Ο κεφαλαιοκράτης αγόρασε την εργατική δύναμη στην ημερήσια αξία της. Του
ανήκει η αξία της χρήσης για το διάστημα μιας εργάσιμης ημέρας. Απόχτησε έτσι το
δικαίωμα να βάζει τον εργάτη να δουλεύει γι' αυτόν στο διάστημα μιας ημέρας. Τί
είναι όμως μια εργάσιμη ημέρα; Πάντως λιγότερο από μια φυσική μέρα ζωής. Πόσο λιγότερο;
Ο κεφαλαιοκράτης έχει τη δική του άποψη γι' αυτό το ultima Thule [έσχατο όριο], για το
αναγκαίο όριο της εργάσιμης ημέρας. Σαν κεφαλαιοκράτης είναι μονάχα
προσωποποιημένο κεφάλαιο. Η ψυχή του είναι η ψυχή του κεφαλαίου. Το κεφάλαιο όμως
έχει ένα μοναδικό κίνητρο ζωής, το κίνητρο να αξιοποιείται, να δημιουργεί υπεραξία,
ν' απορροφά με το σταθερό του μέρος, με τα μέσα παραγωγής, όσο το δυνατό
μεγαλύτερη μάζα υπερεργασίας. Το κεφάλαιο είναι πεθαμένη εργασία πού ζωντανεύει
μονάχα σαν το βρυκόλακα ρουφώντας ζωντανή εργασία και ζει τόσο περισσότερο, όσο
περισσότερη ζωντανή εργασία ρουφά. Ο χρόνος που εργάζεται ο εργάτης, είναι ο
χρόνος πού στη διάρκειά του ο κεφαλαιοκράτης καταναλώνει την εργατική δύναμη
πού αγόρασε απ' αυτόν. Αν ο εργάτης καταναλώνει το διαθέσιμο χρόνο του για τον εαυτό
του κλέβει έτσι τον κεφαλαιοκράτη.
Παρασκευή 21 Δεκεμβρίου 2012
- Blogger Comments
- Facebook Comments
Εγγραφή σε:
Σχόλια ανάρτησης (Atom)
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου