σχέσης κεφαλαίου - εργασίας σε βάρος της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Με βάση αυτή την παραδοχή ο στόχος του ΣΚ πρέπει να είναι η διαρκής αναδιανομή του κοινωνικού πλούτου συνεπώς και οι πολιτικές επιλογές της ΕΤ, των εργαζομένων οφείλουν και πρέπει να περιορίζονται στην επιλογή ανάμεσα στην μια ή την άλλη διαχειριστική πολιτική του καπιταλιστικού τρόπου παραγωγής από το ΠΑΣΟΚ ή τη ΝΔ ή του ΣΥΡΙΖΑ - ΕΚΜ[10] στην επερχόμενη τριπλή εκλογική μάχη.

Πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα

Η καπιταλιστική οικονομική κρίση που οξύνθηκε το 2010 και συνεχίζει να παροξύνεται και τα αλλεπάλληλα γενοκτονικά μνημόνια που εφάρμοσαν οι συγκυβερνήσεις του αστικού μπλοκ εξουσίας, είχαν σαν αποτέλεσμα τη βίαιη φτωχοποίηση όχι μόνο της εργατικής τάξης και των εργαζόμενων αλλά και των μικρομεσαίων - μικροαστικών κοινωνικών στρωμάτων και την εκτόξευση της ανεργίας σε εφιαλτικά ύψη, ειδικά στη νεολαία. Η κοινωνική ανασφάλεια γενικεύτηκε, παραδοσιακά σύμμαχα κοινωνικά στρώματα για την άρχουσα αστική τάξη και το κεφάλαιο στράφηκαν ενάντια στους χτεσινούς τους λύκο-συμμάχους με συνέπεια την όξυνση των κοινωνικών ταξικών αντιθέσεων και της ταξικής πάλης ανάμεσα στο κεφάλαιο και την εργασία, στην αστική τάξη και την εργατική τάξη.

Η κοινωνική ρευστοποίηση, ιδεολογικά - πολιτικά - κομματικά, και η αποστοίχιση από τα κυρίαρχα κόμματα του αστικού μπλοκ εξουσίας, του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, διαχύθηκε και εκφράστηκε εκλογικά τον Ιούνη του 2012 με την εκλογική εκτόξευση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ με σημαία τη συστημική του πρόταση για «αριστερή κυβέρνηση», με ρήγματα στη αρχική σκληρή αντιμνημονιακή του θέση, και σε κόμματα και πολιτικές οργανώσεις που παρά την αντιμνημονιακή ρητορική τους εντάσσονται ιδεολογικά - πολιτικά στο αστικό μπλοκ εξουσίας. Τώρα ενόψει των ευρωεκλογών, των δημοτικών, και των περιφερειακών εκλογών του Μάη (2014), με όχημα τη «διεύρυνση», η σύνθεση των οργανωμένων δυνάμεών του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ έχει αλλάξει δραστικά, το ίδιο και ο ιδεολογικός - πολιτικός του χαρακτήρας. Η διαπιστωμένη στις μέρες μας ραγδαία ενσωμάτωση του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ στο αστικό μπλοκ, απλά επιβεβαιώνει τις τότε εκτιμήσεις…

Μεταξύ άλλων, το εκλογικό αποτέλεσμα τον Ιούνη του 2012 «νομιμοποίησε εκλογικά» την αστική κοινοβουλευτική εξουσία και με τη συμμετοχή στο κυβερνητικό σχήμα της κατ’ ευφημισμόν Δημοκρατικής Αριστεράς. Τη θέση του συγκαλυμμένου φασισμού του ΛΑΟΣ πήρε η ναζιστική, με παραστρατιωτική δομή, Χρυσή Αυγή… Η μεγάλη αποχή που καταγράφηκε, παρ’ ότι υπάρχει και η ισχυρή επιβεβαίωση της κοινωνικής απονομιμοποίησης του πολιτικού συστήματος, ως κοινωνική σύνθεση δεν χρειάζεται ιδιαίτερη ανάλυση. Αντικειμενικά -στο δια ταύτα- εντάσσεται στη «σιωπηλή πλειοψηφία», βασική δύναμη στήριξης κάθε αντιδραστικής εξουσίας.

Η εξέλιξη διέψευσε τραγικά όσους βιάστηκαν να εκτιμήσουν πως θα ήταν σύντομη η ζωή της συγκυβέρνησης ΝΔ – ΠΑΣΟΚ - ΔΗΜΑΡ, παραγνωρίζοντας πως την κοινωνική νομιμοποίηση θα την έπαιρνε δια πυρός και σιδήρου με την βία του αστικού κράτους. «Την καταδίκη της βίας απ’ όπου και να προέρχεται» την είχε και την έχει εξασφαλισμένη…

Το αστικό κράτος και η αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία

Η επί μακρόν μεθοδική προπαγάνδιση, από την κυρίαρχη αστική τάξη, την σοσιαλδημοκρατία και την μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας, των ψευδαισθήσεων για έναν «καπιταλισμό με ανθρώπινο πρόσωπο», ενίσχυσαν τις αυταπάτες για τη δυνατότητα πως «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός» μέσα στα παραλυτικά θεσμικά όρια της ταξικής «αστικής κοινοβουλευτικής δημοκρατίας». Παράλληλα στα ηγεμονικά κράτη του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού -ΗΠΑ, Βρετανία, Γερμανία-, εξαϋλώνονταν οι αστικοδημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα για τις υποτελείς τάξεις και τα κοινωνικά στρώματα. Οι αστικοδημοκρατικές ελευθερίες και δικαιώματα συνέχισαν και συνεχίζουν να διατηρούνται θεσμικά στη βιτρίνα του καπιταλιστικού αστικού κράτους, στην «αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία», πλην όμως κενές από περιεχόμενο στην πράξη[11]. Από κοντά και οι ενσωματωμένες στην ιμπεριαλιστική (γεωστρατηγική λέμε[12]) αλυσίδα υποτελείς χώρες ακολούθησαν πιστά το ηγεμονικό υπόδειγμα χωρίς αντιστάσεις από την εργατική τάξη και τους εργαζόμενους.

Η συρρίκνωση της ΝΔ, ο σκληρός πυρήνας του αστικού μπλοκ εξουσίας, και η διαλυτική κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, εναλλακτικός πυλώνας του αστικού μπλοκ εξουσίας, ανέδειξε το ρόλο που είχε και έχει το αστικό κράτος στην κοινοβουλευτική αστική δημοκρατία. «Ο πραγματικός εκπρόσωπος των κυρίαρχων τάξεων είναι το αστικό κράτος ως όλον. Υπό αυτή την έννοια μπορούμε να επαναλάβουμε, αυτό το οποίο πάντα τόνιζαν οι κλασικοί του μαρξισμού, ότι το κράτος είναι ο πολιτικός οργανωτής της αστικής τάξης»[13]. Το σύγχρονο αστικό κράτος είναι «μια εκτεταμένη πραγματικότητα, ένας μηχανισμός με ταυτόχρονα οικονομικά, ιδεολογικά και κατασταλτικά καθήκοντα. Κράτος-εργοδότης, Κράτος-παιδαγωγός, Κράτος-διαχειριστής, Κράτος-χωροφύλακας, αυτή η τεράστια συγχώνευση καθηκόντων, ρόλων και λειτουργιών αρχίζει να παραπέμπει σε μια καινούργια πραγματικότητα […].

[…] Όσο και αν είναι αναγκασμένο να λειτουργεί ως ενοποιητικός οργανωτής των διαφορετικών κοινωνικών συμφερόντων, δεν παύει να αποτελεί ένα μηχανισμό που βρίσκεται υπό την πολιτική διεύθυνση ενός κυρίαρχου συνασπισμού ταξικών συμφερόντων. Η “κοινωνικοποίηση” του κράτους δεν είναι και κοινωνικά ουδέτερη. «Οι κυρίαρχες τάξεις ελέγχουν τα στρατηγικά σημεία του κράτους, κατέχουν την πραγματική εξουσία. Οι κυριαρχούμενες τάξεις καταλαμβάνουν ή μπορεί να καταλάβουν δευτερεύουσες θέσεις, ως προσωπικό των διαφόρων κρατικών μηχανισμών ή ως λαϊκοί εκπρόσωποι στα εκλεγμένα σώματα, αλλά ούτως ή άλλως θέσεις σε γενικές γραμμές σοβαρά περιορισμένες»[14].

Ιδιαίτερα στα χρόνια των μνημονίων έγινε απολύτως σαφές πως η «υλική πραγματικότητα» του κράτους, [ο] χώρος δηλαδή λήψης αποφάσεων και ελέγχου, από τους αντιπροσωπευτικούς θεσμούς και το Κοινοβούλιο [έχει μεταφερθεί] στην εκτελεστική εξουσία και στους μηχανισμούς της, αφού πρώτα βεβαίως οι τελευταίοι στεγανοποιήθηκαν και κατέστησαν σχεδόν απρόσιτοι στον κοινοβουλευτικό και κοινωνικό έλεγχο»[15]. «Γενικά, μπορούμε να πούμε ότι τα πολιτικά κόμματα χάνουν πολλές φορές τον ταξικό τους χαρακτήρα μέσα στους μηχανισμούς του αστικού πολιτικού συστήματος. Αυτό οφείλεται βασικά στο μηχανισμό του αντιπροσωπευτικού συστήματος και γενικότερα στους μηχανισμούς της “τυπικής δημοκρατίας” ( ). Μεταβάλλονται σε ‘κόμματα εξουσίας’, δηλαδή σε κόμματα τακτικής, παραμερίζοντας ή λησμονώντας τις ιδεολογικές τους αρχές και τις προγραμματικές τους βάσεις»[16].

Δικτατορία της αστικής τάξης των κεφαλαιοκρατών είναι η «αστική κοινοβουλευτική δημοκρατία» έγραψαν οι κλασικοί θεωρητικοί του ταξικού επαναστατικού εργατικού κινήματος και η ιστορική εξέλιξη τους δικαίωσε και τους δικαιώνει μέχρι τις μέρες μας.

Ιδεολογική και πολιτική ηγεμονία της άρχουσας αστικής τάξης[17]

Στην Ιμπεριαλιστική ΕΕ των μονοπωλιακών ομίλων, του χρηματιστικού κεφαλαίου: Αυστρία («της ανεκτικότητας και της Κοντσίτα»): Πρώτη η ακροδεξιά. Δανία: Πρώτη η ακροδεξιά. Γαλλία: Πρώτη η ακροδεξιά. Ολλανδία: Πρώτη η ακροδεξιά. Βρετανία: Πρώτη η ακροδεξιά. Φινλανδία: Τρίτη η ακροδεξιά. Πολωνία: Πρώτη η δεξιά, δεύτερη η δεξιά, τέταρτη η άκρα δεξιά. Ισπανία: Πρώτη η δεξιά

Παρ’ ότι τα στερεότυπα ιδεολογήματα του αστικού μπλοκ εξουσίας, της σοσιαλδημοκρατίας και της μεταμοντέρνας «ακηδεμόνευτης» σύριζα «κυβερνητικής αριστεράς» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας, για τον «ανταγωνισμό», τον «εκσυγχρονισμό», την «ανάπτυξη» και της «συναίνεσης», διαψεύστηκαν και διαψεύδονται στην πράξη, παραμένουν ηγεμονικά στην κοινωνική συνείδηση… Η μεγάλη πλειοψηφία της εργατικής τάξης και των εργαζομένων είναι παγιδευμένη μέσα στο ιδεολογικό και πολιτικό πλαίσιο, το «σιδερένιο κλουβί» που έχει ορίσει το κυρίαρχο αστικό μπλοκ εξουσίας. Η μεγάλη κοινωνική πλειοψηφία, όντας ενσωματωμένη στην κυρίαρχη ιδεολογία και πολιτική, αρνείται να δει και να αντιμετωπίσει την αντίφαση ανάμεσα στην προσωπική σκληρή βιωματική πραγματικότητα και την ασκούμενη από τις εναλλασσόμενες κυβερνήσεις του αστικού μπλοκ εξουσίας κανιβαλική ταξική πολιτική.

Καταλυτική συμβολή  σ’ αυτό είχε και έχει η σοσιαλδημοκρατία και η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας που –από τη δεκαετία του ’60 και μετά το Μάη του ’68- ανακάλυψε «νέα κινήματα» και νέα «επαναστατικά» κοινωνικά στρώματα. Τα «αστικά εργατικά κόμματα», η σύριζα «κυβερνητική αριστερά» θεώρησε και θεωρεί άκριτα εξ ορισμού κάθε κίνημα «επαναστατικό υποκείμενο», νέοι - φοιτητές, γυναίκες, οικολογία κ.α., όπως και κάθε -αυθόρμητη ή όχι- διαμαρτυρία ή εξέγερση με ακαθόριστα και αταξικά αιτήματα και στόχους, ως «προοδευτικά», «αντισυστημικά» και «αντικαπιταλιστικά».

Παράλληλα, υιοθετώντας τα στερεότυπα της αστικής κυρίαρχης ιδεολογίας των «κοινωνικών εταίρων», για «το τέλος των ιδεολογιών», «των διαχωριστικών γραμμών», το «τέλος της πάλης των τάξεων», το «τέλος της ιστορίας», δεν υπάρχουν ενδοαστικές ανταγωνιστικές αντιφάσεις· για τη σοσιαλδημοκρατία, για τη μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας, όταν μερίδα ή μερίδες του αστικού μπλοκ εξουσίας ανταγωνίζονται - συγκρούονται για επιμέρους ζητήματα αναδιάρθρωσης του καπιταλιστικού ιμπεριαλισμού των μονοπωλίων και εκδηλώνονται με τη μορφή επιμέρους αταξικών κινημάτων, θεωρούνται εξ ορισμού «προοδευτικά – αντισυστημικά» και στηρίζονται άμεσα ή έμμεσα, ανεξάρτητα από το περιεχόμενο, από τα αιτήματα και τους στόχους που βάζουν, μόνο και μόνο γιατί δρουν ενάντια στη δοσμένη κυβέρνηση του αστικού μπλοκ εξουσίας[18].

Ξεχωριστό ενδιαφέρον έχει η σύγκριση των αποτελεσμάτων των Ευρωεκλογών του 2009 και του μεσοσταθμικού υπολογισμού των ποσοστών που συγκεντρώνουν στις δημοσκοπήσεις το 2014 τα πιο σημαντικά ακροδεξιά κόμματα. Ο μέσος όρος των αποτελεσμάτων του 2009 είναι 10,7 για τα συγκεκριμένα κόμματα της Ευρώπης, με το ποσοστό να ανεβαίνει στο 15% στις δημοσκοπήσεις ενόψει των Ευρωεκλογών του 2014, (Έθνος).

Πλην όμως ακτιβισμοί και κινήματα, όπως λχ. των Pussy Riot, femen και η πρόσφατη ένοπλη εξέγερση υπό την ηγεμονία των φασιστών και των ναζί στηνΟυκρανία[19] καταρρίπτουν με πάταγο αυτά τα στερεότυπα ιδεολογήματα της σοσιαλδημοκρατίας και της μεταμοντέρνας «ακηδεμόνευτης» σύριζα «κυβερνητικής αριστεράς» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας.

Με αποτέλεσμα στις μέρες μας, σε μια απροκάλυπτα βάρβαρη ταξική κοινωνία, η πλειοψηφία της να είναι έρμαιο στην προπαγάνδα του αστικού μπλοκ εξουσίας, και γιατί στη μεγάλη της πλειοψηφία έχει εσωτερικεύσει την κυρίαρχη ιδεολογία και δεν θέλει να κοιτάξει στα μάτια την πραγματικότητα: η «αστική αντιπροσωπευτική κοινοβουλευτική δημοκρατία», η «τοπική αυτοδιοίκηση», τα «αστικά εργατικά κόμματα και πολιτικές οργανώσεις», η σοσιαλδημοκρατία, η μεταμοντέρνα «ακηδεμόνευτη» σύριζα «κυβερνητική αριστερά» των κινημάτων, της αυτονομίας και της οικολογίας, το συνδικαλιστικό κίνημα -(συνδικάτα, εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ, ΑΔΕΔΥ)- και γενικά όλες οι οργανωτικές δομές -που ηγεμονεύουν οι δυνάμεις του αστικού μπλοκ εξουσίας- που γέννησε στην ιστορική εξέλιξη η πάλη των τάξεων, που ήταν και είναι αναγκαίες για την πάλη ενάντια στον καπιταλισμό, να έχουν ενσωματωθεί - αφομοιωθεί στους μηχανισμούς εξουσίας του αστικού κράτους. Κατέληξαν στα χρόνια των μνημονίων, στα χρόνια της -σε εξέλιξη- αντεπανάστασης[20] του ιμπεριαλισμού, του χρηματιστικού μονοπωλιακού κεφαλαίου να είναι τα μέσα, τα αμορτισέρ που απορροφούν και εξουδετερώνουν τις κοινωνικές αντιδράσεις.

Ευρωεκλογές και Δημοτικές - περιφερειακές εκλογές

Για όσους ακόμα και σήμερα πιστεύουν πως η συγκυβέρνηση ΝΔ - ΠΑΣΟΚ έχει «μικρές αντοχές», ή ότι έχουν στενέψει τα περιθώρια  του αστικού μπλοκ για εναλλακτικές συγκυβερνητικές επιλογές που θα συνεχίσουν την κανιβαλική γενοκτονική ταξική πολιτική της ιμπεριαλιστικής ΕΕ, καλό είναι να κοιτάξουν με μεγαλύτερη προσοχή όλη την προηγούμενη περίοδο των μνημονιακών χρόνων[21]…

Είναι εμφανής η προσπάθεια των υποψηφίων και των συνδυασμών που διεκδικούν την ψήφο του εκλογικού σώματος στις επερχόμενες ευρωεκλογές, δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, να προβληθούν και να πείσουν ότι δεν είναι φορείς κάποιας ιδεολογίας και πολιτικής, ότι δεν συνδέονται και δεν έχουν σχέση με κάποιο κόμμα ή πολιτική οργάνωση, είτε είναι νέοι, είτε είναι γυναίκες, είτε είναι οικολόγοι, είτε είναι της αυτονομίας, με «ένσημα» ή χωρίς «ένσημα», με «ευρωπαϊκή ή αυτοδιοικητική ή περιφερειακή συνείδηση» και κυρίως επιχειρούν να πείσουν ότι δεν είναι φορείς της ιδεολογίας και της πολιτικής των κομμάτων του αστικού μπλοκ εξουσίας που ασκούν ή άσκησαν ή φιλοδοξούν να ασκήσουν κυβερνητική εξουσία στα χρόνια των κανιβαλικών μνημονίων αλλά και όλα τα προηγούμενα χρόνια.

Αυτός ο σάπιος μονοπωλιακός καπιταλιστικός ιμπεριαλισμός δεν θα καταρρεύσει από μόνος του, ούτε θα παραιτηθεί εθελοντικά από τα συμφέροντα και τα ληστρικά του κέρδη. Οι προφήτες και οι προφητείες πως αυτό το Φθινόπωρο ή αυτή την Άνοιξη ή τώρα με τις τριπλές εκλογές το αστικό μπλοκ εξουσίας θα καταρρεύσει και ξανά μανά από την αρχή, εδώ και τέσσερα χρόνια, έχουν διαψευστεί τραγικά. Οι ψευδαισθήσεις και οι αυταπάτες πως με αταξικά, απολιτικά, ακηδεμόνευτα, αυτοοργανωμένα, αδιαμεσολάβητα, ακομμάτιστα, ανεξάρτητα, αυτόνομα, υπερκομματικά, χωρίς δομές, σχέδιο και στρατηγικό στόχο γιουρούσια, το αστικό μπλοκ εξουσίας θα εγκαταλείψει τη μάχη και θα παραιτηθεί από τα ταξικά του συμφέροντα κατέρρευσαν και συνεχίζουν να καταρρέουν με πάταγο. Ακόμα και με άμεση  προσφυγή -μετά την τριπλή εκλογική αναμέτρηση του Μάη- σε βουλευτικές εκλογές οι συγκυβερνητικές επιλογές του αστικού μπλοκ εξουσίας είναι πολλές (Ποτάμια με Γέφυρες, η ΔΗΜΑΡ, τα «μαξιλάρια» του Σαμαρά και βλέπουμε…). Ισχύει και εδώ η ρήση του Άλμπερτ Αϊνστάιν: «τρέλα είναι να κάνεις συνέχεια το ίδιο πράγμα και να περιμένεις διαφορετικό αποτέλεσμα».

***

Λοιπόν;

Ο Φρειδερίκος Έγκελς είπε κάποτε και παραμένει επίκαιρο:

«Η αστική κοινωνία βρίσκεται μπροστά σ’ ένα δίλλημα: ή πέρασμα στο σοσιαλισμό ή ξανακατρακύλισμα της ανθρωπότητας στη βαρβαρότητα».

Δεν υπάρχουν εύκολες και ανώδυνες λύσεις σ’ αυτόν τον βάρβαρο ταξικό πόλεμο[22]. Η λύση της κρίσης θα είναι βίαιη και επώδυνη γιατί η εξουσία του κεφαλαίου και της άρχουσας αστικής τάξης είναι αδίσταχτη. «Η απελευθέρωση της εργατικής τάξης και των εργαζομένων είναι έργο της ίδιας της εργατικής τάξης». Αυτός είναι ο θεμελιακός νόμος για τους αγώνες και τους στόχους του εργατικού κινήματος και της ταξικής πάλης.

«Αν οι εργάτες υποχωρούσαν άνανδρα στη σύγκρουση τους με το κεφάλαιο καθημερινά, θα αποδείχνονταν ανίκανοι να επιχειρήσουν οποιοδήποτε πλατύτερο κίνημα» (Καρλ Μαρξ). Γι’ αυτό και είναι επείγουσα ανάγκη η ανασυγκρότηση – αναγέννηση του επαναστατικού ταξικού εργατικού κινήματος. Από τους εργάτες και τους εργαζόμενους ξεκινά και τελικά από τους εργάτες και τους εργαζόμενους αποφασίζονται και υλοποιούνται οι στόχοι.

***

Υ.Γ. Βαρύ το πένθος για τους νεκρούς ανθρακωρύχους. Από καρδιάς συλλυπητήρια στις οικογένειες των θυμάτων και αλληλεγγύη στην εργατική τάξη και στους εργαζομένους της Τουρκίας.

Το καπιταλιστικό κτήνος για να επιβιώσει στον αέναο ανταγωνισμό για την αύξηση των κερδών των κεφαλαιοκρατών που επιβάλει ο καπιταλιστικός τρόπος παραγωγής, έχει απόλυτη ανάγκη τις ανθρωποθυσίες της εργατικής τάξης και των εργαζομένων.

Πάνω από 200 νεκροί σε ανθρακωρυχείο στην Τουρκία, Τραγωδία

Καταγγελίες για εγκληματικές ελλείψεις μέτρων ασφαλείας στο τουρκικό ανθρακωρρυχείο

«Όσο τα ορυχεία ανήκαν στο κράτος σχεδόν κανένα ατύχημα δεν είχε συμβεί. Από τη στιγμή [που] ιδιωτικοποιήθηκαν και δόθηκαν τα έργα σε εργολάβους στόχος ήταν η μείωση των εξόδων, ενώ οι κανόνες ασφαλείας τέθηκαν σε δεύτερη μοίρα»

Σημαντικές ελλείψεις και εγκληματική αμέλεια ως προς τα μέτρα ασφαλείας στο μοιραίο ανθρακωρυχείο καταγγέλλει ο επικεφαλής του συνδικάτου των ανθρακωρύχων της Τουρκίας Ντεβ-Μαντέν, το οποίο ανήκει στη Συνομοσπονδία Προοδευτικών Συνδικάτων Εργαζομένων Τουρκίας, Ταϊφούν Γκιοργκούν».

*Συνταξιούχοςεργάτης, υπερήφανος γι’ αυτό, που δεν θεωρεί την εργατική τάξη «κατώτερη» και ιδιότητα που «ντροπιάζει» τους μικρομεσαίους νεόπτωχους, φτωχούς και εργαζόμενους. Συμπορευόμενος με την «ΑΡ.ΣΥ. για την ανατροπή - ΑΝΤΑΡΣΙΑ με συνεργασία στη Δυτική Μακεδονία», μέλος του ΝΑΡ και της ΑΝΤΑΡΣΥΑ.

Παραπομπές

---

[1] «Όταν λέμε εμπορευματική παραγωγή εννοούμε την οργάνωση της κοινωνικής οικονομίας όπου τα προϊόντα παράγονται από ξεχωριστούς, από μεμονωμένους παραγωγούς, και μάλιστα ο καθένας τους ειδικεύεται στην παραγωγή ενός ορισμένου προϊόντος, έτσι που για την ικανοποίηση των κοινωνικών αναγκών είναι απαραίτητη η αγοραπωλησία των προϊόντων (που γι' αυτό το λόγο γίνονται εμπορεύματα) στην αγορά. Όταν λέμε καπιταλισμό, εννοούμε το στάδιο ανάπτυξης της εμπορευματικής παραγωγής, όπου εμπορεύματα δε γίνονται μόνο τα προϊόντα της ανθρώπινης εργασίας αλλά και η ίδια η εργατική δύναμη του ανθρώπου. Έτσι στην ιστορική ανάπτυξη του καπιταλισμού σημασία έχουν δυο στοιχεία: 1) η μετατροπή της φυσικής οικονομίας των άμεσων παραγωγών σε εμπορευματική και 2) η μετατροπή της εμπρευματικής οικονομίας σε κεφαλαιοκρατική», Β. Ι. Λένιν, Απ' αφορμή το λεγόμενο πρόβλημα των αγορών, Άπαντα, τόμος 1^ος, σελ 88.

[2] «Ο ιμπεριαλισμός είναι ένα ιδιόμορφο ιστορικό στάδιο τού καπιταλισμού. Η ιδιομορφία του αυτή είναι τριπλή: ο ιμπεριαλισμός είναι (1)—μονοπωλιακός καπιταλισμός· (2)—παρασιτικός καπιταλισμός ή καπιταλισμός που σαπίζει· (3)—καπιταλισμός που πεθαίνει. Η αντικατάσταση του ελεύθερου συναγωνισμού από το μονοπώλιο είναι το θεμελιακό οικονομικό γνώρισμα, η ουσία του ιμπεριαλισμού. Ο μονοπωλισμός εκδηλώνεται σε 5 κύριες μορφές: 1) τα καρτέλ, τα συνδικάτα και τα τραστ· η συγκέντρωση της παραγωγής έφτασε σε τέτιο βαθμό, που γέννησε τις μονοπωλιακές αυτές ενώσεις των καπιταλιστών· 2) τη μονοπωλιακή θέση των μεγάλων τραπεζών: 3-5 γιγάντιες τράπεζες διευθύνουν όλη την οικονομική ζωή της Αμερικής, της Γαλλίας, της Γερμανίας,· 3) την αρπαγή των πηγών πρώτων υλών από τα τραστ και τη χρηματιστική ολιγαρχία (το χρηματιστικό κεφάλαιο είναι το μονοπωλιακό βιομηχανικό κεφάλαιο που έχει συγχωνευτεί με το τραπεζικό κεφάλαιο)· 4) το μοίρασμα (οικονομικό) του κόσμου από τα διεθνή καρτέλ άρχισε. Τέτοια διεθνή καρτέλ που κυριαρχούν σ' ολόκληρη την παγκόσμια αγορά και τη μοιράζονται «φιλικά» -ώσπου να την ξαναμοιράσει ο πόλεμος- υπολογίζονται ήδη πάνω από εκατό! Η εξαγωγή κεφαλαίων σαν ιδιαίτερα χαρακτηριστικό φαινόμενο σε διάκριση από την εξαγωγή εμπορευμάτων στο μη μονοπωλιακό καπιταλισμό βρίσκεται σε στενή σύνδεση με το οικονομικό και πολιτικο-εδαφικό μοίρασμα του κόσμου. 5) Το εδαφικό μοίρασμα του κόσμου (αποικίες) τέλειωσε», Β. Ι. Λένιν - Ο Iμπεριαλισμός και η διάσπαση του Σοσιαλισμού, (ΛΕΝΙΝ ΑΠΑΝΤΑ, τ. 30 σελ. 163-164.

[3] Το Κομμουνιστικό Μανιφέστο.

[4] *«Aς ιδιωτικοποιηθούν τα πάντα, ας ιδιωτικοποιηθεί η θάλασσα και ο ουρανός, ας ιδιωτικοποιηθεί το νερό και ο αέρας, ας ιδιωτικοποιηθεί η δικαιοσύνη και ο νόμος, ας ιδιωτικοποιηθεί και το περαστικό σύννεφο, ας ιδιωτικοποιηθεί το όνειρο, ειδικά στην περίπτωση που γίνεται την ημέρα και με τα μάτια ανοιχτά. Και σαν κορωνίδα όλων των ιδιωτικοποιήσεων, ιδιωτικοποιήστε τα κράτη, παραδώστε επιτέλους την εκμετάλλευση υμών των ιδίων σε εταιρίες του ιδιωτικού τομέα με διεθνή διαγωνισμό. Διότι εκεί ακριβώς βρίσκεται η σωτηρία του κόσμου… Και μια και μπήκατε στον κόπο, ιδιωτικοποιήστε στο φινάλε και την πουτάνα την μάνα που σας γέννησε». (Ζοζέ Σαραμάγκου, Νόμπελ Λογοτεχνίας 1998).

*Τώρα, προεκλογικά και ενώ οι «αυτοδιοικητικοί» με «περιφειακή συνείδηση» του αστικού μπλοκ εξουσίας ορκίζονται στο «δημόσιο χαρακτήρα» της ΔΕΗ ΑΕ, νέος γύρος ιδιωτικοποίησης της ΔΕΗ ΑΕ: Πέντε «μνηστήρες» για τον ΑΔΜΗΕ.

[5] «Η κυρίως ατομική ιδιοκτησία άρχισε στους αρχαίους, όπως και στους σύγχρονους λαούς, με την κινητή ιδιοκτησία. (Δουλεία και κοινότητα) (Dominium ex jure quiritum – Ιδιοκτησία σύμφωνα με το νόμο που ισχύει για τους Ρωμαίους πολίτες με πλήρη δικαιώματα). Στην περίπτωση των εθνών που βγαίνουν από το Μεσαίωνα, η φυλετική ιδιοκτησία εξελίχτηκε μέσα από διάφορα στάδια -φεουδαρχική ιδιοκτησία της γης, κινητή ιδιοκτησία της συντεχνίας, κεφάλαιο στη μανιφακτούρα- ώσπου να φτάσει στο σύγχρονο κεφάλαιο, που καθορίζεται από τη μεγάλη βιομηχανία και τον παγκόσμιο συναγωνισμό, δηλαδή στην καθαρή ατομική ιδιοκτησία, που έχει απορρίψει κάθε εξωτερική εμφάνιση κοινοτικού θεσμού και έχει αποκλείσει το κράτος από κάθε επιρροή πάνω στην ανάπτυξη της ιδιοκτησίας. Σ” αυτή τη σύγχρονη ατομική ιδιοκτησία αντιστοιχεί το σύγχρονο κράτος, που με το να αγοράζεται βαθμιαία από τους κατόχους ιδιοκτησίας μέσω της φορολογίας, έχει πέσει ολοκληρωτικά στα χέρια τους μέσω του συστήματος του δημοσίου χρέους, και η ύπαρξή του έχει γίνει τελείως εξαρτημένη από την εμπορική πίστη, που οι κάτοχοι ιδιοκτησίας, οι αστοί, την επεκτείνουν σ” αυτό, όπως αντικαθρεφτίζεται στην άνοδο και πτώση των κρατικών ομολογιών στο χρηματιστήριο. Από το γεγονός και μόνο ότι είναι τάξη και όχι πια μια κλειστή φεουδαρχική τάξη, η αστική τάξη αναγκάζεται να οργανωθεί όχι πια τοπικά αλλά εθνικά, και να δώσει μια γενική μορφή στο κοινό μέσο συμφέρον της. Με τη χειραφέτηση της ατομικής ιδιοκτησίας από την κοινότητα, το κράτος έγινε μια ξεχωριστή οντότητα πλάι και έξω από την ιδιωτική κοινωνία, αλλά δεν είναι τίποτε περισσότερο από τη μορφή οργάνωσης που οι αστοί υιοθετούν αναγκαστικά για την αμοιβαία εξασφάλιση της ιδιοκτησίας τους και των συμφερόντων τους, τόσο εξωτερικά όσο και εσωτερικά», (Κ. ΜΑΡΞ – Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ. τ. 1ος).

[6] «[…] αν παραβλέψουμε τα τελείως ελαστικά όρια της εργάσιμης ημέρας, η ίδια η φύση της ανταλλαγής εμπορευμάτων δε βάζει καθόλου όρια στην εργάσιμη ημέρα, επομένως και στην υπερεργασία. Ο κεφαλαιοκράτης επωφελείται από το δικαίωμά του σαν αγοραστής όταν προσπαθεί να μεγαλώσει όσο γίνεται την εργάσιμη ημέρα, και αν είναι δυνατό, να κάνει τη μιαν εργάσιμη ημέρα δυό. Από την άλλη μεριά η ειδική φύση του εμπορεύματος που πουλήθηκε περικλείνει ένα όριο στην κατανάλωσή του από τον αγοραστή και ο εργάτης επωφελείται, από το δικαίωμά του σαν πουλητής όταν προσπαθεί να περιορίσει την εργάσιμη ημέρα σ” ένα καθoρισμένo κανονικό μέγεθος. Επομένως έχουμε εδώ μιαν αντινομία, δίκαιο ενάντια σε δίκαιο, και τα δυο εξίσου κατοχυρωμένα από το νόμο της ανταλλαγής εμπορευμάτων. Και ανάμεσα σε δυο ίσα δίκαια αποφασίζει η βία. Γι’ αυτό, στην ιστορία της κεφαλαιοκρατικής παραγωγής η ρύθμιση της εργάσιμης ημέρας παρουσιάζεται σαν πάλη για τα όρια της εργάσιμης ημέρας – πάλη ανάμεσα στο συνολικό κεφαλαιοκράτη, δηλ. την τάξη των κεφαλαιοκρατών, και στο συνολικό εργάτη, δηλ. την εργατική τάξη», (Κ. Μαρξ, Το Κεφάλαιο, τ. 1ος).

[7] «Ο ανταγωνισμός είναι η τελειότερη έκφραση του πολέμου όλων ενάντια σε όλους, που κυριαρχεί στην μοντέρνα αστική κοινωνία. Αυτός ο πόλεμος, πόλεμος για την ζωή, για την ύπαρξη, για όλα, που μπορεί να είναι, σε μια δεδομένη περίπτωση, ένας μέχρι θανάτου πόλεμος, οδηγεί σε σύγκρουση μεταξύ τους όχι μονάχα τις διάφορες τάξεις της κοινωνίας, αλλά ακόμα και μέλη των τάξεων αυτών μεταξύ τους. […] Ο ανταγωνισμός υπάρχει ανάμεσα στους εργάτες, όπως ανάμεσα και στους αστούς», (ΜΑΡΞ – ΕΝΓΚΕΛΣ, ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ).

[8] «Ο κομμουνισμός δεν είναι για μας μια κατάσταση πραγμάτων που πρέπει να εγκαθιδρυθεί, ένα ιδεώδες που σ” αυτό θα πρέπει να προσαρμοστεί η πραγματικότητα. Ονομάζουμε κομμουνισμό την πραγματική κίνηση πού καταργεί τη σημερινή κατάσταση πραγμάτων. Οι όροι αυτής της κίνησης προκύπτουν από τις προϋποθέσεις που τώρα υπάρχουν», (Κ. ΜΑΡΞ – Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ. τ. 1ος).

[9] «Το 1870 ο Μπακούνιν πρωτοστάτησε σε μια αποτυχημένη εξέγερση στη Λυών, πάνω σε αρχές που εφαρμόστηκαν στην πράξη αργότερα από την Παρισινή Κομμούνα. Κάνοντας έκκληση για γενική εξέγερση σε απάντηση της κατάρρευσης της γαλλικής κυβέρνησης κατά τη διάρκεια του Γαλλο-Πρωσικού πολέμου, και επιδιώκοντας να μετασχηματίσει την αντιπαράθεση των δυνάμεων κυριαρχίας σε κοινωνική επανάσταση, συνέταξε τη διακήρυξη της αναρχικής επανάστασης που τοιχοκολλήθηκε στη Λυών στις 26 Σεπτεμβρίου 1870. Χαρακτηριστικά αναφέρεται: «καταργούνται η κυβερνητική εξουσία του κράτους και η διοικητική μηχανή, επειδή κατέληξαν να είναι άχρηστες» (άρθρο 1) και «αναστέλλεται η λειτουργία των ποινικών και πολιτικών δικαστηρίων και τις αρμοδιότητές τους επωμίζεται η Λαϊκή Δικαιοσύνη» (άρθρο 2)», Βικιπαίδεια.

«Με τον προσδιορισμό της Κομμούνας ως επανάσταση ενάντια στο κράτος ο Μαρξ δεν προσχωρεί στη θέση του Μπακούνιν για άμεση κατάργηση του κράτους. Η μπακουνινική αντίληψη θεωρεί ότι η κατάργηση του κράτους και της πολιτικής εξουσίας μπορεί να συντελεστεί σε μια στιγμή σε αντίθεση με την μαρξική επανάσταση νοούμενη ως διαδικασία. Υπό αυτή την έννοια όταν ο Μαρξ προσδιορίζει την Κομμούνα ως επανάσταση ενάντια στο κράτος επιθυμεί να τονίσει την ποιοτική τομή που συντελείται με την εμφάνιση μιας εξουσίας που κατέχει από την θέσμισή της την προοπτική της κατάργησής της σε βάθος χρόνου. Η Κομμούνα πλέον είναι η πολιτειακή δομή που από την πρώτη στιγμή εμπεριέχει την προοπτική της μετεξέλιξης σε ένα μη-κράτος.

[…] Η διακήρυξη της κατάργησης του κράτους θα καταλήξει σε μια οικτρή αποτυχία που θα αποτελέσει τροφή για ειρωνεία από μεριάς του Μαρξ», (περί αλλοτρίωσης, «Ο Μαρξ για την Κομμούνα του Παρισιού»).

[10] «[...] Ωραία ελευθερία, που δεν αφήνει στον προλετάριο, άλλη επιλογή απ' την υποταγή στις επιβλημένες απ' την αστική τάξη συνθήκες ή το βασανιστήριο της πείνας, του κρύου, και του να πας να κοιμηθείς γυμνός στο δάσος με τα ζώα! Ωραίο ισοδύναμο, πού το ύψος του εξαρτάται από την αυθαίρετη θέληση της αστικής τάξης!, (ΜΑΡΞ-ΕΝΓΚΕΛΣ ΓΙΑ ΤΟ ΣΥΝΔΙΚΑΛΙΣΜΟ).

[11] ThePressProject.gr, Απαγορεύουντις συγκεντρώσεις - κλειδώνουν την Αθήνα για 24ώρες, ΑΝΤΑΡΣΥΑ, Η τρομοκρατία δεν θα περάσει - Οι διαδηλώσεις θα γίνουν κανονικά.

[12] Η γεωστρατηγική είναι ψευδοεπιστήμη. Χρησιμοποιείται για να δικαιολογηθεί η ιμπεριαλιστική κυριαρχία  των αναπτυγμένων ηγεμονικών ιμπεριαλιστικών καπιταλιστικών χωρών και η νεοαποικιακή εκμετάλλευση των ενσωματωμένων στην ιμπεριαλιστική αλυσίδα υποτελών χωρών. Εστιάζοντας μόνο στη γεωγραφία κρύβει τον επιθετικό εκμεταλλευτικό χαρακτήρα του ιμπεριαλιστικού χρηματιστικού κεφαλαίου των μονοπωλίων και «αθωώνει» -κυρίως- τον καπιταλιστικό ευρωατλαντικό ιμπεριαλισμό (ΗΠΑ- ΕΕ) και αναπόφευκτα οδηγεί σε λανθασμένα πολιτικά συμπεράσματα.

[13] Καρλ Μαρξ - Για το κράτος.

[14] (Βλ Weber Η - Πουλαντζάς Ν., «Το Κράτος και η μετάβαση στο σοσιαλισμό», στο περιοδικό θέσεις τ. 27, 1989, σσ 33-54, ιδιαίτερα σελ. 35), ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ - ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985.

[15] ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ - ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985.

[16] (Βλ. Κασιμάτης Γ., “Τα πολιτικά κόμματα σαν συνταγματικός θεσμός», στο περιοδικό Σύγχρονα Θέματα. Τ. 8, 1980, σσ 52-60, ιδιαιτέρως σελ 54), ΒΕΡΝΑΡΔΑΚΗΣ, ΧΡΙΣΤΟΦΟΡΟΣ - ΤΑ ΠΟΛΙΤΙΚΑ ΚΟΜΜΑΤΑ ΣΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ 1974 – 1985.

[17] «[…] Στην κοινωνική παραγωγή της ζωής τους, οι άνθρωποι εισέρχονται σε σχέσεις καθορισμένες, αναγκαίες, ανεξάρτητες από τη θέληση τους, σε σχέσεις παραγωγής, οι οποίες αντιστοιχούν σε μια καθορισμένη βαθμίδα ανάπτυξης των υλικών παραγωγικών τους δυνάμεων. Η ολότητα αυτών των σχέσεων παραγωγής αποτελεί την οικονομική δομή της κοινωνίας, την πραγματική βάση πάνω στην οποία υψώνεται ένα νομικό και πολιτικό εποικοδόμημα και στην οποία αντιστοιχούν συγκεκριμένες κοινωνικές μορφές συνείδησης.

[…] Ο τρόπος παραγωγής της υλικής ζωής καθορίζει γενικά την κοινωνική, πολιτική και πνευματική διαδικασία της ζωής. Δεν είναι η συνείδηση των ανθρώπων που καθορίζει το είναι τους, αλλά, αντίστροφα, το κοινωνικό τους είναι καθορίζει τη συνείδησή τους», (Κ. ΜΑΡΞ - ΚΡΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΑΣ).

«Η συνείδηση, επομένως, είναι ευθύς εξ αρχής ένα κοινωνικό προϊόν, και παραμένει τέτοιο όσο υπάρχουν γενικά άνθρωποι», (Κ. ΜΑΡΞ - Φ. ΕΝΓΚΕΛΣ Η ΓΕΡΜΑΝΙΚΗ ΙΔΕΟΛΟΓΙΑ. Τ. Α΄).

[18] Red Notebook, Σιμονίδα Αργυράκου Για την εξέγερση στην Ουκρανία, «Το έργο που είχαν μπροστά τους οι αριστεροί στην Ουκρανία σίγουρα δεν ήταν εύκολο. Όσες από τις αριστερές ομάδες δεν περιφρόνησαν την εξέγερση και κατέβηκαν στους δρόμους του Κίεβο, εκδιώχθηκαν από τους ακροδεξιούς.[…]

Βλέποντας αυτό το αποτέλεσμα, κάποιοι στην Αριστερά τείνουν να παίρνουν μέρος ενάντια στους διαδηλωτές (ταυτίζοντάς τους με τα συμφέροντα των ΗΠΑ και της ΕΕ)  ή, στην καλύτερη περίπτωση, να κρατάνε μια παγερά ουδέτερη στάση. Ξεχνάνε, όμως, δύο πράγματα. Πρώτον, ότι όταν κινούνται οι μάζες, αποκτούν εμπειρίες και αυτοπεποίθηση ότι μπορούν οι ίδιοι να αλλάξουν εκείνα που οι από πάνω δεν τολμάνε. Αυτοί που ξεσηκώθηκαν ενάντια σε μια φιλορώσικη κυβέρνηση, δεν θα διστάσουν πολύ αύριο να κάνουν το ίδιο απέναντι σε μια φιλοευρωπαϊκή κυβέρνηση, όταν κι αυτή τους απογοητεύσει. Δεύτερον, ότι στην περίπτωση της Ουκρανίας, μιας χώρας που βλέπει με ελπίδα ό,τι έρχεται από τη Δύση, η στάση τη Ευρωπαϊκής Αριστεράς μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο».

[19] Ο ιμπεριαλισμός και η ένοπλη εξέγερση στην Ουκρανία, «Παρά ταύτα, αν είσαι μεταμοντέρνα «οικιακή βοηθός» των ιμπεριαλιστών των ΗΠΑ και της ΕΕ ή σύριζα αριστερός, τότε η αιματηρή ένοπλη εξέγερση στην Ουκρανία είναι φυσικό να σου «προκαλεί πράγματι εντύπωση ο απλοϊκός τρόπος με τον οποίο παρουσιάζονται στην Ελλάδα οι δραματικές εξελίξεις στην Ουκρανία. Από τη μία πλευρά, δημοσιεύονται πολιτικές αναλύσεις, υποτίθεται «φιλοευρωπαϊκές […]. Από την άλλη, είναι αδύνατο να συμφωνήσει κάποιος με απόψεις του τύπου «στην Ουκρανία την Ε.Ε. την υποστηρίζουν μόνον οι νεοναζί. Στην πραγματικότητα, μιλάμε για μια κρίση που μπορεί να εξηγηθεί με όρους γεωπολιτικής και η οποία έχει τα αίτιά της σε πολύ παλαιότερες εποχές. Για να είμαστε ακριβείς, η «καλή» ή «κακή» Ε.Ε. δεν είναι παρά μια πρόφαση, μια αφορμή· το διακύβευμα είναι εντελώς διαφορετικό», “ΕΝΘΕΜΑΤΑ” ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΑΤΙΚΗΣ ΑΥΓΗΣ, Σχετικά με το ουκρανικό ζήτημα: Σύγχυση γενικώς».

[20] «[…] Ιδιότυπες αντεπαναστάσεις είναι ο βοναπαρτισμός και ο φασισμός.

Στον βαθμό που αποκτά κοινωνικά ερείσματα, η αντεπανάσταση αυτοπροβάλλεται και θεωρείται προσωρινά ως φορέας του νέου, ως επανάσταση.

Η περίπλοκη δυναμική του συσχετισμού επανάστασης - αντεπανάστασης στην ιστορία εκδηλώνει τον μη γραμμικό χαρακτήρα της κοινωνικής ανάπτυξης, η οποία χαρακτηρίζεται και από παλινωδίες, οπισθοδρομήσεις και τυχαιότητες. Μια περιορισμένη θεώρηση της εν λόγω δυναμικής ανάγει το πρόβλημα στην ύπαρξη κάποιου μοιραίου "θερμιδοριανού νόμου", κατά τον οποίο η αντεπαναστατική μετεξέλιξη και η παλινόρθωση της παλαιάς τάξης πραγμάτων είναι αναπόφευκτη για κάθε επανάσταση (Λ. Έντβαρντς, Ντ. Πίττι, Κ. Μπρίντον - ΗΠΑ). Η επικράτηση της αντεπανάστασης φτάνει να αυτοανακηρύσσεται ως τέλος της Ιστορίας (Φουκογιάμα - ΗΠΑ). Αλλά μόνο η προοπτική θεώρηση της ιστορίας μας επιτρέπει να εντάξουμε τις ήττες του πρώτου ρεύματος των επαναστάσεων -οι οποίες μάλιστα, εφ' όσον εκδηλώνονται αρχικά στην καθυστερημένη περιφέρεια, στους "ασθενείς κρίκους" του κυρίαρχου παγκοσμίου συστήματος, κληρονομούν, προκαλούν και αναπαράγουν ανεπίλυτα προβλήματα- στη νομοτέλεια που διέπει την ανάπτυξη της ανθρωπότητας ως ολότητας», ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ ΚΡΗΤΗΣ - ΓΕΝΙΚΟ ΤΜΗΜΑ - ΤΟΜΕΑΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΩΝ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ, ΕΙΣΑΓΩΓΗ ΣΤΗ ΦΙΛΟΣΟΦΙΑ, ΚΕΙΜΕΝΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΣΜΟΥ, Διδάσκων: Δημήτρης Πατέλης, Επίκουρος Καθηγητής.

[21] Με εντολή Μπαρόζο σε Βενιζέλο έγινε πρωθυπουργός ο Παπαδήμος, «[…] Το τηλεφώνημα Μπαρόζο σε Σαμαρά

Εν αγνοία του Ν. Σαρκοζί και της Α. Μέρκελ, τηλεφώνησε στον Α. Σαμαρά, τον τότε αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης από το ξενοδοχείο του πριν ξεκινήσει η συνάντηση. Γνώριζε ότι εκείνος ήθελε απεγνωσμένα να αποφύγει το δημοψήφισμα.

Ο Α. Σαμαράς του είπε ότι τώρα ήταν πρόθυμος να συνυπογράψει σε μία κυβέρνηση εθνικής ενότητας μεταξύ της Νέας Δημοκρατίας και του ΠΑΣΟΚ - κάτι που επιμελώς απέφευγε επί μήνες, ελπίζοντας ότι θα μπορούσε να εξασφαλίσει την πρωθυπουργία», koutipandoras.gr.

[22] Μαρτυρία από την κτηνωδία των νεοναζί στην Οδησσό, Ολοκαύτωμα

«Επιζώντες της σφαγής στο κτίριο της Οδησσού από τους νεοναζί του “Δεξιού Τομέα” μιλούν για την κτηνωδία των ακροδεξιών και όσα έζησαν την ώρα της επίθεσης κατά την οποία σκοτώθηκαν πάνω από 40 άτομα. Όπως προκύπτει από βίντεο και φωτογραφίες οι νεοναζί εισέβαλαν στο κτίριο σκοτώνοντας ανθρώπους πριν το πυρπολήσουν, ενώ σε ορισμένα δημοσιεύματα γίνεται λόγος ακόμη και για βιασμούς. Όσοι κατάφεραν να σωθούν από τις φλόγες βρέθηκαν αντιμέτωποι με τις ορδές των νεοναζί που τους περίμεναν στην έξοδο χτυπώντας τους με ρόπαλα μέχρι θανάτου», tvxs.gr. 

7:41 μ.μ.