Τα βασανιστήρια είναι πολύ σοβαρή υπόθεση για να τα αφήσουμε στους
εκπαιδευμένους βασανιστές. Ίσως κάπως έτσι να σκέφτονται οι εγκέφαλοι
της ΕΛΑΣ -και της κυβέρνησης- που κακοποίησαν άγρια τους 4 συλληφθέντες
για την ένοπλη ληστεία στο Βελβενδό Κοζάνης. Στην Ελλάδα τα
βασανιστήρια, η κακοποίηση κρατουμένων γίνεται μέσο άσκησης πολιτικής.
Μιας πολιτικής εκφοβισμού του λαού και πρόληψης κάθε ενδεχόμενου
αντίστασης.
Διεθνής είναι η συζήτηση και η κατακραυγή για τα βασανιστήρια, ιδίως
μετά τη δημοσιοποίηση φωτογραφιών από τις φυλακές Αμπού Γκραϊμπ στη
Βαγδάτη. Η συζήτηση αναζωπυρώθηκε τον τελευταίο μήνα με αφορμή την
υποψήφια για Όσκαρ ταινία της Κάθριν Μπιγκελόου «Dark Zero Thirty»
(Τριάντα λεπτά μετά τα μεσάνυχτα) όπου απεικονίζονται αντισηπτικές,
επιστημονικές μορφές βασανιστηρίων σε βάρος ενός μέλους της Αλ Κάιντα. Η
διαφορά των χολιγουντιανών βασανιστηρίων από τα ελληνικά έγκειται στο
ότι τα πρώτα έχουν ένα σκοπό: να κάνουν τον κρατούμενο να μιλήσει, να
δώσει πληροφορίες που θα οδηγήσουν στην αποτροπή ενός τρομοκρατικού
χτυπήματος ώστε να σωθούν ζωές.
Ωστόσο, τα made in Greece βασανιστήρια και η δημοσιοποίηση των
φωτογραφιών με το αποτέλεσμά τους δεν φαίνεται να έχουν τον ίδιο σκοπό.
Οι αστυνομικοί μπήκαν στα κελιά των κρατουμένων και τους έσπασαν στο
ξύλο για να δείξουν τι είδους κράτους έχουμε, ότι οι διεθνώς
αναγνωρισμένοι νόμοι, οι κανόνες και τα δικαιώματα ισχύουν μόνο στα
χαρτιά. Για να το δείξουν Σ’ ΕΜΑΣ, όχι σε αυτούς που συνέλαβαν.
Η αστυνομία υποστηρίζει ότι τα πανομοιότυπα τραύματα των τεσσάρων
έγιναν στη διάρκεια συμπλοκής. Δεν θα ξαφνιαζόμαστε αν έλεγε ότι και οι
τέσσερις έπεσαν με τα μούτρα πάνω σε τέσσερις ζαρντινιέρες που
βρίσκονταν στο σημείο της σύλληψης.
Δημοκρατία της ζαρντινιέρας, δημοκρατία του φωτοσόπ, δημοκρατία του
μοντάζ (βλ. βίντεο με δηλώσεις Διαμαντόπουλου), δημοκρατία των
σκηνοθετημένων φωτογραφικών καταστροφών (βλ. φωτογραφίες από υπουργείο
Εργασίας μετά τη σύλληψη των 35 του ΠΑΜΕ), δημοκρατία της διαπόμπευσης
των οροθετικών γυναικών. Η κυβέρνηση σωτηρίας μάς οδηγεί κατευθείαν στη
μεσαιωνική και στην τριτοκοσμική βαρβαρότητα. Ο εργασιακός και
οικονομικός εξανδραποδισμός και η εθνική υποτέλεια δεν συνοδεύονται
απλώς από λιγότερη δημοκρατία, αλλά από το αντίθετό της: από περισσότερο
σκοταδισμό και ανελευθερία, από περισσότερα και προκλητικότερα ψέματα.
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου