Αρθρογράφος: Δημήτρης Ν. Μανιάτης
Ξεκινώ απ’ την είδηση: Μερικοί συμπολίτες μας συγκεντρώθηκαν
την Πέμπτη το απόγευμα στα Προπύλαια του Πανεπιστημίου Αθηνών με στόχο να
κοιταχτούν στα μάτια. Η πρωτότυπη πρωτοβουλία μάλιστα ήταν μέρος μιας
παγκόσμιας κίνησης που λέγεται «Eye Contact Experiment» και στόχο έχει να
δείξει πως υπάρχει αγάπη. Η ειρωνεία είναι πως την ίδια ώρα μια μικρή διαδήλωση
–επίσης συμπολιτών μας- υπενθύμιζε πολιτικά το δράμα των προσφύγων. Η εικόνα
του πρώτου happening που περιέγραψα, είναι η συνέχεια του «μαζί τα Φάγαμε» με
άλλα μέσα. θα εξηγήσω αμέσως. Η τελευταία πενταετία δεν ξεδιπλώνει απλά το νέο
πείραμα κοινωνικής μηχανικής στην χώρα μας με βίαιη φτωχοποίηση και μετατόπιση
του κοινωνικού συμβολαίου στις πιο μεσαιωνικές περιοχές. Φτιάχνει και την νέα
συνείδηση.
Και πλάι στον ταξικό πόλεμο ευδοκίμησε και η φαιδρά
πορτοκαλέα ενός νέου κινήματος που θα τολμήσω να περιγράψω με έναν νεολογισμό:
των urban-ίστας. Οι τελευταίοι με άξονα την πόλη, τον εθελοντισμό και την
αποδοκιμασία τους για τα κόμματα και την παραδοσιακή πολιτική επιδίδονται εδώ
και καιρό σε δράσεις. Για παράδειγμα, πλέκουν πουλόβερ στα δέντρα με στόχο την
επανοικειοποίηση της πόλης και της ομορφιάς.
Ο pop ακτιβισμός τους δεν έχει σχέση με άγριες διαδηλώσεις,
δεν κρατούν κανέναν ταξικό φακό για να φωτίσουν την νέα πραγματικότητα, η
λογική τους ανακατεύει έναν ιδιότυπο χιπστερισμό-βουκολισμό με μια απολίτική
εγρήγορση για τα απλά και καθημερινά. Η προσταγή να κοιτάξουμε ξανά μέσα μας
αφού δεν μας επιβουλεύονται πάντα οι άλλοι θυμίζει κάτι από το αυτομαστίγωμα των
πρώτων δύο μνημονίων βέβαια. Και η πολύ απολιτίκ στάση συχνά καταλήγει σε
φανατισμένες όχθες των Μένουμε Ευρώπη τσολιά μου κατάλαβέ το. Δεν είναι τυχαίο
αλλά και καθόλου παράδοξο πως όλο αυτό το συνονθύλευμα «αναζήτησης
αγάπης-ωραιότερης πόλης κτλ» βρήκε την πολιτική του έκφραση σε συγκεκριμένη
πολιτική δύναμη.
Και βέβαια όπως κάθε κίνημα που σέβεται τον εαυτό του βρήκε
και το κατάλληλο σάουντρακ («Θα περάσει κι αυτό»). Οι urban-ίστας είναι το νέο
φρούτο ενός παρανοημένου κοσμοπολιτισμού. Κάτι μετά-φοιτητές που διακατέχονται
από ανεξήγητο άγχος να μας πείσουν πως διαβάζουν, ακούν, βλέπουν και είναι
συνδεδεμένοι με μια δυτική πρωτοπορία που κομίζει το καινούριο σε Τέχνη,
στράτευση και πολιτική. Οι urban-ίστας είναι οι νέοι κομσομόλοι της
μετά-Δημοκρατίας μας. Δεν τους συμπονώ.
Αναδημοσίευση του άρθρου από ΤΑ ΝΕΑ
0 σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου