Γράφει ο Παύλος Μουρουζίδης
Σε προηγούμενο σημείωμά μας
κάτω από τον ίδιο τίτλο, αναρωτιόμασταν «τι πληρώνουμε;», ξεκινώντας,
συνειδητά, ανάποδα, πρώτα από την ανεπάρκεια «μας», ως αριστερών ή
κομμουνιστικών συλλογικοτήτων. Και αυτό όχι επειδή θεωρούμε αποκλειστικές, αλλά
κρίσιμες τις δικές μας ανεπάρκειες.
Ας δούμε συνοπτικά, μερικά κρίσιμα ζητήματα, αιτιώδη, αποτέλεσμα των οποίων είναι η σημερινή ζοφερή πραγματικότητα.
Κατ’ αρχήν «πληρώνουμε» την κρίση· μία κρίση καπιταλιστική, συστημική, από την οποία το σύστημα δεν μπορεί να ξεφύγει παρά με τους γνωστούς του τρόπους:. Στη δίνη της τρέχουσας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, κατά πως λένε και οικονομολόγοι, η μόνη διέξοδος που έχει το σύστημα, καθώς το ποσοστό του επιχειρηματικού κέρδους βυθίζεται συνεχώς τριάντα χρόνια τώρα, είναι η φτώχεια για τα πλατιά λαϊκά στρώματα ή/και ο πόλεμος.
Προκειμένου να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους, η άρχουσα τάξη επιλέγει να βάλει τα φύτρα του «εμφύλιου» πολέμου μέσα στους κόλπους της εργατικής τάξης. Έτσι, η επικοινωνιακή τακτική της ακροδεξιάς δωσίλογης Τρόικας εσωτερικού (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-εργοδοτών) καιρό τώρα εφευρίσκει διάφορα ιδεολογήματα, τα οποία η εμετική προπαγάνδα των ΜΜΕ, πρόσκαιρα, καταφέρνει να φυτέψει στο φαντασιακό του λαού, κατασκευάζοντας κάθε τόσο νέους εχθρούς που αποτελούν όμως πάντα κομμάτι, σάρκα εκ της σαρκός της εργατικής τάξης.
Έτσι, υπαίτιοι της κρίσης είναι, πότε οι μετανάστες που ευθύνονται για τα μαγαζιά που βάζουν λουκέτο, πότε οι «οροθετικές» ευθύνονται για την υγειονομική βόμβα στο κέντρο της Αθήνας, πότε οι ψηλοί μισθοί των εργαζόμενων στη Βουλή, πότε οι ΟΤΑδες, που προσλήφθηκαν με ρουσφέτι, μα πάντα οι δημόσιοι υπάλληλοι, μέχρι να «ανακαλυφθεί» ο επόμενος εργασιακός χώρος-«στόχος». (Κάτι ξέρουν οι ακροδεξιοί «Στοχικοί» συμβουλάτορες της πρώτης μεταπολιτευτικής ακροδεξιάς κυβέρνησης.) Φυσικά πίσω από όλους πάντα βρίσκονται μόνιμοι υποκινητές εκτός νομιμότητας (ΚΚΕ-Χαλυβουργική, ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Μετρό, ΣΥΡΙΖΑ/Αναρχικοί-Βίλλα Αμαλία).
Βέβαια, απέναντι σ’ αυτή την ακροδεξιά εμφυλιοπολεμική τακτική του Νόμου και της Τάξης, συσπειρώνεται ο εσμός της ταγματασφαλίτικης παράδοσης και των δωσιλόγων, καθώς και στρώματα εργαζομένων που ελπίζουν ότι τελικά θα την σκαπουλάρουν. Τραγικό συμπλήρωμα αυτού του εσμού, αποτελεί το εύκολα μετατοπιζόμενο «αυτιστικό» στρώμα αυτών που συνειδητά στρουθοκαμηλίζουν, ελπίζοντας ότι έτσι, «δεν προκαλούν» το θεριό.
Και η Αριστερά μπορεί μεν να ευθύνεται για τον πολιτικό συσχετισμό, δεν ευθύνεται όμως για την κρίση και τα αίτιά της, δεν ευθύνεται για τη φτώχεια και την ανεργία, δεν ευθύνεται για τη μεθόδευση εμφυλιοπολεμικού κλίματος, ούτε για το δυσώδες ποιόν του προαναφερθέντος εσμού.
Σε προηγούμενο σημείωμά μας
κάτω από τον ίδιο τίτλο, αναρωτιόμασταν «τι πληρώνουμε;», ξεκινώντας,
συνειδητά, ανάποδα, πρώτα από την ανεπάρκεια «μας», ως αριστερών ή
κομμουνιστικών συλλογικοτήτων. Και αυτό όχι επειδή θεωρούμε αποκλειστικές, αλλά
κρίσιμες τις δικές μας ανεπάρκειες.
Καταντάει όμως μονομέρεια η εμμονική
εξαντλητική εξέταση της ευθύνης του «υποκειμένου», χωρίς την αμείλικτη κριτική
της αντικειμενικής πραγματικότητας και του φορέα της, της αστικής
κοινωνικής-πολιτικής πραγματικότητας.
Ας δούμε συνοπτικά, μερικά κρίσιμα ζητήματα, αιτιώδη, αποτέλεσμα των οποίων είναι η σημερινή ζοφερή πραγματικότητα.
Κατ’ αρχήν «πληρώνουμε» την κρίση· μία κρίση καπιταλιστική, συστημική, από την οποία το σύστημα δεν μπορεί να ξεφύγει παρά με τους γνωστούς του τρόπους:. Στη δίνη της τρέχουσας παγκόσμιας καπιταλιστικής κρίσης, κατά πως λένε και οικονομολόγοι, η μόνη διέξοδος που έχει το σύστημα, καθώς το ποσοστό του επιχειρηματικού κέρδους βυθίζεται συνεχώς τριάντα χρόνια τώρα, είναι η φτώχεια για τα πλατιά λαϊκά στρώματα ή/και ο πόλεμος.
Προκειμένου να αποπροσανατολίσει τους εργαζόμενους, η άρχουσα τάξη επιλέγει να βάλει τα φύτρα του «εμφύλιου» πολέμου μέσα στους κόλπους της εργατικής τάξης. Έτσι, η επικοινωνιακή τακτική της ακροδεξιάς δωσίλογης Τρόικας εσωτερικού (ΝΔ-ΠΑΣΟΚ-ΔΗΜΑΡ-εργοδοτών) καιρό τώρα εφευρίσκει διάφορα ιδεολογήματα, τα οποία η εμετική προπαγάνδα των ΜΜΕ, πρόσκαιρα, καταφέρνει να φυτέψει στο φαντασιακό του λαού, κατασκευάζοντας κάθε τόσο νέους εχθρούς που αποτελούν όμως πάντα κομμάτι, σάρκα εκ της σαρκός της εργατικής τάξης.
Έτσι, υπαίτιοι της κρίσης είναι, πότε οι μετανάστες που ευθύνονται για τα μαγαζιά που βάζουν λουκέτο, πότε οι «οροθετικές» ευθύνονται για την υγειονομική βόμβα στο κέντρο της Αθήνας, πότε οι ψηλοί μισθοί των εργαζόμενων στη Βουλή, πότε οι ΟΤΑδες, που προσλήφθηκαν με ρουσφέτι, μα πάντα οι δημόσιοι υπάλληλοι, μέχρι να «ανακαλυφθεί» ο επόμενος εργασιακός χώρος-«στόχος». (Κάτι ξέρουν οι ακροδεξιοί «Στοχικοί» συμβουλάτορες της πρώτης μεταπολιτευτικής ακροδεξιάς κυβέρνησης.) Φυσικά πίσω από όλους πάντα βρίσκονται μόνιμοι υποκινητές εκτός νομιμότητας (ΚΚΕ-Χαλυβουργική, ΑΝΤΑΡΣΥΑ-Μετρό, ΣΥΡΙΖΑ/Αναρχικοί-Βίλλα Αμαλία).
Βέβαια, απέναντι σ’ αυτή την ακροδεξιά εμφυλιοπολεμική τακτική του Νόμου και της Τάξης, συσπειρώνεται ο εσμός της ταγματασφαλίτικης παράδοσης και των δωσιλόγων, καθώς και στρώματα εργαζομένων που ελπίζουν ότι τελικά θα την σκαπουλάρουν. Τραγικό συμπλήρωμα αυτού του εσμού, αποτελεί το εύκολα μετατοπιζόμενο «αυτιστικό» στρώμα αυτών που συνειδητά στρουθοκαμηλίζουν, ελπίζοντας ότι έτσι, «δεν προκαλούν» το θεριό.
Και η Αριστερά μπορεί μεν να ευθύνεται για τον πολιτικό συσχετισμό, δεν ευθύνεται όμως για την κρίση και τα αίτιά της, δεν ευθύνεται για τη φτώχεια και την ανεργία, δεν ευθύνεται για τη μεθόδευση εμφυλιοπολεμικού κλίματος, ούτε για το δυσώδες ποιόν του προαναφερθέντος εσμού.
Εκτός
από τις, άλλης τάξης, ευθύνες της, η Αριστερά έχει «χέρια καθαρά», έχει διδάξει
και διδάσκει ανιδιοτέλεια, ήθος, προσφορά, συντροφικότητα και αλληλεγγύη, έχει
δώσει αγώνες κι αίμα στο βωμό της κοινωνικής κι ανθρώπινης χειραφέτησης, έχει
«όνομα βαρύ σαν Ιστορία». Και ο καλύτερος τρόπος για να τιμηθεί η Ιστορία της
και η κομμουνιστική προοπτική, είναι η
έμπρακτη, αμείλικτη κριτική του αδιεξόδου της κοινωνικής πραγματικότητας.
Διαβάστε επίσης εδώ: ΤΙ ΠΛΗΡΩΝΟΥΜΕ;
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου