• ΑΝΑΡΤΗΣΕΙΣ

    Παρασκευή 8 Φεβρουαρίου 2013

    Κακή φωτιά - Κωστής Παλαμάς (τρία ποιήματα)

    Κακή φωτιά

    Εγώ είμ' εδώ ανυπόταχτος και παραστρατισμένος,
    εγώ δαγκώνω με θυμό της φτώχειας το ψωμί,
    νόθος της τέχνης είμ' εγώ και της ιδέας διωγμένος
    από μιαν έγνοια ο νους θολός, δαρμένο το κορμί.

    Ο λύχνος μου στης ιερής μελέτης το τραπέζι
    σαν ένα νεκροκάντηλο στα μάτια μου αχνοπαίζει
    όλα πολέμια κρύα βιβλία, κοντύλια και χαρτιά.
    Με καίει κακιά φωτιά.

    Εμέ η ζωή μου πλάνεμα και η γέννησή μου λάθος
    το λόγο δεν ορέγομαι, δεν ξέρω το ρυθμό
    σέρνουν εμένα δυό άλογα, τ' αράπικο το πάθος
    και τ΄ αφροστάλαχτο όνειρο μπορεί και στο γκρεμό.
                               
                                     ***
    Πατέρες 

    Παιδί, το περιβόλι μου που θα κληρονομήσεις,
    Όπως το βρεις κι’ όπως το δεις να μη το παρατήσεις.

    Σκάψε το ακόμα πιο βαθιά και φράξε το πιο στέρεα,
    και πλούτισε τη χλώρη του και πλάτηνε τη γη του,
    κι ακλάδευτο όπου μπλέκεται να το βεργολογήσεις,
    και να του φέρεις το νερό το αγνό της βρυσομάνας.

    Κι αν αγαπάς τ’ ανθρώπινα κι’ όσα άρρωστα δεν είναι,
    ρίξε αγιασμό και ξόρκισε τα ξωτικά, να φύγουν,
    και τη ζωντάνια σπείρε του μ’ όσα γερά, δροσάτα.

    Γίνε οργοτόμος, φυτευτής, (γίνε) διαφεντευτής.

    Κι αν είναι κι έρθουνε χρόνια δίσεχτα,
    πέσουν καιροί οργισμένοι,
    κι όσα πουλιά μισέψουνε σκιασμένα, κι όσα δέντρα,
    για τίποτ’ άλλο δε φελάν παρά για μετερίζια,
    μη φοβηθείς το χαλασμό. Φωτιά! τσεκούρι! τράβα!,
    ξεσπέρμεψέ το, χέρσωσε το περιβόλι, κόφ’ το,
    και χτίσε κάστρο απάνω του και ταμπουρώσου μέσα,
    για πάλεμα, για μάτωμα, για την καινούργια γέννα.

    Π’ όλο την περιμένουμε κι όλο κινάει για νάρθει,
    κι’ όλο συντρίμμι χάνεται στο γύρισμα των κύκλων.

    Φτάνει μια ιδέα να στο πει, μια ιδέα να στο προστάξει,
    κορώνα ιδέα, ιδέα σπαθί, που θα είναι απάνου απ’ όλα. 

                                       *** 
    Ο γκρεμιστής

    κοστε. γ εμαι γκρεμιστής, γιατί εμ᾿ γ κι κτίστης,
    διαλεχτς τς ρνησης κι κριβογις τς πίστης.
    Κα θέλει κα τ γκρέμισμα νο κα καρδι κα χέρι.
    Στο μίσους τ μεσάνυχτα τρέμει νς πόθου στέρι.

    Κι ν εμαι τς νυχτις βλαστός, το χαλασμο πατέρας,
    πάντα κοιτάζω πρς τ φς τ πόμακρο τς μέρας.
    γ σεισμς λύπητος, γ κι νοιχτομάτης·
    το μακρεμένου γναντευτής, κι κλέφτης κι πελάτης

    κα μ τ καριοφίλι μου κα μ τ᾿ πελατίκι
    τν πολιτεία τν κάνω ρμιά, γ χέρσα τ χωράφι.
    Κάλλιο φυτρστε, γκριαγκαθιές, κα κάλλιο ορλιάστε, λύκοι,
    κάλλιο φουσκστε, πόταμοι κα κάλλιο νοχτε τάφοι,

    καί, δυναμίτη, βρόντηξε κα σιγοστάλαξε αμα,
    παρ σ πύργους ρχοντας κα σ ναος τ Ψέμα.
    Τν πρωτογέννητων καιρν πλάση μ τ᾿ γρίμια
    ξανάρχεται. Καλς ν ρθ. Γκρεμίζω τν σκήμια.

    Εμ᾿ να νήμπορο παιδ πο σκλαβωμένο τό χει
    τ δείλιασμα κι λο ρωτ κα μήτε να μήτε χι
    δν το ποκρίνεται κανείς, κα πάει κι λο προσμένει
    τ λόγο πο δν ρχεται, κα μία ντροπ τ δένει

    Μ τ τσεκορι μοναχ στ χέρι σν κρατήσω,
    κα τ τσεκορι μου ψυχ μ᾿ να θυμ περίσσο.
    Τάχα ποις μάγος, ποι στοιχει το δούλεψε τ᾿ τσάλι
    κα νιώθω φλόγα τν καρδι κα βράχο τ κεφάλι,

    κα θέλω ν τραβήξω μπρς κα πλατωσις ν᾿ νοίξω,
    κα μ᾿ να Να ν τιναχτ, μ᾿ να χι ν βροντήξω;
    Καβάλα στ νοητάκι μου, δν τρέμω σας ποιοι εστε
    γκρικάω, βγαίνει π μέσα του μι προσταγή: Γκρεμίστε!
    • Blogger Comments
    • Facebook Comments

    0 σχόλια:

    Δημοσίευση σχολίου

    Item Reviewed: Κακή φωτιά - Κωστής Παλαμάς (τρία ποιήματα) Rating: 5 Reviewed By: e-kozani
    Scroll to Top