48ωρη Γενική Απεργία 6,7 Νοέμβρη 2012: Ένας Απολογισμός

 

Οι πύρινες διακηρύξεις, ανακοινώσεις και μεγαλοστομίες των συνδικάτων για τη 48ωρη Γενική Απεργία ενάντια στην ψήφιση του ολέθριου μνημόνιου 3 πολύ απέχουν από την πραγματική κατάσταση του Συνδικαλιστικού και Εργατικού κινήματος της περιοχής.

Συνεχίζοντας την παρακμιακή εκφυλιστική πορεία του το συνδικαλιστικό κίνημα της περιοχής, οι παρατάξεις της ΠΑΣΚ και της ΔΑΚΕ «μπήκαν» σε μια ακόμα Γενική Απεργία που δεν ήθελαν να στηρίξουν και δεν την στήριξαν, όπως παραδοσιακά πράττουν όλα τα τελευταία χρόνια και πολύ πριν την αποφράδα 6η Μάη του 2010 που άνοιξε την εφαρμογή της γενοκτονικής πολιτικής των μνημονίων. Οι ανακοινώσεις τους απλά γνωστοποιούσαν την απεργιακή συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου και του Νομαρχιακού Παραρτήματος της ΑΔΕΔΥ για την Τρίτη το Πρωί. Η απεργιακή συγκέντρωση της Τετάρτης ανακοινώθηκε -στη λήξη της απεργιακής συγκέντρωσης της Τρίτης- από τα μικρόφωνα και αργότερα βγήκε και το σχετικό δελτίο τύπου.

Για όλο το προηγούμενο διάστημα καμιά ουσιαστική προετοιμασία δεν έγινε, καμιά ουσιαστική πρωτοβουλία δεν πάρθηκε για την συμμετοχή των εργαζομένων στην απεργία. Για χρόνια τώρα η τύχη των απεργιακών κινητοποιήσεων αφήνεται στον αυτόματο, κάτι περίπου σαν τους νόμους της αγοράς που ρυθμίζουν την οικονομία αυτόματα και έχουν επιφέρει τα καταστροφικά αποτελέσματα που όλοι ζούμε στο πετσί μας. Εξαίρεση σ’ αυτή την κατάσταση το ΠΑΜΕ και οι μοναχικές του δραστηριότητες που –δυστυχώς με την τακτική του- πολύ λίγο βοηθούν το εργατικό κίνημα συνολικά.

Οι συγκεντρώσεις και για τις δυο μέρες της απεργίας ήταν μικρές και κατώτερες από τις ανάγκες και τις απαιτήσεις, για το βάθος και την έκταση των συνεπειών που επιβάλλονται στην εργατική τάξη, στους εργαζόμενους, στη νεολαία μας, στους συνταξιούχους, στη συντριπτική πλειοψηφία της κοινωνίας με το μνημόνιο 3. Σε μια περιοχή που η επίσημη ανεργία βρίσκεται στο εφιαλτικό 28%, η πραγματική να αγγίζει το 50%, η απλήρωτη και μαύρη εργασία να είναι καθεστώς για τη συντριπτική πλειοψηφία, είναι απορίας άξιο πως οι αντιδράσεις είναι όχι απλά αναντίστοιχες, αλλά δίνουν την εντύπωση μιας μακάριας και χωρίς προβλήματα κοινωνίας.

Συνδικάτα και Εργατικά Κέντρα της περιοχής ελέγχονται και χειραγωγούνται ακόμα από τις συντριπτικές πλειοψηφίες των παρατάξεων ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ. Ακόμα και στις εκλογές που έγιναν στα χρόνια των μνημονίων οι συσχετισμοί στα Διοικητικά Συμβούλια των συνδικάτων παρέμειναν αναλλοίωτοι, παρ’ ότι οι παρατάξεις ΠΑΣΚ και ΔΑΚΕ συνέχισαν να δρουν -και να είναι- ως εσωτερικός εχθρός στις γραμμές της εργατικής τάξης και των εργαζομένων. Η αντιμνημονιακή ρητορική τους δεν είναι απλά σε απόλυτη αντίφαση με την πρακτική τους και την τακτική τους, αλλά όπως αναρωτήθηκε απεργός διαδηλωτής στη συγκέντρωση του Εργατικού Κέντρου Κοζάνης: «πως μπορούν να ψεύδονται με τόση ευκολία και ο κόσμος ακόμα να τους στηρίζει»;

Η παρακμιακή εκφυλιστική πορεία του συνδικαλιστικού κινήματος από τη δεκαετία του ’90 συνεχίζεται μέχρι σήμερα και όλα δείχνουν πως οι εμπειρίες των συλλογικών ταξικών αγώνων, η εμπειρία της συμμετοχής σε συλλογικότητες χάθηκε και χάνεται και στη θέση τους κυριαρχούν ο ατομισμός, η ατομική λύση και η μοναδικότητα της προσωπικής άποψης.

Συστηματικά οι συνδικαλιστικές ηγεσίες απονεύρωσαν τα συνδικάτα από τις ζωτικές τους λειτουργίες που είναι οι συνελεύσεις και η συμμετοχή των εργαζομένων στις αποφάσεις και στις δραστηριότητές τους. Απομάκρυναν τους εργαζόμενους και αποκόπηκαν από την πραγματική τους δύναμη που είναι η συμμετοχή των εργαζομένων και η λειτουργία τους σταδιακά περιορίστηκε στα Διοιηκητικά Συμβούλια. Αυτή η πρακτική και οι αντιπαραθέσεις κορυφής στα ΔΣ ερήμην και χωρίς τη συμμετοχή των εργαζομένων, στήριξαν τα ιδεολογήματα της «παραταξιοποίησης», για «συνδικαλιστές που κάνουν απεργίες» και τα θύματά τους που «είναι οι εργαζόμενοι» και η «κοινωνία που ταλαιπωρείται». Μεγάλη ευθύνη έχουν και οι δυνάμεις με τις μεγαλόστομες εκκλήσεις «να πάρουν οι εργαζόμενοι στα χέρια τους την υπόθεση», να «αυτοοργανωθούν», με βολές ενάντια στην παθογόνο «παραταξιοποίηση», «όλοι ενωμένοι» γενικώς και αορίστως και άλλα πιασάρικα και αμεσοδημοκρατικά πλην όμως άκρως αναποτελεσματικά, αφού δεν προτείνουν πως αυτό θα γίνει πράξη, με ποιές διαδικασίες και με τι μέσα.

Έτσι το αστικό μπλοκ εξουσίας αξιοποίησε με τον καλύτερο τρόπο την τακτική των ΠΑΣΚ – ΔΑΚΕ, τους δικούς του ανθρώπους μέσα στο συνδικαλιστικό κίνημα, και κατάφεραν να στρέψουν τους εργαζόμενους ενάντια στο μοναδικό τους όπλο που έχουν για να αντισταθούν, τα συνδικάτα. Όλα αυτά ενισχυμένα από το συνολικό κυρίαρχο πολιτικό – ιδεολογικό πλαίσιο περί «κοινωνικών εταίρων», της «κοινωνίας των πολιτών», των «ενεργών πολιτών», τη συστηματική προώθηση των «Μαφιόζικων Κυβερνητικών Οργανώσεων γνωστές και ως ΜΚΟ», τις «ανεξάρτητες αρχές» επί παντός, τον «εθελοντισμό» κ.λπ, που στόχευαν στην απόκρυψη και στην εξαφάνιση της ταξικής διαίρεσης της κοινωνίας στον καπιταλισμό.

Η αποστροφή των εργαζομένων στις συνδικαλιστικές ηγεσίες εξαντλείται σε δίκαιες καταγγελίες για την άθλια πρακτική και τακτική τους στο συνδικαλιστικό κίνημα και στην αποστράτευση από τις οργανωμένες δυνάμεις των συνδικάτων. Με κυρίαρχο το στερεότυπο της αστικής πολιτικής και ιδεολογίας «όλοι ίδιοι είναι», στρέφονται κατά δικαίων και αδίκων χωρίς καμιά διάκριση και παραμένουν εγκλωβισμένοι. Ούτε το 8% δεν είναι οι οργανωμένες δυνάμεις στο σύνολο των εργαζομένων. Μια αντίδραση που στην πράξη αποδεικνύεται καταστροφική για τα συμφέροντά τους και διευκολύνει τις συνδικαλιστικές ηγεσίες των ΠΑΣΚ, ΔΑΚΕ και τη συνεργαζόμενη από αμνημονεύτων χρόνων μαζί τους Αυτόνομη Παρέμβαση, που μόλις τα τελευταία χρόνια επιχειρεί να κόψει του δεσμούς της μ’ αυτές τις δυνάμεις. Για την ώρα παρ’ ότι κατ’ αρχήν είναι κάτι θετικό στην πράξη μένει να δούμε πως αυτή η κίνηση θα εξελιχθεί.

Οι τακτικισμοί των παρατάξεων ΠΑΣΚΕ - ΔΑΚΕ να μεταλλάσσονται και να εμφανίζονται με ένα ακόμα ψηφοδέλτιο εκτός του μητρικού ψηφοδελτίου των παρατάξεων, δυστυχώς αποδεικνύονται αποτελεσματικοί. Εξίσου αποτελεσματική αποδεικνύεται και η συντεχνιακή λογική των συνδικάτων να υπερασπίσουν τους εργαζόμενους στο κλάδο τους, στον τομέα τους ή στην επιχείρησή τους. Είναι παράδοξο όταν η πραγματικότητα βοά πως οι αγώνες για την εξαίρεση από τις κανιβαλικές μνημονιακές πολιτικές είναι καταδικασμένοι σε ήττα, να είναι ακόμα αυτοί που κυριαρχούν. Ακόμα και σε περιπτώσεις που στο παρελθόν, πριν από τα χρόνια των μνημονίων, το αστικό κράτος, η αστική εξουσία, το κεφάλαιο αποδέχτηκαν για λόγους τακτικής κάποιες εξαιρέσεις αυτές αποδείχτηκαν προσωρινές και στην συνέχεια όχι απλά αναιρέθηκαν, αλλά οι «εξαιρούμενοι» δέχτηκαν βαρύτερο πλήγμα σε ότι υποτίθεται είχαν εξαιρεθεί. 

Ισχύει ακόμα και σήμερα αυτό που είπε ο Λένιν: Και ο πιο δίκαιος αγώνας καταλήγει να είναι χυδαίος και συντεχνιακός αν δεν είναι ένταγμένος σ’ ένα συνολικό σχέδιο και δεν υπηρετεί τα συνολικά συμφέροντα της εργατικής τάξης. 

Κανένας συντονισμός για την ώρα και κυριαρχούν οι απεγνωσμένες κραυγές των εργαζομένων για τις ζωές τους που καταστρέφονται, με αίτημα την εξαίρεσή τους. Μοναχικές κινητοποιήσεις κλάδων και επιχειρήσεων απέναντι σε μια ανελέητη εξουσία και το πάνοπλο αστικό κράτος της βίας και της καταστολής. Απέναντι σε μια κανιβαλική κοινωνία που χρόνια τώρα έχει πωρωθεί από τον κοινωνικό αυτοματισμό που συστηματικά καλλιέργησαν τα ντόπερμαν της ενημέρωσης και το υπηρετικό προσωπικό του αστικού μπλοκ εξουσίας. Οι εκκλήσεις για αντιφασιστικό αγώνα και αντιφασιστικά μέτωπα, υποτιμούν τον κύριο στόχο που είναι οι πολιτικές εξαθλίωσης της κοινωνίας των μνημονιακών πολιτικών που τροφοδοτούν, ενισχύουν τον εκφασισμό. 

Η μέχρι τώρα εμπειρία δείχνει μια βαθιά εξάρτηση της τοπικής κοινωνίας με τους τοπικούς μηχανισμούς της εξουσίας στους Δήμους στην Περιφέρεια κ.α, και τους ανθρώπους που τους στελεχώνουν, είτε είναι αιρετοί είτε όχι. Αυτοί που το πρωί πρωταγωνιστούν υλοποιώντας και εφαρμόζοντας τις καταστροφικές κεντρικές πολιτικές των μνημονίων, το βράδυ υποκριτικά εμφανίζονται ως πρωταγωνιστές σε φιλανθρωπικές δραστηριότητες και σε δράσεις ενάντια στην ανεργία, στη φτωχοποίηση εργαζομένων και μικρομεσαίων και στην εξαθλίωση της τοπικής κοινωνίας. Τολμούν ακόμα να συμμετέχουν σε διαμαρτυρίες, ακόμα και να οργανώνουν διαμαρτυρίες, διακηρύσσοντας πως «θα δώσουν μάχη για τη σωτηρία του τόπου μας». Σε μια χώρα που από άκρη σε άκρη ερημοποιείται, αυτοί δηλώνουν πως θα αγωνιστούν να εξαιρεθούμε ως τοπική κοινωνία. Όλα αυτά είναι ψεύδη και αστειότητες. Μια τοπική κοινωνία που είναι στην πρωτοπορία στην εφαρμογή της εργασιακής ζούγκλας και των κανιβαλικών πολιτικών να εξαιρεθεί από τι και πως; Και σ’ όλα αυτά βρίσκουν συμπαραστάτες στο συνδικαλιστικό κίνημα, στις ΜΚΟ και σε πολιτικές δυνάμεις που παρά τις αντίθετες πολιτικές διακηρύξεις τους, στην πράξη στέκονται στο πλευρό τους. 

Οι οργανωμένες πολιτικές δυνάμεις του ΚΚΕ, του ΣΥΡΙΖΑ ΕΚΜ, της ελπιδοφόρας ΑΝΤΑΡΣΥΑ και των άλλων μικρότερων εξωκοινοβουλευτικών οργανώσεων, αποδεικνύονται στην πράξη ανίκανες και ανεπαρκείς στην οργάνωση ενός αξιόπιστου και δυναμικού εργατικού κινήματος στην επιταχυνόμενη καταστροφή της μικρής μας κοινωνίας. Μεγάλα λόγια, πύρινες διακηρύξεις και στην πράξη όσες προσπάθειες έγιναν μέχρι σήμερα μετά από μια σύντομη διαδρομή διαλύονταν κάτω από το βάρος των απαιτήσεων για συμμετοχή και συλλογική δράση, καθώς και από ακατανόητους πολιτικούς ανταγωνισμούς ανάμεσα στις δυνάμεις που συμμετείχαν αλλά και από τον «εγωισμό» των προσωπικών απόψεων και αντιθέσεων των «ανένταχτων – ανεξάρτητων» (από τι άραγε;). Απόψεις που στην ουσία απαιτούσαν τον εξοβελισμό κάθε πολιτικής αναφοράς και πολιτικού λόγου, απαιτούσαν μια γενική σούπα περί «ακομμάτιστου», «ανεξάρτητου», «αδέσμευτου», «χωρίς καπελώματα», μια «ενότητα» γενική, αόριστη χωρίς περιεχόμενο και άλλα κυρίαρχα μικροαστικά στερεότυπα που συστηματικά και έντεχνα προώθησε και στήριξε το αστικό μπλοκ εξουσίας και οι υπηρέτες του στα ΜΜΕ έντυπα και ηλεκτρονικά, αλλά –δυστυχώς- και αριστερές πολιτικές δυνάμεις. 

Έτσι η κοινή δράση (η μόνη δυνατή επιλογή με βάση τις μεγάλες υπαρκτές πολιτικές διαφορές) πάνω σε ζητήματα της συγκυρίας που πλήττουν βάναυσα τις εργατικές λαϊκές οικογένειες, τη νεολαία και τους μικρομεσαίους είναι ανύπαρκτη παρ’ ότι οι πάντες διακηρύσσουν πως «όλοι μαζί μπορούμε».

8:33 π.μ.